μια ανοιξιάτικη μέρα, στη Βαρκελώνη

Barcelona Pavilion

Mies van der Rohe

Opened May 27, 1929

Demolished January, 1930

Πώς είναι να ζεις σε ένα σπίτι σχεδόν χωρίς τοίχους, τζάμια ολόγυρα, εκτεθειμένος, να μην ξεφεύγει τίποτα από τους έξω; Το Barcelona Pavilion δεν δημιουργήθηκε προκειμένου να κατοικηθεί, αποτέλεσε το γερμανικό περίπτερο στην Διεθνή Έκθεση της Βαρκελώνης το 1929.

Όμως το σχέδιο αυτό – ένα επίπεδο, συνεχής ροή χώρου, τζάμια αντί για τοίχους, το στοιχείο του νερού μέσα στο οικοδόμημα, το έργο τέχνης ως στοιχείο του οικοδομήματος και όχι σαν απλή διακόσμηση, η λιτότητα της σύλληψης – όλο αυτό έχει αντιγραφεί κατά κόρον και εφαρμοστεί σε αμέτρητες οικίες, παντού σε όλο τον κόσμο.

Είναι βέβαια και τα υλικά, travertine, travertine, travertine!, αλλά και τα έπιπλα – για αυτή την περίσταση έγινε η περίφημη Barcelona chair. Και να φανταστείς ότι ελάχιστοι κάθισαν τελικά σε αυτή την καρέκλα, λόγω της περίστασης…

"...The building had no real program, as that term is understood and used by architects today. It was to be whatever Mies chose to make of it. The only function it had to accommodate was a reception for the King and Queen of Spain as they signed the "Golden Book" officially opening the exposition. According to Mies, the furniture designed and fabricated especially for the pavilion, the Barcelona chairs and stools, went unused during the opening ceremony. "To tell you the truth," he remarked, "nobody ever used them".

Και να φανταστείς ότι ένα χρόνο αργότερα, όλο αυτό κατεδαφίστηκε… Ευτυχώς, ανοικοδομήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, και ναι, αποτελεί ναό του μοντερνισμού στην αρχιτεκτονική.

"The Barcelona pavilion...was without practical purpose. No functional programme determined or even influenced its appearance. No part of its interior was taken up by exhibits: the building itself was the object on view and the 'exhibition' was an architectural space such as had never been seen. The building consisted of walls and columns arranged on a low travertine marble podium...it channeled space between separate vertical and horizontal planes. But this time the flow of space was held within clamp-like walls at each end of the podium."

an animation:

Great Buildings online

Foundation

wikipedia

at the Speed of

Υπερέβαλα και ήπια ένα φρέντο και ένα φραπουτσίνο star$$ μέσα σε λιγότερο από 4 ώρες. Τώρα, ζαλίζομαι.
Μπαίνω στο μετρό. Έτσι όπως επιταχύνει από Ομόνοια για Μοναστηράκι, αισθάνομαι ότι εισέρχομαι σε φρενήρη χρονομηχανή – σα να κολλάει η πλάτη μου στον τοίχο, να σφίγγω τα μάτια να μη δω. Παρόλαυτά, βλέπω σπινθήρες στα πλαϊνά των τοίχων, από την ταχύτητα, μπορεί όμως να είναι και το τρένο της αντίθετης κατεύθυνσης που ξεπετάγεται σαν όνειρο, νομίζω ότι τα μυαλά μου θα βγούν άμεσα και θα σκορπιστούν στον απέναντι τοίχο.
Έτσι και τριακόσιες φορές πιο πολλή (και ζαλιστική) ήταν η αδρεναλίνη στο τρενάκι της Μούμιας στα Universal Studios. Όπως στα καρτούν, που η καρδιά και τα σπλάχνα εκτοξεύονται στην στρατόσφαιρα, μαζί με όλες τις αισθήσεις - ενώ το σώμα μένει πίσω αδρανές.

Ή μήπως κι αυτό πέφτει σε διάσπαση, για να επανασυντεθεί λίγο πριν την έξοδο και την επιστροφή στην πραγματικότητα; Μόνο με βαθιά ουρλιαχτά, να σχίζεται το λαρύγγι και ταυτόχρονα οι άκρες των χειλιών σου, αντιμετωπίζεται η κατάσταση αυτή.
Θυμάμαι την πρώτη (και μοναδική φορά) μέσα στην Κορβέτ, πολύ βαθύ και χαμηλό το κάθισμα, «βάλε ζώνη και απόλαυσέ το», φοβόμουν. Μόνο λίγο προς το τέλος της βόλτας διασκέδασα την εξαϋλωση της ταχύτητας.
Τη φορά εκείνη όμως πάνω στη μηχανή, Πειραιάς-Χαϊδάρι μέσω εθνικής - γιατί όχι, κράνος φορούσα. Αγκάλιαζα σφικτά, αλλά και πάλι ο τρόμος δεν υποφερόταν, έκλεινα τα μάτια να μη «βλέπω» το δρόμο σε σούπερ-έξτρα-fastforward. Ορκίστηκα να μην ξανανέβω ποτέ, ούτε μέχρι το περίπτερο (το ειδύλλιο χάλασε).
Στο αεροπλάνο είναι ωραία όταν απογειώνεται, δεν ξέρω πόσο γρήγορο είναι αυτό. Και κει αφήνεις λίγα απ’τα σπλάχνα σου πίσω, αλλά το αίσθημα ότι εγκαταλείπεις τη γη, τα σύννεφα σε ρουφάνε και σε πάνε αλλού, το αίσθημα αυτό είναι ανακουφιστικό, δεν με ενοχλεί καθόλου.
(Και με τα γρήγορα γιαπωνέζικα τρένα θέλω να ταξιδέψω, αλλά αυτή παραείναι τολμηρή για επιθυμία, όνειρο καλύτερα ας το πω).
Επίσης, το πάτημα σε γλιστερό (γλιτσιασμένο) δρόμο είναι τρομακτικά γρήγορο, και τρομακτικά επώδυνο μερικές φορές.

Όχι πιο επώδυνο ή πιο γρήγορο πάντως, από το να σου πει στα καλά καθούμενα, θέλω να μείνω μόνος, τελειώσαμε – σε στέλνει από τα ουράνια στο πλέον καταχθόνιο και μέλανα δρυμό, in the blink of an eye.

Dust in the week

- Εκεί που καθάριζα τη σκόνη απ’το μπαλκόνι είπα, δε φτιάχνω επιτέλους και τα φυτά; Καθάρισα-ξεκαθάρισα γλάστρες, αλλά κρατήθηκα και δε φύτεψα πολύ νέο αίμα. Ξέρω γω, λένε το καλοκαίρι θα έχει λειψυδρία και καύσωνες. Ενοχές για να ποτίσεις ένα λουλουδάκι, που φτάσαμε δηλαδή…

- We only got matthew Μίνιτς to save the world!

- Από τυχαίες συζητήσεις σε ανύποπτο χρόνο, διαπιστώνω ότι αρκετές κοπέλες ξεπερνάνε ένα χωρισμό (ή τουλάχιστον, προσπαθούν) με το να ασχοληθούν με κατασκευή κοσμημάτων. Ω ναι, γράφονται σε ειδικά σεμινάρια ή μαθήματα, βάζοντας έτσι μπρος την όποια δημιουργικότητά τους, προκειμένου να ξεμπλοκάρουν τα συναισθήματά τους, να διοχετεύσουν την ενέργειά τους, και φευ, εν τέλει να πετύχουν να απασχοληθεί αλλού το μυαλό τους. Όταν η φαντασία (ή ταλέντο) στερέψει, εντάξει, το δοκιμάσαμε κι αυτό, been there-done that, πάμε για άλλα τώρα. Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως, φαίνεται ότι αναδεικνύονται κάποιες ενδιαφέρουσες δημιουργοί - για να έχουνε και οι τεμπέλες κοπέλες να διαλέγουμε πρωτότυπα αξεσουάρ.

- Κάποιος σου έχει κάνει τεράστια χάρη, σε έχει βοηθήσει τόσο πολύ, του έχεις υποχρέωση, αν μη τι άλλο. Αλλά προκύπτει κάτι νεότερο, καλύτερο από αυτό που «προσφέρει» εκείνος. Απρόβλεπτο της ζωής, σωστά; Όμως, πώς του το ξεπληρώνεις; Η ειλικρίνεια είναι μάλλον η πιο τίμια επιλογή, αλλά πώς εξηγείται αν κάθε φορά που τον βλέπεις, σου’ρχεται να χαμηλώσεις τα μάτια;

- Στη Γαλλία ποινικοποιήθηκε η προτροπή στην ανορεξία, ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Στη Νέα Υόρκη, οι κατάλογοι των εστιατορίων πρέπει πλέον να γράφουν τις θερμίδες, δίπλα από κάθε πιάτο.

- Με ενοχλούν όλες αυτές οι εκπομπές αναδόμησης/ριζικής αναμόρφωσης της εμφάνισης, όπου διαλύονται οι άνθρωποι στις πλαστικές και βγαίνουν τελικά άλλοι άνθρωποι. Για να επιστρέψουν στον παλιό τους εαυτό μετά από λίγους μήνες, άντε χρόνο, βάζω στοίχημα.

- Για χιλιοστή φορά σου λέω: της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά. Και για εκατομμυριοστή: εσύ προγραμματίζεις, η ζωή γελάει (μαζί σου).

doctorin'da House

'Ενα απόγευμα έκατσα σπίτι, και διαπίστωσα ότι το Star δείχνει καθημερινά (σε επανάληψη) το House M.D.

Έχω δει λίγα μόνο επεισόδια της σειράς, οπότε τώρα είναι μια καλή ευκαιρία, διότι, οκ, ο Hugh Laurie είναι θεός... Τι ρόλος, τι προσωπικότητα, τι φυσιογνωμία!

Μετά από τον doctor H., συμπαθώ την Cuddy. Τι τραβάει κι αυτή μαζί του...

everyday blues

Σήμερα είμαι στενοχωρημένη γιατί φεύγει από τη δουλειά η φίλη μου η Μαρία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, φεύγει και από την Αθήνα για μερικούς μήνες.
Η συνάντηση μαζί της ήταν αυτό που λέμε κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, γίναμε αχώριστες σε σύντομο διάστημα.
Όχι, δεν την γνωρίζω χρόνια, δεν έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, μόνο 10 μήνες περίπου, γιαυτό μου φαίνεται περίεργο.
Σε μια σχετικά πρόσφατη συζήτηση σε παρέα, είχε τεθεί το ζήτημα «κάνουμε σημαντικές φιλίες μετά το σχολείο/πανεπιστήμιο;». Η απάντηση έκλινε προς το όχι.
Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Σε κάθε περίπτωση, θα μου λείψει η φίλη μου...

gutter twins

Το God's Children το λέει ο Dulli, το Idle Hands ο Lanegan, δεν ξέρω ποιό να διαλέξω, οπότε, και τα δύο.

Ακούγονται παλιομοδίτες οι Gutter Twins, το ξέρω, αλλά πού να βρείς σήμερα πια τέτοιες φωνές; Πάντως, αν δε φύγεις για πρωτομαγιά, μπορείς να τους ακούσεις στις 2/5 στην Αθήνα. Οργιαστική Παρασκευή...

άνοιξη;

dopes to infinity *

Κάποιος στην παρέα πέταξε την ιδέα του κινέζικου – καιρό έχω να φάω κινέζικο, να πάμε είπα εγώ. Ένας άλλος είπε όχι, το σαμποτάρουμε λόγω Θιβέτ. Τελικά όμως πήγαμε.

Tα κινέζικα εστιατόρια στην Αθήνα είναι εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας, με φαγητά πρόχειρα και ανθυγιεινά μαγειρεμένα, σκοτωμένες όλες τις γεύσεις. Πρέπει να δώσεις αρκετά χρήματα για να πεις ότι έφαγες κινέζικο και όχι ρύζι με ομελέτα. Μου βγήκε και χαζό το φόρτσουν κούκι, νευρίασα.

Στο δρόμο για το κινέζικο έβρεχε καταρρακτωδώς. Ολόκληρες κουρτίνες νερού πετάγονταν στο αυτοκίνητο, καθώς οι άλλοι από το αντίθετο ρεύμα περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα, σα να έσκαγαν πάνω σε μια τεράστια λίμνη. Ρε το μαλάκα, δεν ξέρει να οδηγεί.

Ωχ, αρκετά με τις βρισιές, πολύ εριστικό το κλίμα τελευταία.
Μάλωσα με μια τύπισσα στο γυμναστήριο – όχι επειδή την είχα στριμώξει (κατά λάθος) και δεν μπορούσε να κάνει τις ασκήσεις της, αλλά επειδή προτίμησε να μη μου το πει εκείνη τη στιγμή, πρόσωπο με πρόσωπο. Αντίθετα, το άφησε για την επόμενη μέρα, οπότε και άρχισε να το λέει δυνατά στις φίλες της, όταν μπήκα μέσα στην αίθουσα, ρίχνοντας μου πλάγιες ματιές. Φυσικά δεν έδωσα σημασία, αφού δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί, κι εκείνη τελικά δεν άντεξε και μου το είπε, έι, για σένα μιλούσα, να προσέχεις πώς απλώνεις τα χέρια σου.

Δεν την έπιασα από την κοτσίδα. Νομίζω ότι της μίλησα όμορφα. Και η παρεξήγηση λύθηκε. Αλλά δεν θέλω να της ξαναμιλήσω ποτέ πια (ούτε να την αφήσω να πλησιάσει δίπλα μου).
Στο πράκτικερ περιμένω στο ταμείο με τα 5 αντικείμενα. Η ουρά είναι μεγάλη, γιατί πάνε πολλοί πελάτες με περισσότερα από 5 αντικείμενα. Κάποιοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται από πίσω. Διαπληκτισμοί. Το ερώτημα που απασχολεί τον κόσμο είναι «στα πόσα αντικείμενα παραπάνω δικαιούσαι να είσαι στο ταμείο των 5 αντικειμένων;» Εγώ έχω 7, μόλις 2 παραπάνω, τι σας πειράζει να χτυπήσει 2 πραγματάκια παραπάνω η κοπέλα; Ρωτάει ο μπροστινός. Έτσι δεν θα γίνουμε ποτέ Ευρώπη ρε φίλε, του φωνάζει ο προτελευταίος.

Και με τον οτέ έχω πρόβλημα, εδώ και 2 εβδομάδες δεν μπορώ να πάρω τηλέφωνο, έχει μπλέξει η γραμμή μου με αυτή ενός τύπου από έναν παραδίπλα δήμο, το παραδέχτηκε ο οτέ, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιαυτό, γιατί έχει απεργία. Εγώ δεν έχω τηλέφωνο όμως. Κάθε φορά που προσπαθώ να πιάσω γραμμή, βγαίνει και ο άλλος τύπος και μιλάμε και οι τρεις. Μας φέρνει πιο κοντά αυτός ο οργανισμός, μακάρι να μην έρθουν οι γερμανοί και χαλάσουν την ατμόσφαιρα.

Το πιο ήρεμο, καθόλου εριστικό, μισάωρο το πέρασα τελευταία με τον βαφτισιμιό, ο οποίος μεγαλώνει και αρχίζει να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Ετοιμαζόμουν να φύγω, για λίγο πέρασα, με πήρε από το χέρι και με πήγε στο άλλο δωμάτιο να μου δείξει το καρεκλάκι του. Μετά όμως μου ξέφυγε και έκλεισε την πόρτα για να μη βγω από το δωμάτιο. Δεν θέλει να φύγεις, μου λέει η μαμά του, θα δεις, άμα βγεις στην εξώπορτα θα βάλει τα κλάματα. Φεύγω στα κλεφτά, δεν αντέχω άλλα κλάματα.

Άκουγα τη βροχή για ώρες και σκεφτόμουν διάφορα. Για την ακρίβεια, ονειρεύτηκα πράγματα που θα ήθελα να κάνω μέχρι και πέντε χρόνια μετά. Αλλά η διάθεσή μου έχει πολύ πιο βραχυπρόθεσμη διάρκεια. Επιθυμώ, αλλά δεν προγραμματίζω για πολύ αργότερα. Βασικά, ούτε για αύριο δεν ξέρω τι να κάνω τελικά, τη μια θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου, την άλλη χαλάω τον κόσμο για να βρω παρέα να πάω για ένα καφέ. Είναι στιγμές που νιώθω το ταβάνι να μου κάθεται στο σβέρκο, θέλω να βγω να περπατήσω, κι όχι απαραίτητα προς κάπου συγκεκριμένα.

Στο δρόμο ακούγεται τέρμα από τα ανοιχτά παράθυρα ενός αυτοκινήτου το νέο τραγούδι της Μαντόνα. Εντελώς καγκουροτράγουδο. Αλλά από την πολλή επανάληψη καταλήγει να σε ενθουσιάζει.
Μιας και άρχισα με φαγητό, ας κλείσω έτσι. Σκέφτομαι ότι μια ανεξήγητη αλλαγή που μου έχει συμβεί τελευταία είναι ότι πλέον αρκεί μία και μόνη κουταλιά από το σοκολατένιο γλυκό για να με ευχαριστήσει (και να επέλθει ο κορεσμός). Δεν χρειάζεται πλέον να το καταβροχθίσω ολόκληρο, όπως παλιά, εγώ, η σοκομανής.

* ο επίκαιρος τίτλος ενός παλιού, καλού δίσκου των Monster Magnet

Θυμάμαι στην Bruges κάποτε…

...τα νερά των καναλιών ήταν πενταβρώμικα, βαθυπράσινα, σάπια, νεκρά.
Αυτό δεν μας εμπόδισε να κάνουμε τη βαρκάδα μας βεβαίως - αρκεί να μη μας πιτσιλίσει το νερό!
Για να πας στην Bruges πρέπει να είσαι είτε φρικτά ερωτευμένος ή να έχεις βγει στη σύνταξη. Οι λόγοι;

Και στις 2 περιπτώσεις, τα μεσαιωνικά κτήρια, οι υποβλητικοί ναοί, τα λίθινα δρομάκια, η βόλτα στα κανάλια που λέγαμε, τα μαγαζιά με τις βέλγικες δαντέλες, όπου μπορείς να πάρεις τα μονογράμματά σας σε σεμεδάκι... Α, και τα βουνά από σοκολατάκια φυσικά. Και η ωραία πλατεία με τα καφέ.
Παρολαυτά, του Κόλιν Φάρελ δεν του αρέσει καθόλου η Μπριζ, και δεν έχει πρόβλημα να το πει έξω από τα δόντια στον Μπρένταν Γκλίζον. Και να φανταστείς ότι ο Ρέιφ Φάινς τον έστειλε για καλύτερα εκεί!

Οι 3 τους παίζουν πολύ χαλαρά και διασκεδαστικά τους καρικατούρες-ρόλους τους στην «Αποστολή στη Μπριζ», με την αγγλική (δουβλινέζικη ο πρώτος) προφορά τους, τις εξοντωτικές ατάκες τους και τις ιδιορρυθμίες τους, ο καθένας.

Η σκηνοθεσία είναι κάπως νωθρή και το γεγονός αυτό «καθυστερεί» σημαντικά όλη την ταινία. Επίσης το φινάλε είναι υπερβολικό, αλλά τι στο καλό φίλε μου, μαθαίνεις τουλάχιστον που βρίσκεται αυτή η πόλη που λέγεται Bruges!

σκληρό και γλυκό (το ζαχαρωτό)

- Πώς καταλαβαίνεις ότι οι φίλοι σου σ'αγαπάνε και σε σκέφτονται;

- Όταν σου στέλνουν μέιλ με τα νέα εξώφυλλα, τραγούδια, βίντεο κλιπ της Madonna, κι ας ξέρουν ότι είσαι αιώνες φαν και τα ξέρεις όλα πριν καλά-καλά τα μάθει και η ίδια. Τι γλυκό!

Σήμερα έλαβα αρκετές φορές σε μέιλ αυτό το λινκ που είναι το νέο βίντεο της Μ. στο utube, άσχετα που, μέχρι να ανεβάσω εγώ το ποστ, το λινκ ξηλώθηκε.

Ένιγουέι, περιμένουμε τώρα και το δίσκο και τα υπόλοιπα εξώφυλλα περιοδικών...

Κιανείμαι μελόδραμα μημεφοβάσαι

Πάει κι αυτό.

Μετά από αυτό, τις προάλλες, ένιωσα σαν πλαστική φούσκα (έχασα όλο τον αέρα) – από αυτές που είναι πολλές μαζί, στο προστατευτικό νάιλον συσκευασίας, και κάποιος από νεύρα, βαρεμάρα, ή απλά χωρίς κανένα λόγο, τη ζουλάει, την τσιμπάει και στο τέλος τη σκάει. Να σκάσει, να φύγει όλος ο αέρας από μέσα, να ισοπεδωθεί.

Η εξάντληση μετά, ήταν σαν κι αυτή του ρούχου στο πλυντήριο, και σε λάθος πρόγραμμα. Με κλωθογύρισε, ταρακούνησε, με πέταξε με δύναμη στα τοιχώματα, με έστριψε και έστιψε, μέχρι να βγω κουρέλι. Να χάσω και το χρώμα μου.
Λέω, καλύτερα να ήμουν χαλάκι της εισόδου, οι άλλοι θα με πατούσαν, θα έτριβαν τα τακούνια τους πάνω μου, θα άφηναν τις λάσπες τους, ούτε που θα μου έδιναν σημασία.

Αλλά εγώ τουλάχιστον θα ήξερα ότι, πιο κάτω (από το πάτωμα της εισόδου), δεν πάει.

Ο Kiedis το είχε πει κάπως έτσι: «sometimes I feel like I don’t have a partner, sometimes I feel like my only friend, is the city I live in, the city of [a], lonely as I am, together we cry».