Υπερέβαλα και ήπια ένα φρέντο και ένα φραπουτσίνο star$$ μέσα σε λιγότερο από 4 ώρες. Τώρα, ζαλίζομαι.
Μπαίνω στο μετρό. Έτσι όπως επιταχύνει από Ομόνοια για Μοναστηράκι, αισθάνομαι ότι εισέρχομαι σε φρενήρη χρονομηχανή – σα να κολλάει η πλάτη μου στον τοίχο, να σφίγγω τα μάτια να μη δω. Παρόλαυτά, βλέπω σπινθήρες στα πλαϊνά των τοίχων, από την ταχύτητα, μπορεί όμως να είναι και το τρένο της αντίθετης κατεύθυνσης που ξεπετάγεται σαν όνειρο, νομίζω ότι τα μυαλά μου θα βγούν άμεσα και θα σκορπιστούν στον απέναντι τοίχο.
Έτσι και τριακόσιες φορές πιο πολλή (και ζαλιστική) ήταν η αδρεναλίνη στο τρενάκι της Μούμιας στα Universal Studios. Όπως στα καρτούν, που η καρδιά και τα σπλάχνα εκτοξεύονται στην στρατόσφαιρα, μαζί με όλες τις αισθήσεις - ενώ το σώμα μένει πίσω αδρανές.
Μπαίνω στο μετρό. Έτσι όπως επιταχύνει από Ομόνοια για Μοναστηράκι, αισθάνομαι ότι εισέρχομαι σε φρενήρη χρονομηχανή – σα να κολλάει η πλάτη μου στον τοίχο, να σφίγγω τα μάτια να μη δω. Παρόλαυτά, βλέπω σπινθήρες στα πλαϊνά των τοίχων, από την ταχύτητα, μπορεί όμως να είναι και το τρένο της αντίθετης κατεύθυνσης που ξεπετάγεται σαν όνειρο, νομίζω ότι τα μυαλά μου θα βγούν άμεσα και θα σκορπιστούν στον απέναντι τοίχο.
Έτσι και τριακόσιες φορές πιο πολλή (και ζαλιστική) ήταν η αδρεναλίνη στο τρενάκι της Μούμιας στα Universal Studios. Όπως στα καρτούν, που η καρδιά και τα σπλάχνα εκτοξεύονται στην στρατόσφαιρα, μαζί με όλες τις αισθήσεις - ενώ το σώμα μένει πίσω αδρανές.
Ή μήπως κι αυτό πέφτει σε διάσπαση, για να επανασυντεθεί λίγο πριν την έξοδο και την επιστροφή στην πραγματικότητα; Μόνο με βαθιά ουρλιαχτά, να σχίζεται το λαρύγγι και ταυτόχρονα οι άκρες των χειλιών σου, αντιμετωπίζεται η κατάσταση αυτή.
Θυμάμαι την πρώτη (και μοναδική φορά) μέσα στην Κορβέτ, πολύ βαθύ και χαμηλό το κάθισμα, «βάλε ζώνη και απόλαυσέ το», φοβόμουν. Μόνο λίγο προς το τέλος της βόλτας διασκέδασα την εξαϋλωση της ταχύτητας.
Τη φορά εκείνη όμως πάνω στη μηχανή, Πειραιάς-Χαϊδάρι μέσω εθνικής - γιατί όχι, κράνος φορούσα. Αγκάλιαζα σφικτά, αλλά και πάλι ο τρόμος δεν υποφερόταν, έκλεινα τα μάτια να μη «βλέπω» το δρόμο σε σούπερ-έξτρα-fastforward. Ορκίστηκα να μην ξανανέβω ποτέ, ούτε μέχρι το περίπτερο (το ειδύλλιο χάλασε).
Στο αεροπλάνο είναι ωραία όταν απογειώνεται, δεν ξέρω πόσο γρήγορο είναι αυτό. Και κει αφήνεις λίγα απ’τα σπλάχνα σου πίσω, αλλά το αίσθημα ότι εγκαταλείπεις τη γη, τα σύννεφα σε ρουφάνε και σε πάνε αλλού, το αίσθημα αυτό είναι ανακουφιστικό, δεν με ενοχλεί καθόλου.
(Και με τα γρήγορα γιαπωνέζικα τρένα θέλω να ταξιδέψω, αλλά αυτή παραείναι τολμηρή για επιθυμία, όνειρο καλύτερα ας το πω).
Επίσης, το πάτημα σε γλιστερό (γλιτσιασμένο) δρόμο είναι τρομακτικά γρήγορο, και τρομακτικά επώδυνο μερικές φορές.
Θυμάμαι την πρώτη (και μοναδική φορά) μέσα στην Κορβέτ, πολύ βαθύ και χαμηλό το κάθισμα, «βάλε ζώνη και απόλαυσέ το», φοβόμουν. Μόνο λίγο προς το τέλος της βόλτας διασκέδασα την εξαϋλωση της ταχύτητας.
Τη φορά εκείνη όμως πάνω στη μηχανή, Πειραιάς-Χαϊδάρι μέσω εθνικής - γιατί όχι, κράνος φορούσα. Αγκάλιαζα σφικτά, αλλά και πάλι ο τρόμος δεν υποφερόταν, έκλεινα τα μάτια να μη «βλέπω» το δρόμο σε σούπερ-έξτρα-fastforward. Ορκίστηκα να μην ξανανέβω ποτέ, ούτε μέχρι το περίπτερο (το ειδύλλιο χάλασε).
Στο αεροπλάνο είναι ωραία όταν απογειώνεται, δεν ξέρω πόσο γρήγορο είναι αυτό. Και κει αφήνεις λίγα απ’τα σπλάχνα σου πίσω, αλλά το αίσθημα ότι εγκαταλείπεις τη γη, τα σύννεφα σε ρουφάνε και σε πάνε αλλού, το αίσθημα αυτό είναι ανακουφιστικό, δεν με ενοχλεί καθόλου.
(Και με τα γρήγορα γιαπωνέζικα τρένα θέλω να ταξιδέψω, αλλά αυτή παραείναι τολμηρή για επιθυμία, όνειρο καλύτερα ας το πω).
Επίσης, το πάτημα σε γλιστερό (γλιτσιασμένο) δρόμο είναι τρομακτικά γρήγορο, και τρομακτικά επώδυνο μερικές φορές.
Όχι πιο επώδυνο ή πιο γρήγορο πάντως, από το να σου πει στα καλά καθούμενα, θέλω να μείνω μόνος, τελειώσαμε – σε στέλνει από τα ουράνια στο πλέον καταχθόνιο και μέλανα δρυμό, in the blink of an eye.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου