logout

Ήταν ένας γεμάτος χρόνος.

Τόσο γεμάτος που λέω, φτάνει πια, μη δίνεις άλλο (κάτσε, γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμα...)

Ήταν όμως και καλή και κακή χρονιά, σχεδόν όσο καλή τόσο κακή. Περιέργως, δεν έχω την αίσθηση ολικής απόρριψης, παρότι απαισιόδοξο άτομο. Δε βαριέσαι, από ένα σημείο και μετά, όλα ίδια φαίνονται.

Για σούμα, κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και η οικονομική κρίση καραδοκεί, η (δεύτερη) φιλοσοφική παπαριά για το κλείσιμο της χρονιάς, είναι η εξής: τόση πολλή πληροφόρηση, τόση λίγη γνώση! Νομίζω ότι κέρδισα αρκετή γνώση φέτος…

Και του χρόνου, με υγεία. Καλή χρονιά να έχουμε.

Happy Christmas

Ευτυχία Π.

Το φουαγιέ του θεάτρου είναι μια θάλασσα από εκδρομείς ΚΑΠΗ, σε ημέρα όμως «αποκλειστικής εξόδου κοριτσιών».

Είναι και Τετάρτη, μπορεί τα ποτά να είναι δωρεάν...

Όχι, δεν τις ειρωνεύομαι όλες αυτές τις καλοντυμένες κυρίες γύρω στα 65, με τα κομμωτηριακά μαλλιά, τους γούνινους γιακάδες, το κεραμιδί νυχάκι και την άπειρη όρεξη για μπίρι-μπίρι και ψιλοκουβεντούλα, που έχουν συρρεύσει κατά δεκάδες, με τις φίλες τους, και πίνουν καφεδάκι (ή κονιακάκι) λίγο πριν αρχίσει η παράσταση.
Μάλλον τις ζηλεύω, άλλωστε όπως πολύ ωραία το έθεσε μια φίλη, είναι η ελπίδα, ο στόχος που θα ήθελε να κυνηγήσει για το τέλος μια ζωής τρεξίματος και άγχους. Εγώ πάντως τη γειώνω, ψυχρά, ρεαλιστικά «αφού εμείς αποκλείεται να πάρουμε σύνταξη, πρώτον γιατί θα καταρρεύσουν τα ταμεία, δεύτερον, γιατί ακόμα κι αν πάρουμε, εμείς ακόμα στην ηλικία αυτή θα δουλεύουμε…»
Μ’αυτά και μ’αυτά, μπήκαμε στην αίθουσα, είχα ένα φόβο ότι θα σκυλοβαρεθώ στην «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», κάνω όμως κουράγιο και συγκεντρώνομαι.

Στην αρχή με ενοχλεί που η Νένα Μεντή παίζει τόσο πολύ με το σώμα της: τα χέρια της προβάλλουν απειλητικά πάνω από το κεφάλι της, σαν του μπαμπούλα. Αν τη ζωγράφιζε ένας καρτουνίστας την ώρα που παίζει, θα την έκανε σαν καρικατούρα, δυο τεράστια μαινόμενα χέρια και ένα κεφάλι με στόμα που δε βάζει γλώσσα μέσα.
Στο σημείο που αναφέρεται στην καταστροφή της Σμύρνης, η κυρία από πίσω πλάνταξε στο κλάμα…
Όμως το έργο δεν έκανε καμία κοιλιά – ένας άνθρωπος όλος κι όλος στη σκηνή, αλλά η προσοχή μου όλη ήταν εκεί. Στην κυρία Ευτυχία και τα φαντάσματά της, στα έπιπλα που εξαφανίζονταν ένα-ένα, από τα πιο απλά και ταυτόχρονα «γεμάτα» σκηνικά που έχω δει ποτέ. Και όπως εναλλάσσονταν τα τραγούδια, να λέω μέσα μου «αα, κι αυτό η Παπαγιαννοπούλου το έγραψε; Μα πόσα έχει γράψει πια!».

Η Μεντή με το σπινθηροβόλο βλέμμα και το στόμα-πολυβόλο δεν σε άφηνε να φύγεις από το έργο, για βαρεμάρα ούτε λόγος, ήταν μια ιστορία αληθινή, όσο και άξια να τη διηγηθείς, σαν παραμύθι.

Στο τέλος ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα, σηκωθήκαμε και όρθιοι, δεν ξέρω πόσα χρόνια είχα να το κάνω αυτό σε παράσταση.

Ένιωσα πολύ ωραία που το είδα αυτό το έργο, το ευχαριστήθηκα κυριολεκτικά. Και να φανταστείς ότι είχα σκοπό να στείλω τη μαμά μου αντί για μένα…

το καινούριο μου δαχτυλιδάκι!

Η καλή μου η Γεωργία, είναι μοναδική!

Ίζημα, κοσμήματα - Διδότου 19

πάααλι κινέζικο;

Βαρέθηκα

Κουράστηκα



Δεν αντέχω άλλο!



:(

It's hard to decide what is real these days

(when things look so dizzy to me)






wat a song!, Sly - Massive Attack, 1994

Mockingbird, dead

Mockingbird Director Robert Mulligan Dies at 83.

To Kill A Mockingbird (imdb), (wikipedia)

Είναι σκουλήκια

"Το σκουλήκι είναι ατελές ασπόνδυλο ζώο, με μακρύ κυλινδρικό και γυμνό σώμα, που αποτελείται από δακτύλιους. Δεν έχει κεφάλι, ούτε εσωτερικό σκελετό. Το στόμα του βρίσκεται στον πρώτο δακτύλιο και αναπνέει από το δέρμα του. 

Ζει σε υπόγειες στοές, μέσα στο νερό ή σε λασπώδεις εκτάσεις. Τη νύχτα βγαίνει στην επιφάνεια έρποντας για να βρει τροφή. Ορισμένα είδη σκουληκιών κινούνται με τη βοήθεια του μυϊκού σωλήνα.

Είναι ερμαφρόδιτα ζώα και πολλαπλασιάζονται με αυγά. Ορισμένα είδη, όπως η ταινία, ζουν ως παράσιτα στο σώμα άλλων ζώων ή φυτών."

Φέτος τα λουλούδια/φυτά του μπαλκονιού τα πήγαν εξαιρετικά καλά, πιάστηκε η μέση να κλαδεύω αλλά και να μαζεύω φύλλα και άνθη που βγήκαν, έγιναν αντικείμενο θαυμασμού, ξεράθηκαν κι έπεσαν. Όμως πριν 1-2 εβδομάδες είδα κάτι διαφορετικές μαργαρίτες σε ένα κήπο, μου χάρισαν δύο ρίζες, τις φύτεψα και λίγες μέρες μετά παρατηρούσα κάτι μεγαλούτσικες τρύπες στα φύλλα τους. Δεν μου είχε ξανασυμβεί και δεν έδωσα σημασία. Σαλιγκάρια δεν έχω εξάλλου.

Μια μέρα που πότιζα, είδα το Κακό να εγείρει το άσχημο «κεφάλι» του: ένα τεράστιο σκουλήκι, χορτασμένο από πρασινάδα και νερό, με κοιτούσε κοροϊδευτικά μέσα από μια τρύπα στο χώμα – αλλά διάβασα τελικά ότι δεν με κοίταζε, γιατί δεν έχει μάτια, μόνο στόμα (αυτό, αχόρταγο).

Η αντίδραση ήταν ακαριαία, στυγνή, αναπόφευκτη. Ήταν ή η μαργαρίτα ή ο σκώληκας. Ενήργησα εξ ονόματος του λουλουδιού, αν και εξ ορισμού, ο αγώνας θα κατέληγε αναίμακτος. Ωστόσο αηδιαστικός.

Ακόμα μία μέρα μετά, και τρύπες επανεμφανίστηκαν, οπότε έστησα καραούλι. Τελικά τσάκωσα ένα παλιοσκούληκο, μια γλειώδη και ποταπή κάμπια, να σέρνεται πάνω στον τρυφερό κορμό της μαργαρίτας. Όχι άλλο έγκλημα, εν ψυχρώ τουλάχιστον. Την έπιασα με ένα ξυλάκι και την πέταξα μαζί με κάτι φύλλα και κλαδάκια, ε, ας γίνει ό,τι θέλει. Έκτοτε δεν ξαναείδα τρύπες, αλλά το βλέμμα μου αετίσιο, εκεί. Τα φυτοφάρμακα δεν τα θέλω καθόλου, άσε που μαστουρώνεις κιόλας. Ειδοποίησα και τον κήπο-μακρινή πατρίδα, ευχαριστούν, και συγγνώμη για την αναστάτωση.

ιατρικά κολλήματα

Scrubs!

Άργησα, αλλά με το ελληνικό mtv, το είδα κι εγώ. Hilarious :)

κάφροι

Αυτοί που παρκάρουν το αυτοκίνητό τους ακριβώς επάνω στην κούρμπα που κάνει ο παράδρομος της Κηφισίας, εκεί όπου ενώνεται με τη Σπύρου Λούη. Μου’θελες πανάκριβα ψώνια στο Γκόλντεν Χωλ, αλλά τσιγκουνεύτηκες τα έξοδα πάρκινγκ και παράτησες το αυτοκίνητο στο πιο επικίνδυνο σημείο! Παροιμιώδης ανευθυνότητα! 

Το δε κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται στην περιοχή, είναι άλλο ένα ελληνικό φαινόμενο για μούτζες. Λες και δεν ήταν αρκετά πηγμένη η Κηφισίας, τώρα έχουμε πήξιμο και πριν το Ολυμπιακό στάδιο, αφού κατά μήκος του δρόμου είναι ουρά παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα, και δε μιλάμε και για καμιά λεωφόρο…
Είναι οι φορές που, εντελώς αφελώς, αναρωτιέσαι, καλά, η τροχαία τι κάνει; Ο δήμος τολμάει να κάνει κάτι; Κάποιος που να ρίξει ένα προστιματάκι στην εταιρεία, μήπως και γνωρίσει έστω θεωρητικά την έννοια της κοινωνικής ευθύνης; 

Υπάρχει κανείς εκεί έξω; Κάποιοι περίοικοι που διαμαρτύρονται, αλλά δεν τους ακούει κανείς.

μπούφος

Ένταση

Ένταση επικρατεί στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, λίγο πριν την έναρξη του συλλαλητηρίου. Ένταση και στα μυαλά και τις καρδιές.
Δεν θέλω να το παίξω γιαπωνέζος τουρίστας, ούτε επαγγελματίας ρεπόρτερ. Ωστόσο, μένω σε αυτή την πόλη, ζω και εργάζομαι σε αυτή, θέλω να δω από κοντά αυτά που έγιναν τις προηγούμενες μέρες. Δεν θέλω να μου μείνει η εικόνα που έδειξαν οι τηλεοράσεις. Αναπόφευκτα όμως θα βγάλω κάποιες φωτογραφίες, κάτι να μείνει όταν αυτά θα ξεχαστούν. Δεν έχω καν φωτογραφική μηχανή μαζί μου, ό,τι μπορέσει να βγάλει το κινητό.
Οι κάθετοι δρόμοι μεταξύ Πατησίων και 3ης Σεπτεμβρίου, γύρω από το Πολυτεχνείο, δεν έχουν πεζοδρόμια. Αυτά έχουν σπαστεί, και τα υλικά έχουν χρησιμοποιηθεί στον πετροπόλεμο. Συνεργεία στρώνουν καινούρια κόκκινα και κίτρινα πλακάκια, αυτά με τα μικρά τετραγωνάκια. Η Πατησίων κλειστή και έρημη, περίεργες φάτσες, αρκετοί μετανάστες, μια ομάδα παιδιών ηλικίας φοιτητή έξω από το Πολυτεχνείο. Γενικά, περίεργα βλέμματα και μυρωδιά καπνού.
Κοιτάω προς τη Στουρνάρη, αλλά δεν τολμώ να κατευθυνθώ προς τα κει. Τα πάντα κλειστά. Κόβω από Ακαδημίας, γυαλιά παντού στα πεζοδρόμια, σφηνώνονται στις σόλες μου, βιτρίνες θρυμματισμένες, κατακρεουργημένες, σπασμένοι τηλεφωνικοί θάλαμοι, αγνώριστα ΑΤΜ. Στα μικρά μαγαζιά κατά μήκος της Ακαδημίας, με τις αφίσες, τα τι-σερτ, τα σιντί και τέτοια, η πρώτη πίκρα έχει δώσει τη θέση της στη δράση: με προσοχή ξεκρεμιούνται τα τζάμια που έχουν απομείνει, αφαιρούνται τα εμπορεύματα, οι βιτρίνες αδειάζουν. Όπου υπάρχουν μεταλλικά ρολά κατεβαίνουν στο κενό, όπου όχι, μπαίνουν νέα τζάμια. Οι τζαμάδες θα κάνουν χρυσές δουλειές.

Περνώντας από το πνευματικό κέντρο, το ροζ κτήριο, σε πιάνει η καρδιά σου από τις μαυρίλες της καπνιάς. Εργάτες καλύπτουν με μεταλλικά φύλλα το ισόγειο μεγάλων τραπεζικών κτηρίων. Η πόλη οχυρώνεται και προετοιμάζεται για την επόμενη επίθεση. Και οι θεατές θα κάτσουν στον καναπέ να απολαύσουν ένα ακόμα ματς αστυνόμων-κουκουλοφόρων.
Ανεβαίνω τη Σόλωνος, αποκάρδιωση, καπνοί και ερημιά. Στη Σκουφά, πολλά καμιόνια φορτωμένα με μεγάλα, καινούρια κομμάτια τζαμιού, περιμένουν σε διάφορα σημεία. Κάποιοι θαρραλέοι αλλάζουν από τώρα τις σπασμένες βιτρίνες. Οι περισσότεροι όμως ντύνουν το κενό με μαύρες σακούλες, που τις κολλάνε με χοντρά σελοτέιπ. Οι αλυσίδες τύπου Ζάρα είναι κλειστές. Τα μικρότερα μαγαζιά κατεβάζουν ρολά την ώρα που περνάω, άνθρωποι εκνευρισμένοι, μάλλον φοβισμένοι. Κάποιοι ωστόσο δουλεύουν τα μαγαζιά τους, με κενές μεν βιτρίνες από εμπόρευμα και τζάμια, έχουν απλά κολλήσει μια ταμπέλα που λέει «το κατάστημα λειτουργεί κανονικά».
Στρίβω προς Σύνταγμα αλλά η μυρωδιά από δακρυγόνα γίνεται ξαφνικά ξεκάθαρα έντονη, δακρύζουν τα μάτια, φοβάμαι και κάνω παράκαμψη. Ακούω όμως τη βοή του κόσμου, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι λέει αυτός που κρατάει το μεγάφωνο. Διακρίνω από τα στενά τα λευκά κράνη των ΜΑΤ στο βάθος. Και βουναλάκια από νεράντζια στο δρόμο, στην εκβολή της Ακαδημίας προς Σύνταγμα.
Πιάνω την Πανεπιστημίου, από δω και πέρα οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο. Φτάνω στην Κοραή, η γυάλινη πυραμίδα του μετρό είναι χιλιοσπασμένη, αλλά διστάζω να τη φωτογραφίσω, με κοιτάνε περίεργα που κοιτάω περίεργα, γενικά όποιος δεν έχει σκοπό να συμμετάσχει στην πορεία, απομακρύνεται με ελαφρύ βηματισμό.
Η Σταδίου είναι ένα άλλο δράμα. Κάτι μικρομεσαία καταστήματα ρούχων και παπουτσιών είναι διαλυμένα. Σφιγμένα πρόσωπα, τι θες κι εσύ και τραβάς φωτογραφία, άντε τράβα από δω. Συνθήματα στους τοίχους, για το παιδί που σκοτώθηκε, για την αστυνομία, όχι κολακευτικά. Το H&M κατακαμένο. Οι μεταλλικές επιφάνειες των μαγαζιών γύρω από την Ομόνοια, έχουν βουλιάξει προς τα μέσα από τη φωτιά, οι μαύρες καπνιές φτάνουν μέχρι και τους πρώτους ορόφους.
Μπαίνω με ανακούφιση στο τρένο, ευτυχώς λειτουργεί, επικρατεί στρίμωγμα ώρας αιχμής, ενώ δεν είναι. Κάτι μαθητές φωνάζουν τη γνωστή επωδό για τους μπάτσους μέσα στο βαγόνι και μια κυρία προσπαθεί να τους νουθετήσει. Βγαίνοντας από το τρένο τα παιδιά κοροϊδευτικά της φωνάζουν «μπάτσοι – κακοί – παλιο-χα-ρα-κτή-ρες».
Είμαι και γω εξοργισμένη για τις αδικίες και τα λάθη που συμβαίνουν, αλλά σε ποιόν να φωνάξω και πού να ξεσπάσω; Αυτά που είδα και άκουσα τις τελευταίες ημέρες, στο σύνολό τους, μου φαίνονται πομπώδη και υποκριτικά, δεν νομίζω ότι βρίσκουν την ουσία. Κάποια από αυτά μεθοδευμένα, κατευθυνόμενα, νιώθω σαν πιόνι σε ένα παιχνίδι όπου έμπλεξα και πρέπει τώρα να παίξω. Διαφωνώ με τον τρόπο που ζυγίζονται και αντισταθμίζονται οι πράξεις.
Και το χειρότερο, είναι το αδιέξοδο. Ότι δεν βλέπω κάποιον ουσιαστικό τρόπο διαμαρτυρίας. Δεν βλέπω να υπάρχει κάποια κυβέρνηση που να δώσει μια λύση, να συμμαζέψει την κατάσταση, να διοικήσει τον τόπο. Και αυτοί να πέσουν, οι επόμενοι θα κάνουν τα ίδια.
Δεν υπάρχει δικαιολογία για το άδικο αίμα, αλλά ούτε και καμιά συμπάθεια για το βασίλειο του παραλογισμού.

give peace a chance

Όπυ Ζούνη

r.i.p. Όπυ Ζούνη, 1941-2008

Louis, je ne t’aime pas

Λουί Βιτόν, η πιο υπερεκτιμημένη μάρκα στο χώρο της μόδας. Όχι ως προς την ποιότητα κατασκευής, τα υλικά, κλπ, αλλά τον σχεδιασμό.

Απορώ πού βρίσκουν την κομψότητα σ’αυτές τις ανοικονόμητες τσάντες... Ειδικά οι τσάντες είναι κακάσχημες! Και μια καμπάνια που «τρέχει» στις εφημερίδες, με τον Σον Κόνερι και το ΛΒ βαλιτσάκι του, καλά, μιλάμε για πολύ γέλιο.
Ωστόσο, στη νέα καμπάνια πρωταγωνιστεί το μαντονάκι, (πίσω από το φακό, ο Steven Meisel), και οι φωτογραφίες είναι, ως συνήθως, impeccable.

Ας κάνω πέτρα την καρδιά μου λοιπόν και να ρίξω μια ματιά… (…στη διπλανή βιτρίνα από τον Λουί, όπου ανοίγει το κατάστημα της Πράντα, στη Βουκουρεστίου. Θα παχύνουν τα μάτια από το πολύ φαί.)

golden years (whop whop)

Ο χαρούμενος πατέρας κάνει πιρουέτες στο διάδρομο του μαιευτηρίου. Πας να τον φιλήσεις, να τον συγχαρείς, και σκοντάφτουν τα χείλη σου στο χαμόγελό του. Να ένας χαρούμενος άνθρωπος! Βέβαια δεν έχει πάρει πρέφα τι τον περιμένει - πολλοί άντρες δεν παίρνουν ποτέ πρέφα, ακόμα κι όταν έχει μεγαλώσει το παιδί... Η μάνα είναι πιο συγκρατημένη, παρόλαυτά λάμπει από ευτυχία.
Παραδίδουμε το μπαλονάκι που γράφει “it’s a boy”. Ένα μεγάλο γαλάζιο μπαλόνι, που φωτίζει το δωμάτιο. 10 ευρώ, μόνο. Άσε τα λουλούδια, μη ρωτάς καλύτερα. Εισαγωγή από τους κήπους των Βερσαλλιών να τα είχες κάνει, φθηνότερα θα ερχόντουσαν. Τρελή εκμετάλλευση η γέννα. Όπως και κάθε άλλη στιγμή ανθρώπινης χαράς (και πόνου), βλέπε γάμοι, βαφτίσεις (αρρώστιες, κηδείες). Αλλά τα δίνεις τα λεφτά, και χαίρεσαι κι από πάνω, γιατί και συ καλά-καλά δεν έχεις πάρει πρέφα τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στον κόσμο σου.
Μια μικρή βόλτα στο διάδρομο, καθώς έχουμε βγει από το δωμάτιο για να θηλάσει η διπλανή κοπέλα. Πολλά άδεια δωμάτια, στον όροφο με τα δίκλινα. Υπογεννητικότητα ή οικονομική κρίση; Ίσως και τα δυο. Ίσως απλά να έτυχε εκείνη τη μέρα.
Το μωρό το πήρανε, θα το φέρουν ξανά σε τρεις ώρες.

Άντε να αφήσουμε τη μαμά να κοιμηθεί και επιστρέφουμε. Λες να τσεκάρουμε εντωμεταξύ το Γκόλντεν Χωλ; Τι-είναι-αυτό;; Το νέο εμπορικό κέντρο που άνοιξε στην Κηφισίας. Κι άλλο εμπορικό; Πού στην Κηφισίας; Εκεί που υπάρχει μια τεράστια, κακάσχημη, χρυσή κάσα πόρτας. Χριστέ και Παναγία, σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα μάλλον, ό,τι αισθητική υπήρχε σε δημόσιο χώρο, σκοτώθηκε, κόπηκε κομματάκια και θάφτηκε 20.000 λεύγες κάτω απ’τη θάλασσα. Δεν υπάρχει πια αισθητική.
Το νέο εμπορικό λοιπόν βρίσκεται επί της Κηφισίας, μέσα σε αυτή την καρικατούρα κτηρίου, σε αυτό το δικέφαλο γυάλινο κτήριοκατασκεύασμα, και έχει μια τεράστια «χρυσή» πύλη για υποδοχή. Ελπίζω να είναι στερεωμένη καλά, να μην πέσει στο κεφάλι κανενός.
Απευθύνεται σε ανώτερο οικονομικά κοινό, από ό,τι το Mall ας πούμε. Έχει πολλά ωραία μαγαζιά. Κάποια ωστόσο είναι ακόμα γιαπιά, δεν έχουν ανοίξει. Εκείνη την ημέρα δεν είχε ανοίξει ούτε το Wagamama.

Πρώτη φορά το είχα επισκεφθεί στο Λονδίνο, 35.000 χρόνια πριν, την πρώτη φορά που δοκίμασα να φάω με τσόπστικς (και τελικά ζήτησα πιρούνι). Είχα μείνει εμβρόντητη από το γεγονός ότι όλοι κάθονταν σε τεράστια, μονοκόμματα ξύλινα τραπέζια! Άγνωστοι να κάθονται δίπλα δίπλα ο ένας στον άλλο; Να σκουντιούνται, oh sorry, και να συνεχίζουν ακάθεκτοι τη μάσα, how european. Ήθελα λοιπόν να δω αν και εδώ θα είχαν αυτές τις τραπεζάρες, και τις είχαν, είχαν και πιο μικρά τραπέζια βέβαια, αλλά και αυτά, σαν τραπέζια γλεντιού, τα ομαδικά. Καλά σκουντήματα λοιπόν.
Η ώρα πέρασε, αρκετά χάζεψα τη γόβα του Zanotti στη βιτρίνα, πάμε να ξαναδούμε το μωράκι τώρα.

Την ώρα που φτάνουμε εμείς, καταφτάνει και μια ανθοδέσμη λουλούδια. Τα φιλοδωρήματα πάνε κι έρχονται, πρέπει να έχει ξοδευτεί ένας μικρός μισθός αυτή τη μέρα, σε 20ευρα και 50ευρα, για μαίες, νοσοκόμους, κούριερ, κλπ, από τους ευτυχείς συγγενείς. Δε βαριέσαι, η χαρά δεν κρύβεται.
Έρχεται το μωράκι. Και το ρίχνει στο φαί, τι άλλο. Λίγων ωρών άνθρωπος είναι μόνο, αλλά τα ένστικτα λειτουργούν στην εντέλεια. Πώς να μας αντιλαμβάνεται άραγε, τι να νομίζει για όλους εμάς που το περιτριγυρίζουμε; Κάτσε να το βγάλω μια ακόμα φωτογραφία, με το πατουσάκι να περισσεύει από το φάσκιωμα-φόρεμα του μαιευτηρίου.
Ήρθαν επισκέψεις και στην άλλη κοπέλα, άντε να τα μαζεύουμε κι εμείς, γίναμε πολλοί.

Cowboys & Angels

you can call it love but i don't think it's true

Κάπως έτσι ένιωσα διάφανη, ανύπαρκτη, αόρατη, αέρας.
Κάτι διαφάνειες που υπήρχαν, ανείπωτα πολλά χρόνια πριν, πριν το powerpoint και τα λάπτοπ. Έκανες την παρουσίασή σου, μίλουσες και τις άλλαζες με το χέρι και γιαυτό έμεναν πάνω τους δακτυλιές.

Τώρα ούτε καν αυτό. Ούτε τα δάχτυλα δεν άφησαν σημάδι.

Ούτε μια κουκίδα σκόνης δεν αφήνεις να εισχωρήσει στον κόσμο σου, τα έχεις προαποφασίσει όλα, δεν χωρούν παρεκκλίσεις. Όχι απλά διάφανη, ανύπαρκτη.