Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
keywords: θων, βουλγαράκης, vovos
15/10/08 18:57
Παρά τις παρεμβάσεις του ΣτΕ
Νομιμοποιήθηκε το κτίριο στο κτήμα Θων στους Αμπελοκήπους
Νόμιμο έκρινε η πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων, παρά τις αρνητικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, το κτίριο που έχει ανεγερθεί στο κτήμα Θων (διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας) στους Αμπελοκήπους, ακριβώς δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που χτίστηκε το 1880 από τον Ερνέστο Τσίλερ.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, η άδεια νομιμοποίησης εκδόθηκε από την πολεοδομία στις αρχές του 2007, βάσει απόφασης (με ημερομηνία 7/4/2006) του πρώην υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη.
Ο κ. Βουλγαράκης, με βάση την κατά πλειοψηφία γνωμοδότηση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων, ενέκρινε «από την άποψη του αρχαιολογικού νόμου τη μελέτη ανέγερσης πολυωρόφου κτιρίου», αφού «με τον όγκο, το ύψος και τη μορφή του δεν προκαλεί έμμεση βλάβη στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Θων, ενώ με τη διαμόρφωση πέριξ του ναού αναβαθμίζεται το άμεσο περιβάλλον του και προβάλλεται στον χώρο σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή».
Να σημειωθεί ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε παρέμβει στην υπόθεση δύο φορές, με αρνητικές -ως προς την ανέγερση του πολυώροφου κτιρίου- αποφάσεις.
Με την πρώτη απόφασή του, είχε ακυρωθεί η οικοδομική άδεια λόγω ασυμφωνίας των σχεδίων και του πραγματοποιηθέντος κτιρίου. Με τη δεύτερη απόφαση ακυρώθηκε η ρύθμιση του 2003 του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ με την οποία τροποποιήθηκε το σχέδιο στο συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο και καθορίστηκαν οι χώροι πράσινου, παρά την αντίθεση των τοπικών φορέων.
Newsroom ΔΟΛ
Νομιμοποίηση εν κρυπτώ στο κτήμα Θων
15/10/2008
Αγνοώντας δύο αποφάσεις του ΣτΕ, η Πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων προχώρησε με συνοπτικές διαδικασίες σε νομιμοποίηση του οκταώροφου αυθαιρέτου της εταιρίας "Μπάμπης Βωβός" στο κτήμα Θων.
Το κτίριο χτίστηκε σε έκταση πρασίνου και κυριολεκτικά "σκεπάζει" το διατηρητέο ναΐσκο του Αγίου Νικολάου (χτισμένος το 1880 από τον Ερνέστο Τσίλερ), ενώ η απόφαση νομιμοποίησή του έγινε γνωστή τυχαία, χάρη σε μία λανθασμένη απάντηση των υπηρεσιών του Δήμου Αθηναίων σε αίτημα του Πολιτιστικού Περιβαλλοντικού Συλλόγου Κέντρου Αμπελοκήπων.
Όπως προκύπτει, η εταιρία "Μπάμπης Βωβός" έκανε αίτηση νομιμοποίηση του αυθαιρέτου μετά την απόφαση του τότε υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη, η οποία κρίνει ότι το πολυώροφο κτίριο όχι μόνο δεν επηρεάζει το ναό, αλλά "αναβαθμίζει το άμεσο περιβάλλον σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση".
Ο Περιβαλλοντικός Σύλλογος Κέντρου Αμπελοκήπων καταγγέλλει ότι ο κ. Βωβός είχε πάρει την αρχική του άδεια χάρη σε μία "φωτογραφική" απόφαση της υπουργού Πολιτισμού Ελ. Παπαζώη, που επέτρεπε συγκεκριμένα στον κ. Βωβό να χτίσει στο κτήμα Θων.
Την απόφαση αυτή ακύρωσε ο ΣτΕ, καθώς το κτίριο που τελικά χτίστηκε εκεί δεν ακολούθησε τα σχέδια που είχαν τότε υποβληθεί.
Από την πλευρά της η Πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων αγνόησε την απόφαση του ΣτΕ και έσπευσε να νομιμοποιήσει το κτίριο, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι οι διαδικασίες κινήθηκαν στο μεσοδιάστημα της αλλαγής της ηγεσίας στο δήμο Αθηναίων, στις αρχές του 2007.
Κτήμα Θων: προσφυγή των κατοίκων και για τη νέα άδεια
Της ΧΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΒΑΡΑ
Σε μια απόφαση του υπουργού Πολιτισμού φαίνεται πως βασίστηκε η πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων για να παρακάμψει δύο παρεμβάσεις του ΣτΕ, και στις αρχές του 2007 εξέδωσε «άδεια νομιμοποίησης» για το ήδη κατασκευασμένο κτίριο στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας, στο γνωστό ως κτήμα Θων, όπου υπάρχει και το εκκλησάκι του αγίου Νικολάου.
Η αποκάλυψη έγινε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου από τον πολεοδόμο Φαίδωνα Παπαθεοδώρου, αντιπρόεδρο του πολιτιστικού περιβαλλοντικού συλλόγου κέντρου Αμπελοκήπων, που κατήγγειλε ότι, αν και από το 2004 με απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου είχε ανακληθεί η οικοδομική άδεια, στο συγκεκριμένο κτίριο εξακολουθούν να στεγάζονται υπηρεσίες δημοσίου ενδιαφέροντος, όπως οι επιθεωρητές περιβάλλοντος και οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης. Κάτοικοι της περιοχής έχουν ήδη καταθέσει προσφυγή και για τη νέα άδεια.
Με την πρώτη απόφαση του ΣτΕ είχε ακυρωθεί η οικοδομική άδεια λόγω ασυμφωνίας των σχεδίων και του πραγματοποιηθέντος κτιρίου. «Υπήρχαν και άλλοι λόγοι για ακύρωση, αλλά το δικαστήριο θεώρησε ότι δεν χρειαζόταν να ασχοληθεί παραπάνω με το θέμα», τόνισε ο κ. Παπαθεοδώρου, που πρόσθεσε ότι με τη δεύτερη απόφαση ακυρώθηκε η ρύθμιση του 2003 του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ με την οποία τροποποιήθηκε το σχέδιο στο συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο και καθορίστηκαν οι χώροι πράσινου, παρά την αντίθεση των τοπικών φορέων.
Στην απόφαση της 7/4/2006 ο τότε υπουργός Πολιτισμού Γ. Βουλγαράκης, με βάση την κατά πλειοψηφία γνωμοδότηση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων, ενέκρινε «από την άποψη του αρχαιολογικού νόμου τη μελέτη ανέγερσης πολυωρόφου κτιρίου», γιατί, όπως συνεχίζει «με τον όγκο, το ύψος και τη μορφή του δεν προκαλεί έμμεση βλάβη στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Θων, ενώ με τη διαμόρφωση πέριξ του ναού αναβαθμίζεται το άμεσο περιβάλλον του και προβάλλεται στον χώρο σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή». Παράλληλα, συγκροτούσε επιτροπή για εικαστική παρέμβαση με δαπάνες της κατασκευάστριας στον μεσότοιχο της πολυκατοικίας στην αρχή της Κηφισίας. Να σημειωθεί ότι το ίδιο το εκκλησάκι, που κατασκευάστηκε σε σχέδια Τσίλερ, είναι χωρίς συντήρηση...
Οι κάτοικοι εκφράζουν την ανησυχία τους γιατί εδώ και 1,5 χρόνο δεν έχει προχωρήσει μελέτη για την ανάπλαση των Κουντουριώτικων και της ευρύτερης περιοχής (Προσφυγικά κ.λπ.), ενώ το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ ανακοίνωσε ότι προχωρά αποσπασματικά σε μελέτη βύθιση της Αλεξάνδρας στο ύψος του σημερινού γηπέδου του ΠΑΟ.
Θεωρούν ότι η βιασύνη συνδέεται με τα σχέδια για υπόγειο γκαράζ και ζητούν ενημέρωση για να τοποθετηθούν στην παρέμβαση. Εκφράζουν, επίσης, ερωτήματα για το αν έχει εκδοθεί άδεια για το πολυώροφο κτίριο που κατασκευάζεται πίσω από τον Αρειο Πάγο, σε έκταση που στο ΓΠΣ αναφέρεται ως κοινόχρηστο πράσινο.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/10/2008
Κήρυξαν νόμιμο το αυθαίρετο στο κτήμα Θων Βουλγαράκης και δήμος
Το οκταώροφο αυθαίρετο της εταιρείας «Babis Vovos» στο άλλοτε κτήμα Θων, νομιμοποιήθηκε «αθόρυβα» τον Ιανουάριο του 2007 από την πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων έπειτα από σχετική γνωμοδότηση του τότε υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη (ότι όχι μόνο δεν επηρεάζει τον χώρο πέριξ του διατηρητέου ναού του Αγίου Νικολάου Θων, αλλά και τον αναβαθμίζει).
Το κτίριο είχε κηρυχθεί, με δύο αποφάσεις, αυθαίρετο από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι στο αυθαίρετο κτίριο στεγάζονται δημόσιες υπηρεσίες, όπως οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος, οι Επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης και η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Hμερομηνία : 15/10/08
Copyright: http://www.kathimerini.gr/
Γούντυ, Χαβιέ, Μπαλαφάρα
Ότι θα υπήρχε σκηνοθέτης που να κάνει τον θεό Μπαρδέμ να μοιάζει πιο γλοιώδης και αντιερωτικός ακόμα και από γκρικ-λόβερ-με-τρίχα-για-πουλόβερ… κι όμως, έγινε κι αυτό.
Στην τελευταία ταινία του Γούντυ Άλεν, η οποία αν ήθελε είναι απλά σατιρική, πάσο, εγώ πάντως σίγουρα δεν το’πιασα τα χιούμορ της.
Αν ήθελε να γίνει κομεντί πάνω στις ανθρώπινες (ερωτικές) σχέσεις, που να την πάρεις όμως και σοβαρά, τότε αποτυχία. Οι χαρακτήρες τουλάχιστον δεν βγαίνουν, είναι καρικατούρες.
