Κυριακή μεσημέρι, στους δρόμους

Κυριακή νωρίς το μεσημέρι, περπατώ στη μέση της άδειας Βασιλίσσης Σοφίας, «ισορροπώντας» πάνω στις λευκές διαχωριστικές γραμμές. Ονειρεύομαι ή προσπαθώ να αυτοκτονήσω;

Τελικά έχει Μαραθώνιο και οι δρόμοι είναι κλειστοί για τα αυτοκίνητα, αλλά εγώ δεν το ήξερα. Δεν πειράζει, ευκαιρία για περπάτημα και χάζι στο συννεφιασμένο κέντρο.

Οι περισσότεροι δρομείς είναι ξένοι, (μισο)τρέχουν με τη σημαία στον ώμο ή σε μικρογραφία στο μπλουζάκι, εξουθενωμένοι μεν, αλλά με την κάποια περηφάνεια του «ήμουν κι εγώ εκεί». Εναπομείναντα μαρκετίστικα γρανάζια στο μυαλού μου αρχίζουν να κάνουν υπολογισμούς – αν το είχαμε διοργανώσει / προωθήσει / στηρίξει σωστά, θα μπορούσε να γίνει ένα ωραίο ιβέντ, μακριά από ντόπες και τέτοια, για απλούς ανθρώπους, μπλα μπλα μπλα, προβολή της χώρας στο εξωτερικό, παρακίνηση για ενασχόληση με την άθληση, κλπ. Μετά κοιτάζω τα καφέ της πλατείας Μαβίλη, γεμάτα με Έλληνες που αργοπίνουν καφέ και ρίχνουν που και που καμιά ματιά στο δρώμενο και χαμογελάω. Άστο καλύτερα.
Αυτός ο δρόμος νομίζω είναι ο πιο grand της Αθήνας, και μερικές παλιές πολυκατοικίες είναι τρομερές (που είναι μια φωτογραφική μηχανή όταν τη χρειάζεσαι;).

Προσπαθώ να μη βλέπω τις χαμένες ευκαιρίες, τα νέα κτήρια δηλαδή που ανεγέρθηκαν χωρίς να εκμεταλλευτεί κανείς τη θέση, την οπτική τους, τις όψεις, τα υλικά, το χρώμα.

Έτσι κι αλλιώς θα πεις, όλη η Αθήνα μοιάζει με Μπαγκλαντές.

Και δεν έχω πάει δηλαδή, μπορεί εκεί οι άνθρωποι να τα έχουν πιο μαζεμένα τα πράματα τους. Αλλά εδώ έχεις τους ηλιακούς, τις κεραίες, τα αιρκοντίσιον, τις ντουλάπες μπαλκονιών, όλα φόρα παρτίδα, αχταρμάς, κανένας σχεδιασμός, καμία ομοιομορφία, καμία έγνοια για ομορφιά.

Το σημείο του απόλυτου κακού βρίσκεται στη μεγάλη διασταύρωση, στην κατεστραμμένη διασταύρωση Κηφισίας-Μεσογείων-Αλεξάνδρας-Β.Σοφίας, με αυτό το ακατονόμαστο έκτρωμα του Βωβού. Που είχε υποσχεθεί ότι θα αναστήλωνε το εκκλησάκι του Χάνσεν. Αλλά πού…

Λίγο πιο κάτω όμως το φχαριστιέμαι, το μαύρο μαυσωλείο (του Μπαρμπαλιά;) που κανείς δεν μπαίνει, κανείς δεν το αγοράζει, βρίσκεται υπό αναμόρφωση. Τελοσπάντων, είχε σκαλωσιές και μουσαμάδες, ό,τι και να του κάνουν χειρότερο αποκλείεται να βγει, μόνο κάπως πιο υποφερτό.
Ψιχαλίζει, αλλά έφτασα στο Μέγαρο, ο χώρος της έκθεσης είναι μίζερος, νομίζω και κακοφωτισμένος. Τα έργα άσχημα τοποθετημένα, οι διάδρομοι τόσο στενοί που πρέπει να περιμένεις τον άλλο να περάσει, ή να σπρωχτείς εσύ πρώτος, οι Κλιμτ είναι φωτοτυπίες, αλλά χαίρομαι που ξαναβλέπω τα αισθησιακά γυμνά του Egon Schiele, και όχι μόνο αυτά φυσικά. Ο Oskar Kokoschka όμως είναι μια αποκάλυψη για μένα, ειδικά οι αφίσες του μου αρέσουν πάρα πολύ.

Ομολογώ ότι θέλω να κλείσω τη βόλτα με ωραίες εικόνες, αλλά με τρώει να δω πώς στο καλό κλείνει η μπιενάλε, που έχασα την άλλη φορά λόγω καταιγίδας. Το έργο του Christian Marclay με αποζημιώνει – η 1η μπιενάλε είναι στας αθήνας, ας δείξουμε κατανόηση.

Ευτυχώς έχει και ωραία φαγάδικα στην περιοχή.