Έχω μπει στο σινεμά, καθώς και στο mood να δω καλή ταινία, αλλά πίσω μου κάθονται δύο κυριούληδες, γύρω στα 60, κυριευμένοι από επιθυμία για σχολιασμό επί παντός καλλιτεχνικού, κυρίως όμως κινηματογραφικού επιστητού.
Εννοείται ότι είναι ενοχλητικό να πιάνει ακατάστατη φλυαρία τον (άγνωστο σε σένα) διπλανό/πισινό/μπροστινό στην αίθουσα και να μη σε αφήνει να δεις αναπόσπαστος το φιλμ, αλλά οι διάλογοι αυτών των 2 τύπων ήταν οξυδερκείς και χαριτωμένοι.
Από όσα πρόλαβα να συγκρατήσω: σχολίασαν την περίεργη επιλογή της Ακαδημίας να βραβεύσει φέτος την ταινία των Κοέν και όχι την ταινία «με τον πετρελαιά» - οι αμερικάνοι λέει, δεν ήθελαν να ευνοήσουν μια πολιτική ταινία.
Στη συνέχεια, και καθώς ορδές νεαρών τους σήκωναν, φορτωμένοι με ποπκορν και αναψυκτικά, για να κάτσουν στις μέσα θέσεις, παρατήρησαν πόσο ανυπόφορο είναι που, η επιδίωξη του καπιταλιστικού κέρδους έχει κάνει πλέον τις κινηματογραφικές αίθουσες όλο και να μικραίνουν το χώρο ανάμεσα στα πόδια σου και στα μπροστινά καθίσματα.
Στο διάλειμμα, ρώτησαν τα παιδιά που έβγαιναν, προς τα έξω αυτή τη φορά, αν τους άρεσε το έργο (όντας και λίγο σοκαρισμένοι προφανώς από τις βίαιες σκηνές του “No country for old men”) ή αν προτιμούσαν τον πετρελαιά. «Ποιόν πετρελαιά;» απάντησαν τα παιδιά, και εκείνοι γέλασαν.
(Παρεμπιπτόντως, παράξενη, όσο και εκκωφαντική η έλλειψη μουσικής στην ταινία των Κοέν. Ασχέτως αυτού, εγώ προτιμώ τον πετρελαιά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου