Σε μια μακρινή παραλία

Η ερώτηση που απεχθάνομαι να μου κάνουν όταν αναφέρω ότι μου άρεσε το Χ/ Υ/ Ζ βιβλίο (ή ταινία, ή θεατρικό έργο) είναι «Ναι; Και τι υπόθεση έχει;»
Μα τι σχέση έχει η υπόθεση με το αν ένα βιβλίο (ή ταινία, ή θεατρικό) είναι καλό;
Λέω λοιπόν, διάβασα το βιβλίο «Στην Ακτή» του Ιαν ΜακΓιούαν και μου άρεσε.
Ναι; Και τι υπόθεση έχει;
Εεε, ένα ζευγάρι που την πρώτη νύχτα του γάμου του δεν ξέρει πώς να «το» κάνει και ζει σε μια περίεργη εποχή, και ε, μπλα μπλα, και τα πράγματα γίνονται ανείπωτα περίπλοκα, και χρμφ, ουφ, ξενέρωσα…
Γενικά, δεν μου αρέσει να λέω - και πόσο μάλλον να εξηγώ - υποθέσεις. Δεν τις διαβάζω καν. Δεν θέλω να τις διαβάζω, μου χαλάει και μέρος της συνολικής απόλαυσης.
Όταν είναι να επιλέξω βιβλίο (ή ταινία, ή θεατρικό), με ενδιαφέρουν οι συντελεστές, οι συμμετέχοντες, ο τίτλος, το εξώφυλλο, η άποψη ενός φίλου, η αύρα του όλου εγχειρήματος. Δεν διαβάζω ποτέ το «δυο λόγια για το έργο».

Καμιά φορά η γνώση της υπόθεσης του έργου μπορεί και να με αποτρέψει από το να δω ή να το διαβάσω, και μετά να μετανιώνω, γιατί μάλλον θα μου είχε αρέσει τελικά.
Τελοσπάντων, το «Στην Ακτή» μου άρεσε, κι ας μην έχει καμιά σπουδαία υπόθεση. Έχει όμως μια σπουδαία πρόταση, τη δεύτερη του βιβλίου: «Μα ποτέ δεν είναι εύκολο».

Έρχεται και στρογγυλοκάθεται με θράσος μπροστά στα μάτια σου, κολλητά στην εναρκτήρια πρόταση, η οποία όμως αποκαλύπτει την υπόθεση. Και εγώ για υποθέσεις, όπως ήδη ξεκαθάρισα, αποφεύγω να μιλάω.