Όλοι λένε ότι η Ομίχλη είναι καλή ταινία - ασχέτως αυτού, εγώ πιστεύω ότι αγγίζει τις παρυφές του cult. Τα βιβλία του Stephen King ομολογώ ότι είναι σαν μίκυ μάους για μένα.
Ο Ντάραμποντ τα έχει πάει καλά μέχρι στιγμής με τις διασκευές των ιστοριών του King, άρα... ποπ κορν, αναψυκτικό και βύθισμα στην σινε-πολυθρόνα.
Ένταση, αγωνία, λαχτάρα και ατμόσφαιρα υπάρχει στην ταινία. Επίσης, η δράση αρχίζει αμέσως.
Μέχρι που εμφανίζονται τα τέρατα (μερικά δε, έχουν και τεράστια πλοκάμια) και χάνεται η μυστικοπάθεια και το όποιο μεταφυσικό του θέματος.
Από δω και πέρα, όλο το έργο βασίζεται στη διαπλοκή των χαρακτήρων, και τον απόλυτο ρόλο κατέχει ανάμεσά τους αυτός που ερμηνεύει η Marcia Gay Harden. Είναι απόλαυση πώς ολόκληρο το σινεμά συμμετέχει με γιουχαρίσματα, χειροκροτήματα, ή, εχμ, άλλες αντιδράσεις απέναντι στις ατάκες της στο έργο. Αν ήταν θεατρικό (που θα μπορούσε να είναι), θα μιλούσαμε για λιντσάρισμα του ηθοποιού από το κοινό!
Στον αντίποδα της θρησκομανούς μέγαιρας υπάρχει η γιαγιάκα-μαγκάιβερ Frances Sternhagen (η πεθερά της Σάρλοτ στο sex & the city!) και ο αναπάντεχα cool (έπαιξα-κι-εγώ-τον-Truman-Capote) Toby Jones. Η μύγα μες στο γάλα είναι ο πρωταγωνιστής/wannabe action hero, Thomas Jane, ο οποίος φαίνεται ανίκανος να παίξει, άσε που προσπαθεί αφόρητα να μιμηθεί τον Τομ Χανκς – λες αυτόν είχε για πρώτη επιλογή ο σκηνοθέτης;
Πιο πολύ απ’όλα μου άρεσε το φινάλε της ταινίας, που δεν με χαροποίησε δηλαδή, αλλά νομίζω ότι αυτό ξεχωρίζει την ταινία από τις άλλες τις σειράς. Και οι διάλογοι στο σουπερμάρκετ. Και η προετοιμασία της απόδρασης. Και η αγωνία του τοπίου στην ομίχλη…
Αν δεν φαινόντουσαν (σε μένα τουλάχιστον) τόσο αστεία τα τέρατα, θα μιλούσα για ταινία της χρονιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου