γιε, γιε, γιέα...
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008
Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008
Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008
Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008
Hard Edge
Οι επισκέψεις σε μουσεία και γκαλερί στην Καλιφόρνια (ναι, υπάρχουν και τέτοια εκεί), σε συνδυασμό με ένα σχετικό όψιμο χριστουγεννιάτικο βιβλιο-δώρο, μου δημιούργησαν εθισμό στον αφηρημένο κλασικισμό (abstract classicism) και συγκεκριμένα στην “hard-edge” (αμετάφραστο) ζωγραφική.
Η wikipedia αναφέρει ότι ο όρος hard-edge painting δημιουργήθηκε για να περιγράψει το έργο ορισμένων καλιφορνέζων ζωγράφων στα τέλη της δεκαετίας του 50, με επίκεντρο το Λος Άντζελες, οι οποίοι υιοθέτησαν απρόσωπο στιλ ζωγραφικής με σήμα κατατεθέν τη χρήση αδρών περιοχών που ξεχωρίζουν για την καθαρότητα των χρωμάτων και την ευκρίνεια των γραμμών τους, σε αντιδιαστολή με τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό (abstract expressionism) των De Kooning, Pollock, Kline, Rothko.
Τελοσπάντων, δεν με απασχολούν ιδιαίτερα οι διακρίσεις ανάμεσα σε τάδε και δείνα καλλιτεχνικά ρεύματα, απλά μου αρέσουν πάρα πολύ (ε βέβαια, αφού θυμίζουν τόσο Μοντριάν & Μάλεβιτς) τα έργα των παρακάτω ζωγράφων, γνωστών και ως «4 Abstract Classicists», από τον τίτλο της ομώνυμης έκθεσης που έλαβε χώρο στο Los Angeles County Museum of Art το 1959:
Η wikipedia αναφέρει ότι ο όρος hard-edge painting δημιουργήθηκε για να περιγράψει το έργο ορισμένων καλιφορνέζων ζωγράφων στα τέλη της δεκαετίας του 50, με επίκεντρο το Λος Άντζελες, οι οποίοι υιοθέτησαν απρόσωπο στιλ ζωγραφικής με σήμα κατατεθέν τη χρήση αδρών περιοχών που ξεχωρίζουν για την καθαρότητα των χρωμάτων και την ευκρίνεια των γραμμών τους, σε αντιδιαστολή με τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό (abstract expressionism) των De Kooning, Pollock, Kline, Rothko.
Τελοσπάντων, δεν με απασχολούν ιδιαίτερα οι διακρίσεις ανάμεσα σε τάδε και δείνα καλλιτεχνικά ρεύματα, απλά μου αρέσουν πάρα πολύ (ε βέβαια, αφού θυμίζουν τόσο Μοντριάν & Μάλεβιτς) τα έργα των παρακάτω ζωγράφων, γνωστών και ως «4 Abstract Classicists», από τον τίτλο της ομώνυμης έκθεσης που έλαβε χώρο στο Los Angeles County Museum of Art το 1959:
John McLaughlin
Γεννήθηκε το 1898 στη Μασαχουσέτη και από μικρός έδειξε ενδιαφέρον για την ιαπωνική κουλτούρα, επηρεασμένος και από τη συλλογή ιαπωνικών αντικειμένων που είχε ένας θείος της μητέρας του.
Αν και θεωρείται μινιμαλιστής καλλιτέχνης της harde edge style Δυτικής Ακτής, το έργο του διαπνέεται από ιδέες και φιλοσοφίες προερχόμενες από τον ιαπωνικό και κινέζικο πολιτισμό - άλλωστε έμεινε για ένα διάστημα στην Ιαπωνία, όπου ξεκίνησε να μαθαίνει τη γλώσσα. Αργότερα, μετακόμισε στην Καλιφόρνια, ωστόσο δεν ξεκίνησε να ζωγραφίζει παρά το 1938, ως αυτοδίδακτος ζωγράφος, δίνοντας έμφαση στη σχέση μεταξύ χρώματος, κλίμακας και σύνθεσης. Δημιουργούσε γεωμετρικές φόρμες, χρησιμοποιώντας μαύρο-άσπρο-γκρι, αλλά και γήινα χρώματα.
«He sought the discovery of an inner peace and the realization of man's relationship with nature for himself and his viewers.»
«By creating a work that is completely abstract, McLaughlin strove to interact with the viewer and show the relationship of man to nature, without telling them what to think. McLaughlin’s use of neutral forms is designed to free the viewer from the restraints and demands that are imposed by an image.»
Lorser Feitelson
Ο Feitelson γεννήθηκε το 1898 στην Σαβάνα, αλλά μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη όπου πραγματοποίησε καλλιτεχνικές σπουδές.
Ο Feitelson γεννήθηκε το 1898 στην Σαβάνα, αλλά μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη όπου πραγματοποίησε καλλιτεχνικές σπουδές.
Έζησε για ένα διάστημα στο Παρίσι, αλλά επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, αποφάσισε να μετακομίσει και αυτός στο Λος Άντζελες. Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε την Helen Lundberg, η οποία αποτελεί ουσιαστικά την «πέμπτη» της παρέας των τεσσάρων hard edge style ζωγράφων της Δυτικής Ακτής. Τα έργα του Feitelson είναι πιο σουρεαλιστικά, σε σύγκριση με αυτά των άλλων τριών ζωγράφων.
«Working within a classical figurative context, Feitelson combined symbolic elements into a structured surreal time-space, opposing the irrationality of European surrealism. This movement became the basis of the 1935 San Francisco Museum of Art's exhibition "Post-Surrealism", which went on to the Brooklyn Museum.»
Frederick Hammersley
Αυτός εδώ είναι μεταγενέστερος των δυο προηγούμενων, γεννήθηκε το 1919 στο Σωλτ Λέικ Σίτι και σπούδασε σε art schools στο Παρίσι και στο Λος Άντζελες.
Όντας λιγότερο φιλόδοξος από τους άλλους, αν και είχε ήδη δημιουργήσει σημαντικό έργο, είχε παρουσιάσει λίγες εκθέσεις και παραμένει ο λιγότερο γνωστός από την ομάδα. Το στιλ της ζωγραφικής του;
«Late Constructivism? Early Minimalism? Neo-Arpian organic Geometricism? Mid-century abstract Surrealism? Computer-generated concrete poetry? As the recent Hammersley retrospective at Pomona College, entitled “Hunches, Geometrics, Organics,” demonstrated, he has practiced–not dabbled in, but truly, deeply investigated–all these directions.»
Ο ίδιος διαίρεσε το έργο του σε 3 θεματικές ενότητες, “The Hunches” (1950), “The Geometrics” (1959), “The Organics” (1964-1982).
Ο ίδιος διαίρεσε το έργο του σε 3 θεματικές ενότητες, “The Hunches” (1950), “The Geometrics” (1959), “The Organics” (1964-1982).
Karl Benjamin
Νεότερος απ’όλους, ο Benjamin γεννήθηκε στο Ιλινόις το 1925 αλλά γρήγορα μετακινήθηκε κι αυτός, όπως οι υπόλοιποι, προς τη Δυτική Ακτή.
Προσωπικά, ο Benjamin μου φαίνεται ο πιο “beat” και “jazz” ζωγράφος, σε σύγκριση με τους άλλους τρεις. Και αυτός βέβαια χρησιμοποιεί τεράστιους χρωματικούς όγκους στα έργα του, απλά οι δικοί του πίνακες μεταδίδουν περισσότερη ενέργεια και κίνηση.
«Benjamin's intuitive sensitivity to the peculiar union of form and color produces works that defy reason and return the viewer to the purely sensual delight of seeing.»
«Benjamin understood and explored the way in which language underlies our manner of seeing. Having already freed the object within the work, shifting from implicit representation to robust nonobjectivity came as he detached the painting simultaneously from pre-formed associations with depiction and verisimilitude.»
- Οι φωτογραφίες και οι πληροφορίες συμπληρώθηκαν από ένα σωρό site στο ίντερνετ, η βασική πηγή όμως ήταν αυτό εδώ το βιβλίο.
δυσάρεστη ιστορία
Τις προάλλες που πήγαινα να δω τους γονείς μου, ξαναέζησα μια όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Υπάρχει ένα στενό δρομάκι, κάθετο στη λεωφόρο Αθηνών, λειψά φωτισμένο, σχετικά μακριά από πλατεία και πολυκατοικίες, όπου πάνε οι νταλικιέρηδες, αράζουν τις νταλίκες και κοιμούνται – υπάρχουν εσοχές στο πεζοδρόμιο που διευκολύνουν το παρκάρισμα. Εκτός όμως από αυτούς, αράζουν στο δρομάκι και ταξιτζήδες, αυτοί για λιγότερο χρονικό διάστημα: είτε στιγμιαία, για κατούρημα, είτε για παραπάνω, ώστε να αδειάσουν τα τασάκια τους (κάτω, στο δρόμο, βουναλάκια οι γόπες), ή να τινάξουν τα πατάκια τους ή και γω δεν ξέρω για τι άλλο.
Πριν αποκτήσω το αυτοκίνητο, περνούσα από εκείνο το σημείο με τα πόδια, ήταν ο κοντινότερος δρόμος από τη στάση του λεωφορείου προς το σπίτι μου. Η δυσάρεστη λοιπόν εμπειρία ήταν ότι οι οδηγοί, ενώ γνώριζαν ότι βρίσκονταν σε κατοικημένη περιοχή και ελάχιστα μέτρα από μεγάλη οδική αρτηρία, ακόμα και μέρα μεσημέρι, σταματούσαν για κατούρημα.
