πρότζεκτ μελομακάρονα

Την 1η φορά που έφτιαξα κουραμπιέδες, τους έκανα με κουπάτ σε σχήμα αστεριού και βγήκαν μικροί και κριτσανιστοί, σα μπισκοτάκια με ζάχαρη άχνη.
Ο πεθερός τα λάτρεψε και τα εξαφάνιζε με τον καφέ του, η πεθερά είπε ότι απέφευγε να κάνει κουραμπιέδες, ακριβώς για το λόγο ότι της έβγαιναν πολύ κριτσανιστοί και δεν έπρεπε. (Οι γονείς, δεν το συζητάμε, δάκρυσαν και μόνο στην ιδέα «η κόρη μας έφτιαξε κουραμπιέδες»).
Κι εγώ είχα δακρύσει την πρώτη φορά, αλλά από νεύρα – είχα κατά λάθος μετακινήσει απότομα τη λαδόκολλα με τη ζάχαρη άχνη και η φλοκάτη της κουζίνας έγινε κάτασπρη από το ζαχαρένιο νέφος. Καθάριζα ώρα, βράζοντας στο ζουμί μου, αλλά έριχνα και κλεφτές, περήφανες ματιές, στο πιάτο με τα λευκά αστεράκια. Κάθε αρχή και δύσκολη.
Πέρσι πρώτη φορά τόλμησα να φτιάξω μελομακάρονα. Μέχρι τώρα τα παρείχε η μαμά και η πεθερά – της δεύτερης ήταν τα καλύτερα, παράδεισος! Γευστική αμαρτία! Έλεγα στον εαυτό μου, θα τρώω μόνο ένα για πρωινό και ένα με τον απογευματινό καφέ, αλλά η τεράστια πιατέλα άδειαζε ασκαρδαμυκτί, χαρίζοντάς μου 30 κιλά σε 2 ημέρες.
Ε, τα δικά μου μελομακάρονα βγήκαν όχι και μέχρι το μεδούλι μελωμένα, γεγονός που δέχτηκε ως επί το πλείστον, αρνητικές κριτικές, ωστόσο η πιατέλα άδειασε, δηλαδή δεν έμειναν παρά μόνο τρίμματα καρυδιού κολλημένα στο μέλι. Φέτος λέω να ξαναφτιάξω, με μια παραλλαγή της περσινής συνταγής.
Αν δε με πιάσει καμιά γιορτινή τεμπελιά ή αν δεν κρεβατωθώ από κανένα κρυολόγημα, λέω φέτος να φτιάξω και βασιλόπιτα. Οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη...