Κάποιος στην παρέα πέταξε την ιδέα του κινέζικου – καιρό έχω να φάω κινέζικο, να πάμε είπα εγώ. Ένας άλλος είπε όχι, το σαμποτάρουμε λόγω Θιβέτ. Τελικά όμως πήγαμε.
Tα κινέζικα εστιατόρια στην Αθήνα είναι εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας, με φαγητά πρόχειρα και ανθυγιεινά μαγειρεμένα, σκοτωμένες όλες τις γεύσεις. Πρέπει να δώσεις αρκετά χρήματα για να πεις ότι έφαγες κινέζικο και όχι ρύζι με ομελέτα. Μου βγήκε και χαζό το φόρτσουν κούκι, νευρίασα.
Στο δρόμο για το κινέζικο έβρεχε καταρρακτωδώς. Ολόκληρες κουρτίνες νερού πετάγονταν στο αυτοκίνητο, καθώς οι άλλοι από το αντίθετο ρεύμα περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα, σα να έσκαγαν πάνω σε μια τεράστια λίμνη. Ρε το μαλάκα, δεν ξέρει να οδηγεί.
Ωχ, αρκετά με τις βρισιές, πολύ εριστικό το κλίμα τελευταία.
Μάλωσα με μια τύπισσα στο γυμναστήριο – όχι επειδή την είχα στριμώξει (κατά λάθος) και δεν μπορούσε να κάνει τις ασκήσεις της, αλλά επειδή προτίμησε να μη μου το πει εκείνη τη στιγμή, πρόσωπο με πρόσωπο. Αντίθετα, το άφησε για την επόμενη μέρα, οπότε και άρχισε να το λέει δυνατά στις φίλες της, όταν μπήκα μέσα στην αίθουσα, ρίχνοντας μου πλάγιες ματιές. Φυσικά δεν έδωσα σημασία, αφού δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί, κι εκείνη τελικά δεν άντεξε και μου το είπε, έι, για σένα μιλούσα, να προσέχεις πώς απλώνεις τα χέρια σου.
Δεν την έπιασα από την κοτσίδα. Νομίζω ότι της μίλησα όμορφα. Και η παρεξήγηση λύθηκε. Αλλά δεν θέλω να της ξαναμιλήσω ποτέ πια (ούτε να την αφήσω να πλησιάσει δίπλα μου).
Στο πράκτικερ περιμένω στο ταμείο με τα 5 αντικείμενα. Η ουρά είναι μεγάλη, γιατί πάνε πολλοί πελάτες με περισσότερα από 5 αντικείμενα. Κάποιοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται από πίσω. Διαπληκτισμοί. Το ερώτημα που απασχολεί τον κόσμο είναι «στα πόσα αντικείμενα παραπάνω δικαιούσαι να είσαι στο ταμείο των 5 αντικειμένων;» Εγώ έχω 7, μόλις 2 παραπάνω, τι σας πειράζει να χτυπήσει 2 πραγματάκια παραπάνω η κοπέλα; Ρωτάει ο μπροστινός. Έτσι δεν θα γίνουμε ποτέ Ευρώπη ρε φίλε, του φωνάζει ο προτελευταίος.
Και με τον οτέ έχω πρόβλημα, εδώ και 2 εβδομάδες δεν μπορώ να πάρω τηλέφωνο, έχει μπλέξει η γραμμή μου με αυτή ενός τύπου από έναν παραδίπλα δήμο, το παραδέχτηκε ο οτέ, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιαυτό, γιατί έχει απεργία. Εγώ δεν έχω τηλέφωνο όμως. Κάθε φορά που προσπαθώ να πιάσω γραμμή, βγαίνει και ο άλλος τύπος και μιλάμε και οι τρεις. Μας φέρνει πιο κοντά αυτός ο οργανισμός, μακάρι να μην έρθουν οι γερμανοί και χαλάσουν την ατμόσφαιρα.
Το πιο ήρεμο, καθόλου εριστικό, μισάωρο το πέρασα τελευταία με τον βαφτισιμιό, ο οποίος μεγαλώνει και αρχίζει να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Ετοιμαζόμουν να φύγω, για λίγο πέρασα, με πήρε από το χέρι και με πήγε στο άλλο δωμάτιο να μου δείξει το καρεκλάκι του. Μετά όμως μου ξέφυγε και έκλεισε την πόρτα για να μη βγω από το δωμάτιο. Δεν θέλει να φύγεις, μου λέει η μαμά του, θα δεις, άμα βγεις στην εξώπορτα θα βάλει τα κλάματα. Φεύγω στα κλεφτά, δεν αντέχω άλλα κλάματα.
Άκουγα τη βροχή για ώρες και σκεφτόμουν διάφορα. Για την ακρίβεια, ονειρεύτηκα πράγματα που θα ήθελα να κάνω μέχρι και πέντε χρόνια μετά. Αλλά η διάθεσή μου έχει πολύ πιο βραχυπρόθεσμη διάρκεια. Επιθυμώ, αλλά δεν προγραμματίζω για πολύ αργότερα. Βασικά, ούτε για αύριο δεν ξέρω τι να κάνω τελικά, τη μια θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου, την άλλη χαλάω τον κόσμο για να βρω παρέα να πάω για ένα καφέ. Είναι στιγμές που νιώθω το ταβάνι να μου κάθεται στο σβέρκο, θέλω να βγω να περπατήσω, κι όχι απαραίτητα προς κάπου συγκεκριμένα.
Στο δρόμο ακούγεται τέρμα από τα ανοιχτά παράθυρα ενός αυτοκινήτου το νέο τραγούδι της Μαντόνα. Εντελώς καγκουροτράγουδο. Αλλά από την πολλή επανάληψη καταλήγει να σε ενθουσιάζει.
Μιας και άρχισα με φαγητό, ας κλείσω έτσι. Σκέφτομαι ότι μια ανεξήγητη αλλαγή που μου έχει συμβεί τελευταία είναι ότι πλέον αρκεί μία και μόνη κουταλιά από το σοκολατένιο γλυκό για να με ευχαριστήσει (και να επέλθει ο κορεσμός). Δεν χρειάζεται πλέον να το καταβροχθίσω ολόκληρο, όπως παλιά, εγώ, η σοκομανής.
* ο επίκαιρος τίτλος ενός παλιού, καλού δίσκου των Monster Magnet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου