καρεκλάτο

Πίστευα ότι η ενασχόληση μου με τις καρέκλες θα άρχιζε και θα τελείωνε με την επιλογή καθισμάτων για την τραπεζαρία, άντε και κάποιων συμπληρωματικών για το σαλόνι.

Έλα όμως που, με ερέθισμα το κατάλληλο βιβλίο και κάποια όνειρα για dream houses, το πνεύμα της αναζήτησης ξαναχτυπά.
Οι πιο αγαπημένες και όμορφα σχεδιασμένες φαίνονται παρακάτω. Δεν προσφέρονται όλες για άνεση και ξεκούραση, αλλά τις τους νοιάζει τους ντιζάινερς αυτό;

Armchair for the Casa Calvet (1989-1900) - Antonio Gaudi y Cornet

Ας ξεκινήσουμε με τον αγαπητό Γκαουντί. Ξέρω, δεν είναι καθόλου μίνιμαλ, αλλά εμένα μου αρέσει πολύ. Μου θυμίζει και το σαλονάκι της γιαγιάς μου.

Hill House chair (1904) - Charles Rennie Mackintosh

Σε κάποια προηγούμενη ζωή μου, γεννήθηκα στη Γλασκόβη, βρισκόμουν στον άμεσο κύκλο του Μάκιντος, σύχναζα στα tearooms και όλα μου τα έπιπλα ήταν σαν αυτά του Hill House. I adore CRM, έστω και αν είναι μιας άλλης εποχής. Ή όχι;

Berlin chair (1923) - Gerrit Rietvelt

Η πασίγνωστη είναι η κόκκινη-μπλε καρέκλα του, αλλά κι αυτή αποτελεί εξίσου καλό βάσανο της μεσούλας σου. Κλασικό αντικείμενο.

Wassily, model n.b3 (1925-1927) - Marcel Breuer

Εντελώς αρχιτεκτονική και αρκούντως μη-άνετη πολυθρόνα-καρέκλα. Έχει μεγάλη ιστορία. Απομιμήσεις απαντώνται συχνά σε ιατρεία, δικηγορικά γραφεία, κλπ.

Barcelona (1929) - Ludwig Mies van der Rohe

Αξίζει να αποταμιεύεις ευρουλάκι-ευρουλάκι, για όσο χρειαστεί, προκειμένου να αποκτήσεις μια ορίτζιναλ μπαρτσελόνα. Και μετά θα στέκεσαι να κοιτάς την ισορροπία, τη θαυμάσια απλότητα, την ιδιοφυία του σχεδιασμού. Τελοσπάντων, ακόμα μαζεύω. Απόλυτο respect.

Chaise Longue (1928) - Le Corbusier, Pierre Jeanneret & Charlotte Perriand

Δίπλα στο όνομα του Κόρμπι, τα σχόλια περιττεύουν.
Paimio (1930-31) - Alvar Aalto

Όχι ο πιο αγαπημένος μου σχεδιαστής, αλλά οι κούρμπες του είναι συναρπαστικές.

Butterfly (1938) - Jorge Ferrari-Hardoy, Juan Kurchan & Antonio Bonet

Πίστευες ποτέ ότι η διπλωτή καρέκλα παραλίας κρύβει ιστορία πίσω της; Μόνο κακό, μια ελαφριά αστάθεια, αν πάρεις την κακή αντιγραφή δηλαδή...

Landi (1938) - Hans Coray

Αμέτρητες ρέπλικες στο ΙΚΕΑ και αλλού. "Its perforations reduced weight and allowed water drainage for outdoor use".

Diamond, model n.421LU (1950-52) - Harry Bertoia

Ο ποπός σου θα γίνει δικτυωτός αν κάτσεις στην καρέκλα. Κυκλοφορεί και με μαξιλαράκι, αλλά μπρος στα κάλη, τι είναι ο πόνος;

Tulip, model n.150 (1955-56) - Eeero Saarinen

Respect.

