Θυμάμαι στην Bruges κάποτε…

...τα νερά των καναλιών ήταν πενταβρώμικα, βαθυπράσινα, σάπια, νεκρά.
Αυτό δεν μας εμπόδισε να κάνουμε τη βαρκάδα μας βεβαίως - αρκεί να μη μας πιτσιλίσει το νερό!
Για να πας στην Bruges πρέπει να είσαι είτε φρικτά ερωτευμένος ή να έχεις βγει στη σύνταξη. Οι λόγοι;

Και στις 2 περιπτώσεις, τα μεσαιωνικά κτήρια, οι υποβλητικοί ναοί, τα λίθινα δρομάκια, η βόλτα στα κανάλια που λέγαμε, τα μαγαζιά με τις βέλγικες δαντέλες, όπου μπορείς να πάρεις τα μονογράμματά σας σε σεμεδάκι... Α, και τα βουνά από σοκολατάκια φυσικά. Και η ωραία πλατεία με τα καφέ.
Παρολαυτά, του Κόλιν Φάρελ δεν του αρέσει καθόλου η Μπριζ, και δεν έχει πρόβλημα να το πει έξω από τα δόντια στον Μπρένταν Γκλίζον. Και να φανταστείς ότι ο Ρέιφ Φάινς τον έστειλε για καλύτερα εκεί!

Οι 3 τους παίζουν πολύ χαλαρά και διασκεδαστικά τους καρικατούρες-ρόλους τους στην «Αποστολή στη Μπριζ», με την αγγλική (δουβλινέζικη ο πρώτος) προφορά τους, τις εξοντωτικές ατάκες τους και τις ιδιορρυθμίες τους, ο καθένας.

Η σκηνοθεσία είναι κάπως νωθρή και το γεγονός αυτό «καθυστερεί» σημαντικά όλη την ταινία. Επίσης το φινάλε είναι υπερβολικό, αλλά τι στο καλό φίλε μου, μαθαίνεις τουλάχιστον που βρίσκεται αυτή η πόλη που λέγεται Bruges!