Τις προάλλες που πήγαινα να δω τους γονείς μου, ξαναέζησα μια όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Υπάρχει ένα στενό δρομάκι, κάθετο στη λεωφόρο Αθηνών, λειψά φωτισμένο, σχετικά μακριά από πλατεία και πολυκατοικίες, όπου πάνε οι νταλικιέρηδες, αράζουν τις νταλίκες και κοιμούνται – υπάρχουν εσοχές στο πεζοδρόμιο που διευκολύνουν το παρκάρισμα. Εκτός όμως από αυτούς, αράζουν στο δρομάκι και ταξιτζήδες, αυτοί για λιγότερο χρονικό διάστημα: είτε στιγμιαία, για κατούρημα, είτε για παραπάνω, ώστε να αδειάσουν τα τασάκια τους (κάτω, στο δρόμο, βουναλάκια οι γόπες), ή να τινάξουν τα πατάκια τους ή και γω δεν ξέρω για τι άλλο.
Πριν αποκτήσω το αυτοκίνητο, περνούσα από εκείνο το σημείο με τα πόδια, ήταν ο κοντινότερος δρόμος από τη στάση του λεωφορείου προς το σπίτι μου. Η δυσάρεστη λοιπόν εμπειρία ήταν ότι οι οδηγοί, ενώ γνώριζαν ότι βρίσκονταν σε κατοικημένη περιοχή και ελάχιστα μέτρα από μεγάλη οδική αρτηρία, ακόμα και μέρα μεσημέρι, σταματούσαν για κατούρημα.
Υπάρχει ένα στενό δρομάκι, κάθετο στη λεωφόρο Αθηνών, λειψά φωτισμένο, σχετικά μακριά από πλατεία και πολυκατοικίες, όπου πάνε οι νταλικιέρηδες, αράζουν τις νταλίκες και κοιμούνται – υπάρχουν εσοχές στο πεζοδρόμιο που διευκολύνουν το παρκάρισμα. Εκτός όμως από αυτούς, αράζουν στο δρομάκι και ταξιτζήδες, αυτοί για λιγότερο χρονικό διάστημα: είτε στιγμιαία, για κατούρημα, είτε για παραπάνω, ώστε να αδειάσουν τα τασάκια τους (κάτω, στο δρόμο, βουναλάκια οι γόπες), ή να τινάξουν τα πατάκια τους ή και γω δεν ξέρω για τι άλλο.
Πριν αποκτήσω το αυτοκίνητο, περνούσα από εκείνο το σημείο με τα πόδια, ήταν ο κοντινότερος δρόμος από τη στάση του λεωφορείου προς το σπίτι μου. Η δυσάρεστη λοιπόν εμπειρία ήταν ότι οι οδηγοί, ενώ γνώριζαν ότι βρίσκονταν σε κατοικημένη περιοχή και ελάχιστα μέτρα από μεγάλη οδική αρτηρία, ακόμα και μέρα μεσημέρι, σταματούσαν για κατούρημα.
Περνούσα λοιπόν συχνά από εκεί και τύχαινε συχνά να πέσω στο προαναφερθέν όμορφο σκηνικό. Το περίεργο όμως είναι στην αντίδραση των οδηγών: ήταν σα να θεωρούσαν ότι εσύ τους προσέβαλες και εσύ εισχωρούσες στον δικό τους χώρο και λες και ήθελαν να σε τιμωρήσουν. Έτσι, με το που αντιλαμβανόντουσαν ότι τους είχες πιάσει στα πράσα να κάνουν την ανάγκη τους, γυρνούσαν επιτόπου προς τη δική σου πλευρά, με το πουλί ακόμα έξω, και έκαναν κάποια αντίστοιχη χειρονομία ή έλεγαν κάποια ηλίθια ατάκα καμακιού σε απόγνωση.
Δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν απευθύνθηκα σε κάποιον υπεύθυνο, πχ, του Δήμου, σχετικά με αυτή την κατάσταση. Δεν το είχα πει καν στους γονείς μου.
Μπορεί σήμερα και να έχουν καλυτερέψει τα πράγματα, δεδομένου ότι κοντά στο σημείο υπάρχει πλέον μια εκκλησία (!), και παραδίπλα αναγείρεται δημόσιο κτήριο. Μπορεί και όχι όμως, δεδομένου ότι τις προάλλες συνάντησα πάλι ένα ταξιτζή, είχε παρκάρει από την άλλη πλευρά του δρόμου, και αφού τελείωσε ό,τι είχε να κάνει, ετοιμαζόταν να περάσει απέναντι. Δεν πρόσεχε ιδιαίτερα και παραλίγο να πέσει πάνω στο αυτοκίνητο, που αυτή τη φορά οδηγούσα. Για λίγο χάρηκα που τρόμαξε, όπως είχα τρομάξει τόσες φορές εγώ στο παρελθόν, μετά θύμωσα, όπως θύμωνα και τότε, που εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό, αλλά τελικά προσπέρασα, και όπως και τα προηγούμενα χρόνια, δεν είπα τίποτα σε κανέναν.
Δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν απευθύνθηκα σε κάποιον υπεύθυνο, πχ, του Δήμου, σχετικά με αυτή την κατάσταση. Δεν το είχα πει καν στους γονείς μου.
Μπορεί σήμερα και να έχουν καλυτερέψει τα πράγματα, δεδομένου ότι κοντά στο σημείο υπάρχει πλέον μια εκκλησία (!), και παραδίπλα αναγείρεται δημόσιο κτήριο. Μπορεί και όχι όμως, δεδομένου ότι τις προάλλες συνάντησα πάλι ένα ταξιτζή, είχε παρκάρει από την άλλη πλευρά του δρόμου, και αφού τελείωσε ό,τι είχε να κάνει, ετοιμαζόταν να περάσει απέναντι. Δεν πρόσεχε ιδιαίτερα και παραλίγο να πέσει πάνω στο αυτοκίνητο, που αυτή τη φορά οδηγούσα. Για λίγο χάρηκα που τρόμαξε, όπως είχα τρομάξει τόσες φορές εγώ στο παρελθόν, μετά θύμωσα, όπως θύμωνα και τότε, που εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό, αλλά τελικά προσπέρασα, και όπως και τα προηγούμενα χρόνια, δεν είπα τίποτα σε κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου