Waste of resources: τόσα πολλά κανάλια με ελάχιστες διαφορές μεταξύ τους, τόσες πολλές εκπομπές είναι όλες ίδιες, ακόμα και στο ίδιο κανάλι, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, είναι τόσο ίδιες. Ας γίνει μια ομαδοποίηση, και οικονομία. Αν πρέπει να υπάρχει κουτσομπολιό, ας μαζευτεί σε ένα μόνο κανάλι. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μπίρι-μπίρι.
Ο Σάκης βάφει τα μαλλιά του; Νομίζω ναι. Τι ηλίθιες εκτελέσεις τραγουδιών, τι ανόητα σκηνικά, τι απρόσωπες παρουσίες, τι άσχετοι «κριτές», τι παρωχημένα τα “talent shows”.
Η Ρίκα Βαγιάννη και οι γυναίκες της, και οι 5 είναι υπέροχες. Δεν ξέρω πώς λέγεται η εκπομπή, όμως είναι η μόνη στην μεσημεριάτικη τιβί που δεν σου πυροβολεί το κεφάλι με μαλακίες. Όχι σκοπίμως τουλάχιστον. Τι καλές, μιλάνε ανθρώπινα και έχουν ενδιαφέροντα θέματα. Βασικά, έχουν θέματα. Τόσο απλά. Πότε γεννάει η Μανίνα;
Η τηλεοπτική στιγμή της χρονιάς: κάθε φορά που χτυπάνε παλαμάκια (εκείνοι που κανονικά θα έπρεπε να ρίχνουν μούτζες στον διαγωνιζόμενο) σε μια αληθινή (όσο και ντροπιαστική) παραδοχή, στη Στιγμή της Αλήθειας.
Η τρέχουσα παραγγελία στα κομμωτήρια της γειτονιάς είναι «κάνε μου το μαλλί σαν της Μανωλίδου».
Ό,τι πιο pathetic μπορεί να κάνει ένας άρρωστος είναι να παρακολουθεί Grey’s Anatomy. Και να του αρέσει, νοσηρά. Κάθε βράδυ στις 11 προσπαθώ να ανοίξω ένα βιβλίο, να δω κάτι άλλο, να πέσω για ύπνο, παρολαυτά πάντα καταλήγω στην ανυπόφορη Μέρεντιθ και την κλαψομούνικη παρέα της. (update: ευτυχώς, έγιανα).
Τι φανταστικά λουλούδια που είναι οι μαργαρίτες, οι ήμερες. Είτε στη γλάστρα, είτε στο βάζο είναι εκτυφλωτικά απλές, ολάνθιστες, πανέμορφες.
Η μόδα με τις χοντρές μάλλινες ζακέτες ή τα μάλλινα πόντσο για πανωφόρι είναι άνετη και χουχουλιάρικη. Με το σωστό παπούτσι είναι και στυλάτη. Απίθανα.
Whomsoever I’ve cured, I’ve sickened now/ Whomsoever I’ve cradled, I’ve put you down
Daniel Craig as J.Bond definitively sucks. Σαν ταλαιπωρημένος αλβανός μετανάστης που ξέμεινε άφραγκος και κάποιος του έδωσε δανεικό κοστούμι να βάλει. Και επιτέλους, ας επιστρέψουμε στους μελαχρινούς πράκτορες.
Beyonce-got-so-Boring-yaaawn / Δεν θα ησυχάσω αν δεν ακούσω τη Ριάνα ντουέτο και με τον Νίβο. Ή τον Καραφώτη / Leona Lewis: where’s the fun in her anyway? / Η πολιτική ορθότητα βλάπτει την ποπ μουσική.
Ηλεκτρονικά θερμόμετρα. Τελεία και παύλα. (αχρείαστα να είναι…)
Οι ρυτίδες είναι τόσο μισητές, οι άσπρες τρίχες ακόμα περισσότερο!
Ashtanga Yoga or just Yoga?
Κανένα έργο δε με τραβάει για να πάω σινεμά φέτος, νομίζω. Από την άλλη, στο θέατρο υπάρχουν αρκετά, αν και δεν έχω υψηλές προσδοκίες. Πιο πολύ ενδιαφέρον και περιέργεια μάλλον, να δω κάποιους ηθοποιούς από κοντά.
Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν λένε αυτό που πραγματικά θέλουν να πουν. Κούραση, απογοήτευση. Μιλήστε, ρε παιδιά.
Θέλω τόσο πολύ να αλλάξω χρώμα στα μαλλιά μου, που φοβάμαι μήπως τελικά το κάνω.
ThankGod4Friends - ThankGod4Friends - ThankGod4Friends (τους φίλους, όχι τα φιλαράκια)
Τα πιο κουφά μέιλ έρχονται τελικά μέσα από το blog.
Μερικές φορές, το καλύτερο φάρμακο είναι να μην κάνεις τίποτα, απολύτως τίποτα. Και η μεγαλύτερη πολυτέλεια, ενδεχομένως. Ωστόσο, το να μη σε εξιτάρει τίποτα είναι άσχημο, πολύ άσχημο.
Who the fuck is that girl anyway?
Τι νόημα έχει η καρδιά, ποιο λόγο έχει η φλέβα να χτυπάει;;
Are we human, or are we dancers? Τι τραβάμε και μεις οι χορεύτριες; /Τι να σου πω ρε φίλε, δεν ξέρω. Ενδιαφέρον πάντως το τζάκετ με τα φτερά.
Σιδέρωμα ανδρικού υποκάμισου: θα κάψω τα πτυχία μου! Γιατί να έχουν εφευρεθεί τα ανδρικά υποκάμισα;
Καθώς συνομήλικοι φίλοι και συγγενείς αποκτούν παιδιά, η ατζέντα γεμίζει με νέες ημερομηνίες γενεθλίων και εορτών. Δίπλα στο όνομα της κολλητής απ’το σχολείο να μια παιδική φατσούλα. Μια άλλη θεώρηση του ταξιδιού στο χρόνο;
Μην τρως την τυρόπιτα και πετάς ανενόχλητος το χαρτί στο δρόμο. Ούτε να ξετυλίγεις το πακέτο τσιγάρα και εντελώς φυσικά να πετάς το πλαστικό στο δρόμο. Το βρωμερό χαρτομάντιλο ταιριάζει στο πεζοδρόμιο; Πόσο αναίσθητος και βρωμιάρης είσαι επιτέλους;
Το ξέρω ότι είναι απαίσιο και αντι-θηλυκό, αλλά μ’αρέσει να βρίζω, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό.
Μια αναφορά στη Μαντόνα δεν μπορεί να λείψει από τόσο κείμενο: δες πόσο ψηλή είναι η Ριάνα και πόσο κοντό (για άλλη μια φορά) το μαντονάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου