η τέχνη κάνει τη ζωή ανεκτή, η ποίηση μπορεί και να την ομορφύνει

Ποίημα που του λείπει η χαρά αφιερωμένο σε γυναίκα υπέροχη δωρήτρια πόθου και γαλήνης

αφού το θέλεις
γυναίκα αρμονική κι'ωραία
έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊου ετοποθέτησες απλά κι ευγενικά μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια
ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια
μέσα στο παλιό - ιταλικό μου φαίνεται - βάζο με παραστάσεις γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών
έλα
πέσε στα χέρια μου
και χάρισε μου
- αφού το θέλεις -
τη θλίψη του πρασίνου βλέμματός σου
τη βαθειά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πλεγμένη μέσα στα μακρυά μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματός σου

- Ν. Εγγονόπουλος

Άργησα να πάω στην έκθεση του Εγγονόπουλου, αλλά πήγα, και ήταν μια ωραία και περιεκτική έκθεση - μπορείς να δεις τους πίνακες που ζωγράφησε, αλλά και πολλά από τα ποιήματα που έγραψε, σκίτσα που έφτιαξε, θεατρικά κοστούμια που ζωγράφησε.

Πριν τον Εγγονόπουλο, πέρασα και από την (μικρή) έκθεση της Εριέτας Αττάλη "Τοπία Αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα". Οι φωτογραφίες είναι πολύ ωραίες, μερικά από τα κτήρια πολύ άσχημα, αλλά αν έχει "μάτι" ο καλλιτέχνης μπορεί να τα μεταμορφώσει, μετουσιώσει ας πούμε, σε θέαμα όμορφο και άξιο προσοχής.