Ο Πετρίδης έχει ξεκινήσει αφιέρωμα στη δεκαετία του 90. Πω πω, μιλάμε για το απόλυτο φλασμπακ! Χτες είχε τη χρονιά του 90.
Τι να πρωτοπείς για τις αναμνήσεις - και τότε κάθε, μα κάθε τραγούδι, κάτι σήμαινε και με κάποιο γεγονός είχε συνδεθεί. 'Ντάξει, θα μου πεις, ήρεμα ήταν τότε τα πράγματα, σχολείο πήγαινα ακόμα, αλλά και πάλι, ακούγοντας, πχ το Vogue, θυμήθηκα τις εξαρθρώσεις στα χέρια προκειμένου να πετύχω τη χορογραφία, βέεεεεβαια! (Αλλά μόνο στον καθρέφτη του σπιτιού μου).
Ή το Black Velvet, το οποίο μου άρεσε σαν τραγούδι, αλλά ζήλευα φοβερά που ο Πετρίδης είχε πει ότι η Alannah Myles είναι μια πολύ όμορφη γυναίκα, γιατί τότε ήμουν ερωτευμένη μαζί του (και τώρα συνεχίζω, εδώ που τα λέμε, απλά δεν ζηλεύω την Αλάνα πια).
Μετά σου πετάει ένα Free Falling και θυμάμαι ότι η καλή μου φίλη ss, μου είχε δανείσει τότε τον δίσκο του Tom Petty (για βινύλιο μιλάμε), τον είχα αντιγράψει σε κασέτα και είχα βγάλει σε φωτοτυπία τα πάντα, εξώφυλλα, στίχους, γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ (;) ότι μου άρεσε, και άρα να αγοράσω το δίσκο κανονικά.
Μετά άκουσα το Roam των B52s και θυμήθηκα που άρεσε τρομερά στην αδερφή μου, εμένα όμως καθόλου, και όταν το έβαζε στο ραδιόφωνο, εκείνη το δυνάμωνε, εγώ το χαμήλωνα και τούμπαλιν, το ίδιο δωμάτιο μοιραζόμασταν γαρ…
Το Here’s where the story ends των Sundays θα έπαιρνα όρκο ότι είχε κυκλοφορήσει στα μέσα των 90’s και όχι ακριβώς την πρώτη χρονιά, πάντως είναι ένα πολύ όμορφο και αγαπημένο τραγούδι, όποια χρονιά και αν το ακούσεις. Παρόμοια για το Joey των Concrete Blonde, άλλη ανοιχτή πληγή και αυτό.
Για κλείσιμο; Το Jane’s got a gun, θυμάμαι τη στομάκλα του Steven Tyler στο βίντεο κλιπ, το δράμα που ζούσε η ηρωίδα στο βίντεο κλιπ, τους ακατάληπτους ήχους από το δωμάτιο του αδερφού μου, που προσπαθούσε να βγάλει τα ακόρντα στην κιθάρα του...
Ουφ, γέρασα.
ΥΓ Έβαλε και 1-2 ακόμα τραγούδια στην εκπομπή ο Πετρίδης, αλλά ομολογώ ότι δεν τα πρόσεξα γιατί ήμουν τόσο απορροφημένη από το ευτράπελο - and really sweet - γεγονός ότι για πρώτη φορά στα χρονικά ξέχασε ότι χτες ήταν η ημερομηνία αναγγελίας των υποψηφιοτήτων για όσκαρ, και τον πρόλαβε το μήνυμα ενός ακροατή... Πετρίδης rules anyway!
Ή το Black Velvet, το οποίο μου άρεσε σαν τραγούδι, αλλά ζήλευα φοβερά που ο Πετρίδης είχε πει ότι η Alannah Myles είναι μια πολύ όμορφη γυναίκα, γιατί τότε ήμουν ερωτευμένη μαζί του (και τώρα συνεχίζω, εδώ που τα λέμε, απλά δεν ζηλεύω την Αλάνα πια).
Μετά σου πετάει ένα Free Falling και θυμάμαι ότι η καλή μου φίλη ss, μου είχε δανείσει τότε τον δίσκο του Tom Petty (για βινύλιο μιλάμε), τον είχα αντιγράψει σε κασέτα και είχα βγάλει σε φωτοτυπία τα πάντα, εξώφυλλα, στίχους, γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ (;) ότι μου άρεσε, και άρα να αγοράσω το δίσκο κανονικά.
Μετά άκουσα το Roam των B52s και θυμήθηκα που άρεσε τρομερά στην αδερφή μου, εμένα όμως καθόλου, και όταν το έβαζε στο ραδιόφωνο, εκείνη το δυνάμωνε, εγώ το χαμήλωνα και τούμπαλιν, το ίδιο δωμάτιο μοιραζόμασταν γαρ…
Το Here’s where the story ends των Sundays θα έπαιρνα όρκο ότι είχε κυκλοφορήσει στα μέσα των 90’s και όχι ακριβώς την πρώτη χρονιά, πάντως είναι ένα πολύ όμορφο και αγαπημένο τραγούδι, όποια χρονιά και αν το ακούσεις. Παρόμοια για το Joey των Concrete Blonde, άλλη ανοιχτή πληγή και αυτό.
Για κλείσιμο; Το Jane’s got a gun, θυμάμαι τη στομάκλα του Steven Tyler στο βίντεο κλιπ, το δράμα που ζούσε η ηρωίδα στο βίντεο κλιπ, τους ακατάληπτους ήχους από το δωμάτιο του αδερφού μου, που προσπαθούσε να βγάλει τα ακόρντα στην κιθάρα του...
Ουφ, γέρασα.
ΥΓ Έβαλε και 1-2 ακόμα τραγούδια στην εκπομπή ο Πετρίδης, αλλά ομολογώ ότι δεν τα πρόσεξα γιατί ήμουν τόσο απορροφημένη από το ευτράπελο - and really sweet - γεγονός ότι για πρώτη φορά στα χρονικά ξέχασε ότι χτες ήταν η ημερομηνία αναγγελίας των υποψηφιοτήτων για όσκαρ, και τον πρόλαβε το μήνυμα ενός ακροατή... Πετρίδης rules anyway!
2 σχόλια:
Α, ώστε σου άρεσε ο Tom Petty, ε; Δικαίωση μετά από 16 χρόνια:) Πολλή συγκίνηση πάντως το αφιέρωμα του Πετρίδη, ακριβώς όπως τα λες...
Δικαίωση, δικαίωση...
Δημοσίευση σχολίου