Ωρεβουάρ

"Τα μπορντό κουρτινάκια της τζαμαρίας, η ψάθινη ταπετσαρία, τα υφαντά αμπαζούρ της Λορεντζάτου, τα κομό με τα μπιμπελό, οι πίνακες του Σούντα και ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του Αριστομένη Προβελέγγιου ψιθυρίζουν “Au Revoir” στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν από τις 10 Μαρτίου του 1958 μέχρι σήμερα.

Στο vintage bar της Πατησίων, ο χρόνος έχει παγώσει σε βραδιές με τσιγάρα Sante και αναπτήρα Zippo, διπλό malt ουίσκι, κοκτέιλ σκρουντράιβερ σε συνδυασμό με παράνομα φιλιά στον απομονωμένο καναπέ του παταριού. Ο Ψαθάς να εμπνέεται τις ιστορίες του από τις εξιστορήσεις του ιδιοκτήτη, ο Ηλιόπουλος να περνάει μετά το θέατρο για ένα metaxa πέντε αστέρων και ο Frank Sinatra να επισκέπτεται το Au Revoir μετά τη συναυλία του στην Αθήνα (1992).

Ιδανικό για το πρώτο ή ακόμα περισσότερο για το τελευταίο – κινηματογραφικό – rendez vous, μια εναλλακτική μηχανή του χρόνου που σε μεταφέρει ακαριαία στην κραιπάλη της δεκαετίας του 1960, το Au Revoir έχει συμφιλιωθεί με το μισό αιώνα ζωής.

Με αλμυρά πτι φουρ και κρακεράκια σε σχήμα ψαράκι, την coca cola σε ξεχωριστό μπουκάλι και το bourbon σου στο ποτήρι (για να ορίσεις εσύ τη δοσολογία), με θαμώνες που παραπέμπουν σε casting για κάποιο ιδιάζον film noir και ένα επιμελώς ημιφωτισμένο σκηνικό, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ακριβώς σε ποια χρονολογία βρίσκεσαι. Ίσως μόνο εάν κάθεσαι στο τραπέζι πίσω από τη τζαμαρία και παρατηρείς τα σύγχρονα αυτοκίνητα που διασχίζουν την οδό Πατησίων."
- Ματίνα Κουσίδη, από τη σημερινή Athens Voice


Λοιπόν, αυτό το μέρος κάνει ακόμα και έναν μη-πότη άνθρωπο σαν κι εμένα, να θέλει να στεγνώσει κάθε ποτήρι αλκοόλ μέχρι τον πάτο, το ένα μετά το άλλο, συνοδεία πάντα του κράκερ σε σχήμα ψαριού…

Είναι κάπως συνωμοτικό μπαρ το Au Revoir, αν όχι για παράνομα φιλιά, σίγουρα για ασυγκράτητες εξομολογήσεις, εκμυστηρεύσεις κάθε είδους.

Ίσως να φταίει το φως, όπως βγαίνει από αυτά τα υφαντά αμπαζούρ. Στο πατάρι είναι πολύ ωραία.

Και το πιο καλτ σημείο του μαγαζιού είναι η φωτισμένη βιτρίνα-έπιπλο, με τα πάσης φύσεως ποτήρια και ποτηράκια αλκοολούχων ποτών…