Motortown

To “Motortown” ανέβηκε στο Royal Court του Λονδίνου το 2006.

Όπως δηλώνει ο συγγραφέας του, ο Σάιμον Στήβενς, είναι ένα έργο για την Αγγλία σε πόλεμο και γράφτηκε σε 4 μέρες.

Συνεχίζει: «Ήθελα να γράψω ένα έργο που δεν θα αθωώνει, αλλά θα ενοχοποιεί. Ήθελα να γράψω, όσο πιο ειλικρινά μπορούσα, για το μέγεθος της ευθύνης, της δικής μου και όλου του ακροατηρίου μου, στη δημιουργία και τη διαιώνιση ενός πολιτισμού που καθοδηγεί αυτούς τους πολέμους. Το έργο γεννήθηκε μέσα από μια κατάσταση σύγχυσης.

Δεν καταλάβαινα γιατί ένιωθα εκνευρισμένος με την αντιπολεμική καμπάνια και τις πορείες στο Χάιντ Παρκ. Δεν καταλάβαινα γιατί ένιωθα περισσότερη συμπάθεια για τον Γκάρι Μπάρτλαμ, που καταδικάστηκε στο Όσναμπρουκ για κάμποσα αδιευκρίνιστα εγκλήματα σε σχέση με Ιρακινούς κρατούμενους, παρά τον Χάρολντ Πίντερ ή τον Ντέιμον Άλμπαρν.

Τώρα πια βλέπω πως η σύγχυση μου πήγαζε από το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό αυτή η αρχική αντιπολεμική καμπάνια αποσκοπούσε σε μια ηθική σταθερότητα, κάτι που πλέον είναι ανέφικτο. Σ’αυτούς τους πολέμους, όπως και σε αυτή τη χώρα, στις αρχές της νέας χιλιετίας, δεν υπάρχουν πια καλοί και κακοί.»

Το έργο, στην εκδοχή του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο Νέου Κόσμου, βρίθει ενοχών και σύγχυσης, αυτό είναι σίγουρο.

Και βίας – βία που εξωτερικεύεται, αν και φαινομενικά δε δικαιολογείται, αλλά και βία υφέρπουσα συναισθήματα που αναρωτιέσαι αν θα εκραγούν από στιγμή σε στιγμή. Η βία επί σκηνής, μαζί με το γυμνό, επιδρούν παραλυτικά στον θεατή, άλλωστε δεν μπορείς να κοιτάξεις κι αλλού, και στο Motortown υπάρχει μια αντίστοιχη σοκαριστική σκηνή, όπου οι δύο πρωταγωνιστές (Γιώργος Γάλλος, Νατάσα Ζάγκα) αποδίδουν τα μέγιστα.

Η σκηνή με το ζευγάρι στη θάλασσα είναι επίσης βασική στο έργο, αν και νομίζω ότι εννοιολογικά ξεπέφτει στον διδακτισμό.
Συνολικά η παράσταση ήταν προσεγμένη, ωστόσο με άφησε με την αίσθηση ότι όλα αυτά τα έχω ξαναδεί/ξανακούσει με άλλο τρόπο, από άλλους συγγραφείς, λίγο πιο πρωτότυπα.

Από την άλλη, πρόκειται για ένα έργο αποτέλεσμα της σύγχυσης, όπως λέει και ο δημιουργός του, άρα μπορούμε να το ερμηνεύσουμε και ως σημείο των μπερδεμένων καιρών.

Κατά την άποψή μου, το έργο παραχαϊδεύτηκε από κριτικούς και μίντια - βέβαια, τον Θεοδωρόπουλο τον εκτιμώ και τον παρακολουθώ από την αρχή του εγχειρήματος του Θεάτρου του Ν. Κόσμου.

Πολύ θετική εντύπωση μου έκανε ο Ευθύμιος Παπαδημητρίου, σε ένα σχετικά μικρό, αλλά αξιοπρόσεκτο ρόλο.