Είπα να χαζέψω επιτέλους στην τηλεόραση, αλλά δυστυχώς βλέπω παντού την ενοχλητική κυριούλα που κλαίει διαρκώς, επειδή ανακάλυψε ότι ο άντρας της είναι ζιγκολό. Ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.
Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα στη ζωή. Όπως ας πούμε, να κάψεις το φαγητό που περιμένουν 20 άτομα να φάνε. Ή να μην το πετύχεις καθόλου, και να μην τρώγεται, καμένο or not.
Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα στη ζωή. Όπως ας πούμε, να κάψεις το φαγητό που περιμένουν 20 άτομα να φάνε. Ή να μην το πετύχεις καθόλου, και να μην τρώγεται, καμένο or not.
Η μαγειρική είναι κάτι σαν τις κωνικές τομές και τα ανώτερα μαθηματικά για μένα: ποτέ δεν την κατάλαβα. Αλλά προσπαθώ. Παραδόξως πώς, αυτές τις τελευταίες μέρες λειτούργησε απολύτως αποτελεσματικά στην απομάκρυνση αγχωτικών σκέψεων από το μυαλό.
Και έμαθα να χρησιμοποιώ και το φινόκιο ή έστω να κρατήσω στη γευστική μου μνήμη, για μελλοντική αναφορά, αυτή την ευωδιά γλυκάνισου, σαν κριτσανιστό χόρτο με γεύση ούζου. Ε καλά, το τζίντζερ καιρό τώρα το έχω βάλει στη γαστρονομική μου λίστα, αν και θέλει προσοχή στη χρήση, γιατί οι υπερβολές αντί να δώσουν τσαχπινιά στο φαί, το μετατρέπουν σε μια πικρόξινη εμπειρία (μακριά από εμάς!).
Το χαλάζι πέφτει έξω, το ράδιο μεταδίδει ειδήσεις για επικείμενες πλημμύρες στον Έβρο και σκέφτομαι την Πλημμύρα του Μπάλαρντ που διαβάζω κατά σύμπτωση αυτή την εποχή. Μια πιο δραματική μετάφραση – ακριβέστερη απόδοση της περιγραφόμενης κατάστασης δηλαδή - θα ήταν η λέξη προς λέξη, πνιγμένος κόσμος, αλλά ας μην κρίνω τον μεταφραστή προτού ολοκληρώσω την ανάγνωση.
Τι πιο άσχετο να σκεφτεί κανείς, από το γεγονός ότι η Μαντόνα έχει γράψει ένα τραγούδι με τίτλο Drowned World, αλλά εν πάσει περιπτώσει, αυτό σκέφτηκα εγώ. Οτιδήποτε, αρκεί να μην είναι οι αγχωτικές σκέψεις. Και η αυριανή επιστροφή στη δουλειά.
Όσες μέρες άδειας και να πάρεις, ποτέ δεν ξεκουράζεσαι, να άλλο ένα αξίωμα, άλλο ένα θραύσμα που έρχεται να ενωθεί με τη μεγάλη θάλασσα της συνολικής μνήμης.
…και μπορώ να συνεχίσω να γράφω ασυναρτησίες, αλλά ας σταματήσω εδώ. Α, ας προσθέσω το τραγούδι που ακούω συνέχεια αυτές τις μέρες, με αυτόν τον καιρό: σε αυτή την εκτέλεση.
Και έμαθα να χρησιμοποιώ και το φινόκιο ή έστω να κρατήσω στη γευστική μου μνήμη, για μελλοντική αναφορά, αυτή την ευωδιά γλυκάνισου, σαν κριτσανιστό χόρτο με γεύση ούζου. Ε καλά, το τζίντζερ καιρό τώρα το έχω βάλει στη γαστρονομική μου λίστα, αν και θέλει προσοχή στη χρήση, γιατί οι υπερβολές αντί να δώσουν τσαχπινιά στο φαί, το μετατρέπουν σε μια πικρόξινη εμπειρία (μακριά από εμάς!).
Το χαλάζι πέφτει έξω, το ράδιο μεταδίδει ειδήσεις για επικείμενες πλημμύρες στον Έβρο και σκέφτομαι την Πλημμύρα του Μπάλαρντ που διαβάζω κατά σύμπτωση αυτή την εποχή. Μια πιο δραματική μετάφραση – ακριβέστερη απόδοση της περιγραφόμενης κατάστασης δηλαδή - θα ήταν η λέξη προς λέξη, πνιγμένος κόσμος, αλλά ας μην κρίνω τον μεταφραστή προτού ολοκληρώσω την ανάγνωση.
Τι πιο άσχετο να σκεφτεί κανείς, από το γεγονός ότι η Μαντόνα έχει γράψει ένα τραγούδι με τίτλο Drowned World, αλλά εν πάσει περιπτώσει, αυτό σκέφτηκα εγώ. Οτιδήποτε, αρκεί να μην είναι οι αγχωτικές σκέψεις. Και η αυριανή επιστροφή στη δουλειά.
Όσες μέρες άδειας και να πάρεις, ποτέ δεν ξεκουράζεσαι, να άλλο ένα αξίωμα, άλλο ένα θραύσμα που έρχεται να ενωθεί με τη μεγάλη θάλασσα της συνολικής μνήμης.
…και μπορώ να συνεχίσω να γράφω ασυναρτησίες, αλλά ας σταματήσω εδώ. Α, ας προσθέσω το τραγούδι που ακούω συνέχεια αυτές τις μέρες, με αυτόν τον καιρό: σε αυτή την εκτέλεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου