Μήδεια, 2η φορά

Θα την ξανάβλεπα τη Μήδεια του Παπαϊωάννου, μου άρεσε πολύ.
Οπωσδήποτε, η ιστορία της Μήδειας και του Ιάσωνα δεν είναι χαρούμενη, αισθάνεσαι την τραγική κατάληξη της σχέσης τους να σε πλακώνει στο τέλος της παράστασης. Όμως ένιωθα ότι συνέπασχα με τους πρωταγωνιστές, με τη Μήδεια δηλαδή ουσιαστικά, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του έργου.
Δεν με ενδιαφέρει που δεν ήταν τόσο εφετζίδικο όσο το «2».

Από αυτή την άποψη, μου φάνηκε πιο μαζεμένο, πιο προσιτό, λιγότερο συμβολιστικό και επομένως πιο κατανοητό από το άλλο - ωστόσο πιο παθιασμένο, πιο ανθρώπινο. Άλλωστε δεν είναι παρά ένας αρχαίος μύθος… (αρχαίος; μύθος;)
Όλα ήταν τέλεια στη σκηνή βέβαια, είχαν τη γνωστή, χαρακτηριστική πλαστικότητα και εικαστική προσέγγιση του Παπαιωάννου σε κάθε επίπεδο και αυτή την σχεδόν ενοχλητική απουσία ψόγου: τι λεπτομέρεια, τι κίνηση, τι συντονισμός, τι προσπάθεια, τι αποτέλεσμα! Πέρα όμως από την τελειότητα των χορευτών/σκηνικών/μουσικής, κλπ, η «Μήδεια» μου φάνηκε να ξεχειλίζει από συναίσθημα, και, αν δεν ακούγεται πολύ τετριμένο αυτό, να αφήνει το μεράκι του δημιουργού της να γίνεται αντιληπτό από το παραμικρό επί σκηνής δρώμενο.

Η ίδια η Μήδεια/Ευαγγελία Ράντου είναι βέβαια κάπως ψυχρή, απόμακρη, πάντως ακούραστη χορεύτρια (αθλήτρια είναι το σωστότερο). Αλλά μήπως και η βασιλοπούλα Μήδεια δεν ήταν το Άλλο, το Ξένο, το Εξωτικό, που γοήτευσε τον Ιάσωνα;

Και μόνο ο χειρισμός του Φορέματος της Μήδειας ήταν μαγευτικός (Μάγισσα εξ Ανατολής!), το ίδιο δε το Φόρεμα είναι το ισχυρότερο στοιχείο του έργου, η απομάκρυνση αλλά και η επανένδυσή του σημαίνουν τόσα πολλά, μια κίνηση, χίλιες συγκινήσεις.
Το Νερό και οι Καρέκλες επίσης, παίζουν κι αυτά στο έργο…

Ο Σκύλος/Σερβετάλης κάνει πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση, τη μόνη μελανή, κυριολεκτικά, μέσα στον λευκό καμβά του έργου.

Οι εικόνες που είδα στη σκηνή θυμίζουν χιλιαπεντακόσια διαφορετικά πράγματα, από την βρεγμένη και οργισμένη Ταμάρα του “Eye”, τον Νοσφεράτου, τον Δράκουλα του Κόπολα, τη γιαπωνέζικη λιτότητα ως άποψη αισθητικής - αναφορές από τη σύγχρονη εποχή - μέχρι τους αρχαίους Γρύπες της Μεσοποταμίας, τα Κυκλαδικά Ειδώλια, και το Χρυσόμαλλο Δέρας από τα παλιά, φιλτραρισμένα από τις αναμενόμενες επιρροές Τσαρούχη αλλά και σύγχρονων τεχνικών επί σκηνής διαδραμάτισης.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για επιρροές και αναφορές.

Προτιμώ όμως να κλείσω ξαναγράφοντας ότι η «Μήδεια» μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν μια συγκλονιστική παράσταση.

Μήδεια, η 1η φορά