Stormy Weather

Η άνοιξη αναβάλλεται για 10 ημέρες ...

the ruins

Αυτή η φωτογραφία είναι από το εσωτερικό του θολωτού τάφου του Αγαμέμνονα στις Μυκήνες, δηλαδή, ο «Θησαυρός του Ατρέως».
Εμείς οι Έλληνες διαπρέπουμε στο να παίρνουμε θησαυρούς και να τους μετατρέπουμε σε σκουπίδια.

Όταν πηγαίνεις μικρό παιδί εκδρομή με το σχοελίο ή με τους γονείς, για να δεις «τα αρχαία», δεν καταλαβαίνεις και πολλά, δε σκέφτεσαι έξω από το κουτί. Και μεγάλος να γίνεις δηλαδή, δεν είναι σίγουρο ότι θα σου έρθει η συνδυαστική σκέψη, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα τώρα.
Λοιπόν, ήθελα να γράψω ότι ο αρχαιολογικός χώρος των Μυκηνών μου φάνηκε – και πίστεψέ με, ήταν – εγκαταλελειμμένος. Στην τύχη του.
Κάτι μαραμένες πινακίδες/ επιγραφές, μάλλον της δεκαετίας του ‘80, προσπαθούσαν να περιγράψουν τι βλέπαμε δίπλα από κάθε πέτρινο όγκο, αλλά τα στοιχεία είναι τόσο επιγραμματικά και τσιγκούνικα (στην εποχή της εικόνας και των απλόχερων γραφικών), που δεν νομίζω ότι βοηθούν ιδιαίτερα τον επισκέπτη να συλλάβει το μεγαλείο του χώρου.

Και σε ένα τόσο όμορφο τοπίο…
Οι επιγραφές αυτές λοιπόν έχουν μαραθεί, έχουν ξεπεραστεί, καλύτερα για ταφόπλακα παρά ως αντικείμενο που διαδραματίζει ενεργό ρόλο σε ένα τέτοιο χώρο.

Τόσοι φιλόλογοι σε αυτόν τον τόπο, τόσοι εραστές της ιστορίας και των γραμμάτων, ένας δε βρέθηκε να αγαπήσει λίγο αυτό το μέρος, να ξεφύγει από τις άτεγκτες πρακτικές του παρελθόντος, να εμπνευστεί κάτι πρωτότυπο, ή έστω, καλύτερα, να προσπαθήσει απλά να περιγράψει το χώρο ώστε να τον κατανοήσει κανείς ουσιαστικά - και όχι να αναγράψει ένα ξερό, πχ, «Πτέρυγα Α, οικίσκοι περιοίκων».
Πες μας λίγο για την ιστορία αυτών των περιοίκων, γράψε τι στο καλό θέλουν οι οικίσκοι μέσα στα τείχη και γιατί κάποιοι άλλοι βρίσκονται εκτός των τοιχών, βάλε μας λίγο στο κλίμα της ζωής τότε, κάνε μας να νιώσουμε μια Εμπειρία και μην επαφίεσαι στο φιλότιμο/γνώση/πατριωτισμό (ε;;) του καθενός ότι θα συγκινηθεί και μόνο βλέποντας κάτι μισογκρεμισμένες κοτρόνες.
Τελοσπάντων, πιο πάνω, στο ανάκτορο (βάλε και μια φωτογραφία του "πως-σκατά-εικάζουμε-ότι-ήταν-στην-αρχαία-πραγματικότητα-το-ρημάδι(κυριολεκτικά)-το-ανάκτορο"), το σημείο στο οποίο βρισκόταν η κυκλική εστία και ο θρόνος του άνακτα, είναι καλυμμένο με ένα χοντρό, ορθογώνιο παραλληλόγραμμο νάιλον, στερεωμένο γύρω γύρω με τσουβαλάκια χαλίκι. Τσουβαλάκια χαλίκι για να μην παίρνει το νάιλον ο αέρας. Και στη μέση η λακούβα με το νερό που έχει μαζευτεί από τη βροχή...

Οκ, αντιλαμβάνομαι ότι ένα γυαλί μπορεί να σπάσει, αλλά κάποιο άλλο υλικό θα υπάρχει για να χρησιμοποιηθεί αντί για νάιλον, ώστε, και να βλέπουμε οι επισκέπτες τι κρύβεται από κάτω και να προστατεύεται ό,τι είναι να προστατευτεί, χωρίς να δείχνει γύφτικο και προχειροφτιαγμένο.
Οι δε σιδερένιοι (τρυπητοί) διάδρομοι που ενώνουν τα μνημεία μεταξύ τους, μοιάζουν με ξεπέταγμα του όποιου κατασκευαστή/σχεδιαστή και προφανώς, όχι προσπάθεια μινιμαλισμού. Άσε που είναι και επικίνδυνοι, καθώς δεν μπορείς να περπατήσεις με σταθερότητα πάνω σε αυτούς.
Το μουσείο, ουσιαστικά άδειο. Διότι, η χρυσή μάσκα του βασιλιά είναι στο Μουσείο της Αθήνας. Τίθενται θέματα ασφάλειας (;), αλλά μην περιμένεις και τουριστική (ή όποια άλλη) ανάπτυξη της περιφέρειας, όταν απομακρύνεις κάθε πλούτο από τον τόπο του και τον μεταφέρεις αλλού.

Τα εκθέματα που υπάρχουν στο μουσείο των Μυκηνών ασφαλώς και είναι σημαντικά, έστω και λιγότερο γνωστά και «πιασάρικα» από την προαναφερθείσα μάσκα. Αλλά απουσιάζει ένας ολοκληρωμένος παραλληλισμός, μια σύγκριση, μια χρονική τοποθέτηση σε σχέση με άλλους πολιτισμούς, είτε ελληνικούς (Μινωικός), είτε ξένους (πχ, Κινέζοι, Αιγύπτιοι) ή με διάφορες μορφές της σύγχρονης τέχνης( πχ, αφηρημένη τέχνη), ώστε να αντιληφθεί κανείς τη μοναδικότητα του μυκηναϊκού πολιτισμού και την συμβολή του στον ρου της ιστορίας. Υπάρχουν βέβαια κάποιες αναφορές, αλλά, ελλιπείς.

Και υπάρχουν και κάποιες «ξένες» λέξεις στην ελληνική περιγραφή των εκθεμάτων, πχ ενώτιον. Εμένα μ’αρέσουν τα σκουλαρίκια και την ξέρω τη λέξη, και είναι και εύκολη να την καταλάβεις και κάνω και λίγη πλάκα αυτή τη στιγμή, αλλά πόσο σνομπίστικο και απαξιωτικό για τον επισκέπτη σου είναι να χρησιμοποιείς αρχαίες λέξεις, χωρίς να τοποθετείς την σύγχρονη μετάφραση τους σε παρένθεση, για αυτούς που δεν λέγονται Μπαμπινιώτης στο επώνυμο;
Γενικά τα πράγματα είναι πολύ πίσω, και με εκνευρίζει αφάνταστα που πχ, στο παλάτι των Βερσαλιών στη Γαλλία, έχουν κάνει ολόκληρο θέμα το κρεβατάκι του Λουδοβίκου, το σεντονάκι του Λουδοβίκου, την κάθε άχρηστη βλακεία ενός σελέμπριτι (τελικά) βασιλιά, ενώ στις Μυκήνες θα μπορούσε να έχει χτιστεί ολόκληρο "πνευματικό κέντρο" με θεματικές ενότητες και αναπαραστάσεις του συγκεκριμένου πολιτισμού, με αναφορές στην τεχνογνωσία του, την τέχνη, την καθημερινή ζωή, ή ό,τι άλλο σημαντικό.
Δεν ξέρω τι με έπιασε και μιλάω για τα αρχαία, εγώ μια απλή εκδρομή πήγα.
Όμως μάλλον με ενόχλησε τελικά που μια ολόκληρη ομάδα παιδιών (γερμανάκια;), κουτρουβαλιαζόντουσαν και τραγουδούσαν μέσα στον τάφο (για να ακούσουν την αντήχηση - μάλλον όμως μπερδεύτηκαν με το θέατρο της Επιδαύρου, λίγο πιο δίπλα), ο οποίος σε κάθε περίπτωση, τάφος είναι και απαιτεί σεβασμό και σχετική σεμνότητα. Αλλά, δεν φταίνε τα παιδιά, αν εμείς δεν ξέρουμε να δείξουμε τη σημασία του χώρου και να μεταφέρουμε το νόημα της επίσκεψης σε έναν ξένο.
Και εκνευρίζομαι που έγιναν πρόσφατα όλα αυτά τα σκάνδαλα σε σχέση με το υπουργείο πολιτισμού και κανείς δημοσιογράφος δεν ψάχνει πέρα από ένα ηλίθιο dvd ή ένα παραφουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό.
Και που εναποθέτουμε όλες τις ελπίδες μας (και ποιος ξέρει και πόσα χρήματα) στο να στήνουμε μια έξωθεν εμπνευσμένη και μάλλον κιτσάτη τελετή στην αρχαία Ολυμπία για να ανάψουμε μια ανούσια πλέον φλόγα να πάει να διαφημίσει τη χώρα μας στα πέρατα του κόσμου, ενώ μέσα στην ίδια μας τη χώρα, βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας και καταστρέφουμε σταδιακά ό,τι καλό μας έχει απομείνει.
It’s all greek to me, ή μάλλον όλα μου φαίνονται κινέζικα, κυριολεκτικά και μεταφορικά….

yes, they do

Ωρεβουάρ

"Τα μπορντό κουρτινάκια της τζαμαρίας, η ψάθινη ταπετσαρία, τα υφαντά αμπαζούρ της Λορεντζάτου, τα κομό με τα μπιμπελό, οι πίνακες του Σούντα και ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του Αριστομένη Προβελέγγιου ψιθυρίζουν “Au Revoir” στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν από τις 10 Μαρτίου του 1958 μέχρι σήμερα.

Στο vintage bar της Πατησίων, ο χρόνος έχει παγώσει σε βραδιές με τσιγάρα Sante και αναπτήρα Zippo, διπλό malt ουίσκι, κοκτέιλ σκρουντράιβερ σε συνδυασμό με παράνομα φιλιά στον απομονωμένο καναπέ του παταριού. Ο Ψαθάς να εμπνέεται τις ιστορίες του από τις εξιστορήσεις του ιδιοκτήτη, ο Ηλιόπουλος να περνάει μετά το θέατρο για ένα metaxa πέντε αστέρων και ο Frank Sinatra να επισκέπτεται το Au Revoir μετά τη συναυλία του στην Αθήνα (1992).

Ιδανικό για το πρώτο ή ακόμα περισσότερο για το τελευταίο – κινηματογραφικό – rendez vous, μια εναλλακτική μηχανή του χρόνου που σε μεταφέρει ακαριαία στην κραιπάλη της δεκαετίας του 1960, το Au Revoir έχει συμφιλιωθεί με το μισό αιώνα ζωής.

Με αλμυρά πτι φουρ και κρακεράκια σε σχήμα ψαράκι, την coca cola σε ξεχωριστό μπουκάλι και το bourbon σου στο ποτήρι (για να ορίσεις εσύ τη δοσολογία), με θαμώνες που παραπέμπουν σε casting για κάποιο ιδιάζον film noir και ένα επιμελώς ημιφωτισμένο σκηνικό, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ακριβώς σε ποια χρονολογία βρίσκεσαι. Ίσως μόνο εάν κάθεσαι στο τραπέζι πίσω από τη τζαμαρία και παρατηρείς τα σύγχρονα αυτοκίνητα που διασχίζουν την οδό Πατησίων."
- Ματίνα Κουσίδη, από τη σημερινή Athens Voice


Λοιπόν, αυτό το μέρος κάνει ακόμα και έναν μη-πότη άνθρωπο σαν κι εμένα, να θέλει να στεγνώσει κάθε ποτήρι αλκοόλ μέχρι τον πάτο, το ένα μετά το άλλο, συνοδεία πάντα του κράκερ σε σχήμα ψαριού…

Είναι κάπως συνωμοτικό μπαρ το Au Revoir, αν όχι για παράνομα φιλιά, σίγουρα για ασυγκράτητες εξομολογήσεις, εκμυστηρεύσεις κάθε είδους.

Ίσως να φταίει το φως, όπως βγαίνει από αυτά τα υφαντά αμπαζούρ. Στο πατάρι είναι πολύ ωραία.

Και το πιο καλτ σημείο του μαγαζιού είναι η φωτισμένη βιτρίνα-έπιπλο, με τα πάσης φύσεως ποτήρια και ποτηράκια αλκοολούχων ποτών…

take me on a trip, I'd like to go some day

Κανονικά, δε μου αρέσουν τέτοια τραγούδια, αλλά το American Boy είναι το ιδανικό "goodbye winter, hello spring" tune. Μ'άλλα λόγια, με έχει πιάσει η άνοιξη.

(Κρίμα που δεν το λέει μόνη της η Estelle, αλλά πρέπει να ανεχόμαστε μαζί της και τον K. West. Οκ, τώρα σταματάω τη γκρίνια.)

Grassman

My darling, I would not die
I would kill for you
And let me choose the man who is the sacrifice
Shout and groan and cry and bite
Make me forget my pain
Scratch my back and pull my hair
Make me forget my name

I am the Grassman
Put me where you choose
I am the Grassman
I will burn for you

Come the storms that try to doubt us
We won't feel the rain
Alas the world is worthless now
I see my fate
Darling, you are my heroine
The everything I need
Come into my arms
Don't let me bleed

Up on a hillside in the night
Burn so fierce I scorch the sky
Join me now, stand by my side
And in the morning we'll be gone
Let the blessed people come
They're standing in the shadows where you shone

Grassman - Dodgy

όπως το δει κανείς

παραλογισμοί (daydreamin')

Είναι μέρα και ονειρεύομαι. Περιμένω στην ουρά στο ΑΤΜ, βαριέμαι και με χτύπησαν τα παπούτσια, κάνει ζέστη, περιμένω…

Υπνωτίζομαι με τους ήχους των κινητών τριγύρω και τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις των χεριών στo μηχάνημα - αρχίζω να «φεύγω»…
Πάω στην πιο νωχελική και έρημη παραλία που υπάρχει, γυαλί ηλίου, μαγιό-παρεό, ξαπλώνω στην σεζλονγκ, η ομπρέλα από κλαδιά φοίνικα απλώνει παχύ ίσκιο, έχει ζέστη αλλά και ένα δροσερό αεράκι, μπροστά βλέπω μόνο θάλασσα, πλάι μόνο άμμο, βάζω τέρμα τους Vampire Weekend, ξαπλώνω, τεντώνομαι, από την κορφή ως τα νύχια, ξανά και ξανά, και λίγο ακόμα, αρχίζω τις μαργαρίτες, προσπαθώ να αποφασίσω ποιο βιβλίο να διαβάσω, ή μήπως περιοδικό, κάνω κύκλους με τα πόδια στην άμμο, αφουγκράζομαι τον αχνό παφλασμό των κυμάτων, έρχονται από το πουθενά και μου κάνουν αέρα, μου κάνουν μασάζ, αλόε βέρα και καρύδα στον αέρα, ή μήπως …όχι;

Βαριά σαπίλα, ξινίλα και ταγκίλα έρχεται απ’το βουνό των σκουπιδιών παραδίπλα, ήρθε η σειρά μου στο μηχάνημα, έφυγε η παραλία, έφυγε κι η κάρτα από τα χέρια, τι θέλω γω τα όνειρα, αφού σπάνια ονειρεύομαι.
Η Dusty το’χει πει καλύτερα, “daydreaming (you gotta wake up!)".

Ηρακλής, Προμηθέας ή Άτλαντας;

:)

i just dont know wat to do wit myself

on an escapade, baby

Σαράντα μέρες (και κάτι) νηστεία, δεν την αντέχω, το ομολογώ. Εδώ, με της Καθαρής Δευτέρας τη νηστεία ίσα που τα έβγαλα πέρα.
Ωστόσο, με τη συνοδεία ενός καλού κρασιού, πολλά φαρμάκια πάνε κάτω.

Αστειευόμενη υπερβάλλω, αλλά δοκίμασα επιτέλους το Sauvignon Blanc “Escapades” και ομολογώ ότι οι Γεροβασιλείου-Τσακτσαρλής το έκαναν πάλι το θαύμα τους.

Μετά την πρωτοφανή, αλλά δικαιολογημένη επιτυχία – ποιοτική και εμπορική, ως είθισται να λέγεται - του Κτήματος Βιβλία Χώρα, οι δυο πρωτοπόροι έλληνες οινοπαραγωγοί, μετέφεραν την έμπνευσή τους από το Παγγαίο της Ελλάδας, στο Stellenbosch, την κύρια ζώνη παραγωγής κρασιού της Νότιας Αφρικής.

Ευχάριστη οξύτητα, σπιρτώδη εσπεριδοειδή στον ουρανίσκο, αν το παγώσεις σωστά, άνετα μπορεί να γίνει το κρασί του καλοκαιριού. Και για πιο πριν όμως, τη νηστεία που λέγαμε, βλέπε θαλασσινά και λιτά μαγειρέματα, είναι ό,τι πρέπει.

Ακούγομαι σαν διαφήμιση, αλλά οκ, το κρασί μου άρεσε, γιατί να το κρύψω;

Οι δύο οινοπαραγωγοί παρουσιάζουν τη φιλοσοφία των συγκεκριμένων κρασιών στο φετινό Οινόραμα – το γνωστό και πλέον αναμενόμενο ανοιξιάτικο τριήμερο ενημέρωσης/δοκιμής-ευγενικού φτυσίματος των εν Ελλάδι οινοφίλων…

έσβησαν τα φώτα, έλα πιο κοντά

Στρίβω αριστερά από τη λεωφόρο και μπαίνω σε ένα κόσμο σκοτεινό και σκονισμένο: λόγω της απεργίας της ΔΕΗ, η γειτονιά δεν έχει καθόλου ρεύμα, αλλά και λόγω των έργων της ΔΕΗ, που κατά σύμπτωση γίνονταν εκεί το ίδιο διάστημα, τα αυτοκίνητα είναι καλυμμένα από πηχτή σκόνη.

Τα φώτα του αμαξιού μου μοιάζουν με τεράστιους προβολείς μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι – ξύνουν την επιφάνεια των άλλων αμαξιών, του σκαμμένου δρόμου, των τοίχων των σπιτιών, σαν να μπήκα σε σκηνικό ταινίας τρόμου, όπου τα τέρατα έφαγαν όλους τους ανθρώπους και έμειναν μόνο τα αντικείμενα-κουφάρια. Σωματίδια σκόνης στροβιλίζονται μπροστά στο τζάμι μου, η μόνη κίνηση που παρατηρώ στο δρόμο εκείνη την ώρα.
Ένα στενό πιο κάτω βλέπω ανθρώπους στο μπαλκόνι, συγκεντρωμένους γύρω από ένα αναμμένο κερί, μιλάνε και γελάνε, η ψύχρα του βραδιού είναι υποφερτή και το σκηνικό είναι κάπως κωμικό. Θυμάμαι τη συνομιλία μιας κοπέλας με τη φίλη της, στο τρένο, «χτες κόπηκε το φως βραδιάτικα και δεν είχαμε τι να κάνουμε με τον Μ.» Και γω που νόμιζα ότι μπορεί να προέκυπτε και κανένα baby-boom μετά από τόσες διακοπές ρεύματος...
Την άλλη μέρα είμαι σε άλλη περιοχή, ανεβαίνω την Ηρακλείου προς Πεύκη, αυτή τη φορά το ρεύμα έχει κοπεί κατά μήκος του μεγάλου δρόμου. Μια σκοτεινή, σαν κοιμώμενη, Ηρακλείου, ουάου, καλό και τούτο.

Στη μεγάλη διασταύρωση τρομάζω λίγο, καθώς δεν λειτουργούν τα φανάρια. Όμως ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου μου παραχωρεί προτεραιότητα. Μπορεί το σκοτάδι να μη μας φέρνει πιο κοντά τελικά, λες όμως να μας κάνει πιο ευγενικούς;
Ανεβάζω ταχύτητα και το μόνο που σκέφτομαι είναι να έχει ρεύμα εκεί που πάω, να βρω κάτι μαγειρεμένο για φαί, πεινάω πολύ.

Σκόνη, πιστολίδια, ο Ράσελ και ο Κρίστιαν

Αγαπητέ σινεφίλ, μη φοβηθείς να δεις το Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα. Είναι καλή ταινία.

Έχει τη μουσική του παλιού, τυπικού γουέστερν, έχει τη φωτογραφία (Phedon Papamichael) του παλιού, τυπικού γουέστερν, και έχει την καλή χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, Russell Crowe και Christian Bale.

Εντάξει, αυτοί οι δύ μπορεί να κυκλοφορούν συνέχεια σκονισμένοι, άπλυτοι και αξύριστοι, αλλά οι μεταξύ τους αναμετρήσεις, λεκτικές και πιστολιδικές, είναι πολύ «δεμένες» και υποβλητικές, θα μπορούσαν να υπάρχουν σε μια οποιαδήποτε καλή περιπέτεια και όχι απαραίτητα μόνο σε γουέστερν.

Άσε και που και η ιστορία δεν είναι αυστηρά γουεστερνική, έχει κάτι από ξανθόπουλο, άτιμη κοινωνία, τι κάνει ο άνθρωπος για τα λεφτά, κλπ.

Ο τρίτος καλύτερος στην ταινία είναι σίγουρα ο (εικονιζόμενος) Ben Foster - τον έχει το ρόλο του κακού, γυαλίζει το μάτι του σου λέω! Ωραίο τζάκετ, παρεμπιπτόντως.

celebrity woman’s day

(λίγο μετά την «ημέρα της γυναίκας»…)

- Το εξώφυλλο του Μαντονακίου για το Dazed είναι τόσο χάλια, που ούτε η Μπρίτνεϋ στο χάλι που έχει φτάσει δεν θα φαινόταν έτσι. Το εξώφυλλο του Interview ωστόσο, είναι καλύτερο, πολύ καλύτερο. Το νέο τραγούδι της, χμ και πάλι χμ…

- Η Κέλι το δουλεύει πολύ καλά.

- Η Τζάνετ χρειαζόταν να επιστρέψει τώρα; Κάποια τραγούδια από το νέο της δίσκο ψιλοακούγονται η αλήθεια είναι, αλλά το νέο της κλιπ είναι άκρως ξενερωτικό, ούτε ο Μάικλ δεν θα παρουσίαζε τέτοια χαζομάρα! (ακόμα χειρότερα, μοιάζει με διαφημιστικό για σοκολάτα γάλακτος)

- Θεά-του-σεξ-Καλομοίρα ή αυτό-μας-έλειπε-τώρα; Το ερώτημα απασχολεί πολλές αντροπαρέες.

- Επίσης σε άντρες φίλους, θέτω το ερώτημα, σας αρέσει το Mercy; - «αυτό που το τραγουδάει μια ξανθιά;», «ναι», και χαμογελάνε πονηρά: «ωραίο γκομενάκι».

- Και μια ερώτηση-απάντηση από τη συνέντευξη της Κ. Δελημήτρου στο "Κ" της σημερινής Καθημερινής:

Τι αλλάζει στον καθένα όταν μπαίνει στα blogs;

Η κουλτούρα του διαλόγου. Πριν μπεις στο Ίντερνετ, θεωρείς τον εαυτό σου πολύ σημαντικό. Κανείς δεν σου λέει ότι είσαι μαλ... γιατί θα του δώσεις μια μπουνιά. Εκεί γράφεις την "κειμενάρα" σου και μπαίνει ένας ανώνυμος και σε κάνει σκόνη λέγοντάς σου "τι είναι αυτά που γράφεις". Πρέπει να υπερασπισθείς με επιχειρήματα τον εαυτό σου για να σταθείς δίπλα στους άλλους. Αυτό σου κάνει πάρα πολύ καλό, ακόμα κι αν βρίζεσαι. Χάρη στην αντιπαράθεση βγαίνουν καλύτερα πράγματα.

(Το πιο ξενέρωτο ραδιόφωνο του κόσμου, το ελληνικό. Αν ακούσω άλλη μια φορά ερώτηση τύπου «πιστεύετε ότι στα αντρικά περιοδικά η γυναίκα παρουσιάζεται ως αντικείμενο;» σε αντίστοιχο υπεύθυνο, την Ημέρα της γυναίκας, ε, θα βάζω πλέον μόνο mp3.)

T + G = love 4ever

Manga - μάσκα, καραγκιόζης - άγγλος τουρίστας, ακορντεόν & φουστανέλα, έρωτας & προδοσία, Τάσος - Γκόλφω: κωμειδύλιο, με φόντο το τελευταίο επιζήσαν δέντρο της Πελοποννήσου.

gολφω version 2.3 beta @ θέατρο Πολιτεία

all the pain was worth it

This guy was meant for me
And I was meant for him
This guy was dreamt for me
And I was dreamt for him

This guy has danced for me
And I have danced for him
This guy has cried for me
And I have cried for him

This guy has prayed for me
And I have prayed for him
This guy was made for me
And I was made for him

Many miles many roads I have traveled
Fallen down on the way
Many hearts many years have unraveled
Leading up to today

I have no regrets
There's nothing to forget
All the pain
Was worth it

Πετρέλαιο, καπιταλισμός και διάδρομοι στα σινεμά

Έχω μπει στο σινεμά, καθώς και στο mood να δω καλή ταινία, αλλά πίσω μου κάθονται δύο κυριούληδες, γύρω στα 60, κυριευμένοι από επιθυμία για σχολιασμό επί παντός καλλιτεχνικού, κυρίως όμως κινηματογραφικού επιστητού.

Εννοείται ότι είναι ενοχλητικό να πιάνει ακατάστατη φλυαρία τον (άγνωστο σε σένα) διπλανό/πισινό/μπροστινό στην αίθουσα και να μη σε αφήνει να δεις αναπόσπαστος το φιλμ, αλλά οι διάλογοι αυτών των 2 τύπων ήταν οξυδερκείς και χαριτωμένοι.

Από όσα πρόλαβα να συγκρατήσω: σχολίασαν την περίεργη επιλογή της Ακαδημίας να βραβεύσει φέτος την ταινία των Κοέν και όχι την ταινία «με τον πετρελαιά» - οι αμερικάνοι λέει, δεν ήθελαν να ευνοήσουν μια πολιτική ταινία.

Στη συνέχεια, και καθώς ορδές νεαρών τους σήκωναν, φορτωμένοι με ποπκορν και αναψυκτικά, για να κάτσουν στις μέσα θέσεις, παρατήρησαν πόσο ανυπόφορο είναι που, η επιδίωξη του καπιταλιστικού κέρδους έχει κάνει πλέον τις κινηματογραφικές αίθουσες όλο και να μικραίνουν το χώρο ανάμεσα στα πόδια σου και στα μπροστινά καθίσματα.

Στο διάλειμμα, ρώτησαν τα παιδιά που έβγαιναν, προς τα έξω αυτή τη φορά, αν τους άρεσε το έργο (όντας και λίγο σοκαρισμένοι προφανώς από τις βίαιες σκηνές του “No country for old men”) ή αν προτιμούσαν τον πετρελαιά. «Ποιόν πετρελαιά;» απάντησαν τα παιδιά, και εκείνοι γέλασαν.

(Παρεμπιπτόντως, παράξενη, όσο και εκκωφαντική η έλλειψη μουσικής στην ταινία των Κοέν. Ασχέτως αυτού, εγώ προτιμώ τον πετρελαιά.)