Dust in the week

- Εκεί που καθάριζα τη σκόνη απ’το μπαλκόνι είπα, δε φτιάχνω επιτέλους και τα φυτά; Καθάρισα-ξεκαθάρισα γλάστρες, αλλά κρατήθηκα και δε φύτεψα πολύ νέο αίμα. Ξέρω γω, λένε το καλοκαίρι θα έχει λειψυδρία και καύσωνες. Ενοχές για να ποτίσεις ένα λουλουδάκι, που φτάσαμε δηλαδή…

- We only got matthew Μίνιτς to save the world!

- Από τυχαίες συζητήσεις σε ανύποπτο χρόνο, διαπιστώνω ότι αρκετές κοπέλες ξεπερνάνε ένα χωρισμό (ή τουλάχιστον, προσπαθούν) με το να ασχοληθούν με κατασκευή κοσμημάτων. Ω ναι, γράφονται σε ειδικά σεμινάρια ή μαθήματα, βάζοντας έτσι μπρος την όποια δημιουργικότητά τους, προκειμένου να ξεμπλοκάρουν τα συναισθήματά τους, να διοχετεύσουν την ενέργειά τους, και φευ, εν τέλει να πετύχουν να απασχοληθεί αλλού το μυαλό τους. Όταν η φαντασία (ή ταλέντο) στερέψει, εντάξει, το δοκιμάσαμε κι αυτό, been there-done that, πάμε για άλλα τώρα. Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως, φαίνεται ότι αναδεικνύονται κάποιες ενδιαφέρουσες δημιουργοί - για να έχουνε και οι τεμπέλες κοπέλες να διαλέγουμε πρωτότυπα αξεσουάρ.

- Κάποιος σου έχει κάνει τεράστια χάρη, σε έχει βοηθήσει τόσο πολύ, του έχεις υποχρέωση, αν μη τι άλλο. Αλλά προκύπτει κάτι νεότερο, καλύτερο από αυτό που «προσφέρει» εκείνος. Απρόβλεπτο της ζωής, σωστά; Όμως, πώς του το ξεπληρώνεις; Η ειλικρίνεια είναι μάλλον η πιο τίμια επιλογή, αλλά πώς εξηγείται αν κάθε φορά που τον βλέπεις, σου’ρχεται να χαμηλώσεις τα μάτια;

- Στη Γαλλία ποινικοποιήθηκε η προτροπή στην ανορεξία, ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Στη Νέα Υόρκη, οι κατάλογοι των εστιατορίων πρέπει πλέον να γράφουν τις θερμίδες, δίπλα από κάθε πιάτο.

- Με ενοχλούν όλες αυτές οι εκπομπές αναδόμησης/ριζικής αναμόρφωσης της εμφάνισης, όπου διαλύονται οι άνθρωποι στις πλαστικές και βγαίνουν τελικά άλλοι άνθρωποι. Για να επιστρέψουν στον παλιό τους εαυτό μετά από λίγους μήνες, άντε χρόνο, βάζω στοίχημα.

- Για χιλιοστή φορά σου λέω: της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά. Και για εκατομμυριοστή: εσύ προγραμματίζεις, η ζωή γελάει (μαζί σου).