Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

Hard Edge

Οι επισκέψεις σε μουσεία και γκαλερί στην Καλιφόρνια (ναι, υπάρχουν και τέτοια εκεί), σε συνδυασμό με ένα σχετικό όψιμο χριστουγεννιάτικο βιβλιο-δώρο, μου δημιούργησαν εθισμό στον αφηρημένο κλασικισμό (abstract classicism) και συγκεκριμένα στην “hard-edge” (αμετάφραστο) ζωγραφική.
Η wikipedia αναφέρει ότι ο όρος hard-edge painting δημιουργήθηκε για να περιγράψει το έργο ορισμένων καλιφορνέζων ζωγράφων στα τέλη της δεκαετίας του 50, με επίκεντρο το Λος Άντζελες, οι οποίοι υιοθέτησαν απρόσωπο στιλ ζωγραφικής με σήμα κατατεθέν τη χρήση αδρών περιοχών που ξεχωρίζουν για την καθαρότητα των χρωμάτων και την ευκρίνεια των γραμμών τους, σε αντιδιαστολή με τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό (abstract expressionism) των De Kooning, Pollock, Kline, Rothko.
Τελοσπάντων, δεν με απασχολούν ιδιαίτερα οι διακρίσεις ανάμεσα σε τάδε και δείνα καλλιτεχνικά ρεύματα, απλά μου αρέσουν πάρα πολύ (ε βέβαια, αφού θυμίζουν τόσο Μοντριάν & Μάλεβιτς) τα έργα των παρακάτω ζωγράφων, γνωστών και ως «4 Abstract Classicists», από τον τίτλο της ομώνυμης έκθεσης που έλαβε χώρο στο Los Angeles County Museum of Art το 1959:



John McLaughlin

Γεννήθηκε το 1898 στη Μασαχουσέτη και από μικρός έδειξε ενδιαφέρον για την ιαπωνική κουλτούρα, επηρεασμένος και από τη συλλογή ιαπωνικών αντικειμένων που είχε ένας θείος της μητέρας του.

Αν και θεωρείται μινιμαλιστής καλλιτέχνης της harde edge style Δυτικής Ακτής, το έργο του διαπνέεται από ιδέες και φιλοσοφίες προερχόμενες από τον ιαπωνικό και κινέζικο πολιτισμό - άλλωστε έμεινε για ένα διάστημα στην Ιαπωνία, όπου ξεκίνησε να μαθαίνει τη γλώσσα. Αργότερα, μετακόμισε στην Καλιφόρνια, ωστόσο δεν ξεκίνησε να ζωγραφίζει παρά το 1938, ως αυτοδίδακτος ζωγράφος, δίνοντας έμφαση στη σχέση μεταξύ χρώματος, κλίμακας και σύνθεσης. Δημιουργούσε γεωμετρικές φόρμες, χρησιμοποιώντας μαύρο-άσπρο-γκρι, αλλά και γήινα χρώματα.


«He sought the discovery of an inner peace and the realization of man's relationship with nature for himself and his viewers.»
«By creating a work that is completely abstract, McLaughlin strove to interact with the viewer and show the relationship of man to nature, without telling them what to think. McLaughlin’s use of neutral forms is designed to free the viewer from the restraints and demands that are imposed by an image.»








Lorser Feitelson

Ο Feitelson γεννήθηκε το 1898 στην Σαβάνα, αλλά μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη όπου πραγματοποίησε καλλιτεχνικές σπουδές.

Έζησε για ένα διάστημα στο Παρίσι, αλλά επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, αποφάσισε να μετακομίσει και αυτός στο Λος Άντζελες. Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε την Helen Lundberg, η οποία αποτελεί ουσιαστικά την «πέμπτη» της παρέας των τεσσάρων hard edge style ζωγράφων της Δυτικής Ακτής. Τα έργα του Feitelson είναι πιο σουρεαλιστικά, σε σύγκριση με αυτά των άλλων τριών ζωγράφων.


«Working within a classical figurative context, Feitelson combined symbolic elements into a structured surreal time-space, opposing the irrationality of European surrealism. This movement became the basis of the 1935 San Francisco Museum of Art's exhibition "Post-Surrealism", which went on to the Brooklyn Museum.»











Frederick Hammersley

Αυτός εδώ είναι μεταγενέστερος των δυο προηγούμενων, γεννήθηκε το 1919 στο Σωλτ Λέικ Σίτι και σπούδασε σε art schools στο Παρίσι και στο Λος Άντζελες.

Όντας λιγότερο φιλόδοξος από τους άλλους, αν και είχε ήδη δημιουργήσει σημαντικό έργο, είχε παρουσιάσει λίγες εκθέσεις και παραμένει ο λιγότερο γνωστός από την ομάδα. Το στιλ της ζωγραφικής του;


«Late Constructivism? Early Minimalism? Neo-Arpian organic Geometricism? Mid-century abstract Surrealism? Computer-generated concrete poetry? As the recent Hammersley retrospective at Pomona College, entitled “Hunches, Geometrics, Organics,” demonstrated, he has practiced–not dabbled in, but truly, deeply investigated–all these directions.»
Ο ίδιος διαίρεσε το έργο του σε 3 θεματικές ενότητες, “The Hunches” (1950), “The Geometrics” (1959), “The Organics” (1964-1982).











Karl Benjamin

Νεότερος απ’όλους, ο Benjamin γεννήθηκε στο Ιλινόις το 1925 αλλά γρήγορα μετακινήθηκε κι αυτός, όπως οι υπόλοιποι, προς τη Δυτική Ακτή.
Προσωπικά, ο Benjamin μου φαίνεται ο πιο “beat” και “jazz” ζωγράφος, σε σύγκριση με τους άλλους τρεις. Και αυτός βέβαια χρησιμοποιεί τεράστιους χρωματικούς όγκους στα έργα του, απλά οι δικοί του πίνακες μεταδίδουν περισσότερη ενέργεια και κίνηση.


«Benjamin's intuitive sensitivity to the peculiar union of form and color produces works that defy reason and return the viewer to the purely sensual delight of seeing.»
«Benjamin understood and explored the way in which language underlies our manner of seeing. Having already freed the object within the work, shifting from implicit representation to robust nonobjectivity came as he detached the painting simultaneously from pre-formed associations with depiction and verisimilitude.»








- Οι φωτογραφίες και οι πληροφορίες συμπληρώθηκαν από ένα σωρό site στο ίντερνετ, η βασική πηγή όμως ήταν αυτό εδώ το βιβλίο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: