καρεκλάτο

Πίστευα ότι η ενασχόληση μου με τις καρέκλες θα άρχιζε και θα τελείωνε με την επιλογή καθισμάτων για την τραπεζαρία, άντε και κάποιων συμπληρωματικών για το σαλόνι.

Έλα όμως που, με ερέθισμα το κατάλληλο βιβλίο και κάποια όνειρα για dream houses, το πνεύμα της αναζήτησης ξαναχτυπά.
Οι πιο αγαπημένες και όμορφα σχεδιασμένες φαίνονται παρακάτω. Δεν προσφέρονται όλες για άνεση και ξεκούραση, αλλά τις τους νοιάζει τους ντιζάινερς αυτό;

Armchair for the Casa Calvet (1989-1900) - Antonio Gaudi y Cornet

Ας ξεκινήσουμε με τον αγαπητό Γκαουντί. Ξέρω, δεν είναι καθόλου μίνιμαλ, αλλά εμένα μου αρέσει πολύ. Μου θυμίζει και το σαλονάκι της γιαγιάς μου.

Hill House chair (1904) - Charles Rennie Mackintosh

Σε κάποια προηγούμενη ζωή μου, γεννήθηκα στη Γλασκόβη, βρισκόμουν στον άμεσο κύκλο του Μάκιντος, σύχναζα στα tearooms και όλα μου τα έπιπλα ήταν σαν αυτά του Hill House. I adore CRM, έστω και αν είναι μιας άλλης εποχής. Ή όχι;

Berlin chair (1923) - Gerrit Rietvelt

Η πασίγνωστη είναι η κόκκινη-μπλε καρέκλα του, αλλά κι αυτή αποτελεί εξίσου καλό βάσανο της μεσούλας σου. Κλασικό αντικείμενο.

Wassily, model n.b3 (1925-1927) - Marcel Breuer

Εντελώς αρχιτεκτονική και αρκούντως μη-άνετη πολυθρόνα-καρέκλα. Έχει μεγάλη ιστορία. Απομιμήσεις απαντώνται συχνά σε ιατρεία, δικηγορικά γραφεία, κλπ.

Barcelona (1929) - Ludwig Mies van der Rohe

Αξίζει να αποταμιεύεις ευρουλάκι-ευρουλάκι, για όσο χρειαστεί, προκειμένου να αποκτήσεις μια ορίτζιναλ μπαρτσελόνα. Και μετά θα στέκεσαι να κοιτάς την ισορροπία, τη θαυμάσια απλότητα, την ιδιοφυία του σχεδιασμού. Τελοσπάντων, ακόμα μαζεύω. Απόλυτο respect.

Chaise Longue (1928) - Le Corbusier, Pierre Jeanneret & Charlotte Perriand

Δίπλα στο όνομα του Κόρμπι, τα σχόλια περιττεύουν.
Paimio (1930-31) - Alvar Aalto

Όχι ο πιο αγαπημένος μου σχεδιαστής, αλλά οι κούρμπες του είναι συναρπαστικές.

Butterfly (1938) - Jorge Ferrari-Hardoy, Juan Kurchan & Antonio Bonet

Πίστευες ποτέ ότι η διπλωτή καρέκλα παραλίας κρύβει ιστορία πίσω της; Μόνο κακό, μια ελαφριά αστάθεια, αν πάρεις την κακή αντιγραφή δηλαδή...

Landi (1938) - Hans Coray

Αμέτρητες ρέπλικες στο ΙΚΕΑ και αλλού. "Its perforations reduced weight and allowed water drainage for outdoor use".

Diamond, model n.421LU (1950-52) - Harry Bertoia

Ο ποπός σου θα γίνει δικτυωτός αν κάτσεις στην καρέκλα. Κυκλοφορεί και με μαξιλαράκι, αλλά μπρος στα κάλη, τι είναι ο πόνος;

Tulip, model n.150 (1955-56) - Eeero Saarinen

Respect.

Model N. 670& 671 (1956) - Charles & Ray Eames

Ξύλινα και καθόλου ποπ, παρόλαυτα είναι λιτά, σοβαρά, κλασικά καθίσματα. Ασχέτως ντιζάιν, μου αρέσει που αυτοί οι δυο σχεδίαζαν μαζί...

Egg (1957-58) - Arne Jacobsen

When it comes to design, in Arne we trust.

Panton (1959-60) - Verner Panton

Panton, forever and ever.

Tube (1969-70) - Joe Colombo

Δεν ορκίζομαι για την άνεση και τη σταθερότητα του καθίσματος, πάντως ψάξε να βρεις να δεις τον τρόπο συσκευασίας με την οποία επωλείτο στην εποχή του.

Garden Egg (1968) - Peter Ghyczy

Η πλαστικούρα και η ποπ κουλτούρα μου αρέσουν, πώς να το κάνουμε. Ετούτο εδώ το πραγματάκι είναι και τρομερά άνετο παρεμπιπτόντως. Και κλειστό, σου'ρχεται να το αγκαλιάσεις... Αριστούργημα!
Bubble chair (1968) - Eero Aarnio

Eero ανίκατε μάχαν. Η αρχική ιδέα ήταν η Ball chair, που είναι ένα σύμβολο εποχής, αλλά και αυτή η Φούσκα θα ήταν υπέροχη να αιωρείται (κι αυτή, κι εσύ) στο dream house που λέγαμε.

Toga (1968) - Sergio Mazza

Μοιάζει με παιδικό καθικάκι αλλά η πλαστικούρα μου αρέσει γενικά. Γλιστερό. Σε έντονο (πχ λαχανί) χρώμα δείχνει καλύτερο.

Djinn series (1965) - Olivier Mourgue

Το χρησιμοποίησε και ο Κιούμπρικ στην Οδύσσεια του Διαστήματος.

Sacco (1968) - Pierro Gatti, Cesare Paolini, Franco Teodoro

Όλοι οι φοιτητές που σέβονται τον εαυτό τους έχουν ένα τέτοιο κάθισμα, μερικοί το κρατούν και για το (όποιο) μετέπειτα σπίτι τους.

Blow (1967) - Gionatan de Pas, Donato D'Urbino, Paolo Lomazzi, Carla Scolari

Παιχνιδιάρικη και γλιτσερή (στη ζέστη).

Seconda (1982) - Mario Botta
Η πλάτη σου πονάει πολύ μετά το κάθισμα σε αυτή την καρέκλα, πολύ όμως. Εκτός αν επισυνάψεις μηχανάκι μασάζ...
Rose (1990) - Masanori Umeda
Γιαπωνέζικη επιστροφή στη φύση
W.W. Stool (1990) - Philippe Starck
Πίνεις το ποτό σου και φλερτάρεις μισο-όρθιος, σε πλήρη εγρήγορση.