παραλογισμοί (daydreamin')

Είναι μέρα και ονειρεύομαι. Περιμένω στην ουρά στο ΑΤΜ, βαριέμαι και με χτύπησαν τα παπούτσια, κάνει ζέστη, περιμένω…

Υπνωτίζομαι με τους ήχους των κινητών τριγύρω και τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις των χεριών στo μηχάνημα - αρχίζω να «φεύγω»…
Πάω στην πιο νωχελική και έρημη παραλία που υπάρχει, γυαλί ηλίου, μαγιό-παρεό, ξαπλώνω στην σεζλονγκ, η ομπρέλα από κλαδιά φοίνικα απλώνει παχύ ίσκιο, έχει ζέστη αλλά και ένα δροσερό αεράκι, μπροστά βλέπω μόνο θάλασσα, πλάι μόνο άμμο, βάζω τέρμα τους Vampire Weekend, ξαπλώνω, τεντώνομαι, από την κορφή ως τα νύχια, ξανά και ξανά, και λίγο ακόμα, αρχίζω τις μαργαρίτες, προσπαθώ να αποφασίσω ποιο βιβλίο να διαβάσω, ή μήπως περιοδικό, κάνω κύκλους με τα πόδια στην άμμο, αφουγκράζομαι τον αχνό παφλασμό των κυμάτων, έρχονται από το πουθενά και μου κάνουν αέρα, μου κάνουν μασάζ, αλόε βέρα και καρύδα στον αέρα, ή μήπως …όχι;

Βαριά σαπίλα, ξινίλα και ταγκίλα έρχεται απ’το βουνό των σκουπιδιών παραδίπλα, ήρθε η σειρά μου στο μηχάνημα, έφυγε η παραλία, έφυγε κι η κάρτα από τα χέρια, τι θέλω γω τα όνειρα, αφού σπάνια ονειρεύομαι.
Η Dusty το’χει πει καλύτερα, “daydreaming (you gotta wake up!)".