Αν ήθελε να γίνει κομεντί πάνω στις ανθρώπινες (ερωτικές) σχέσεις, που να την πάρεις όμως και σοβαρά, τότε αποτυχία. Οι χαρακτήρες τουλάχιστον δεν βγαίνουν, είναι καρικατούρες.
Για τον Havier τα έγραψα τα χάλια. Η Penelope Cruz στην ταινία είναι μια ημι-όμορφη, απίστευτη υστέρω, που παρόλο το ταμπεραμέντο της, προτιμά να έχει σχέση με τον σαχλό ισπανό ζωγράφο (Μπαρδέμ-λάτιν-μελό-λάβερ), αντί να τον παρατήσει και να φύγει με τη ζουμερή, ξανθιά χαζο-αμερικανίδα που θέλει να γίνει καλλιτέχνις, αλλά το στομάχι της δεν τη βοηθά στα κουλτουρο-μπεκρο-ξενύχτια (Σκάρλετ). Πάντως η Σκάρλετ κάπως καλύτερα παίζει σε αυτή την ταινία.
Η Βαρκελώνη είναι πολύ μουντά κινηματογραφημένη, και εντελώς φολκλόρ: λίγο κρασί, λίγη ισπανική κιθαρίτσα, τάπας, γκαουντί και ξερό ψωμί.
Απογοήτευση, μάλλον ο Γούντυ γέρασε μεμιάς και δεν το’χει πια.
Περιμένεις σε όλη την ταινία ότι κάποια στιγμή θα απογειωθεί και τελικά βαριέσαι - και έχουν τελειώσει και τα ποπ κορν.
Η Βαρκελώνη είναι πολύ μουντά κινηματογραφημένη, και εντελώς φολκλόρ: λίγο κρασί, λίγη ισπανική κιθαρίτσα, τάπας, γκαουντί και ξερό ψωμί.
Απογοήτευση, μάλλον ο Γούντυ γέρασε μεμιάς και δεν το’χει πια.
Περιμένεις σε όλη την ταινία ότι κάποια στιγμή θα απογειωθεί και τελικά βαριέσαι - και έχουν τελειώσει και τα ποπ κορν.
Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008
κορκ όουκ
δρυς, φελλοφόρος (cork oak)
Ο τρύγος μπορεί να τελείωσε, αλλά θα περάσει αρκετός χρόνος – μπορεί λίγοι μήνες, μπορεί και έτη, ανάλογα με την απαιτούμενη διάρκεια παλαίωσης – ωσότου το κρασί να εμφιαλωθεί.
Θα έλεγε κανείς ότι η τελική πινελιά, η τελευταία ανθρώπινη φροντίδα στο τέλος της παραγωγής και λίγο πριν την κατανάλωση, είναι η τοποθέτηση του φελλού.
Δεν είναι τυχαία κίνηση, στα κρασιά κάποιας ποιότητας τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί ο φελλός αλληλεπιδρά με το κρασί, που χρειάζεται αυτά τα απειροελάχιστα μόρια αέρα να εισχωρήσουν στη φιάλη, προκειμένου να συνεχιστεί η επιθυμητή διαδικασία της παλαίωσης, όση επιδέχεται το κάθε κρασί.
Πρέπει όμως και η φιάλη τοποθετηθεί σωστά: ξαπλωτή, ώστε το κρασί να διαβρέχει τον φελλό και να τον κρατάει υγρό – διαφορετικά, με όρθιο το μπουκάλι ο φελλός είναι μακριά, σταφιδιάζει και συρρικνώνεται από τη μοναξιά, αφήνοντας παραπάνω από τον επιτρεπόμενο αέρα να εισχωρήσει στη φιάλη και έτσι να οξειδώσει το κρασί και να το καταστρέψει.
Έχει ένα κακό ο φελλός, και δεν κάνει διάκριση ούτε στα ακριβότερα και πλέον παλαιωμένα κρασιά: όχι, δεν υπάρχουν κοινωνικοοικονομικές διακρίσεις εδώ, ακόμα και μια πανάκριβη, σπάνια φιάλη, φυλαγμένη ως κόρη οφθαλμού για εκείνη την ιδιαίτερη περίσταση, μπορεί να αποδειχτεί «φελωμένη», τραγικά ακατάλληλη για πόση. Η προσμονή της απόλαυσης λήγει άδοξα…
Έχει ένα κακό ο φελλός, και δεν κάνει διάκριση ούτε στα ακριβότερα και πλέον παλαιωμένα κρασιά: όχι, δεν υπάρχουν κοινωνικοοικονομικές διακρίσεις εδώ, ακόμα και μια πανάκριβη, σπάνια φιάλη, φυλαγμένη ως κόρη οφθαλμού για εκείνη την ιδιαίτερη περίσταση, μπορεί να αποδειχτεί «φελωμένη», τραγικά ακατάλληλη για πόση. Η προσμονή της απόλαυσης λήγει άδοξα…
Δε φταίει το κρασί, ούτε θα πάθεις κάτι αν το πιεις, αλλά η μυρωδιά, ώ, τι απαίσια μυρωδιά, σαν κομμένο αυγό ή πατάρι που έχει πιάσει μούχλα. Εξαιτίας αυτής της απευκταίας, πλην όμως εντελώς τυχαίας παρουσίας «κακού φελλού» είναι που δοκιμάζει αρχικά ένα άτομο το κρασί στα εστιατόρια, προτού κεραστεί ολόκληρη η παρέα. Γιαυτό και κάθε νέα φιάλη που ανοίγεται πρέπει να δοκιμάζεται, έστω κι αν η πρώτη στη σειρά ήταν καλή, δεν σημαίνει ότι θα είναι και η επόμενη.
Γιατί μας τα χαλάει έτσι ο φελλός; Μπορεί να φταίει ο άνθρωπος γιαυτό. Η άσχημη ετούτη μυρωδιά που μεταδίδεται και στο κρασί, προκαλείται από την ουσία TCA, η οποία πιθανώς να εμφανίζεται στο φελλό λόγω της υπερβολικής χρήσης ζιζανιοκτόνων και άλλων χημικών στο περιβάλλον, αλλά και λόγω των χημικών που χρησιμοποιούνται για την αποστείρωση του φελλού.
Γιατί μας τα χαλάει έτσι ο φελλός; Μπορεί να φταίει ο άνθρωπος γιαυτό. Η άσχημη ετούτη μυρωδιά που μεταδίδεται και στο κρασί, προκαλείται από την ουσία TCA, η οποία πιθανώς να εμφανίζεται στο φελλό λόγω της υπερβολικής χρήσης ζιζανιοκτόνων και άλλων χημικών στο περιβάλλον, αλλά και λόγω των χημικών που χρησιμοποιούνται για την αποστείρωση του φελλού.
Σε κάθε περίπτωση, παρόλο που η χρήση συνθετικών φελλών, ακόμα και βιδωτών πωμάτων, έχει εξαπλωθεί κατά πολύ στη βιομηχανία του κρασιού, οι παραδοσιακοί, πιο πρεστιζάτοι, ενδεχομένως και πιο ποιοτικοί οίκοι, επιμένουν στο φυσικό φελλό. Ο οποίος παράγεται από την φελλοφόρο δρυ (βελανιδιά), δέντρο που καλλιεργείται για το σκοπό αυτό, κυρίως στην Πορτογαλία, αλλά και στην Ισπανία, Γαλλία, Μαρόκο, Αλγερία.
Η wikipedia αναφέρει ότι η δρυς η φελλοφόρος ζει μέχρι 150- 250 χρόνια, ο κορμός της δε αποτελείται από παχύ φλοιό, που μετά από επεξεργασία μας δίνει το φελλό που λέγαμε. Ο πρώτος φελλός (virgin cork) «δίνεται» αφού το δέντρο γίνει 25 χρονών, και από κει και πέρα η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί (δηλαδή να ξαναβγεί ο φλοιός και να αποκτήσει πάλι το επιθυμητό πάχος) κάθε 10 με 12 χρόνια, μέχρι και 12 συνολικά φορές στη ζωή μιας τέτοιας δρυός. Η διαδικασία γίνεται χειρωνακτικά και λένε ότι δεν πληγώνει το δέντρο.
φωτό από το apcor.pt
william claxton
Όλες οι φωτογραφίες του Claxton είναι ωραίες, ατμοσφαιρικές, jazzy, κλπ, αλλά ειδικά αυτές του Chet Baker μ'αρέσουν πιο πολύ. Και του Steve McQueen, αλλά του Baker πιο πολύ απ΄όλες.
R.I.P.
Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008
άντρες με κοντομάνικα πουλοβεράκια
Χμ, χμ, αυτού του είδους το πουλοβεράκι (πώς ακριβώς λέγεται άραγε;), φορεμένο σε άντρα, από τη μια πλευρά μου φαίνεται «χαρούμενο», βου-που και εξεζητημένο.
Από την άλλη, δείχνει άνθρωπο με γούστο και όρεξη - φευ! - να κάνει το ντύσιμό του πιο ενδιαφέρον.
Όπως το φοράει αυτός ο Ne-Yo δείχνει αρκετά σέξι…
Happiness
Ένα χαμόγελο που απλώνεται στο πρόσωπο αβίαστα, ενστικτωδώς, απευθείας απ’την καρδιά. Η καρδιά χαμογελάει μάλλον. Ναι, αυτό είναι, μια στιγμή που η καρδιά χαμογελάει. Στιγμή.
Αμέσως μετά, ο χρόνος παγώνει, οι άνθρωποι γύρω, σκεφτικοί και φουρτουνιασμένοι, μαρμαρώνουν σαν σε κινούμενο σχέδιο. Εσύ απογειώνεσαι (απογειώνομαι). Εκτοξεύεσαι στα ουράνια και κάνεις μια ουράνια πιρουέτα - γνωρίζεις ασυνείδητα την τεχνική – στροβιλίζεσαι. Στροβιλίζεσαι και ξεφωνίζεις, και μετά επιστρέφεις στη γη.
Όλα αυτά, πιο στιγμιαία κι από στιγμιαία. Ο χρόνος ξεπαγώνει. Γίνεσαι ξανά ένα με τους σκεφτικούς και φουρτουνιασμένους ανθρώπους.
(ευτυχία!)
Αμέσως μετά, ο χρόνος παγώνει, οι άνθρωποι γύρω, σκεφτικοί και φουρτουνιασμένοι, μαρμαρώνουν σαν σε κινούμενο σχέδιο. Εσύ απογειώνεσαι (απογειώνομαι). Εκτοξεύεσαι στα ουράνια και κάνεις μια ουράνια πιρουέτα - γνωρίζεις ασυνείδητα την τεχνική – στροβιλίζεσαι. Στροβιλίζεσαι και ξεφωνίζεις, και μετά επιστρέφεις στη γη.
Όλα αυτά, πιο στιγμιαία κι από στιγμιαία. Ο χρόνος ξεπαγώνει. Γίνεσαι ξανά ένα με τους σκεφτικούς και φουρτουνιασμένους ανθρώπους.
(ευτυχία!)
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008
Κωνσταντίνος Δεκαβάλλας
- σπίτι διακοπών στην Αίγινα 
- κατοικία στην Εκάλη
- πολυκατοικία, Μαρασλή &Δεινοκράτους
- διασκευή διατηρητέου σε θέατρο στα Εξάρχεια
- Σαντορίνη
- Δημοτικά σχολεία ανοικοδόμησης ΣαντορίνηςΤα έργα του Δεκαβάλλα (ως επι το πλείστον, σε συνεργασία με άλλους αρχιτέκτονες) αποπνέουν απλότητα αλλά και ζεστασιά. Βλέποντάς τα από κοντά, παρατηρεί κανείς πόσο ωραία μπλέκονται με το τοπίο, δένουν με το περιβάλλον και φαίνονται σα να υπήρχαν πάντα εκεί. Ειδικά οι κατοικίες, αυτές τουλάχιστον που έκανε μέχρι το '80, με το ένα επίπεδο και τις χαρακτηριστικές καλαμωτές, αποτελούν μοναδικό συνδυασμό ομορφιάς, λειτουργικότητας και λιτότητας στην αρχιτεκτονική.
(Η συνεργασία του με τον Τομπάζη νομίζω πάντως ότι ήταν αποτυχία.)
Για περισσότερα, τρέχει αυτό το διάστημα έκθεση (αν και κάπως "φορτωμένη" στο στήσιμο) για τον αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Δεκαβάλλα, στο Μουσείο Μπενάκη, στην Πειραιώς.
Από την πολύ ωραία έκδοση του Μουσείου, "Κ. Δ. - Από τη μεγάλη κλίμακα στη μικρή", είναι και οι φωτογραφίες.
Μπες στο Ρυθμό (αν τον έχεις)
Από όσα ακούω και διαβάζω γύρω μου, μάλλον πρέπει να είμαι από τους λίγους ανθρώπους που μου αρέσουν τα τραγούδια της Μαντόνα.
Τα τραγούδια, ξαναλέω. Όχι το ίματζ, τα βίντεο, οι δηλώσεις, οι ταινίες, κλπ, αλλά τα τραγούδια. Με έχουν κατακρίνει άπειρες φορές γιαυτό, και σαν ενοχικός τύπος που είμαι, έχω ξεκινήσει άπειρες συζητήσεις προκειμένου να επιδείξω τις μουσικές μου γνώσεις σχετικά με άλλα είδη, υπο-είδη, άλλες εθνικότητες και άλλους καλλιτέχνες. Σε ανθρώπους μάλιστα, που ζήτημα είναι να γνωρίζουν πάνω από 3 τραγούδια της Μαντόνα, αλλά ακόμα χειρότερα, ζήτημα να γνωρίζουν πάνω από 3 τραγούδια ξένου καλλιτέχνη, όχι απαραίτητα καινούρια, έστω και των Beatles ρε παιδάκι μου.
Τι να κάνω όμως, έχω αυτό το ελάττωμα (εκτός από το να είμαι ενοχική), ακούω Μαντόνα και γουστάρω. Μου δίνουν ενέργεια τα τραγούδια της. Όταν είμαι πεσμένη, αλλά θέλω επιτέλους να κάνω κάτι και να πάρω τα πάνω μου, Μαντόνα ακούω. Τελευταία διαπίστωσα ότι, όταν στο αεροπλάνο έχει αναταράξεις (ή όταν το πλοίο ταρακουνιέται), η μόνη μουσική που με κάνει να καταπολεμήσω το φόβο μου είναι Μαντόνα. Δε με κάνει χαρούμενη ή λυπημένη ή οτιδήποτε, απλά με μεταφέρει αλλού από εκεί που δεν θέλω να είμαι, και το πρόβλημα έστω και για λίγο, λύνεται.
