Ευτυχία Π.

Το φουαγιέ του θεάτρου είναι μια θάλασσα από εκδρομείς ΚΑΠΗ, σε ημέρα όμως «αποκλειστικής εξόδου κοριτσιών».

Είναι και Τετάρτη, μπορεί τα ποτά να είναι δωρεάν...

Όχι, δεν τις ειρωνεύομαι όλες αυτές τις καλοντυμένες κυρίες γύρω στα 65, με τα κομμωτηριακά μαλλιά, τους γούνινους γιακάδες, το κεραμιδί νυχάκι και την άπειρη όρεξη για μπίρι-μπίρι και ψιλοκουβεντούλα, που έχουν συρρεύσει κατά δεκάδες, με τις φίλες τους, και πίνουν καφεδάκι (ή κονιακάκι) λίγο πριν αρχίσει η παράσταση.
Μάλλον τις ζηλεύω, άλλωστε όπως πολύ ωραία το έθεσε μια φίλη, είναι η ελπίδα, ο στόχος που θα ήθελε να κυνηγήσει για το τέλος μια ζωής τρεξίματος και άγχους. Εγώ πάντως τη γειώνω, ψυχρά, ρεαλιστικά «αφού εμείς αποκλείεται να πάρουμε σύνταξη, πρώτον γιατί θα καταρρεύσουν τα ταμεία, δεύτερον, γιατί ακόμα κι αν πάρουμε, εμείς ακόμα στην ηλικία αυτή θα δουλεύουμε…»
Μ’αυτά και μ’αυτά, μπήκαμε στην αίθουσα, είχα ένα φόβο ότι θα σκυλοβαρεθώ στην «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», κάνω όμως κουράγιο και συγκεντρώνομαι.

Στην αρχή με ενοχλεί που η Νένα Μεντή παίζει τόσο πολύ με το σώμα της: τα χέρια της προβάλλουν απειλητικά πάνω από το κεφάλι της, σαν του μπαμπούλα. Αν τη ζωγράφιζε ένας καρτουνίστας την ώρα που παίζει, θα την έκανε σαν καρικατούρα, δυο τεράστια μαινόμενα χέρια και ένα κεφάλι με στόμα που δε βάζει γλώσσα μέσα.
Στο σημείο που αναφέρεται στην καταστροφή της Σμύρνης, η κυρία από πίσω πλάνταξε στο κλάμα…
Όμως το έργο δεν έκανε καμία κοιλιά – ένας άνθρωπος όλος κι όλος στη σκηνή, αλλά η προσοχή μου όλη ήταν εκεί. Στην κυρία Ευτυχία και τα φαντάσματά της, στα έπιπλα που εξαφανίζονταν ένα-ένα, από τα πιο απλά και ταυτόχρονα «γεμάτα» σκηνικά που έχω δει ποτέ. Και όπως εναλλάσσονταν τα τραγούδια, να λέω μέσα μου «αα, κι αυτό η Παπαγιαννοπούλου το έγραψε; Μα πόσα έχει γράψει πια!».

Η Μεντή με το σπινθηροβόλο βλέμμα και το στόμα-πολυβόλο δεν σε άφηνε να φύγεις από το έργο, για βαρεμάρα ούτε λόγος, ήταν μια ιστορία αληθινή, όσο και άξια να τη διηγηθείς, σαν παραμύθι.

Στο τέλος ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα, σηκωθήκαμε και όρθιοι, δεν ξέρω πόσα χρόνια είχα να το κάνω αυτό σε παράσταση.

Ένιωσα πολύ ωραία που το είδα αυτό το έργο, το ευχαριστήθηκα κυριολεκτικά. Και να φανταστείς ότι είχα σκοπό να στείλω τη μαμά μου αντί για μένα…