logout

Ήταν ένας γεμάτος χρόνος.

Τόσο γεμάτος που λέω, φτάνει πια, μη δίνεις άλλο (κάτσε, γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμα...)

Ήταν όμως και καλή και κακή χρονιά, σχεδόν όσο καλή τόσο κακή. Περιέργως, δεν έχω την αίσθηση ολικής απόρριψης, παρότι απαισιόδοξο άτομο. Δε βαριέσαι, από ένα σημείο και μετά, όλα ίδια φαίνονται.

Για σούμα, κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και η οικονομική κρίση καραδοκεί, η (δεύτερη) φιλοσοφική παπαριά για το κλείσιμο της χρονιάς, είναι η εξής: τόση πολλή πληροφόρηση, τόση λίγη γνώση! Νομίζω ότι κέρδισα αρκετή γνώση φέτος…

Και του χρόνου, με υγεία. Καλή χρονιά να έχουμε.

Happy Christmas

Ευτυχία Π.

Το φουαγιέ του θεάτρου είναι μια θάλασσα από εκδρομείς ΚΑΠΗ, σε ημέρα όμως «αποκλειστικής εξόδου κοριτσιών».

Είναι και Τετάρτη, μπορεί τα ποτά να είναι δωρεάν...

Όχι, δεν τις ειρωνεύομαι όλες αυτές τις καλοντυμένες κυρίες γύρω στα 65, με τα κομμωτηριακά μαλλιά, τους γούνινους γιακάδες, το κεραμιδί νυχάκι και την άπειρη όρεξη για μπίρι-μπίρι και ψιλοκουβεντούλα, που έχουν συρρεύσει κατά δεκάδες, με τις φίλες τους, και πίνουν καφεδάκι (ή κονιακάκι) λίγο πριν αρχίσει η παράσταση.
Μάλλον τις ζηλεύω, άλλωστε όπως πολύ ωραία το έθεσε μια φίλη, είναι η ελπίδα, ο στόχος που θα ήθελε να κυνηγήσει για το τέλος μια ζωής τρεξίματος και άγχους. Εγώ πάντως τη γειώνω, ψυχρά, ρεαλιστικά «αφού εμείς αποκλείεται να πάρουμε σύνταξη, πρώτον γιατί θα καταρρεύσουν τα ταμεία, δεύτερον, γιατί ακόμα κι αν πάρουμε, εμείς ακόμα στην ηλικία αυτή θα δουλεύουμε…»
Μ’αυτά και μ’αυτά, μπήκαμε στην αίθουσα, είχα ένα φόβο ότι θα σκυλοβαρεθώ στην «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», κάνω όμως κουράγιο και συγκεντρώνομαι.

Στην αρχή με ενοχλεί που η Νένα Μεντή παίζει τόσο πολύ με το σώμα της: τα χέρια της προβάλλουν απειλητικά πάνω από το κεφάλι της, σαν του μπαμπούλα. Αν τη ζωγράφιζε ένας καρτουνίστας την ώρα που παίζει, θα την έκανε σαν καρικατούρα, δυο τεράστια μαινόμενα χέρια και ένα κεφάλι με στόμα που δε βάζει γλώσσα μέσα.
Στο σημείο που αναφέρεται στην καταστροφή της Σμύρνης, η κυρία από πίσω πλάνταξε στο κλάμα…
Όμως το έργο δεν έκανε καμία κοιλιά – ένας άνθρωπος όλος κι όλος στη σκηνή, αλλά η προσοχή μου όλη ήταν εκεί. Στην κυρία Ευτυχία και τα φαντάσματά της, στα έπιπλα που εξαφανίζονταν ένα-ένα, από τα πιο απλά και ταυτόχρονα «γεμάτα» σκηνικά που έχω δει ποτέ. Και όπως εναλλάσσονταν τα τραγούδια, να λέω μέσα μου «αα, κι αυτό η Παπαγιαννοπούλου το έγραψε; Μα πόσα έχει γράψει πια!».

Η Μεντή με το σπινθηροβόλο βλέμμα και το στόμα-πολυβόλο δεν σε άφηνε να φύγεις από το έργο, για βαρεμάρα ούτε λόγος, ήταν μια ιστορία αληθινή, όσο και άξια να τη διηγηθείς, σαν παραμύθι.

Στο τέλος ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα, σηκωθήκαμε και όρθιοι, δεν ξέρω πόσα χρόνια είχα να το κάνω αυτό σε παράσταση.

Ένιωσα πολύ ωραία που το είδα αυτό το έργο, το ευχαριστήθηκα κυριολεκτικά. Και να φανταστείς ότι είχα σκοπό να στείλω τη μαμά μου αντί για μένα…

το καινούριο μου δαχτυλιδάκι!

Η καλή μου η Γεωργία, είναι μοναδική!

Ίζημα, κοσμήματα - Διδότου 19

πάααλι κινέζικο;

Βαρέθηκα

Κουράστηκα



Δεν αντέχω άλλο!



:(

It's hard to decide what is real these days

(when things look so dizzy to me)






wat a song!, Sly - Massive Attack, 1994

Mockingbird, dead

Mockingbird Director Robert Mulligan Dies at 83.

To Kill A Mockingbird (imdb), (wikipedia)

Είναι σκουλήκια

"Το σκουλήκι είναι ατελές ασπόνδυλο ζώο, με μακρύ κυλινδρικό και γυμνό σώμα, που αποτελείται από δακτύλιους. Δεν έχει κεφάλι, ούτε εσωτερικό σκελετό. Το στόμα του βρίσκεται στον πρώτο δακτύλιο και αναπνέει από το δέρμα του. 

Ζει σε υπόγειες στοές, μέσα στο νερό ή σε λασπώδεις εκτάσεις. Τη νύχτα βγαίνει στην επιφάνεια έρποντας για να βρει τροφή. Ορισμένα είδη σκουληκιών κινούνται με τη βοήθεια του μυϊκού σωλήνα.

Είναι ερμαφρόδιτα ζώα και πολλαπλασιάζονται με αυγά. Ορισμένα είδη, όπως η ταινία, ζουν ως παράσιτα στο σώμα άλλων ζώων ή φυτών."

Φέτος τα λουλούδια/φυτά του μπαλκονιού τα πήγαν εξαιρετικά καλά, πιάστηκε η μέση να κλαδεύω αλλά και να μαζεύω φύλλα και άνθη που βγήκαν, έγιναν αντικείμενο θαυμασμού, ξεράθηκαν κι έπεσαν. Όμως πριν 1-2 εβδομάδες είδα κάτι διαφορετικές μαργαρίτες σε ένα κήπο, μου χάρισαν δύο ρίζες, τις φύτεψα και λίγες μέρες μετά παρατηρούσα κάτι μεγαλούτσικες τρύπες στα φύλλα τους. Δεν μου είχε ξανασυμβεί και δεν έδωσα σημασία. Σαλιγκάρια δεν έχω εξάλλου.

Μια μέρα που πότιζα, είδα το Κακό να εγείρει το άσχημο «κεφάλι» του: ένα τεράστιο σκουλήκι, χορτασμένο από πρασινάδα και νερό, με κοιτούσε κοροϊδευτικά μέσα από μια τρύπα στο χώμα – αλλά διάβασα τελικά ότι δεν με κοίταζε, γιατί δεν έχει μάτια, μόνο στόμα (αυτό, αχόρταγο).

Η αντίδραση ήταν ακαριαία, στυγνή, αναπόφευκτη. Ήταν ή η μαργαρίτα ή ο σκώληκας. Ενήργησα εξ ονόματος του λουλουδιού, αν και εξ ορισμού, ο αγώνας θα κατέληγε αναίμακτος. Ωστόσο αηδιαστικός.

Ακόμα μία μέρα μετά, και τρύπες επανεμφανίστηκαν, οπότε έστησα καραούλι. Τελικά τσάκωσα ένα παλιοσκούληκο, μια γλειώδη και ποταπή κάμπια, να σέρνεται πάνω στον τρυφερό κορμό της μαργαρίτας. Όχι άλλο έγκλημα, εν ψυχρώ τουλάχιστον. Την έπιασα με ένα ξυλάκι και την πέταξα μαζί με κάτι φύλλα και κλαδάκια, ε, ας γίνει ό,τι θέλει. Έκτοτε δεν ξαναείδα τρύπες, αλλά το βλέμμα μου αετίσιο, εκεί. Τα φυτοφάρμακα δεν τα θέλω καθόλου, άσε που μαστουρώνεις κιόλας. Ειδοποίησα και τον κήπο-μακρινή πατρίδα, ευχαριστούν, και συγγνώμη για την αναστάτωση.

ιατρικά κολλήματα

Scrubs!

Άργησα, αλλά με το ελληνικό mtv, το είδα κι εγώ. Hilarious :)

κάφροι

Αυτοί που παρκάρουν το αυτοκίνητό τους ακριβώς επάνω στην κούρμπα που κάνει ο παράδρομος της Κηφισίας, εκεί όπου ενώνεται με τη Σπύρου Λούη. Μου’θελες πανάκριβα ψώνια στο Γκόλντεν Χωλ, αλλά τσιγκουνεύτηκες τα έξοδα πάρκινγκ και παράτησες το αυτοκίνητο στο πιο επικίνδυνο σημείο! Παροιμιώδης ανευθυνότητα! 

Το δε κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται στην περιοχή, είναι άλλο ένα ελληνικό φαινόμενο για μούτζες. Λες και δεν ήταν αρκετά πηγμένη η Κηφισίας, τώρα έχουμε πήξιμο και πριν το Ολυμπιακό στάδιο, αφού κατά μήκος του δρόμου είναι ουρά παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα, και δε μιλάμε και για καμιά λεωφόρο…
Είναι οι φορές που, εντελώς αφελώς, αναρωτιέσαι, καλά, η τροχαία τι κάνει; Ο δήμος τολμάει να κάνει κάτι; Κάποιος που να ρίξει ένα προστιματάκι στην εταιρεία, μήπως και γνωρίσει έστω θεωρητικά την έννοια της κοινωνικής ευθύνης; 

Υπάρχει κανείς εκεί έξω; Κάποιοι περίοικοι που διαμαρτύρονται, αλλά δεν τους ακούει κανείς.

μπούφος

Ένταση

Ένταση επικρατεί στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, λίγο πριν την έναρξη του συλλαλητηρίου. Ένταση και στα μυαλά και τις καρδιές.
Δεν θέλω να το παίξω γιαπωνέζος τουρίστας, ούτε επαγγελματίας ρεπόρτερ. Ωστόσο, μένω σε αυτή την πόλη, ζω και εργάζομαι σε αυτή, θέλω να δω από κοντά αυτά που έγιναν τις προηγούμενες μέρες. Δεν θέλω να μου μείνει η εικόνα που έδειξαν οι τηλεοράσεις. Αναπόφευκτα όμως θα βγάλω κάποιες φωτογραφίες, κάτι να μείνει όταν αυτά θα ξεχαστούν. Δεν έχω καν φωτογραφική μηχανή μαζί μου, ό,τι μπορέσει να βγάλει το κινητό.
Οι κάθετοι δρόμοι μεταξύ Πατησίων και 3ης Σεπτεμβρίου, γύρω από το Πολυτεχνείο, δεν έχουν πεζοδρόμια. Αυτά έχουν σπαστεί, και τα υλικά έχουν χρησιμοποιηθεί στον πετροπόλεμο. Συνεργεία στρώνουν καινούρια κόκκινα και κίτρινα πλακάκια, αυτά με τα μικρά τετραγωνάκια. Η Πατησίων κλειστή και έρημη, περίεργες φάτσες, αρκετοί μετανάστες, μια ομάδα παιδιών ηλικίας φοιτητή έξω από το Πολυτεχνείο. Γενικά, περίεργα βλέμματα και μυρωδιά καπνού.
Κοιτάω προς τη Στουρνάρη, αλλά δεν τολμώ να κατευθυνθώ προς τα κει. Τα πάντα κλειστά. Κόβω από Ακαδημίας, γυαλιά παντού στα πεζοδρόμια, σφηνώνονται στις σόλες μου, βιτρίνες θρυμματισμένες, κατακρεουργημένες, σπασμένοι τηλεφωνικοί θάλαμοι, αγνώριστα ΑΤΜ. Στα μικρά μαγαζιά κατά μήκος της Ακαδημίας, με τις αφίσες, τα τι-σερτ, τα σιντί και τέτοια, η πρώτη πίκρα έχει δώσει τη θέση της στη δράση: με προσοχή ξεκρεμιούνται τα τζάμια που έχουν απομείνει, αφαιρούνται τα εμπορεύματα, οι βιτρίνες αδειάζουν. Όπου υπάρχουν μεταλλικά ρολά κατεβαίνουν στο κενό, όπου όχι, μπαίνουν νέα τζάμια. Οι τζαμάδες θα κάνουν χρυσές δουλειές.

Περνώντας από το πνευματικό κέντρο, το ροζ κτήριο, σε πιάνει η καρδιά σου από τις μαυρίλες της καπνιάς. Εργάτες καλύπτουν με μεταλλικά φύλλα το ισόγειο μεγάλων τραπεζικών κτηρίων. Η πόλη οχυρώνεται και προετοιμάζεται για την επόμενη επίθεση. Και οι θεατές θα κάτσουν στον καναπέ να απολαύσουν ένα ακόμα ματς αστυνόμων-κουκουλοφόρων.
Ανεβαίνω τη Σόλωνος, αποκάρδιωση, καπνοί και ερημιά. Στη Σκουφά, πολλά καμιόνια φορτωμένα με μεγάλα, καινούρια κομμάτια τζαμιού, περιμένουν σε διάφορα σημεία. Κάποιοι θαρραλέοι αλλάζουν από τώρα τις σπασμένες βιτρίνες. Οι περισσότεροι όμως ντύνουν το κενό με μαύρες σακούλες, που τις κολλάνε με χοντρά σελοτέιπ. Οι αλυσίδες τύπου Ζάρα είναι κλειστές. Τα μικρότερα μαγαζιά κατεβάζουν ρολά την ώρα που περνάω, άνθρωποι εκνευρισμένοι, μάλλον φοβισμένοι. Κάποιοι ωστόσο δουλεύουν τα μαγαζιά τους, με κενές μεν βιτρίνες από εμπόρευμα και τζάμια, έχουν απλά κολλήσει μια ταμπέλα που λέει «το κατάστημα λειτουργεί κανονικά».
Στρίβω προς Σύνταγμα αλλά η μυρωδιά από δακρυγόνα γίνεται ξαφνικά ξεκάθαρα έντονη, δακρύζουν τα μάτια, φοβάμαι και κάνω παράκαμψη. Ακούω όμως τη βοή του κόσμου, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι λέει αυτός που κρατάει το μεγάφωνο. Διακρίνω από τα στενά τα λευκά κράνη των ΜΑΤ στο βάθος. Και βουναλάκια από νεράντζια στο δρόμο, στην εκβολή της Ακαδημίας προς Σύνταγμα.
Πιάνω την Πανεπιστημίου, από δω και πέρα οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο. Φτάνω στην Κοραή, η γυάλινη πυραμίδα του μετρό είναι χιλιοσπασμένη, αλλά διστάζω να τη φωτογραφίσω, με κοιτάνε περίεργα που κοιτάω περίεργα, γενικά όποιος δεν έχει σκοπό να συμμετάσχει στην πορεία, απομακρύνεται με ελαφρύ βηματισμό.
Η Σταδίου είναι ένα άλλο δράμα. Κάτι μικρομεσαία καταστήματα ρούχων και παπουτσιών είναι διαλυμένα. Σφιγμένα πρόσωπα, τι θες κι εσύ και τραβάς φωτογραφία, άντε τράβα από δω. Συνθήματα στους τοίχους, για το παιδί που σκοτώθηκε, για την αστυνομία, όχι κολακευτικά. Το H&M κατακαμένο. Οι μεταλλικές επιφάνειες των μαγαζιών γύρω από την Ομόνοια, έχουν βουλιάξει προς τα μέσα από τη φωτιά, οι μαύρες καπνιές φτάνουν μέχρι και τους πρώτους ορόφους.
Μπαίνω με ανακούφιση στο τρένο, ευτυχώς λειτουργεί, επικρατεί στρίμωγμα ώρας αιχμής, ενώ δεν είναι. Κάτι μαθητές φωνάζουν τη γνωστή επωδό για τους μπάτσους μέσα στο βαγόνι και μια κυρία προσπαθεί να τους νουθετήσει. Βγαίνοντας από το τρένο τα παιδιά κοροϊδευτικά της φωνάζουν «μπάτσοι – κακοί – παλιο-χα-ρα-κτή-ρες».
Είμαι και γω εξοργισμένη για τις αδικίες και τα λάθη που συμβαίνουν, αλλά σε ποιόν να φωνάξω και πού να ξεσπάσω; Αυτά που είδα και άκουσα τις τελευταίες ημέρες, στο σύνολό τους, μου φαίνονται πομπώδη και υποκριτικά, δεν νομίζω ότι βρίσκουν την ουσία. Κάποια από αυτά μεθοδευμένα, κατευθυνόμενα, νιώθω σαν πιόνι σε ένα παιχνίδι όπου έμπλεξα και πρέπει τώρα να παίξω. Διαφωνώ με τον τρόπο που ζυγίζονται και αντισταθμίζονται οι πράξεις.
Και το χειρότερο, είναι το αδιέξοδο. Ότι δεν βλέπω κάποιον ουσιαστικό τρόπο διαμαρτυρίας. Δεν βλέπω να υπάρχει κάποια κυβέρνηση που να δώσει μια λύση, να συμμαζέψει την κατάσταση, να διοικήσει τον τόπο. Και αυτοί να πέσουν, οι επόμενοι θα κάνουν τα ίδια.
Δεν υπάρχει δικαιολογία για το άδικο αίμα, αλλά ούτε και καμιά συμπάθεια για το βασίλειο του παραλογισμού.

give peace a chance

Όπυ Ζούνη

r.i.p. Όπυ Ζούνη, 1941-2008

Louis, je ne t’aime pas

Λουί Βιτόν, η πιο υπερεκτιμημένη μάρκα στο χώρο της μόδας. Όχι ως προς την ποιότητα κατασκευής, τα υλικά, κλπ, αλλά τον σχεδιασμό.

Απορώ πού βρίσκουν την κομψότητα σ’αυτές τις ανοικονόμητες τσάντες... Ειδικά οι τσάντες είναι κακάσχημες! Και μια καμπάνια που «τρέχει» στις εφημερίδες, με τον Σον Κόνερι και το ΛΒ βαλιτσάκι του, καλά, μιλάμε για πολύ γέλιο.
Ωστόσο, στη νέα καμπάνια πρωταγωνιστεί το μαντονάκι, (πίσω από το φακό, ο Steven Meisel), και οι φωτογραφίες είναι, ως συνήθως, impeccable.

Ας κάνω πέτρα την καρδιά μου λοιπόν και να ρίξω μια ματιά… (…στη διπλανή βιτρίνα από τον Λουί, όπου ανοίγει το κατάστημα της Πράντα, στη Βουκουρεστίου. Θα παχύνουν τα μάτια από το πολύ φαί.)

golden years (whop whop)

Ο χαρούμενος πατέρας κάνει πιρουέτες στο διάδρομο του μαιευτηρίου. Πας να τον φιλήσεις, να τον συγχαρείς, και σκοντάφτουν τα χείλη σου στο χαμόγελό του. Να ένας χαρούμενος άνθρωπος! Βέβαια δεν έχει πάρει πρέφα τι τον περιμένει - πολλοί άντρες δεν παίρνουν ποτέ πρέφα, ακόμα κι όταν έχει μεγαλώσει το παιδί... Η μάνα είναι πιο συγκρατημένη, παρόλαυτά λάμπει από ευτυχία.
Παραδίδουμε το μπαλονάκι που γράφει “it’s a boy”. Ένα μεγάλο γαλάζιο μπαλόνι, που φωτίζει το δωμάτιο. 10 ευρώ, μόνο. Άσε τα λουλούδια, μη ρωτάς καλύτερα. Εισαγωγή από τους κήπους των Βερσαλλιών να τα είχες κάνει, φθηνότερα θα ερχόντουσαν. Τρελή εκμετάλλευση η γέννα. Όπως και κάθε άλλη στιγμή ανθρώπινης χαράς (και πόνου), βλέπε γάμοι, βαφτίσεις (αρρώστιες, κηδείες). Αλλά τα δίνεις τα λεφτά, και χαίρεσαι κι από πάνω, γιατί και συ καλά-καλά δεν έχεις πάρει πρέφα τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στον κόσμο σου.
Μια μικρή βόλτα στο διάδρομο, καθώς έχουμε βγει από το δωμάτιο για να θηλάσει η διπλανή κοπέλα. Πολλά άδεια δωμάτια, στον όροφο με τα δίκλινα. Υπογεννητικότητα ή οικονομική κρίση; Ίσως και τα δυο. Ίσως απλά να έτυχε εκείνη τη μέρα.
Το μωρό το πήρανε, θα το φέρουν ξανά σε τρεις ώρες.

Άντε να αφήσουμε τη μαμά να κοιμηθεί και επιστρέφουμε. Λες να τσεκάρουμε εντωμεταξύ το Γκόλντεν Χωλ; Τι-είναι-αυτό;; Το νέο εμπορικό κέντρο που άνοιξε στην Κηφισίας. Κι άλλο εμπορικό; Πού στην Κηφισίας; Εκεί που υπάρχει μια τεράστια, κακάσχημη, χρυσή κάσα πόρτας. Χριστέ και Παναγία, σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα μάλλον, ό,τι αισθητική υπήρχε σε δημόσιο χώρο, σκοτώθηκε, κόπηκε κομματάκια και θάφτηκε 20.000 λεύγες κάτω απ’τη θάλασσα. Δεν υπάρχει πια αισθητική.
Το νέο εμπορικό λοιπόν βρίσκεται επί της Κηφισίας, μέσα σε αυτή την καρικατούρα κτηρίου, σε αυτό το δικέφαλο γυάλινο κτήριοκατασκεύασμα, και έχει μια τεράστια «χρυσή» πύλη για υποδοχή. Ελπίζω να είναι στερεωμένη καλά, να μην πέσει στο κεφάλι κανενός.
Απευθύνεται σε ανώτερο οικονομικά κοινό, από ό,τι το Mall ας πούμε. Έχει πολλά ωραία μαγαζιά. Κάποια ωστόσο είναι ακόμα γιαπιά, δεν έχουν ανοίξει. Εκείνη την ημέρα δεν είχε ανοίξει ούτε το Wagamama.

Πρώτη φορά το είχα επισκεφθεί στο Λονδίνο, 35.000 χρόνια πριν, την πρώτη φορά που δοκίμασα να φάω με τσόπστικς (και τελικά ζήτησα πιρούνι). Είχα μείνει εμβρόντητη από το γεγονός ότι όλοι κάθονταν σε τεράστια, μονοκόμματα ξύλινα τραπέζια! Άγνωστοι να κάθονται δίπλα δίπλα ο ένας στον άλλο; Να σκουντιούνται, oh sorry, και να συνεχίζουν ακάθεκτοι τη μάσα, how european. Ήθελα λοιπόν να δω αν και εδώ θα είχαν αυτές τις τραπεζάρες, και τις είχαν, είχαν και πιο μικρά τραπέζια βέβαια, αλλά και αυτά, σαν τραπέζια γλεντιού, τα ομαδικά. Καλά σκουντήματα λοιπόν.
Η ώρα πέρασε, αρκετά χάζεψα τη γόβα του Zanotti στη βιτρίνα, πάμε να ξαναδούμε το μωράκι τώρα.

Την ώρα που φτάνουμε εμείς, καταφτάνει και μια ανθοδέσμη λουλούδια. Τα φιλοδωρήματα πάνε κι έρχονται, πρέπει να έχει ξοδευτεί ένας μικρός μισθός αυτή τη μέρα, σε 20ευρα και 50ευρα, για μαίες, νοσοκόμους, κούριερ, κλπ, από τους ευτυχείς συγγενείς. Δε βαριέσαι, η χαρά δεν κρύβεται.
Έρχεται το μωράκι. Και το ρίχνει στο φαί, τι άλλο. Λίγων ωρών άνθρωπος είναι μόνο, αλλά τα ένστικτα λειτουργούν στην εντέλεια. Πώς να μας αντιλαμβάνεται άραγε, τι να νομίζει για όλους εμάς που το περιτριγυρίζουμε; Κάτσε να το βγάλω μια ακόμα φωτογραφία, με το πατουσάκι να περισσεύει από το φάσκιωμα-φόρεμα του μαιευτηρίου.
Ήρθαν επισκέψεις και στην άλλη κοπέλα, άντε να τα μαζεύουμε κι εμείς, γίναμε πολλοί.

Cowboys & Angels

you can call it love but i don't think it's true

Κάπως έτσι ένιωσα διάφανη, ανύπαρκτη, αόρατη, αέρας.
Κάτι διαφάνειες που υπήρχαν, ανείπωτα πολλά χρόνια πριν, πριν το powerpoint και τα λάπτοπ. Έκανες την παρουσίασή σου, μίλουσες και τις άλλαζες με το χέρι και γιαυτό έμεναν πάνω τους δακτυλιές.

Τώρα ούτε καν αυτό. Ούτε τα δάχτυλα δεν άφησαν σημάδι.

Ούτε μια κουκίδα σκόνης δεν αφήνεις να εισχωρήσει στον κόσμο σου, τα έχεις προαποφασίσει όλα, δεν χωρούν παρεκκλίσεις. Όχι απλά διάφανη, ανύπαρκτη.

do you know, what it feels like for a girl?

ρίχ'τα

• Waste of resources: τόσα πολλά κανάλια με ελάχιστες διαφορές μεταξύ τους, τόσες πολλές εκπομπές είναι όλες ίδιες, ακόμα και στο ίδιο κανάλι, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, είναι τόσο ίδιες. Ας γίνει μια ομαδοποίηση, και οικονομία. Αν πρέπει να υπάρχει κουτσομπολιό, ας μαζευτεί σε ένα μόνο κανάλι. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μπίρι-μπίρι.


• Ο Σάκης βάφει τα μαλλιά του; Νομίζω ναι. Τι ηλίθιες εκτελέσεις τραγουδιών, τι ανόητα σκηνικά, τι απρόσωπες παρουσίες, τι άσχετοι «κριτές», τι παρωχημένα τα “talent shows”.


• Η Ρίκα Βαγιάννη και οι γυναίκες της, και οι 5 είναι υπέροχες. Δεν ξέρω πώς λέγεται η εκπομπή, όμως είναι η μόνη στην μεσημεριάτικη τιβί που δεν σου πυροβολεί το κεφάλι με μαλακίες. Όχι σκοπίμως τουλάχιστον. Τι καλές, μιλάνε ανθρώπινα και έχουν ενδιαφέροντα θέματα. Βασικά, έχουν θέματα. Τόσο απλά. Πότε γεννάει η Μανίνα;


• Η τηλεοπτική στιγμή της χρονιάς: κάθε φορά που χτυπάνε παλαμάκια (εκείνοι που κανονικά θα έπρεπε να ρίχνουν μούτζες στον διαγωνιζόμενο) σε μια αληθινή (όσο και ντροπιαστική) παραδοχή, στη Στιγμή της Αλήθειας.


• Η τρέχουσα παραγγελία στα κομμωτήρια της γειτονιάς είναι «κάνε μου το μαλλί σαν της Μανωλίδου».


• Ό,τι πιο pathetic μπορεί να κάνει ένας άρρωστος είναι να παρακολουθεί Grey’s Anatomy. Και να του αρέσει, νοσηρά. Κάθε βράδυ στις 11 προσπαθώ να ανοίξω ένα βιβλίο, να δω κάτι άλλο, να πέσω για ύπνο, παρολαυτά πάντα καταλήγω στην ανυπόφορη Μέρεντιθ και την κλαψομούνικη παρέα της. (update: ευτυχώς, έγιανα).


• Τι φανταστικά λουλούδια που είναι οι μαργαρίτες, οι ήμερες. Είτε στη γλάστρα, είτε στο βάζο είναι εκτυφλωτικά απλές, ολάνθιστες, πανέμορφες.


• Η μόδα με τις χοντρές μάλλινες ζακέτες ή τα μάλλινα πόντσο για πανωφόρι είναι άνετη και χουχουλιάρικη. Με το σωστό παπούτσι είναι και στυλάτη. Απίθανα.


• Whomsoever I’ve cured, I’ve sickened now/ Whomsoever I’ve cradled, I’ve put you down


• Daniel Craig as J.Bond definitively sucks. Σαν ταλαιπωρημένος αλβανός μετανάστης που ξέμεινε άφραγκος και κάποιος του έδωσε δανεικό κοστούμι να βάλει. Και επιτέλους, ας επιστρέψουμε στους μελαχρινούς πράκτορες.


• Beyonce-got-so-Boring-yaaawn / Δεν θα ησυχάσω αν δεν ακούσω τη Ριάνα ντουέτο και με τον Νίβο. Ή τον Καραφώτη / Leona Lewis: where’s the fun in her anyway? / Η πολιτική ορθότητα βλάπτει την ποπ μουσική.


• Ηλεκτρονικά θερμόμετρα. Τελεία και παύλα. (αχρείαστα να είναι…)


• Οι ρυτίδες είναι τόσο μισητές, οι άσπρες τρίχες ακόμα περισσότερο!


• Ashtanga Yoga or just Yoga?


• Κανένα έργο δε με τραβάει για να πάω σινεμά φέτος, νομίζω. Από την άλλη, στο θέατρο υπάρχουν αρκετά, αν και δεν έχω υψηλές προσδοκίες. Πιο πολύ ενδιαφέρον και περιέργεια μάλλον, να δω κάποιους ηθοποιούς από κοντά.


• Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν λένε αυτό που πραγματικά θέλουν να πουν. Κούραση, απογοήτευση. Μιλήστε, ρε παιδιά.


• Θέλω τόσο πολύ να αλλάξω χρώμα στα μαλλιά μου, που φοβάμαι μήπως τελικά το κάνω.


• ThankGod4Friends - ThankGod4Friends - ThankGod4Friends (τους φίλους, όχι τα φιλαράκια)


• Τα πιο κουφά μέιλ έρχονται τελικά μέσα από το blog.


• Μερικές φορές, το καλύτερο φάρμακο είναι να μην κάνεις τίποτα, απολύτως τίποτα. Και η μεγαλύτερη πολυτέλεια, ενδεχομένως. Ωστόσο, το να μη σε εξιτάρει τίποτα είναι άσχημο, πολύ άσχημο.


• Who the fuck is that girl anyway?


• Τι νόημα έχει η καρδιά, ποιο λόγο έχει η φλέβα να χτυπάει;;


• Are we human, or are we dancers? Τι τραβάμε και μεις οι χορεύτριες; /Τι να σου πω ρε φίλε, δεν ξέρω. Ενδιαφέρον πάντως το τζάκετ με τα φτερά.


• Σιδέρωμα ανδρικού υποκάμισου: θα κάψω τα πτυχία μου! Γιατί να έχουν εφευρεθεί τα ανδρικά υποκάμισα;


• Καθώς συνομήλικοι φίλοι και συγγενείς αποκτούν παιδιά, η ατζέντα γεμίζει με νέες ημερομηνίες γενεθλίων και εορτών. Δίπλα στο όνομα της κολλητής απ’το σχολείο να μια παιδική φατσούλα. Μια άλλη θεώρηση του ταξιδιού στο χρόνο;


• Μην τρως την τυρόπιτα και πετάς ανενόχλητος το χαρτί στο δρόμο. Ούτε να ξετυλίγεις το πακέτο τσιγάρα και εντελώς φυσικά να πετάς το πλαστικό στο δρόμο. Το βρωμερό χαρτομάντιλο ταιριάζει στο πεζοδρόμιο; Πόσο αναίσθητος και βρωμιάρης είσαι επιτέλους;


• Το ξέρω ότι είναι απαίσιο και αντι-θηλυκό, αλλά μ’αρέσει να βρίζω, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό.


• Μια αναφορά στη Μαντόνα δεν μπορεί να λείψει από τόσο κείμενο: δες πόσο ψηλή είναι η Ριάνα και πόσο κοντό (για άλλη μια φορά) το μαντονάκι.

κού τσου-ρο

Wooden House

Architects: Sou Fujimoto Architects

Location: Kumamoto, Japan

Construction Year: 2007-2008

photos

where does one go from here?

M. Rothko - Black on Grey (1969-70)

ξανακολλώντας τα κομμάτια

Filip Dujardin has resampled photos of buildings in Ghent into a new architecture.

το ιδέα και το άρθο από εδώ

φωτογραφίες, εδώ κι εδώ

κυρτά αγγούρια, χοντρά καρότα

«Αρχίζει μια νέα εποχή για τα κυρτά αγγούρια και τα χοντρά καρότα», δήλωσε η αρμόδια επίτροπος κυρία Μαριάν Φίσερ-Μπολ, σύμφωνα με την οποία σε περιόδους κρίσης και ακρίβειας ο καταναλωτής θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει από το ευρύτερο δυνατό φάσμα αγροτικών προϊόντων.

Big. Bang. Theory.

Totally Geeky, Absolutely Nerdy, not Cool at All # Absolutely Smart, Totally Adorable

Στην αρχή συμπαθείς τον Leonard, μετά όμως ανυπομονείς να εμφανιστεί στην οθόνη ο Sheldon. Μαζί με το thai food του.

Σε χαλεπούς καιρούς, το γέλιο ποτέ δεν έβλαψε κανένα.

little dogs

Madrid, Barajas Intl Airport, Terminal 4

Ωραία η πρόσφατη προσθήκη στο αεροδρόμιο Barajas της Μαδρίτης (Terminal 4) – ωραία, ευάερη, ευήλια, μεσογειακής αντίληψης, διευκολύνει τον ταξιδιώτη και καλωσορίζει τον επισκέπτη.
Είναι παράδειγμα προς μίμηση για το πώς να χρησιμοποιήσεις χρώμα σε δημόσιο κτήριο χωρίς να το καταντήσεις κιτς, αλλά και εμφανές μπετόν, χωρίς να καταλήξεις να φτιάξεις ένα ψυχρό και απωθητικό οικοδόμημα.
Ευρηματική η μονοχρωμία του κίτρινου – κόκκινου, εντυπωσιακή η ιδέα της καφετέριας-παρατηρητήριου, πάνω από το χώρο με τους ιμάντες παραλαβής των αποσκευών.
Στο δια ταύτα, το νέο Terminal 4 του αεροδρομίου Barajas σχεδιάστηκε από τους Antonio Lamela και Richard Rogers – ο τελευταίος έχει κάνει το Centre Georges Pompidou στο Παρίσι, respect!
Με απλά λόγια, μου άρεσε επειδή η κατασκευή του συνδυάζει την αυστηρή λιτότητα του εμφανούς σκυροδέματος μαζί με τα ζωηρά χρωματιστά μεταλλικά στοιχεία. Κι επειδή το σχέδιο του είναι οργανικό (βλέπε, ας πούμε, Καλατράβα) αλλά ο εσωτερικός σχεδιασμός είναι μίνιμαλ και λειτουργικός. Και τα φώτα μοιάζουν με τεράστια λουλούδια στο ταβάνι, τι ωραία ιδέα.
Το νέο κτήριο τέθηκε σε χρήση το 2006, ομολογουμένως με ασύγκριτα περισσότερη επιτυχία από το αντίστοιχο νέο τέρμιναλ του Χίθροου, που προκάλεσε τα μύρια όσα προβλήματα στη διακίνηση επιβατών και μπαγκαζιών, από την πρώτη στιγμή που λειτούργησε. Ίσως οι Ισπανοί να μην είναι τόσο χαζοί όσο φαίνονται τελικά (ρατσιστικό σχόλιο, το παραδέχομαι).
Πού ξέρεις, αν η Ιμπέρια, που έχει τη βάση της στο Terminal 4, αγοράσει τελικά την Ολυμπιακή, μπορεί να βλέπουμε το αεροδρόμιο του Μπαράχας συχνότερα και από το σταθμό μετρό του Συντάγματος - που λέει ο λόγος…

Μήδεια, 2η φορά

Θα την ξανάβλεπα τη Μήδεια του Παπαϊωάννου, μου άρεσε πολύ.
Οπωσδήποτε, η ιστορία της Μήδειας και του Ιάσωνα δεν είναι χαρούμενη, αισθάνεσαι την τραγική κατάληξη της σχέσης τους να σε πλακώνει στο τέλος της παράστασης. Όμως ένιωθα ότι συνέπασχα με τους πρωταγωνιστές, με τη Μήδεια δηλαδή ουσιαστικά, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του έργου.
Δεν με ενδιαφέρει που δεν ήταν τόσο εφετζίδικο όσο το «2».

Από αυτή την άποψη, μου φάνηκε πιο μαζεμένο, πιο προσιτό, λιγότερο συμβολιστικό και επομένως πιο κατανοητό από το άλλο - ωστόσο πιο παθιασμένο, πιο ανθρώπινο. Άλλωστε δεν είναι παρά ένας αρχαίος μύθος… (αρχαίος; μύθος;)
Όλα ήταν τέλεια στη σκηνή βέβαια, είχαν τη γνωστή, χαρακτηριστική πλαστικότητα και εικαστική προσέγγιση του Παπαιωάννου σε κάθε επίπεδο και αυτή την σχεδόν ενοχλητική απουσία ψόγου: τι λεπτομέρεια, τι κίνηση, τι συντονισμός, τι προσπάθεια, τι αποτέλεσμα! Πέρα όμως από την τελειότητα των χορευτών/σκηνικών/μουσικής, κλπ, η «Μήδεια» μου φάνηκε να ξεχειλίζει από συναίσθημα, και, αν δεν ακούγεται πολύ τετριμένο αυτό, να αφήνει το μεράκι του δημιουργού της να γίνεται αντιληπτό από το παραμικρό επί σκηνής δρώμενο.

Η ίδια η Μήδεια/Ευαγγελία Ράντου είναι βέβαια κάπως ψυχρή, απόμακρη, πάντως ακούραστη χορεύτρια (αθλήτρια είναι το σωστότερο). Αλλά μήπως και η βασιλοπούλα Μήδεια δεν ήταν το Άλλο, το Ξένο, το Εξωτικό, που γοήτευσε τον Ιάσωνα;

Και μόνο ο χειρισμός του Φορέματος της Μήδειας ήταν μαγευτικός (Μάγισσα εξ Ανατολής!), το ίδιο δε το Φόρεμα είναι το ισχυρότερο στοιχείο του έργου, η απομάκρυνση αλλά και η επανένδυσή του σημαίνουν τόσα πολλά, μια κίνηση, χίλιες συγκινήσεις.
Το Νερό και οι Καρέκλες επίσης, παίζουν κι αυτά στο έργο…

Ο Σκύλος/Σερβετάλης κάνει πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση, τη μόνη μελανή, κυριολεκτικά, μέσα στον λευκό καμβά του έργου.

Οι εικόνες που είδα στη σκηνή θυμίζουν χιλιαπεντακόσια διαφορετικά πράγματα, από την βρεγμένη και οργισμένη Ταμάρα του “Eye”, τον Νοσφεράτου, τον Δράκουλα του Κόπολα, τη γιαπωνέζικη λιτότητα ως άποψη αισθητικής - αναφορές από τη σύγχρονη εποχή - μέχρι τους αρχαίους Γρύπες της Μεσοποταμίας, τα Κυκλαδικά Ειδώλια, και το Χρυσόμαλλο Δέρας από τα παλιά, φιλτραρισμένα από τις αναμενόμενες επιρροές Τσαρούχη αλλά και σύγχρονων τεχνικών επί σκηνής διαδραμάτισης.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για επιρροές και αναφορές.

Προτιμώ όμως να κλείσω ξαναγράφοντας ότι η «Μήδεια» μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν μια συγκλονιστική παράσταση.

Μήδεια, η 1η φορά

this next song is for ...

...anybody who’s afraid to fall in love

Φιλοδοξία

Το αποφάσισα, τώρα που οι πόρτες άνοιξαν, τι λέω, που τα τείχη έπεσαν, θέλω να γίνω η πρώτη πλανητάρχης, η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ.

Υπόσχομαι οι φούστες που θα φοράω στην προεκλογική εκστρατεία να μην κατέβουν ποτέ κάτω από το γόνατο. Και τα μαλλιά να μην κοπούν ποτέ πάνω απ’τους ώμους.

Και δεν θα έχω μεσαίο όνομα, έτσι κι αλλιώς δεν έχω μεσαίο όνομα. Αλλά μπορώ να φτιάξω ψευδώνυμο, πχ, ένα όνομα που να έχει σχέση με arxaia ellada, ή μόνο τη Μακεδονία.

Ή το περιβάλλον, ή το world peace, κάτι θα βρω. Ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις μου περί υγείας, θα συμπεριλάβω και ένα άρθρο που θα ορίζει απρόσκοπτη και δωρεάν (σαν παροχή από το κράτος) πρόσβαση σε ινστιτούτα αισθητικής.
Κορίτσια, ήρθε η ώρα μας. Vote for the πούση.

(...the very next day, you gave it away...)

(but i haven't met you yet)

keywords: θων, βουλγαράκης, vovos

15/10/08 18:57
Παρά τις παρεμβάσεις του ΣτΕ
Νομιμοποιήθηκε το κτίριο στο κτήμα Θων στους Αμπελοκήπους

Νόμιμο έκρινε η πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων, παρά τις αρνητικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, το κτίριο που έχει ανεγερθεί στο κτήμα Θων (διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας) στους Αμπελοκήπους, ακριβώς δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που χτίστηκε το 1880 από τον Ερνέστο Τσίλερ.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, η άδεια νομιμοποίησης εκδόθηκε από την πολεοδομία στις αρχές του 2007, βάσει απόφασης (με ημερομηνία 7/4/2006) του πρώην υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη.
Ο κ. Βουλγαράκης, με βάση την κατά πλειοψηφία γνωμοδότηση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων, ενέκρινε «από την άποψη του αρχαιολογικού νόμου τη μελέτη ανέγερσης πολυωρόφου κτιρίου», αφού «με τον όγκο, το ύψος και τη μορφή του δεν προκαλεί έμμεση βλάβη στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Θων, ενώ με τη διαμόρφωση πέριξ του ναού αναβαθμίζεται το άμεσο περιβάλλον του και προβάλλεται στον χώρο σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή».
Να σημειωθεί ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε παρέμβει στην υπόθεση δύο φορές, με αρνητικές -ως προς την ανέγερση του πολυώροφου κτιρίου- αποφάσεις.
Με την πρώτη απόφασή του, είχε ακυρωθεί η οικοδομική άδεια λόγω ασυμφωνίας των σχεδίων και του πραγματοποιηθέντος κτιρίου. Με τη δεύτερη απόφαση ακυρώθηκε η ρύθμιση του 2003 του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ με την οποία τροποποιήθηκε το σχέδιο στο συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο και καθορίστηκαν οι χώροι πράσινου, παρά την αντίθεση των τοπικών φορέων.
Newsroom ΔΟΛ

in.gr

Νομιμοποίηση εν κρυπτώ στο κτήμα Θων
15/10/2008

Αγνοώντας δύο αποφάσεις του ΣτΕ, η Πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων προχώρησε με συνοπτικές διαδικασίες σε νομιμοποίηση του οκταώροφου αυθαιρέτου της εταιρίας "Μπάμπης Βωβός" στο κτήμα Θων.
Το κτίριο χτίστηκε σε έκταση πρασίνου και κυριολεκτικά "σκεπάζει" το διατηρητέο ναΐσκο του Αγίου Νικολάου (χτισμένος το 1880 από τον Ερνέστο Τσίλερ), ενώ η απόφαση νομιμοποίησή του έγινε γνωστή τυχαία, χάρη σε μία λανθασμένη απάντηση των υπηρεσιών του Δήμου Αθηναίων σε αίτημα του Πολιτιστικού Περιβαλλοντικού Συλλόγου Κέντρου Αμπελοκήπων.
Όπως προκύπτει, η εταιρία "Μπάμπης Βωβός" έκανε αίτηση νομιμοποίηση του αυθαιρέτου μετά την απόφαση του τότε υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη, η οποία κρίνει ότι το πολυώροφο κτίριο όχι μόνο δεν επηρεάζει το ναό, αλλά "αναβαθμίζει το άμεσο περιβάλλον σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση".
Ο Περιβαλλοντικός Σύλλογος Κέντρου Αμπελοκήπων καταγγέλλει ότι ο κ. Βωβός είχε πάρει την αρχική του άδεια χάρη σε μία "φωτογραφική" απόφαση της υπουργού Πολιτισμού Ελ. Παπαζώη, που επέτρεπε συγκεκριμένα στον κ. Βωβό να χτίσει στο κτήμα Θων.
Την απόφαση αυτή ακύρωσε ο ΣτΕ, καθώς το κτίριο που τελικά χτίστηκε εκεί δεν ακολούθησε τα σχέδια που είχαν τότε υποβληθεί.
Από την πλευρά της η Πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων αγνόησε την απόφαση του ΣτΕ και έσπευσε να νομιμοποιήσει το κτίριο, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι οι διαδικασίες κινήθηκαν στο μεσοδιάστημα της αλλαγής της ηγεσίας στο δήμο Αθηναίων, στις αρχές του 2007.

skai.gr

Κτήμα Θων: προσφυγή των κατοίκων και για τη νέα άδεια
Της ΧΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΒΑΡΑ

Σε μια απόφαση του υπουργού Πολιτισμού φαίνεται πως βασίστηκε η πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων για να παρακάμψει δύο παρεμβάσεις του ΣτΕ, και στις αρχές του 2007 εξέδωσε «άδεια νομιμοποίησης» για το ήδη κατασκευασμένο κτίριο στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας, στο γνωστό ως κτήμα Θων, όπου υπάρχει και το εκκλησάκι του αγίου Νικολάου.
Η αποκάλυψη έγινε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου από τον πολεοδόμο Φαίδωνα Παπαθεοδώρου, αντιπρόεδρο του πολιτιστικού περιβαλλοντικού συλλόγου κέντρου Αμπελοκήπων, που κατήγγειλε ότι, αν και από το 2004 με απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου είχε ανακληθεί η οικοδομική άδεια, στο συγκεκριμένο κτίριο εξακολουθούν να στεγάζονται υπηρεσίες δημοσίου ενδιαφέροντος, όπως οι επιθεωρητές περιβάλλοντος και οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης. Κάτοικοι της περιοχής έχουν ήδη καταθέσει προσφυγή και για τη νέα άδεια.
Με την πρώτη απόφαση του ΣτΕ είχε ακυρωθεί η οικοδομική άδεια λόγω ασυμφωνίας των σχεδίων και του πραγματοποιηθέντος κτιρίου. «Υπήρχαν και άλλοι λόγοι για ακύρωση, αλλά το δικαστήριο θεώρησε ότι δεν χρειαζόταν να ασχοληθεί παραπάνω με το θέμα», τόνισε ο κ. Παπαθεοδώρου, που πρόσθεσε ότι με τη δεύτερη απόφαση ακυρώθηκε η ρύθμιση του 2003 του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ με την οποία τροποποιήθηκε το σχέδιο στο συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο και καθορίστηκαν οι χώροι πράσινου, παρά την αντίθεση των τοπικών φορέων.
Στην απόφαση της 7/4/2006 ο τότε υπουργός Πολιτισμού Γ. Βουλγαράκης, με βάση την κατά πλειοψηφία γνωμοδότηση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων, ενέκρινε «από την άποψη του αρχαιολογικού νόμου τη μελέτη ανέγερσης πολυωρόφου κτιρίου», γιατί, όπως συνεχίζει «με τον όγκο, το ύψος και τη μορφή του δεν προκαλεί έμμεση βλάβη στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Θων, ενώ με τη διαμόρφωση πέριξ του ναού αναβαθμίζεται το άμεσο περιβάλλον του και προβάλλεται στον χώρο σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή». Παράλληλα, συγκροτούσε επιτροπή για εικαστική παρέμβαση με δαπάνες της κατασκευάστριας στον μεσότοιχο της πολυκατοικίας στην αρχή της Κηφισίας. Να σημειωθεί ότι το ίδιο το εκκλησάκι, που κατασκευάστηκε σε σχέδια Τσίλερ, είναι χωρίς συντήρηση...
Οι κάτοικοι εκφράζουν την ανησυχία τους γιατί εδώ και 1,5 χρόνο δεν έχει προχωρήσει μελέτη για την ανάπλαση των Κουντουριώτικων και της ευρύτερης περιοχής (Προσφυγικά κ.λπ.), ενώ το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ ανακοίνωσε ότι προχωρά αποσπασματικά σε μελέτη βύθιση της Αλεξάνδρας στο ύψος του σημερινού γηπέδου του ΠΑΟ.
Θεωρούν ότι η βιασύνη συνδέεται με τα σχέδια για υπόγειο γκαράζ και ζητούν ενημέρωση για να τοποθετηθούν στην παρέμβαση. Εκφράζουν, επίσης, ερωτήματα για το αν έχει εκδοθεί άδεια για το πολυώροφο κτίριο που κατασκευάζεται πίσω από τον Αρειο Πάγο, σε έκταση που στο ΓΠΣ αναφέρεται ως κοινόχρηστο πράσινο.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/10/2008

enet.gr

Κήρυξαν νόμιμο το αυθαίρετο στο κτήμα Θων Βουλγαράκης και δήμος

Το οκταώροφο αυθαίρετο της εταιρείας «Babis Vovos» στο άλλοτε κτήμα Θων, νομιμοποιήθηκε «αθόρυβα» τον Ιανουάριο του 2007 από την πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων έπειτα από σχετική γνωμοδότηση του τότε υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη (ότι όχι μόνο δεν επηρεάζει τον χώρο πέριξ του διατηρητέου ναού του Αγίου Νικολάου Θων, αλλά και τον αναβαθμίζει).
Το κτίριο είχε κηρυχθεί, με δύο αποφάσεις, αυθαίρετο από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι στο αυθαίρετο κτίριο στεγάζονται δημόσιες υπηρεσίες, όπως οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος, οι Επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης και η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Hμερομηνία : 15/10/08
Copyright: http://www.kathimerini.gr/

ekathimerini.gr

Γούντυ, Χαβιέ, Μπαλαφάρα

Ότι θα υπήρχε σκηνοθέτης που να κάνει τον θεό Μπαρδέμ να μοιάζει πιο γλοιώδης και αντιερωτικός ακόμα και από γκρικ-λόβερ-με-τρίχα-για-πουλόβερ… κι όμως, έγινε κι αυτό.

Στην τελευταία ταινία του Γούντυ Άλεν, η οποία αν ήθελε είναι απλά σατιρική, πάσο, εγώ πάντως σίγουρα δεν το’πιασα τα χιούμορ της.
Αν ήθελε να γίνει κομεντί πάνω στις ανθρώπινες (ερωτικές) σχέσεις, που να την πάρεις όμως και σοβαρά, τότε αποτυχία. Οι χαρακτήρες τουλάχιστον δεν βγαίνουν, είναι καρικατούρες.

Για τον Havier τα έγραψα τα χάλια. Η Penelope Cruz στην ταινία είναι μια ημι-όμορφη, απίστευτη υστέρω, που παρόλο το ταμπεραμέντο της, προτιμά να έχει σχέση με τον σαχλό ισπανό ζωγράφο (Μπαρδέμ-λάτιν-μελό-λάβερ), αντί να τον παρατήσει και να φύγει με τη ζουμερή, ξανθιά χαζο-αμερικανίδα που θέλει να γίνει καλλιτέχνις, αλλά το στομάχι της δεν τη βοηθά στα κουλτουρο-μπεκρο-ξενύχτια (Σκάρλετ). Πάντως η Σκάρλετ κάπως καλύτερα παίζει σε αυτή την ταινία.
Η Βαρκελώνη είναι πολύ μουντά κινηματογραφημένη, και εντελώς φολκλόρ: λίγο κρασί, λίγη ισπανική κιθαρίτσα, τάπας, γκαουντί και ξερό ψωμί.
Απογοήτευση, μάλλον ο Γούντυ γέρασε μεμιάς και δεν το’χει πια.
Περιμένεις σε όλη την ταινία ότι κάποια στιγμή θα απογειωθεί και τελικά βαριέσαι - και έχουν τελειώσει και τα ποπ κορν.

κορκ όουκ

δρυς, φελλοφόρος (cork oak)

Ο τρύγος μπορεί να τελείωσε, αλλά θα περάσει αρκετός χρόνος – μπορεί λίγοι μήνες, μπορεί και έτη, ανάλογα με την απαιτούμενη διάρκεια παλαίωσης – ωσότου το κρασί να εμφιαλωθεί.

Θα έλεγε κανείς ότι η τελική πινελιά, η τελευταία ανθρώπινη φροντίδα στο τέλος της παραγωγής και λίγο πριν την κατανάλωση, είναι η τοποθέτηση του φελλού.

Δεν είναι τυχαία κίνηση, στα κρασιά κάποιας ποιότητας τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί ο φελλός αλληλεπιδρά με το κρασί, που χρειάζεται αυτά τα απειροελάχιστα μόρια αέρα να εισχωρήσουν στη φιάλη, προκειμένου να συνεχιστεί η επιθυμητή διαδικασία της παλαίωσης, όση επιδέχεται το κάθε κρασί.

Πρέπει όμως και η φιάλη τοποθετηθεί σωστά: ξαπλωτή, ώστε το κρασί να διαβρέχει τον φελλό και να τον κρατάει υγρό – διαφορετικά, με όρθιο το μπουκάλι ο φελλός είναι μακριά, σταφιδιάζει και συρρικνώνεται από τη μοναξιά, αφήνοντας παραπάνω από τον επιτρεπόμενο αέρα να εισχωρήσει στη φιάλη και έτσι να οξειδώσει το κρασί και να το καταστρέψει.
Έχει ένα κακό ο φελλός, και δεν κάνει διάκριση ούτε στα ακριβότερα και πλέον παλαιωμένα κρασιά: όχι, δεν υπάρχουν κοινωνικοοικονομικές διακρίσεις εδώ, ακόμα και μια πανάκριβη, σπάνια φιάλη, φυλαγμένη ως κόρη οφθαλμού για εκείνη την ιδιαίτερη περίσταση, μπορεί να αποδειχτεί «φελωμένη», τραγικά ακατάλληλη για πόση. Η προσμονή της απόλαυσης λήγει άδοξα…

Δε φταίει το κρασί, ούτε θα πάθεις κάτι αν το πιεις, αλλά η μυρωδιά, ώ, τι απαίσια μυρωδιά, σαν κομμένο αυγό ή πατάρι που έχει πιάσει μούχλα. Εξαιτίας αυτής της απευκταίας, πλην όμως εντελώς τυχαίας παρουσίας «κακού φελλού» είναι που δοκιμάζει αρχικά ένα άτομο το κρασί στα εστιατόρια, προτού κεραστεί ολόκληρη η παρέα. Γιαυτό και κάθε νέα φιάλη που ανοίγεται πρέπει να δοκιμάζεται, έστω κι αν η πρώτη στη σειρά ήταν καλή, δεν σημαίνει ότι θα είναι και η επόμενη.
Γιατί μας τα χαλάει έτσι ο φελλός; Μπορεί να φταίει ο άνθρωπος γιαυτό. Η άσχημη ετούτη μυρωδιά που μεταδίδεται και στο κρασί, προκαλείται από την ουσία TCA, η οποία πιθανώς να εμφανίζεται στο φελλό λόγω της υπερβολικής χρήσης ζιζανιοκτόνων και άλλων χημικών στο περιβάλλον, αλλά και λόγω των χημικών που χρησιμοποιούνται για την αποστείρωση του φελλού.

Σε κάθε περίπτωση, παρόλο που η χρήση συνθετικών φελλών, ακόμα και βιδωτών πωμάτων, έχει εξαπλωθεί κατά πολύ στη βιομηχανία του κρασιού, οι παραδοσιακοί, πιο πρεστιζάτοι, ενδεχομένως και πιο ποιοτικοί οίκοι, επιμένουν στο φυσικό φελλό. Ο οποίος παράγεται από την φελλοφόρο δρυ (βελανιδιά), δέντρο που καλλιεργείται για το σκοπό αυτό, κυρίως στην Πορτογαλία, αλλά και στην Ισπανία, Γαλλία, Μαρόκο, Αλγερία.

Η wikipedia αναφέρει ότι η δρυς η φελλοφόρος ζει μέχρι 150- 250 χρόνια, ο κορμός της δε αποτελείται από παχύ φλοιό, που μετά από επεξεργασία μας δίνει το φελλό που λέγαμε. Ο πρώτος φελλός (virgin cork) «δίνεται» αφού το δέντρο γίνει 25 χρονών, και από κει και πέρα η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί (δηλαδή να ξαναβγεί ο φλοιός και να αποκτήσει πάλι το επιθυμητό πάχος) κάθε 10 με 12 χρόνια, μέχρι και 12 συνολικά φορές στη ζωή μιας τέτοιας δρυός. Η διαδικασία γίνεται χειρωνακτικά και λένε ότι δεν πληγώνει το δέντρο.

φωτό από το apcor.pt

william claxton

Όλες οι φωτογραφίες του Claxton είναι ωραίες, ατμοσφαιρικές, jazzy, κλπ, αλλά ειδικά αυτές του Chet Baker μ'αρέσουν πιο πολύ. Και του Steve McQueen, αλλά του Baker πιο πολύ απ΄όλες.

R.I.P.