όλα ήταν ψεύτικα, θέατρο

Έκλεισε και η φετινή θεατρική χρονιά (για μένα, όχι ότι δεν παίζονται έργα ακόμα).

Το λέω με κάποια ανακούφιση, δεδομένων όλων αυτών των ωρών που επένδυσα σε θεατρικές παραστάσεις (η χρηματική επένδυση δεν παραλείπεται, εννοείται).

Τι τους έπιασε όλους φέτος να ανεβάσουν τόσο μεγάλα σε χρονική διάρκεια έργα; Και χωρίς διάλειμμα τα περισσότερα από αυτά.
Ανακούφιση επίσης και από το στρίμωγμα σε παράξενα πατάρια, επικλινείς σοφίτες, στενά καθίσματα, πάγκους, πολλούς πάγκους. Ίσως το παράκανα και γω στις πειραματικές παραστάσεις, είδα σχετικά λίγα μέινστριμ έργα. Ας πούμε, μετάνιωσα που έχασα τον Καταλειφό στο «Ταξίδι της μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα». Και τον Γιώργο Κέντρο, δεν θυμάμαι τώρα το έργο που έπαιζε, αλλά είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός.
Έχασα και την «Ερωτευμένη Νεκρή», κρίμα. Κρίμα επίσης που το τρομερό ντουέτο Μαυρογεωργίου-Γάκη δεν ανέβασε τελικά το πολυαναμενόμενο δεύτερο μέρος του «Μόνο την Αλήθεια» - αυτό όμως θα αποτελεί αιτία προσμονής για το φθινόπωρο (μαζί με την επαναλειτουργία του ανανεωμένου Εθνικού).
Τι μου έμεινε από τα έργα που είδα φέτος; Αμέσως μου έρχεται στο μυαλό η «πειραγμένη» παράσταση του "Λεωφορείον ο Πόθος". Δεν ήταν η καλύτερη της χρονιάς, αλλά σαν εικόνα επικρατεί. Και αν έδινα βραβείο γυναικείας ερμηνείας σε θεατρικό έργο, θα το έπαιρνε σίγουρα η Όλια Λαζαρίδου για τη Μπλανς Ντιμπουά, (γλυκιά μου!).
Οπωσδήποτε σημάδεψαν τη χρονιά οι δυο παραστάσεις του Μαρμαρινού: εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, με αυθεντική τρέλα, τα πιο απρόσμενα επί σκηνής δρώμενα, τις πιο πετυχημένες επιλογές ηθοποιών - ακόμα και του ίδιου του του εαυτού στην περίπτωση του «Στάλιν», το έργο όπου ο Καραζήσης, από την άλλη πλευρά, δεν μου φάνηκε να υποκρίνεται ως όφειλε, και με ενόχλησε - καβάλησε το καλάμι;
Δύο παραστάσεις σκηνοθέτησε και ο Βογιατζής, εκ διαμέτρου αντίθετες τόσο στη σύλληψη όσο και στη δημιουργία. Καμιά φορά με εκνευρίζει που μπορεί να αντιμετωπίζει τον ανθρώπινο πόνο τόσο εγκεφαλικά. Από την άλλη, μια παράσταση σαν της «Ήμερης» δεν θα είχε λόγο ύπαρξης, αν είχε αποδοθεί με δάκρυα και οδυρμούς. Ο δε «Πρίγκιπας του Χόμπουργκ» είχε χάπι εντ, τι περίεργο! Πρωτόγνωρο, για έργο του Βογιατζή, γιαυτό και καταπραϋντικό. Επί τη ευκαιρία, ήταν εξαιρετικός ο Κουρής, αλλά «λίγος» ο Λιγνάδης. Σαν να ήταν άρρωστος εκείνη τη μέρα, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με αυτό το ρόλο.
Το έργο που με διασκέδασε πιο πολύ ήταν ασυζητητί το «Νοσφεράτου Διδόντικους». Εδώ θα έδινα τα βραβείο καλύτερου καστ, καλύτερης ερμηνείας συνολικά, καλύτερου σεναρίου, φωτισμών, κοστουμιών, μακιγιάζ. Θεωρώντας την κωμωδία (όχι την χοντροκομμένη, ούτε τη σάτιρα εποχής) ως το πλέον δύσκολο είδος, μη σου πω ότι θα έδινα και το βραβείο καλύτερης παράστασης γενικά. Επιπροσθέτως όλων αυτών, το Νοσφεράτου είχε νόημα, συνοχή, ενδιαφέρον.
Με αυτά τα κριτήρια, ο «Βυθός» ήταν η χειρότερη παράσταση… Δεν περίμενα να το πω αυτό για την Πατεράκη, αλλά μου φάνηκε το απόλυτο χάσιμο χρόνου (και σπατάλη καλών ηθοποιών). Ούτε το "ΑΩ" δεν ήταν τόσο χάλια, είχε τουλάχιστον εικαστικό ενδιαφέρον.
Σκηνικά άψογο και με σπουδαίες ερμηνείες ήταν οι «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, αλλά όπως έχω ξαναγράψει, μου φάνηκε ανολοκλήρωτο έργο, έφτασε στην πηγή και νερό δεν ήπιε. Όπως και οι περισσότερες παραστάσεις φέτος, εδώ που τα λέμε.

Τα πιο «στρατευμένα» έργα ήταν βέβαια πιο συμπαγή και μεστά, όπως πχ το “Motortown” ή το “Bug”, αλλά προσωπικά δεν ένιωσα ότι είπαν κάτι που δεν το είχα ξανακούσει.
Σταματάω εδώ αυτή την «χύμα» ανασκόπηση, σκέφτηκα να την γράψω από μνήμης (χμ...) και χωρίς τα βοηθητικά βιβλιαράκια/προγράμματα - αν σου έμεινε στο μυαλό, κάτι θα άξιζε, σωστά;
Μπορεί και όχι, αφού μόλις τώρα θυμήθηκα ότι και η «Gόλφω» ήταν αξέχαστη παράσταση, πηγαία, πρωτότυπη, σοβαρή και ταυτόχρονα τελείως μουρλή...
Σημείωση για τα έντυπα: ελπίζω του χρόνου τα θέατρα να βγάζουν ακόμα πιο ενδιαφέροντα προγράμματα, λίγη πρωτοτυπία δεν βλάπτει.
Και καλή δύναμη για το Φεστιβάλ Αθηνών (η Μήδεια sold out εννοείται).