έσβησαν τα φώτα, έλα πιο κοντά

Στρίβω αριστερά από τη λεωφόρο και μπαίνω σε ένα κόσμο σκοτεινό και σκονισμένο: λόγω της απεργίας της ΔΕΗ, η γειτονιά δεν έχει καθόλου ρεύμα, αλλά και λόγω των έργων της ΔΕΗ, που κατά σύμπτωση γίνονταν εκεί το ίδιο διάστημα, τα αυτοκίνητα είναι καλυμμένα από πηχτή σκόνη.

Τα φώτα του αμαξιού μου μοιάζουν με τεράστιους προβολείς μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι – ξύνουν την επιφάνεια των άλλων αμαξιών, του σκαμμένου δρόμου, των τοίχων των σπιτιών, σαν να μπήκα σε σκηνικό ταινίας τρόμου, όπου τα τέρατα έφαγαν όλους τους ανθρώπους και έμειναν μόνο τα αντικείμενα-κουφάρια. Σωματίδια σκόνης στροβιλίζονται μπροστά στο τζάμι μου, η μόνη κίνηση που παρατηρώ στο δρόμο εκείνη την ώρα.
Ένα στενό πιο κάτω βλέπω ανθρώπους στο μπαλκόνι, συγκεντρωμένους γύρω από ένα αναμμένο κερί, μιλάνε και γελάνε, η ψύχρα του βραδιού είναι υποφερτή και το σκηνικό είναι κάπως κωμικό. Θυμάμαι τη συνομιλία μιας κοπέλας με τη φίλη της, στο τρένο, «χτες κόπηκε το φως βραδιάτικα και δεν είχαμε τι να κάνουμε με τον Μ.» Και γω που νόμιζα ότι μπορεί να προέκυπτε και κανένα baby-boom μετά από τόσες διακοπές ρεύματος...
Την άλλη μέρα είμαι σε άλλη περιοχή, ανεβαίνω την Ηρακλείου προς Πεύκη, αυτή τη φορά το ρεύμα έχει κοπεί κατά μήκος του μεγάλου δρόμου. Μια σκοτεινή, σαν κοιμώμενη, Ηρακλείου, ουάου, καλό και τούτο.

Στη μεγάλη διασταύρωση τρομάζω λίγο, καθώς δεν λειτουργούν τα φανάρια. Όμως ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου μου παραχωρεί προτεραιότητα. Μπορεί το σκοτάδι να μη μας φέρνει πιο κοντά τελικά, λες όμως να μας κάνει πιο ευγενικούς;
Ανεβάζω ταχύτητα και το μόνο που σκέφτομαι είναι να έχει ρεύμα εκεί που πάω, να βρω κάτι μαγειρεμένο για φαί, πεινάω πολύ.