Υπάρχει ένα στενό δρομάκι, κάθετο στη λεωφόρο Αθηνών, λειψά φωτισμένο, σχετικά μακριά από πλατεία και πολυκατοικίες, όπου πάνε οι νταλικιέρηδες, αράζουν τις νταλίκες και κοιμούνται – υπάρχουν εσοχές στο πεζοδρόμιο που διευκολύνουν το παρκάρισμα. Εκτός όμως από αυτούς, αράζουν στο δρομάκι και ταξιτζήδες, αυτοί για λιγότερο χρονικό διάστημα: είτε στιγμιαία, για κατούρημα, είτε για παραπάνω, ώστε να αδειάσουν τα τασάκια τους (κάτω, στο δρόμο, βουναλάκια οι γόπες), ή να τινάξουν τα πατάκια τους ή και γω δεν ξέρω για τι άλλο.
Πριν αποκτήσω το αυτοκίνητο, περνούσα από εκείνο το σημείο με τα πόδια, ήταν ο κοντινότερος δρόμος από τη στάση του λεωφορείου προς το σπίτι μου. Η δυσάρεστη λοιπόν εμπειρία ήταν ότι οι οδηγοί, ενώ γνώριζαν ότι βρίσκονταν σε κατοικημένη περιοχή και ελάχιστα μέτρα από μεγάλη οδική αρτηρία, ακόμα και μέρα μεσημέρι, σταματούσαν για κατούρημα.
Περνούσα λοιπόν συχνά από εκεί και τύχαινε συχνά να πέσω στο προαναφερθέν όμορφο σκηνικό. Το περίεργο όμως είναι στην αντίδραση των οδηγών: ήταν σα να θεωρούσαν ότι εσύ τους προσέβαλες και εσύ εισχωρούσες στον δικό τους χώρο και λες και ήθελαν να σε τιμωρήσουν. Έτσι, με το που αντιλαμβανόντουσαν ότι τους είχες πιάσει στα πράσα να κάνουν την ανάγκη τους, γυρνούσαν επιτόπου προς τη δική σου πλευρά, με το πουλί ακόμα έξω, και έκαναν κάποια αντίστοιχη χειρονομία ή έλεγαν κάποια ηλίθια ατάκα καμακιού σε απόγνωση.
Δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν απευθύνθηκα σε κάποιον υπεύθυνο, πχ, του Δήμου, σχετικά με αυτή την κατάσταση. Δεν το είχα πει καν στους γονείς μου.
Μπορεί σήμερα και να έχουν καλυτερέψει τα πράγματα, δεδομένου ότι κοντά στο σημείο υπάρχει πλέον μια εκκλησία (!), και παραδίπλα αναγείρεται δημόσιο κτήριο. Μπορεί και όχι όμως, δεδομένου ότι τις προάλλες συνάντησα πάλι ένα ταξιτζή, είχε παρκάρει από την άλλη πλευρά του δρόμου, και αφού τελείωσε ό,τι είχε να κάνει, ετοιμαζόταν να περάσει απέναντι. Δεν πρόσεχε ιδιαίτερα και παραλίγο να πέσει πάνω στο αυτοκίνητο, που αυτή τη φορά οδηγούσα. Για λίγο χάρηκα που τρόμαξε, όπως είχα τρομάξει τόσες φορές εγώ στο παρελθόν, μετά θύμωσα, όπως θύμωνα και τότε, που εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό, αλλά τελικά προσπέρασα, και όπως και τα προηγούμενα χρόνια, δεν είπα τίποτα σε κανέναν.
Δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν απευθύνθηκα σε κάποιον υπεύθυνο, πχ, του Δήμου, σχετικά με αυτή την κατάσταση. Δεν το είχα πει καν στους γονείς μου.
Μπορεί σήμερα και να έχουν καλυτερέψει τα πράγματα, δεδομένου ότι κοντά στο σημείο υπάρχει πλέον μια εκκλησία (!), και παραδίπλα αναγείρεται δημόσιο κτήριο. Μπορεί και όχι όμως, δεδομένου ότι τις προάλλες συνάντησα πάλι ένα ταξιτζή, είχε παρκάρει από την άλλη πλευρά του δρόμου, και αφού τελείωσε ό,τι είχε να κάνει, ετοιμαζόταν να περάσει απέναντι. Δεν πρόσεχε ιδιαίτερα και παραλίγο να πέσει πάνω στο αυτοκίνητο, που αυτή τη φορά οδηγούσα. Για λίγο χάρηκα που τρόμαξε, όπως είχα τρομάξει τόσες φορές εγώ στο παρελθόν, μετά θύμωσα, όπως θύμωνα και τότε, που εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό, αλλά τελικά προσπέρασα, και όπως και τα προηγούμενα χρόνια, δεν είπα τίποτα σε κανέναν.
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008
i'm not angry anymore
Ο Πετρίδης έχει ξεκινήσει αφιέρωμα στη δεκαετία του 90. Πω πω, μιλάμε για το απόλυτο φλασμπακ! Χτες είχε τη χρονιά του 90.
Τι να πρωτοπείς για τις αναμνήσεις - και τότε κάθε, μα κάθε τραγούδι, κάτι σήμαινε και με κάποιο γεγονός είχε συνδεθεί. 'Ντάξει, θα μου πεις, ήρεμα ήταν τότε τα πράγματα, σχολείο πήγαινα ακόμα, αλλά και πάλι, ακούγοντας, πχ το Vogue, θυμήθηκα τις εξαρθρώσεις στα χέρια προκειμένου να πετύχω τη χορογραφία, βέεεεεβαια! (Αλλά μόνο στον καθρέφτη του σπιτιού μου).
Ή το Black Velvet, το οποίο μου άρεσε σαν τραγούδι, αλλά ζήλευα φοβερά που ο Πετρίδης είχε πει ότι η Alannah Myles είναι μια πολύ όμορφη γυναίκα, γιατί τότε ήμουν ερωτευμένη μαζί του (και τώρα συνεχίζω, εδώ που τα λέμε, απλά δεν ζηλεύω την Αλάνα πια).
Μετά σου πετάει ένα Free Falling και θυμάμαι ότι η καλή μου φίλη ss, μου είχε δανείσει τότε τον δίσκο του Tom Petty (για βινύλιο μιλάμε), τον είχα αντιγράψει σε κασέτα και είχα βγάλει σε φωτοτυπία τα πάντα, εξώφυλλα, στίχους, γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ (;) ότι μου άρεσε, και άρα να αγοράσω το δίσκο κανονικά.
Μετά άκουσα το Roam των B52s και θυμήθηκα που άρεσε τρομερά στην αδερφή μου, εμένα όμως καθόλου, και όταν το έβαζε στο ραδιόφωνο, εκείνη το δυνάμωνε, εγώ το χαμήλωνα και τούμπαλιν, το ίδιο δωμάτιο μοιραζόμασταν γαρ…
Το Here’s where the story ends των Sundays θα έπαιρνα όρκο ότι είχε κυκλοφορήσει στα μέσα των 90’s και όχι ακριβώς την πρώτη χρονιά, πάντως είναι ένα πολύ όμορφο και αγαπημένο τραγούδι, όποια χρονιά και αν το ακούσεις. Παρόμοια για το Joey των Concrete Blonde, άλλη ανοιχτή πληγή και αυτό.
Για κλείσιμο; Το Jane’s got a gun, θυμάμαι τη στομάκλα του Steven Tyler στο βίντεο κλιπ, το δράμα που ζούσε η ηρωίδα στο βίντεο κλιπ, τους ακατάληπτους ήχους από το δωμάτιο του αδερφού μου, που προσπαθούσε να βγάλει τα ακόρντα στην κιθάρα του...
Ουφ, γέρασα.
ΥΓ Έβαλε και 1-2 ακόμα τραγούδια στην εκπομπή ο Πετρίδης, αλλά ομολογώ ότι δεν τα πρόσεξα γιατί ήμουν τόσο απορροφημένη από το ευτράπελο - and really sweet - γεγονός ότι για πρώτη φορά στα χρονικά ξέχασε ότι χτες ήταν η ημερομηνία αναγγελίας των υποψηφιοτήτων για όσκαρ, και τον πρόλαβε το μήνυμα ενός ακροατή... Πετρίδης rules anyway!
Ή το Black Velvet, το οποίο μου άρεσε σαν τραγούδι, αλλά ζήλευα φοβερά που ο Πετρίδης είχε πει ότι η Alannah Myles είναι μια πολύ όμορφη γυναίκα, γιατί τότε ήμουν ερωτευμένη μαζί του (και τώρα συνεχίζω, εδώ που τα λέμε, απλά δεν ζηλεύω την Αλάνα πια).
Μετά σου πετάει ένα Free Falling και θυμάμαι ότι η καλή μου φίλη ss, μου είχε δανείσει τότε τον δίσκο του Tom Petty (για βινύλιο μιλάμε), τον είχα αντιγράψει σε κασέτα και είχα βγάλει σε φωτοτυπία τα πάντα, εξώφυλλα, στίχους, γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ (;) ότι μου άρεσε, και άρα να αγοράσω το δίσκο κανονικά.
Μετά άκουσα το Roam των B52s και θυμήθηκα που άρεσε τρομερά στην αδερφή μου, εμένα όμως καθόλου, και όταν το έβαζε στο ραδιόφωνο, εκείνη το δυνάμωνε, εγώ το χαμήλωνα και τούμπαλιν, το ίδιο δωμάτιο μοιραζόμασταν γαρ…
Το Here’s where the story ends των Sundays θα έπαιρνα όρκο ότι είχε κυκλοφορήσει στα μέσα των 90’s και όχι ακριβώς την πρώτη χρονιά, πάντως είναι ένα πολύ όμορφο και αγαπημένο τραγούδι, όποια χρονιά και αν το ακούσεις. Παρόμοια για το Joey των Concrete Blonde, άλλη ανοιχτή πληγή και αυτό.
Για κλείσιμο; Το Jane’s got a gun, θυμάμαι τη στομάκλα του Steven Tyler στο βίντεο κλιπ, το δράμα που ζούσε η ηρωίδα στο βίντεο κλιπ, τους ακατάληπτους ήχους από το δωμάτιο του αδερφού μου, που προσπαθούσε να βγάλει τα ακόρντα στην κιθάρα του...
Ουφ, γέρασα.
ΥΓ Έβαλε και 1-2 ακόμα τραγούδια στην εκπομπή ο Πετρίδης, αλλά ομολογώ ότι δεν τα πρόσεξα γιατί ήμουν τόσο απορροφημένη από το ευτράπελο - and really sweet - γεγονός ότι για πρώτη φορά στα χρονικά ξέχασε ότι χτες ήταν η ημερομηνία αναγγελίας των υποψηφιοτήτων για όσκαρ, και τον πρόλαβε το μήνυμα ενός ακροατή... Πετρίδης rules anyway!
Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2008
la vie en noir
«- Δεν έχω διαβάσει ποτέ παραμύθια… Σε κανέναν.
- Δεν είχες ποτέ την ευκαιρία, Εντίθ.
- Την είχα, αλλά δεν το έκανα.»
Ήξερα ότι το “La Môme” ήταν δραματική ταινία, δεν περίμενα όμως ότι θα με «έριχνε» τόσο πολύ. Και να φανταστείς, ούτε ταυτίζομαι μαζί της, ούτε μου αρέσει η φωνή της Edith Piaf, προτιμώ να μου κοπούν τα αυτιά, παρά να ακούω τη γουργουριστή ερμηνεία της.
- Δεν είχες ποτέ την ευκαιρία, Εντίθ.
- Την είχα, αλλά δεν το έκανα.»
Ήξερα ότι το “La Môme” ήταν δραματική ταινία, δεν περίμενα όμως ότι θα με «έριχνε» τόσο πολύ. Και να φανταστείς, ούτε ταυτίζομαι μαζί της, ούτε μου αρέσει η φωνή της Edith Piaf, προτιμώ να μου κοπούν τα αυτιά, παρά να ακούω τη γουργουριστή ερμηνεία της.
De toute façon, η Marion Cotillard είναι μεγάλο ταλέντο.
Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008
συλλεκτικός νους
«Το κτίριο είναι πολύ καλό. Ο αρχιτέκτονας, ο Μπερνάρ Τσουμί, είναι επίσης πολύ καλός.
Το θέμα όμως δεν είναι στο κτίριο ή στο αν έπρεπε να γίνει στη συγκεκριμένη περιοχή. Το θέμα είναι αν θα έπρεπε να γίνει γενικά αυτό το Μουσείο.
Ξέρετε, έχουμε ένα Αρχαιολογικό Μουσείο το οποίο είναι πραγματικά καταπληκτικό. Αυτό το Μουσείο μας, όμως, με τους εκπληκτικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς έχει εγκαταλειφθεί. Θα μπορούσαμε όμως να το φτιάξουμε, με τον ίδιο τρόπο που έγιναν οι παρεμβάσεις στο Λούβρο. Να το φέρουμε δηλαδή σε ένα σημείο που να είναι αντάξιο του Λούβρου στο Παρίσι. Όλα λοιπόν τα εκθέματα θα μπορούσαν να τοποθετηθούν εκεί.
Όσο για την επιστροφή των Ελγινείων είναι ένα άλλο θέμα που δεν ξέρω αν πρέπει να το συζητάμε, έτσι όπως είναι η κατάσταση… Στο Βρετανικό Μουσείο τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα να θαυμάσουν τα μάρμαρά μας εκατομμύρια άνθρωποι. Πόσοι αλήθεια επισκέπτονται τους δικούς μας αρχαιολογικούς χώρους; Ενώ αν είχε αξιοποιηθεί σωστά το Αρχαιολογικό Μουσείο…»
Δάκης Ιωάννου, συλλέκτης, επιχειρηματίας - συνέντευξη στο Bημαgazino, τ.378, 13-1-08
Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008
Black Square
Black Square - Kazimir Malevich
Το πρώτο Μαύρο Τετράγωνο εμφανίστηκε το 1915, στη φουτουριστική έκθεση 0.10 Exhibition, στην Πετρούπολη (δυο χρόνια νωρίτερα ωστόσο, στο σκηνικό της όπερας “Victory over the Sun”, που φιλοτέχνησε ο Malevich, είχε εμφανιστεί ένα μαύρο τετράγωνο τοποθετημένο κόντρα στον ήλιο).
Ο Malevich ζωγράφισε το δεύτερο Μαύρο Τετράγωνο ως τμήμα ενός τρίπτυχου που περιλάμβανε επίσης τον Κύκλο και το Σταυρό, με τη συμμετοχή των μαθητών/ συνεργατών του Anna Leporskaya, Konstantin Rozhdestvensky, Nikolay Suyetin – η βασική ιδέα είναι αυτή της συλλογικότητας, οπότε και το τετράγωνο χάνει τον μοναδικό χαρακτήρα του.
Το τρίτο Μαύρο Τετράγωνο δημιουργήθηκε το 1929, «είναι το πιο τυφλό και ανέλπιδο τετράγωνο» που έφτιαξε ο Malevich.
Ένα ακόμα, μικρότερο, Μαύρο Τετράγωνο κάνει την εμφάνισή του το 1932, παρέα του Κόκκινου Τετραγώνου, στο δίπτυχο που αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα του έργου που παρουσίασε ο Malevich στην έκθεση Artists of the RSFSR: 15 Years, στο Λένινγκραντ. «Το τελευταίο αυτό τετράγωνο, παρά τη σημείωση του δημιουργού «1913» στην πίσω πλευρά, πρέπει να ζωγραφίστηκε στα τέλη των ‘20s-αρχές ‘30s, καθώς δεν υπάρχουν προγενέστερες αναφορές σε αυτό».
“The artist himself created several variants of the Black Square. All four Squares painted by Malevich from 1915 to the early 1930s developed the same idea. Different are not only the sequence and year of creation, but also the color, design and texture. However he always created a new version rather than copied the previous one.”
Ο Malevich ζωγράφισε το δεύτερο Μαύρο Τετράγωνο ως τμήμα ενός τρίπτυχου που περιλάμβανε επίσης τον Κύκλο και το Σταυρό, με τη συμμετοχή των μαθητών/ συνεργατών του Anna Leporskaya, Konstantin Rozhdestvensky, Nikolay Suyetin – η βασική ιδέα είναι αυτή της συλλογικότητας, οπότε και το τετράγωνο χάνει τον μοναδικό χαρακτήρα του.
Το τρίτο Μαύρο Τετράγωνο δημιουργήθηκε το 1929, «είναι το πιο τυφλό και ανέλπιδο τετράγωνο» που έφτιαξε ο Malevich.
Ένα ακόμα, μικρότερο, Μαύρο Τετράγωνο κάνει την εμφάνισή του το 1932, παρέα του Κόκκινου Τετραγώνου, στο δίπτυχο που αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα του έργου που παρουσίασε ο Malevich στην έκθεση Artists of the RSFSR: 15 Years, στο Λένινγκραντ. «Το τελευταίο αυτό τετράγωνο, παρά τη σημείωση του δημιουργού «1913» στην πίσω πλευρά, πρέπει να ζωγραφίστηκε στα τέλη των ‘20s-αρχές ‘30s, καθώς δεν υπάρχουν προγενέστερες αναφορές σε αυτό».
“The artist himself created several variants of the Black Square. All four Squares painted by Malevich from 1915 to the early 1930s developed the same idea. Different are not only the sequence and year of creation, but also the color, design and texture. However he always created a new version rather than copied the previous one.”
«Black Square against white background became the symbol, the basic element in the system of the art of Suprematism, the step into the new art.”
"Called a "dead square" and a "void" by the critics, as well as "the greatest by far among the fairground tricks of instant culture."
To Malevich, however, this square symbolized a "full void," in that it showed how painting could fulfill itself unaided by any reference to a specific external reality.
Human Behavior
Είναι φορές που, ζητάς από κάποιον ένα πράγμα και αυτός, από μόνος του, σου δίνει πίσω εκατό. Κι ας μην είναι ο καλύτερός σου φίλος.
Από γενναιοδωρία; Ανθρωπιά; Υστεροβουλία; Σύμπλεγμα ανωτερότητας; Κατά τύχη;
Πάντως, όποιος κι αν είναι ο λόγος, είναι πολύ ωραίο να συμβαίνει, έστω κι αυτές τις ελάχιστες φορές. Ευχαριστώ, Κ., Μ.
Πάντως, όποιος κι αν είναι ο λόγος, είναι πολύ ωραίο να συμβαίνει, έστω κι αυτές τις ελάχιστες φορές. Ευχαριστώ, Κ., Μ.
the origin of love
When the earth was still flat,
And the clouds made of fire,
And mountains stretched up to the sky,
Sometimes higher,
Folks roamed the earth
Like big rolling kegs.
They had two sets of arms.
They had two sets of legs.
They had two faces peering
Out of one giant head
So they could watch all around them
As they talked; while they read.
And they never knew nothing of love.
It was before the origin of love.
And there were three sexes then,
One that looked like two men
Glued up back to back,
Called the children of the sun.
And similar in shape and girth
Were the children of the earth.
They looked like two girls
Rolled up in one.
And the children of the moon
Were like a fork shoved on a spoon.
They were part sun, part earth
Part daughter, part son.
Now the gods grew quite scared
Of our strength and defiance
And Thor said,
"I'm gonna kill them all
With my hammer,
Like I killed the giants."
And Zeus said, "No,
You better let me
Use my lightening, like scissors,
Like I cut the legs off the whales
And dinosaurs into lizards."
Then he grabbed up some bolts
And he let out a laugh,
Said, "I'll split them right down the middle.
Gonna cut them right up in half."
And then storm clouds gathered above
Into great balls of fire
And then fire shot down
From the sky in bolts
Like shining blades
Of a knife.
And it ripped
Right through the flesh
Of the children of the sun
And the moon
And the earth.
And some Indian god
Sewed the wound up into a hole,
Pulled it round to our belly
To remind us of the price we pay.
And Osiris and the gods of the Nile
Gathered up a big storm
To blow a hurricane,
To scatter us away,
In a flood of wind and rain,
And a sea of tidal waves,
To wash us all away,
And if we don't behave
They'll cut us down again
And we'll be hopping round on one foot
And looking through one eye.
Last time I saw you
We had just split in two.
You were looking at me.
I was looking at you.
You had a way so familiar,
But I could not recognize,
Cause you had blood on your face;
I had blood in my eyes.
But I could swear by your expression
That the pain down in your soul
Was the same as the one down in mine.
That's the pain,
Cuts a straight line
Down through the heart;
We called it love.
So we wrapped our arms around each other,
Trying to shove ourselves back together.
We were making love, making love.
It was a cold dark evening,
Such a long time ago,
When by the mighty hand of Jove,
It was the sad story
How we became
Lonely two-legged creatures,
It's the story of
The origin of love.
That's the origin of love.
And the clouds made of fire,
And mountains stretched up to the sky,
Sometimes higher,
Folks roamed the earth
Like big rolling kegs.
They had two sets of arms.
They had two sets of legs.
They had two faces peering
Out of one giant head
So they could watch all around them
As they talked; while they read.
And they never knew nothing of love.
It was before the origin of love.
And there were three sexes then,
One that looked like two men
Glued up back to back,
Called the children of the sun.
And similar in shape and girth
Were the children of the earth.
They looked like two girls
Rolled up in one.
And the children of the moon
Were like a fork shoved on a spoon.
They were part sun, part earth
Part daughter, part son.
Now the gods grew quite scared
Of our strength and defiance
And Thor said,
"I'm gonna kill them all
With my hammer,
Like I killed the giants."
And Zeus said, "No,
You better let me
Use my lightening, like scissors,
Like I cut the legs off the whales
And dinosaurs into lizards."
Then he grabbed up some bolts
And he let out a laugh,
Said, "I'll split them right down the middle.
Gonna cut them right up in half."
And then storm clouds gathered above
Into great balls of fire
And then fire shot down
From the sky in bolts
Like shining blades
Of a knife.
And it ripped
Right through the flesh
Of the children of the sun
And the moon
And the earth.
And some Indian god
Sewed the wound up into a hole,
Pulled it round to our belly
To remind us of the price we pay.
And Osiris and the gods of the Nile
Gathered up a big storm
To blow a hurricane,
To scatter us away,
In a flood of wind and rain,
And a sea of tidal waves,
To wash us all away,
And if we don't behave
They'll cut us down again
And we'll be hopping round on one foot
And looking through one eye.
Last time I saw you
We had just split in two.
You were looking at me.
I was looking at you.
You had a way so familiar,
But I could not recognize,
Cause you had blood on your face;
I had blood in my eyes.
But I could swear by your expression
That the pain down in your soul
Was the same as the one down in mine.
That's the pain,
Cuts a straight line
Down through the heart;
We called it love.
So we wrapped our arms around each other,
Trying to shove ourselves back together.
We were making love, making love.
It was a cold dark evening,
Such a long time ago,
When by the mighty hand of Jove,
It was the sad story
How we became
Lonely two-legged creatures,
It's the story of
The origin of love.
That's the origin of love.
Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008
everything changes
Η φετινή θεατρική χρονιά στην Αθήνα προσφέρεται για μπανιστήρι. Γυμνό σε αρκετές παραστάσεις, γυναικείο και ανδρικό, χωρίς οπτικούς περιορισμούς.
Βλέπε να μαθαίνεις, κοίταζε, αλλά μην ακουμπάς. Παρεμπιπτόντως - ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου με τους καλύτερους κοιλιακούς: Άννα Μάσχα.
Πήγα, είδα τις Metamorphoses+ (με αφορμή τον Οβίδιο).
Πήγα, είδα τις Metamorphoses+ (με αφορμή τον Οβίδιο).
Το’χω ρίξει στο θέατρο τελευταία, αλλά λυτρωμό δεν βρίσκω. Ή εγώ δεν πιάνω το νόημα ή μου φαίνεται ότι από τις παραστάσεις λείπει η κορύφωση, η κάθαρση, ένα κλείσιμο αντάξιο των προσδοκιών του θεατή (οκ, αντιλαμβάνομαι τον υποκειμενικό χαρακτήρα του αιτήματός μου) ή έστω μια κατάληξη στα γεγονότα που διαδραματίζονται επί σκηνής (αρκετά με τους πειραματισμούς ή τα ανολοκλήρωτα συμπεράσματα).
Το πρώτο μέρος της προαναφερθείσας παράστασης ήταν συναρπαστικό, δε χωράει αμφιβολία. Ούτε μια λέξη, ούτε ένας σπασμός των βλεφάρων δεν ήταν περιττός, ό,τι έβλεπα και άκουγα, μου φάνηκε δυνατό, αληθινό, σε μερικά σημεία ακόμα και συγκλονιστικό.
Το πρώτο μέρος της προαναφερθείσας παράστασης ήταν συναρπαστικό, δε χωράει αμφιβολία. Ούτε μια λέξη, ούτε ένας σπασμός των βλεφάρων δεν ήταν περιττός, ό,τι έβλεπα και άκουγα, μου φάνηκε δυνατό, αληθινό, σε μερικά σημεία ακόμα και συγκλονιστικό.
Στο δεύτερο μέρος όμως με μπέρδεψαν οι μύθοι, «ακούγονταν» πολλές φωνές και πολλές χωρίς νόημα. Έχασα τον αρχικό ενθουσιασμό ρε γαμώτο, διαφορετικά θα (παρα)μιλούσα για την παράσταση της χρονιάς.
Έστω κι έτσι πάντως, ήταν εμπειρία.
Μου άρεσε η σκηνοθεσία, μου άρεσε απίθανα η ιδέα Αυτής που κάνει τις Ερωτήσεις, αλλά και όλο το καστ, ξεχωρίζω όμως τον Κώστα Μπερικόπουλο και την Άννα Καλαϊτζίδου.
Σημείωση: δεν μου αρέσει που η Ξένια Καλογεροπούλου έχει τυποποιηθεί τελευταία (Bella Venezia, και άλλο ένα στο Αμόρε, που δεν θυμάμαι τίτλο) σε ρόλους γριάς που τα έχει χαμένα. Κρίμα τόσο ιδιαίτερο φιζίκ (και ώριμο ταλέντο) να μην αξιοποιείται και σε άλλες επιλογές.
Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008
A sudden sense of liberty
Know it sounds funny
But I just can't stand the pain
But I just can't stand the pain
Lying in my bed I hear the clock tick and think of you
caught up in circles confusion-is nothing new
caught up in circles confusion-is nothing new
Take me out tonight
Where there’s music and there’s people
And they’re young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven’t got one
Anymore
Where there’s music and there’s people
And they’re young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven’t got one
Anymore
The chances are we’ve gone too far
You took my time and you took my money
Now I fear you’ve left me standing
In a world that’s so demanding
I wanna be high, so high
I wanna be free to know
The things I do are right
You took my time and you took my money
Now I fear you’ve left me standing
In a world that’s so demanding
I wanna be high, so high
I wanna be free to know
The things I do are right
if you're lost you can look--and you will find me
time after time
time after time
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure - the privilege is mine
I don’t care cause I’m not there
And I don’t care if I’m here tomorrow
Again and again I’ve taken too much
Of the things that cost you too much
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure - the privilege is mine
I don’t care cause I’m not there
And I don’t care if I’m here tomorrow
Again and again I’ve taken too much
Of the things that cost you too much
I wanna be free
Just me
Just me
Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008
coming up, Rose
Ομορφούλα. Φρέσκο πρόσωπο, ωραίο χαμόγελο.
Από ερμηνεία δεν είμαι σίγουρη ακόμα, η μορφή της όμως στην οθόνη είναι σαγηνευτική και η παρουσία της μεταδίδει ζεστασιά.
Έτυχε βέβαια να δω και τρία έργα της στη σειρά: The Dead Girl, Sunshine, 28 Weeks Later και κόλλησα.
(btw, πολύ καλό το Sunshine)
μα, τι μπούρδα!
Μακριά από το "Σμήνος" του Φ. Σέτσινγκ!
Μπούρδα, την έπαθα εγώ, μην την πάθει και κανείς άλλος.