Φαντάσου λοιπόν την κριτική που δέχτηκα φέτος που τόλμησα να δω 2 φορές το σόου της τρέχουσας περιοδείας. Δεν είμαι γκρούπι, δεν είναι το στυλ μου. Απλά, με το που βρήκα εισιτήρια για το Λονδίνο, τα έκλεισα. Τότε μόνο φήμες υπήρχαν για την Αθήνα, καλά κρασιά, τα’χουμε ξανακούσει αυτά. Όταν βγήκαν όμως τα εισιτήρια για εδώ, είναι δυνατόν να την έχανα; Άσε που εδώ θα είχα την ευκαιρία να είμαι στην αρένα να χοροπηδάω, ενώ στο Λονδίνο η αρένα είχε ήδη ξεπουλήσει όταν έψαξα εγώ και πήρα εισιτήριο για κερκίδα. Όπως και να’χει, τα βέλη της κριτικής ήταν φαρμακερά: γιατί δεν πήγα και στη συναυλία του Μορικόνε παρακαλώ; Πώς τόλμησα και έδωσα τα ωραία μου λεφτάκια στο καπιταλιστικό τέρας που λέγεται Μαντόνα και όχι στον καλό και αγαθό ιταλό αυτόν κύριο, που είναι και ποιοτικός και όχι ξεπουλημένος σαν το προαναφερθέν νυμφίδιο; Τόλμησα να απαντήσω ότι δεν έχω όρεξη να ξεπαγιάσω καθιστή και ακίνητη στο Ηρώδειο, αλλά όμως, να, ελάτε σπίτι να σας δείξω, έχω σιντί του Μορικόνε και τα βάζω να τα ακούσω στην ηρεμία του καναπέ μου. Πόσες φορές να μαστιγωθώ για το έγκλημα που έκανα να μου αρέσει η Μαντόνα;;; Γιατί είναι τόσο κακό να διασκεδάζει ειλικρινά κανείς; Γιατί είμαστε τόσο περήφανοι και δήθεν, όταν δεν έχουμε να επιδείξουμε έστω κάτι αντίστοιχο καλλιτεχνικά; Μήπως είμαστε λίγο μονόχνωτοι; (βάζω και τον εαυτό μου μέσα).
Άσε δε που, το ότι ακούω τα τραγούδια της Μαντόνα, δεν συνεπάγεται ότι είμαι οπαδός της καμπάλα - γιατί το άκουσα και αυτό! Ούτε έχω καμιά ιδιαίτερη κάψα να βλέπω τους μυς του σώματός της συνέχεια σε κοινή θέα, ούτε θέλω σώνει και καλά να είναι όλοι σφιγμένοι και γραμμωτοί. Δεν θα με ενοχλούσε να δω το μπρατσάκι να κρεμάει, τόσων χρονών είναι πια, έλεος! Και αυτές οι εμμονές με τη θρησκεία τις έχω βαρεθεί – ευτυχώς φέτος δεν έκαψε σταυρούς επί σκηνής. Η σεξουαλική της περσόνα δε με ενοχλεί. Και λίγα κάνει, αλλά έχε χάρη που είναι μάνα πλέον.
Εκείνο που θαυμάζω είναι που είναι ακούραστη, και αυτό δεν μετριέται σε χρόνια και ηλικίες. Μ’αρέσει που της αρέσει να μαθαίνει συνέχεια, που είναι τελειομανής και τόσο σοβαρή στη δουλειά της. Δεν παίρνει τίποτα δεδομένο, και στο ξεκίνημα κάθε νέου εγχειρήματος, θέλει να αποδείξει ξανά πάλι απ’ την αρχή τι μπορεί να κάνει και που μπορεί να φτάσει. Πήξαμε στους ημι-επαγγελματίες και στα «αυθεντικά ταλέντα», ας γελάσω.
Τελοσπάντων, το γεγονός ότι τη βρίσκω ενδιαφέρουσα ως προσωπικότητα, δε σημαίνει ότι ενστερνίζομαι τις απόψεις τις, ούτε ότι γουστάρω όλες τις καλλιτεχνικές τις επιλογές. Επιμένω και επικεντρώνομαι στα τραγούδια. Όντως ο τελευταίος δίσκος ήταν αδύναμος, αλλά όχι κακός. Όπως πάντα, περιέχει μερικά pop-classics και ανυπομονούσα να δω τι έχει κάνει στη συναυλία με αυτά. Και πώς θα έχει πειράξει τα παλιά της τραγούδια επίσης.
Τι να κάνω όμως, έχω αυτό το ελάττωμα (εκτός από το να είμαι ενοχική), ακούω Μαντόνα και γουστάρω. Μου δίνουν ενέργεια τα τραγούδια της. Όταν είμαι πεσμένη, αλλά θέλω επιτέλους να κάνω κάτι και να πάρω τα πάνω μου, Μαντόνα ακούω. Τελευταία διαπίστωσα ότι, όταν στο αεροπλάνο έχει αναταράξεις (ή όταν το πλοίο ταρακουνιέται), η μόνη μουσική που με κάνει να καταπολεμήσω το φόβο μου είναι Μαντόνα. Δε με κάνει χαρούμενη ή λυπημένη ή οτιδήποτε, απλά με μεταφέρει αλλού από εκεί που δεν θέλω να είμαι, και το πρόβλημα έστω και για λίγο, λύνεται.
Φαντάσου λοιπόν την κριτική που δέχτηκα φέτος που τόλμησα να δω 2 φορές το σόου της τρέχουσας περιοδείας. Δεν είμαι γκρούπι, δεν είναι το στυλ μου. Απλά, με το που βρήκα εισιτήρια για το Λονδίνο, τα έκλεισα. Τότε μόνο φήμες υπήρχαν για την Αθήνα, καλά κρασιά, τα’χουμε ξανακούσει αυτά. Όταν βγήκαν όμως τα εισιτήρια για εδώ, είναι δυνατόν να την έχανα; Άσε που εδώ θα είχα την ευκαιρία να είμαι στην αρένα να χοροπηδάω, ενώ στο Λονδίνο η αρένα είχε ήδη ξεπουλήσει όταν έψαξα εγώ και πήρα εισιτήριο για κερκίδα. Όπως και να’χει, τα βέλη της κριτικής ήταν φαρμακερά: γιατί δεν πήγα και στη συναυλία του Μορικόνε παρακαλώ; Πώς τόλμησα και έδωσα τα ωραία μου λεφτάκια στο καπιταλιστικό τέρας που λέγεται Μαντόνα και όχι στον καλό και αγαθό ιταλό αυτόν κύριο, που είναι και ποιοτικός και όχι ξεπουλημένος σαν το προαναφερθέν νυμφίδιο; Τόλμησα να απαντήσω ότι δεν έχω όρεξη να ξεπαγιάσω καθιστή και ακίνητη στο Ηρώδειο, αλλά όμως, να, ελάτε σπίτι να σας δείξω, έχω σιντί του Μορικόνε και τα βάζω να τα ακούσω στην ηρεμία του καναπέ μου. Πόσες φορές να μαστιγωθώ για το έγκλημα που έκανα να μου αρέσει η Μαντόνα;;; Γιατί είναι τόσο κακό να διασκεδάζει ειλικρινά κανείς; Γιατί είμαστε τόσο περήφανοι και δήθεν, όταν δεν έχουμε να επιδείξουμε έστω κάτι αντίστοιχο καλλιτεχνικά; Μήπως είμαστε λίγο μονόχνωτοι; (βάζω και τον εαυτό μου μέσα).
Άσε δε που, το ότι ακούω τα τραγούδια της Μαντόνα, δεν συνεπάγεται ότι είμαι οπαδός της καμπάλα - γιατί το άκουσα και αυτό! Ούτε έχω καμιά ιδιαίτερη κάψα να βλέπω τους μυς του σώματός της συνέχεια σε κοινή θέα, ούτε θέλω σώνει και καλά να είναι όλοι σφιγμένοι και γραμμωτοί. Δεν θα με ενοχλούσε να δω το μπρατσάκι να κρεμάει, τόσων χρονών είναι πια, έλεος! Και αυτές οι εμμονές με τη θρησκεία τις έχω βαρεθεί – ευτυχώς φέτος δεν έκαψε σταυρούς επί σκηνής. Η σεξουαλική της περσόνα δε με ενοχλεί. Και λίγα κάνει, αλλά έχε χάρη που είναι μάνα πλέον.
Εκείνο που θαυμάζω είναι που είναι ακούραστη, και αυτό δεν μετριέται σε χρόνια και ηλικίες. Μ’αρέσει που της αρέσει να μαθαίνει συνέχεια, που είναι τελειομανής και τόσο σοβαρή στη δουλειά της. Δεν παίρνει τίποτα δεδομένο, και στο ξεκίνημα κάθε νέου εγχειρήματος, θέλει να αποδείξει ξανά πάλι απ’ την αρχή τι μπορεί να κάνει και που μπορεί να φτάσει. Πήξαμε στους ημι-επαγγελματίες και στα «αυθεντικά ταλέντα», ας γελάσω.
Τελοσπάντων, το γεγονός ότι τη βρίσκω ενδιαφέρουσα ως προσωπικότητα, δε σημαίνει ότι ενστερνίζομαι τις απόψεις τις, ούτε ότι γουστάρω όλες τις καλλιτεχνικές τις επιλογές. Επιμένω και επικεντρώνομαι στα τραγούδια. Όντως ο τελευταίος δίσκος ήταν αδύναμος, αλλά όχι κακός. Όπως πάντα, περιέχει μερικά pop-classics και ανυπομονούσα να δω τι έχει κάνει στη συναυλία με αυτά. Και πώς θα έχει πειράξει τα παλιά της τραγούδια επίσης.
Α, ναι, γιατί αυτό είναι επίσης κάτι που αναγνωρίζω, αλλά και που μου αρέσει στη Μαντόνα, ότι οι συναυλίες της έχουν μια κεντρική ιδέα, ένα κόνσεπτ. Κοριτσίστικο, απλοϊκό, κοντράροντας σε σημεία με θέματα πέραν του δικού της «πνευματικού» βεληνεκούς (χα!), αλλά πάντως η ιδέα υπάρχει, και επομένως, το βρίσκω ωραίο ότι για 2 ώρες θα παρακολουθήσεις μια ιστορία, θα εισχωρήσεις σε ένα φανταστικό κόσμο, σε μια multimedia παράσταση.
Μέχρι να σηκωθεί η αυλαία στο Λονδίνο, είχα ψοφήσει από το άγχος μη γίνει κάτι και ακυρωθεί η συναυλία, μη σου πω και η περιοδεία. Ξέρω γω, μεγάλη γυναίκα είναι, αν ξυπνήσει ένα πρωί και δεν αισθανθεί καλά; (χτύπα ξύλο). Για μένα, δεν το συζητώ, και με σπασμένο πόδι, θα έτρεχα. Με εντυπωσίασε που στην κραταιά πρωτεύουσα, που οι άνθρωποι έχουν τόσες άλλες επιλογές διασκέδασης και τόσα απίστευτα δρώμενα να συμβαίνουν, το στάδιο ήταν φίσκα. Και η Μαντόνα μου φάνηκε αγχωμένη. Σαν να ανησυχούσε αν θα τα βγάλει πέρα, αν το κοινό θα είναι θερμό, αν θα την αποδεχτούν οι «συντοπίτες» της.
Αλλά τα έδωσε όλα στη σκηνή, χόρεψε φανταστικά, χτυπήθηκε κάτω, έπαιξε κιθάρα, τραγούδησε στα όρια του έτσι κι αλλιώς περιορισμένου εύρους της φωνής της, αλλά με την ψυχή της, τα’παιξε στιγμιαία όταν ξέχασε μερικούς στίχους από το Like a Prayer, όμως συνέχισε ακάθεκτη, χαμογέλασε και χαλάρωσε λίγο την ώρα που το κοινό τραγούδησε το Express Yourself, καθώς αυτό-σατιρίστηκε που έχασε τα λόγια της προηγουμένως.
Μέχρι να σηκωθεί η αυλαία στο Λονδίνο, είχα ψοφήσει από το άγχος μη γίνει κάτι και ακυρωθεί η συναυλία, μη σου πω και η περιοδεία. Ξέρω γω, μεγάλη γυναίκα είναι, αν ξυπνήσει ένα πρωί και δεν αισθανθεί καλά; (χτύπα ξύλο). Για μένα, δεν το συζητώ, και με σπασμένο πόδι, θα έτρεχα. Με εντυπωσίασε που στην κραταιά πρωτεύουσα, που οι άνθρωποι έχουν τόσες άλλες επιλογές διασκέδασης και τόσα απίστευτα δρώμενα να συμβαίνουν, το στάδιο ήταν φίσκα. Και η Μαντόνα μου φάνηκε αγχωμένη. Σαν να ανησυχούσε αν θα τα βγάλει πέρα, αν το κοινό θα είναι θερμό, αν θα την αποδεχτούν οι «συντοπίτες» της.
Αλλά τα έδωσε όλα στη σκηνή, χόρεψε φανταστικά, χτυπήθηκε κάτω, έπαιξε κιθάρα, τραγούδησε στα όρια του έτσι κι αλλιώς περιορισμένου εύρους της φωνής της, αλλά με την ψυχή της, τα’παιξε στιγμιαία όταν ξέχασε μερικούς στίχους από το Like a Prayer, όμως συνέχισε ακάθεκτη, χαμογέλασε και χαλάρωσε λίγο την ώρα που το κοινό τραγούδησε το Express Yourself, καθώς αυτό-σατιρίστηκε που έχασε τα λόγια της προηγουμένως.
Στο τέλος, γυρίζοντας, είχα μόνο Μαντόνα στο μυαλό. Το είχα γράψει και σε άλλο ποστ, στις συναυλίες είναι ικανή ακόμα και χαζά τραγούδια να τα κάνει ηχητικό γεγονός. Μου άρεσε αυτό που είδα και αυτό που άκουσα, ενθουσιάστηκα και με τον κόσμο, πήρα και τα σουβενίρ μου, πέρασα πολύ ωραία.
Απορώ πάντως πώς θα τα βγάλει πέρα με τέτοιο σόου μέχρι το Δεκέμβριο, που έχει να πάει σε τόσα μέρη! Στην Ελλάδα τα ίδια έκανε, δεν μας έριξε καθόλου – και δεν ξέχασε και στίχους! Εδώ που την είδα από πιο κοντά, μου φάνηκε πολύ όμορφη. Τολμώ να πω και γλυκιά. Ξετρελάθηκα με το πόσο αεικίνητη είναι. Μετάνιωσα εκατό φορές που δεν πήγα από πιο νωρίς στο στάδιο, για να είμαι ακόμα πιο κοντά στη σκηνή. Ωστόσο, πήρα αυτό που ήθελα από τη συναυλία, χάζεψα με τα ωραία γραφικά, ζήλεψα τα απίθανα χορευτικά, ζήλεψα που δεν μπορώ να βάλω και γω τέτοιο κόκκινο σορτσάκι, αλλά και οπωσδήποτε στρίγκλιξα και τραγούδησα, χόρεψα και εκτονώθηκα, αυτή τη φορά βλέποντας Τη Μαντόνα ζωντανά απέναντί μου, όχι απλά σαν μια φιγούρα στην οθόνη. Μου άρεσε το “game over” στο τέλος, ήταν έξυπνο και παιχνιδιάρικο. Φυσικά και θα ήθελα κι άλλο, αλλά ποιόν κοροϊδεύω, η Μαντόνα είναι πανταχού παρούσα εκεί έξω, με φωτογραφίες, video clip, βραβεία, παπαρολογίες, όρεξη να’χεις, δεν θα χορτάσεις.
Το θέμα τώρα είναι, ποιο το επόμενό της βήμα;
