Τα πρωινά του Σαββάτου συνήθως ξυπνάω νωρίς. Νωρίτερα και από όταν είναι να πάω για δουλειά. Μπορεί να οφείλεται στη δύναμη της συνήθειας της εβδομάδας που τελείωσε, και κάθε εργάσιμης εβδομάδας άλλωστε. Μπορεί να είναι δείγμα γηρατειών.
Ό,τι κι αν είναι όμως, μου αρέσει. Όταν τουλάχιστον δεν οφείλεται σε ξυπνητήρι ή σε απρόσμενο χτύπημα κουδουνιού ή τηλεφώνου.
Φτιάχνω καφέ και παίρνω το βιβλίο μου, κάθομαι μόνη ακόμα στην κουζίνα και είναι ήσυχα και ωραία.
Άλλες φορές βάζω το πλυντήριο, βυθίζομαι στο βουητό της μηχανής και του νερού και, πίνοντας καφέ, κάνω ελεύθερο συλλογισμό. Καμιά φορά, αν έχω ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, με πιάνει νύστα μετά το άπλωμα των ρούχων και μπορεί να ξανακοιμηθώ.
Άλλες, όταν αναζητώ την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να κερδίσω την ημέρα, μένω ξύπνια και ανοίγω τον υπολογιστή. Γράφω βλακείες, ή διαβάζω βλακείες στο ίντερνετ.
Πάντως το σαββατιάτικο πρωινό είναι ωραίο. Τόσο νωρίς έχει ακόμα ησυχία.
Ησυχία μέσα στην πόλη σημαίνει ότι δεν κορνάρουν αμάξια κάτω από το σπίτι σου, δεν έχει λαϊκή σήμερα κάτω από το σπίτι σου, δεν έχει σχολείο για να ουρλιάζουν τα πιτσιρίκια δύο δρόμους από το σπίτι σου και ο πλανόδιος σήμερα έχει πάρει ρεπό.
Σημαίνει όμως ότι, καθώς όλοι αυτοί οι ήχοι περιμένουν τη Δευτέρα να ξανακουστούν, ξεπροβάλει το συγκαλυμμένο, αλλά συνεχόμενα παρόν απόμακρο βουητό των αυτοκινήτων στην εθνική. Ξεχωρίζει ακόμα ο ήχος ενός μακρινού καμπαναριού όταν αλλάζει η ώρα και τιτιβίσματα πουλιών – αν έχεις κανένα δεντράκι στο πεζοδρόμιο σου…
Τελευταία το έχω ρίξει στο διάβασμα. Δηλαδή, για τα δικά μου δεδομένα και μετά από αξιοσημείωτο διάστημα αποχής, έχω βγάλει τα ματάκια μου. Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει το σύνολο αυτών που διάβασα, ξαναβρήκα όμως την επιθυμία για διάβασμα αυτή καθεαυτή.
Επίσης, την ικανοποίηση να χαίρεσαι έστω και κομμάτια ενός γραπτού, ακόμα και να παρατηρείς στο πίσω μέρος του μυαλού σου τον τρόπο που αναπτύσσεται ένα θέμα, τις λεπτομέρειες των χαρακτήρων, την παράθεση και αλληλεπίδραση των λέξεων, τη μαγεία που βγαίνει από μια ανθρώπινη ιδέα και μερικές εμπνευσμένες στιγμές.
Ο «Κλειστός Κύκλος» μάλλον με απογοήτευσε, ή απλά έχω διαβάσει αρκετά Τ. Κόου για αυτή τη ζωή. Ούτε ο τελευταίος Γιάλομ με συγκλόνισε («Η μάνα και το νόημα της ζωής»), αλλά ο Ίρβιν μου αρέσει, τον αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο, σίγουρα θα διαβάσω ό,τι άλλο βγάλει. Το «Στην Ακτή» του ΜακΓιούαν έχω πει ότι μου άρεσε πολύ, ο τρόπος γραφής της Καρυστιάνη με συναρπάζει καθοριστικώς και απολύτως, αν και το «Σουέλ» το βρήκα κάπως προβλέψιμο. Σαν παραμυθάκι έφυγε το «Περσέπολις», παρόλο που αυτά που γράφει καθόλου παραμύθια δεν είναι. Βοηθάνε όμως στο γρήγορο διάβασμα οι εικόνες της Μ. Σατραπί και η κοριτσίστικη, ειλικρινής και εξωστρεφής αφήγηση. Δεν θυμάμαι ποιος μου πρότεινε τα «Πυθαγόρεια Εγκλήματα», αλλά με τίποτα δεν μπορώ να το τελειώσω αυτό το βιβλίο. Πρέπει όμως, γιατί δεν αφήνω ποτέ ατελείωτα βιβλία και ταινίες - απλά δεν μπορώ να τα αφήσω στη μέση. Και ανακάλυψα ότι είχα διαβάσει παλιά το «5ο παιδί» της Ντ. Λέσινγκ, αλλά δεν θυμόμουν καν ότι είναι δικό της και σε κάθε περίπτωση, πήγα και πήρα τη συνέχειά του, τον «Μπεν στον κόσμο» και έχω βουτήξει για τα καλά και δε με βλέπω να απαντάω σε τηλέφωνα μέχρι να το τελειώσω.
Κρύωσα για δεύτερη φορά τον ίδιο μήνα και ακόμα δεν έχει μπει χειμώνας. (Παρεμπιπτόντως, κάνει απαίσιο καιρό, έχει απαίσια υγρασία.) Πέρσι το σκορ ήταν νομίζω 4 φορές σε 3 μήνες, από τα χριστούγεννα και μετά.
Μάλλον είμαι απρόσεκτη και κάνω κάτι τραγικά πράματα του στυλ να βγω βραδιάτικα έξω λουσμένη ή να φύγω κάθιδρη από το γυμναστήριο χωρίς να αλλάξω πρώτα ή να απλώσω τα ρούχα που λέγαμε στο μπαλκόνι φορώντας φανελάκι. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά δεν το σκέφτομαι εκείνη την ώρα. Η μόνη επί τούτου πράξη μου, είναι να κάθομαι σε ρεύματα όταν οι άλλοι καπνίζουν, αν δε μπορώ να κάνω αλλιώς.
Αλλά δεν αντέχω την κάπνα του τσιγάρου, ειδικά μέσα σε ένα μικρό, κλειστό γραφείο και ειδικά όταν έχω πολλή δουλειά και θέλω καθαρό μυαλό. Επίσης είναι μεγάλη καφρίλα, θα έλεγα αναίδεια, αλλά γιατί να είμαι πάντα ευγενική, να καπνίζεις το ένα σιγαρέτο μετά το άλλο, δίπλα σε άρρωστο και μπουκωμένο άνθρωπο, σε μικρό και κλειστό γραφείο, ενώ μπορείς να βγεις παραέξω, να κάνεις κι ένα διάλειμμα, να γλυτώσεις και τον εαυτό σου από 3 άχρηστα τσιγάρα παραπάνω. Τέλοσπάντων.
Η μητέρα μου φυσικά φώναζε που ξαναρρώστησα και βρήκε ακόμα μία ευκαιρία να μου πει α) ότι δεν τρώω αρκετά (γενικά) β) ότι δεν τρώω αρκετά φρούτα (συγκεκριμένα) γ) ότι δεν τρώω πια βραστά αυγά. Η μαμά πιστεύει ότι στο βραστό αυγό κείται κάποια μυστηριώδης και μεγαλειώδης δύναμη, το αντίθετο του κρυπτονίτη δηλαδή, ή ακριβώς η περίπτωση του σπανακιού για τον Ποπάι, και έτσι αν φας το βραστό αυγουλάκι σου δίνει ευεξία, δε σε παχαίνει και σε χορταίνει.
Τι είναι αυτό το πράγμα με τις μανάδες, σε όποια ηλικία κι αν φτάσουν, αυτές ή τα παιδιά τους, ό,τι κακό και να συμβαίνει θα οφείλεται στο γεγονός ότι το παιδί δεν ντύνεται ή δεν τρέφεται καλά. Δεν μπορώ να πω ότι έχουν κι άδικο πάντως… Ούτε ότι είναι ενοχλητικό να το ακούς κάποιες φορές. Ή απλά μου λείπει πια η μητρική περιποίηση. Ουφ…
Μετά τις βροχές και τώρα με τον ηλίθιο καλοκαιρινό καιρό, τα λουλούδια χαίρουν άκρας υγείας και ό,τι νέο είχα φυτέψει, φυτρώνει και επαυξάνεται. Καλό αυτό, μέχρι τη στιγμή που, ποτίζοντας, ανακάλυψα μια τεράστια ακρίδα γαντζωμένη πάνω σε ένα παχύ φύλλο της αλόης. Μιλάμε για ολόκληρο ζώο, σαν μικρό πουλί, να με «κοιτάει» υποψιασμένο μέσα από τη νταρθ βέιντερ πανοπλία του.
Προς στιγμήν, νιώθω σαν κάμεραμαν του National Geographic. Αμέσως μετά, ανακαλώ τις 7 πληγές του φαραώ και διαπιστώνω ότι ανάμεσα σε αυτές, συγκαταλέγονται και οι ακρίδες, επομένως πρέπει κατεπειγόντως να ξεφορτωθώ τον απρόσκλητο επισκέπτη. Αλλά πώς; Είναι τεράστια, θα είναι σα να σκοτώνω μικρό ζωάκι, αν καταφέρω να την πετύχω κιόλας…
Μια χαζή, παρόλαυτα, χρηστική σκέψη, είναι να υπάρχει ένας μπόγιας για ακρίδες, αράχνες και κόκκινες κατσαρίδες, για ανήμπορα σε τέτοιες καταστάσεις, κορίτσια σαν κι εμένα.
Μερικές φορές σκέφτομαι αν προσπαθώ για πράγματα που είναι μακράν πέρα των ικανοτήτων μου. Καλύτερα, σκέφτομαι αν είναι σωστό (και όχι βλάσφημο, εκτός από ουτοπικό) να προσπαθώ για τέτοια πράγματα. Μετά σκέφτομαι αν όλη η ζωή είναι μια βλάσφημη προσπάθεια να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να γίνουμε κάτι καλύτερο, να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα.
Δηλαδή, ποιος σου είπε ότι μπορείς να κάνεις αυτό το πράγμα, ε;
Όμως, έχεις το δικαίωμα να προσπαθείς, σωστά;
Σινεμά, σινεμά, έχω καιρό να πάω σινεμά. Υπάρχουν τόσες ταινίες, κάποιες που ήθελα και δεν πρόλαβα, κάποιες που θέλω, αλλά με ερωτηματικό. Δε μου κάνει καρδιά να δω Μουνγκίου, αν και ακούγεται ενδιαφέρον, ο Κρόνεμπεργκ φαίνεται βαρετός στο τρέιλερ, Ελ Γκρέκο με τίποτα, Εσείς οι ζωντανοί ναι, αλλά ήθελα να έχω δει και την προηγούμενη ταινία του πρώτα, γουστάρω Τζόντι Φόστερ, αλλά τη θάψανε την ταινία. Έκδοση Κρατουμένου; Ίσως... Ίσως και Προσοχή: Πόθος.
Μπορεί τελικά dvd ή την άθλια 3η περίοδο του Prison Break, που όμως τη βλέπεις γιατί θες να δεις πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία τελικά.
