αποχαιρετισμοί: κάτι πράσινο, κάτι κόκκινο και κάτι ροζ

Αποχαιρετισμός στην άνοιξη.

Τυπικός και επίσημος, αφού ο ουσιαστικός έγινε από τη στιγμή που το βάρβαρο καλοκαίρι, με τις άκρως υψηλές θερμοκρασίες του, έδιωξε κλωτσηδόν και από νωρίς την τελευταία αναλαμπή μιας ενδιάμεσης εποχής μετά το χειμώνα.
Το θέμα δεν είναι αυτό όμως, αλλά μια σαλάτα με σπανάκι και φράουλες, οι τελευταίες φράουλες για φέτος.

Και δεν θέλω μούτρα, είναι φοβερή συνταγή αυτή, όποιος τη δοκιμάζει καταλαβαίνει (αρκεί να την δοκιμάσει, χωρίς προκαταλήψεις). Δεν την εμπνεύστηκα εγώ φυσικά, δεν κάνω τέτοια πράγματα, έτοιμη τη βρήκα. Αξίζω όμως ένα κρέντιτ που την ανέδειξα και τη σέρβιρα ωραία…

Ο συνδετικός κρίκος και το σημείο κλειδί στη συνταγή, είναι το ντρέσινγκ: λάδι, ζάχαρη, λευκό ξίδι, κάτι σαν σπονδή σε ιερό πνεύμα. Και τι πίνουμε;
Κάτι νεο-κοσμικό, ας πούμε αργεντίνικο, προσιτό αλλά αξιόλογο, Trivento Merlot-Malbec Rose.

Εντάξει, τέτοια κορυφαία συνάντηση φρούτου-λαχανικού μάλλον με κάποιο αφρίζον θα άξιζε να τιμηθεί, αλλά το εν λόγω κρασί άνετα συνόδευε και το επόμενο πιάτο, που είχε ελαφριά κόκκινη σως, άρα, ας είμαστε και πρακτικοί. Άσε που είναι και φρουτώδες, να δένει με τη φράουλα, έχει και τανίνες, να δένει με το «πιπέρι» του σπανακιού.
Άντε γεια λοιπόν, οι εποχές αλλάζουν…