everything changes

Η φετινή θεατρική χρονιά στην Αθήνα προσφέρεται για μπανιστήρι. Γυμνό σε αρκετές παραστάσεις, γυναικείο και ανδρικό, χωρίς οπτικούς περιορισμούς.

Βλέπε να μαθαίνεις, κοίταζε, αλλά μην ακουμπάς. Παρεμπιπτόντως - ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου με τους καλύτερους κοιλιακούς: Άννα Μάσχα.
Πήγα, είδα τις Metamorphoses+ (με αφορμή τον Οβίδιο).

Το’χω ρίξει στο θέατρο τελευταία, αλλά λυτρωμό δεν βρίσκω. Ή εγώ δεν πιάνω το νόημα ή μου φαίνεται ότι από τις παραστάσεις λείπει η κορύφωση, η κάθαρση, ένα κλείσιμο αντάξιο των προσδοκιών του θεατή (οκ, αντιλαμβάνομαι τον υποκειμενικό χαρακτήρα του αιτήματός μου) ή έστω μια κατάληξη στα γεγονότα που διαδραματίζονται επί σκηνής (αρκετά με τους πειραματισμούς ή τα ανολοκλήρωτα συμπεράσματα).
Το πρώτο μέρος της προαναφερθείσας παράστασης ήταν συναρπαστικό, δε χωράει αμφιβολία. Ούτε μια λέξη, ούτε ένας σπασμός των βλεφάρων δεν ήταν περιττός, ό,τι έβλεπα και άκουγα, μου φάνηκε δυνατό, αληθινό, σε μερικά σημεία ακόμα και συγκλονιστικό.

Στο δεύτερο μέρος όμως με μπέρδεψαν οι μύθοι, «ακούγονταν» πολλές φωνές και πολλές χωρίς νόημα. Έχασα τον αρχικό ενθουσιασμό ρε γαμώτο, διαφορετικά θα (παρα)μιλούσα για την παράσταση της χρονιάς.

Έστω κι έτσι πάντως, ήταν εμπειρία.

Μου άρεσε η σκηνοθεσία, μου άρεσε απίθανα η ιδέα Αυτής που κάνει τις Ερωτήσεις, αλλά και όλο το καστ, ξεχωρίζω όμως τον Κώστα Μπερικόπουλο και την Άννα Καλαϊτζίδου.

Σημείωση: δεν μου αρέσει που η Ξένια Καλογεροπούλου έχει τυποποιηθεί τελευταία (Bella Venezia, και άλλο ένα στο Αμόρε, που δεν θυμάμαι τίτλο) σε ρόλους γριάς που τα έχει χαμένα. Κρίμα τόσο ιδιαίτερο φιζίκ (και ώριμο ταλέντο) να μην αξιοποιείται και σε άλλες επιλογές.