Model N. 670& 671 (1956) - Charles & Ray Eames

Ξύλινα και καθόλου ποπ, παρόλαυτα είναι λιτά, σοβαρά, κλασικά καθίσματα. Ασχέτως ντιζάιν, μου αρέσει που αυτοί οι δυο σχεδίαζαν μαζί...

Egg (1957-58) - Arne Jacobsen

When it comes to design, in Arne we trust.

Panton (1959-60) - Verner Panton

Panton, forever and ever.

Tube (1969-70) - Joe Colombo

Δεν ορκίζομαι για την άνεση και τη σταθερότητα του καθίσματος, πάντως ψάξε να βρεις να δεις τον τρόπο συσκευασίας με την οποία επωλείτο στην εποχή του.

Garden Egg (1968) - Peter Ghyczy

Η πλαστικούρα και η ποπ κουλτούρα μου αρέσουν, πώς να το κάνουμε. Ετούτο εδώ το πραγματάκι είναι και τρομερά άνετο παρεμπιπτόντως. Και κλειστό, σου'ρχεται να το αγκαλιάσεις... Αριστούργημα!
Bubble chair (1968) - Eero Aarnio

Eero ανίκατε μάχαν. Η αρχική ιδέα ήταν η Ball chair, που είναι ένα σύμβολο εποχής, αλλά και αυτή η Φούσκα θα ήταν υπέροχη να αιωρείται (κι αυτή, κι εσύ) στο dream house που λέγαμε.

Toga (1968) - Sergio Mazza

Μοιάζει με παιδικό καθικάκι αλλά η πλαστικούρα μου αρέσει γενικά. Γλιστερό. Σε έντονο (πχ λαχανί) χρώμα δείχνει καλύτερο.

Djinn series (1965) - Olivier Mourgue

Το χρησιμοποίησε και ο Κιούμπρικ στην Οδύσσεια του Διαστήματος.

Sacco (1968) - Pierro Gatti, Cesare Paolini, Franco Teodoro

Όλοι οι φοιτητές που σέβονται τον εαυτό τους έχουν ένα τέτοιο κάθισμα, μερικοί το κρατούν και για το (όποιο) μετέπειτα σπίτι τους.

Blow (1967) - Gionatan de Pas, Donato D'Urbino, Paolo Lomazzi, Carla Scolari

Παιχνιδιάρικη και γλιτσερή (στη ζέστη).

Seconda (1982) - Mario Botta
Η πλάτη σου πονάει πολύ μετά το κάθισμα σε αυτή την καρέκλα, πολύ όμως. Εκτός αν επισυνάψεις μηχανάκι μασάζ...
Rose (1990) - Masanori Umeda
Γιαπωνέζικη επιστροφή στη φύση
W.W. Stool (1990) - Philippe Starck
Πίνεις το ποτό σου και φλερτάρεις μισο-όρθιος, σε πλήρη εγρήγορση.

Η Madonna, λίγο τζίντζερ, το φινόκιο κι ο J.G. Ballard *

Είπα να χαζέψω επιτέλους στην τηλεόραση, αλλά δυστυχώς βλέπω παντού την ενοχλητική κυριούλα που κλαίει διαρκώς, επειδή ανακάλυψε ότι ο άντρας της είναι ζιγκολό. Ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.
Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα στη ζωή. Όπως ας πούμε, να κάψεις το φαγητό που περιμένουν 20 άτομα να φάνε. Ή να μην το πετύχεις καθόλου, και να μην τρώγεται, καμένο or not.

Η μαγειρική είναι κάτι σαν τις κωνικές τομές και τα ανώτερα μαθηματικά για μένα: ποτέ δεν την κατάλαβα. Αλλά προσπαθώ. Παραδόξως πώς, αυτές τις τελευταίες μέρες λειτούργησε απολύτως αποτελεσματικά στην απομάκρυνση αγχωτικών σκέψεων από το μυαλό.
Και έμαθα να χρησιμοποιώ και το φινόκιο ή έστω να κρατήσω στη γευστική μου μνήμη, για μελλοντική αναφορά, αυτή την ευωδιά γλυκάνισου, σαν κριτσανιστό χόρτο με γεύση ούζου. Ε καλά, το τζίντζερ καιρό τώρα το έχω βάλει στη γαστρονομική μου λίστα, αν και θέλει προσοχή στη χρήση, γιατί οι υπερβολές αντί να δώσουν τσαχπινιά στο φαί, το μετατρέπουν σε μια πικρόξινη εμπειρία (μακριά από εμάς!).
Το χαλάζι πέφτει έξω, το ράδιο μεταδίδει ειδήσεις για επικείμενες πλημμύρες στον Έβρο και σκέφτομαι την Πλημμύρα του Μπάλαρντ που διαβάζω κατά σύμπτωση αυτή την εποχή. Μια πιο δραματική μετάφραση – ακριβέστερη απόδοση της περιγραφόμενης κατάστασης δηλαδή - θα ήταν η λέξη προς λέξη, πνιγμένος κόσμος, αλλά ας μην κρίνω τον μεταφραστή προτού ολοκληρώσω την ανάγνωση.
Τι πιο άσχετο να σκεφτεί κανείς, από το γεγονός ότι η Μαντόνα έχει γράψει ένα τραγούδι με τίτλο Drowned World, αλλά εν πάσει περιπτώσει, αυτό σκέφτηκα εγώ. Οτιδήποτε, αρκεί να μην είναι οι αγχωτικές σκέψεις. Και η αυριανή επιστροφή στη δουλειά.
Όσες μέρες άδειας και να πάρεις, ποτέ δεν ξεκουράζεσαι, να άλλο ένα αξίωμα, άλλο ένα θραύσμα που έρχεται να ενωθεί με τη μεγάλη θάλασσα της συνολικής μνήμης.
…και μπορώ να συνεχίσω να γράφω ασυναρτησίες, αλλά ας σταματήσω εδώ. Α, ας προσθέσω το τραγούδι που ακούω συνέχεια αυτές τις μέρες, με αυτόν τον καιρό: σε αυτή την εκτέλεση.

* αγαπητή heart n soul, ξέρω, το παράκανα με τους τίτλους ;)

η κόρη του φούρναρη

Αυτή η ξανθιά θα πάει μπροστά.

Things established from watching "Lust, Caution":

(spoilers, προσοχή: το 8 και το 9)

1. Η κινέζικη μουσική είναι αποκρουστική, αλλά όχι αποκρουστικότερη από τη γιαπωνέζικη.
2. Η πρωταγωνίστρια έχει jumbo-jet size θηλές.
3. Το κόκκινο κραγιόν είναι must για γυναίκες με λευκή επιδερμίδα και μαύρα μαλλιά.
4. Χρειάζεται εξυπνάδα για να κερδίσεις στο μα-τζονγκ.
5. Ο άντρας, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι είναι ερωτευμένος και να πάρει μπρος, κάνει τις πιο άγαρμπες μαλακίες του κόσμου.
6. Ο άντρας όταν συνειδητοποιήσει ότι είναι ερωτευμένος, γίνεται πλαστελίνη στα χέρια της γυναίκας (αλλά τότε είναι συνήθως πολύ αργά για εκείνη).
7. Μια γυναίκα ερωτευμένη, τίποτα δε μπορεί να εμποδίσει αυτήν και την αποφασιστικότητά της.
8. Η γυναίκα πεθαίνει για έναν άνθρωπο, ο άντρας για ένα ιδανικό;
9. Πάντως, η γυναίκα φεύγει πιστή στις δικές της αξίες, ο άντρας μένει, δεν πεθαίνει, αλλά παύει και να ζει… (Ο άλλος δε άντρας, έφτασε στην πηγή και νερό δεν ήπιε.)
10. Διαμαντένιο δαχτυλίδι μεγέθους αυγού ορτυκιού: ένα κραυγαλέο σύμβολο αυταπάτης ενός έρωτα χωρίς αύριο.
11. Η μόνη ειλικρινής στιγμή του ζευγαριού είναι η σκηνή του τραγουδιού της κοπέλας.
12. Η ταινία είναι εικαστικά άψογη, δραματουργικά περίπλοκη, αλλά δε φτάνει ούτε στο μισό τη σπαρακτική απλότητα και την αμεσότητα της συγκίνησης του Brokeback Mountain.

Qu'est-ce que c'est le beaujolais nouveau?

Προσκλησούλες και ενημερωτικά κατέφθασαν, ότι πλησιάζει η 3η Πέμπτη του Νοέμβρη, κάντε τις παραγγελιές σας. Τι εννοεί ο ποιητής;

Οι Γάλλοι, αυτοί οι ύπουλοι μαρκετίστες, έχουν καθιερώσει τη συγκεκριμένη ημέρα για να θέτουν σε κυκλοφορία το πιο νέο κρασί της χρονιάς, το Beaujolais Νouveau. Και μιλάμε για γεννοφάσκια, αν αναλογιστείς ότι ο τρύγος λαμβάνει χώρα από το καλοκαίρι και μετά.

Το κρασί αυτό προέρχεται από την ποικιλία σταφυλιού gamay, η οποία έχει βρει το σπιτάκι της στην περιοχή του Beaujolais, στην ανατολική πλευρά της Γαλλίας - στο νότιο άκρο της Βουργουνδίας, για τους οινογνώστες.

Η ποικιλία αυτή σε συνδυασμό με μια τεχνική οινοποίησης που λέγεται maceration carbonique (τα σταφυλάκια τοποθετούνται ολόκληρα και όχι σπασμένα σε δεξαμενή φουλαρισμένη με διοξείδιο του άνθρακα, αλλά καλύτερα να αφήνεις στους χημικούς τέτοιες περιγραφικές αβρότητες) δημιουργεί κρασιά με χαρακτηριστικά φρουτώδη αρώματα, ευκολόπιοτα, χωρίς σπουδαίες τανίνες (η πικρίλα και το μούδιασμα σε δόντια και ουρανίσκο), φευ, χωρίς και σπουδαίες προοπτικές παλαίωσης.

Τουτέστιν, κάλεσε τους φίλους σου και πιείτε το τώρα, άντε και μέχρι τις Γιορτές.

Ή κάνε μια δική σου γιορτή με αφορμή το κρασί αυτό, λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι.

Εντάξει, δεν είναι και ρετσίνα το μποζολέ, απλά δεν προσφέρεται για βαθυστόχαστες οινικές αναλύσεις. Αντίστοιχα κρασιά παράγονται και στην Ελλάδα, με τον ίδιο τρόπο, αλλά διαφορετικές ερυθρές ποικιλίες και ομολογώ ότι μερικά παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ορισμένα γαλλικά.

Σε κάθε περίπτωση, το νέο αυτό κρασί πίνεται δροσερό. Είναι δε ωραίο και σαν απεριτίφ, χωρίς απαραίτητα τη συνοδεία φαγητού.

good branding

what do gentlemen prefer?

Εάν περισσότερα περιοδικά - και άλλα ΜΜΕ βεβαίως - παρουσίαζαν το έργο αξιόλογων ανθρώπων, όπως ο Δαμιανός Σακκάς, μπορεί τα παιδιά μεγαλώνοντας να μην ήθελαν μόνο να γίνουν Βανδή, Νίνο ή παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών. Θα είχαν μια ευρύτερη γκάμα επιρροών. Πάντως, είναι καλό που το νέο, ανδρικό, περιοδικό της Καθημερινής (GK) έχει συνέντευξή του στο πρώτο τεύχος.
Έχει και κάποια άλλα ενδιαφέροντα πραματάκια, όπως ένα άρθρο της Μαργαρίτας Πουρνάρα, απ’όπου αντιγράφω: «Προσωπικά – αλλά θεωρώ ότι το ίδιο ισχύει και για πολλές άλλες γυναίκες – οι απαιτήσεις μας δεν έχουν αλλάξει παρά την προπαγάνδα των περιοδικών. Δεν επιθυμούμε έναν ντεκορατέρ, στυλίστα, ειδικό του γυναικείου οργασμού και σεφ σε ένα περιτύλιγμα. Θέλουμε προσοχή και προστατευτικότητα. Όσο αυτόφωτες και να παρουσιαζόμαστε, όσο σίγουρες για τον εαυτό μας και αν δείχνουμε, τόσο πιο πολύ ψάχνουμε ασφάλεια. Λίγο αγκαλίτσα, καμιά τρυφερή κουβέντα, κάποιον να κατεβάζει τα σκουπίδι για να μην κουραζόμαστε. Να μας βρίσκει όμορφες και να μας το λέει πού και πού.» Ουφ, δάκρυσα, ποτέ δεν θα μπορούσα να τα συμπυκνώσω τόσο ωραία. Αλλά διαβάζει κανείς ή κοιτάει τη διπλανή σελίδα, με το ποδόσφαιρο;
Επίσης έχει και ένα ωραίο ρεπορτάζ για την ψαραγορά του Τόκιο (θα ήθελα να το επισκεφθώ αυτό το μέρος), και άλλα διαβαστερά θέματα. Και καθόλου γυμνές! (επαναλαμβάνω, είναι ανδρικό περιοδικό)

Τελοσπάντων, η πρώτη εντύπωση είναι θετική (αν και από άποψη στησίματος & χαρτιού δε μου άρεσε), μέχρι βέβαια να αλλάξουν τα «σοβαρά» εξώφυλλα και να βγουν τα μοντέλα στην επιφάνεια. Αλλά τι θέλω εγώ και διαβάζω αντρικά περιοδικά; Έλα ντε, είμαι περίεργη υποθέτω.

Κυριακή μεσημέρι, στους δρόμους

Κυριακή νωρίς το μεσημέρι, περπατώ στη μέση της άδειας Βασιλίσσης Σοφίας, «ισορροπώντας» πάνω στις λευκές διαχωριστικές γραμμές. Ονειρεύομαι ή προσπαθώ να αυτοκτονήσω;

Τελικά έχει Μαραθώνιο και οι δρόμοι είναι κλειστοί για τα αυτοκίνητα, αλλά εγώ δεν το ήξερα. Δεν πειράζει, ευκαιρία για περπάτημα και χάζι στο συννεφιασμένο κέντρο.

Οι περισσότεροι δρομείς είναι ξένοι, (μισο)τρέχουν με τη σημαία στον ώμο ή σε μικρογραφία στο μπλουζάκι, εξουθενωμένοι μεν, αλλά με την κάποια περηφάνεια του «ήμουν κι εγώ εκεί». Εναπομείναντα μαρκετίστικα γρανάζια στο μυαλού μου αρχίζουν να κάνουν υπολογισμούς – αν το είχαμε διοργανώσει / προωθήσει / στηρίξει σωστά, θα μπορούσε να γίνει ένα ωραίο ιβέντ, μακριά από ντόπες και τέτοια, για απλούς ανθρώπους, μπλα μπλα μπλα, προβολή της χώρας στο εξωτερικό, παρακίνηση για ενασχόληση με την άθληση, κλπ. Μετά κοιτάζω τα καφέ της πλατείας Μαβίλη, γεμάτα με Έλληνες που αργοπίνουν καφέ και ρίχνουν που και που καμιά ματιά στο δρώμενο και χαμογελάω. Άστο καλύτερα.
Αυτός ο δρόμος νομίζω είναι ο πιο grand της Αθήνας, και μερικές παλιές πολυκατοικίες είναι τρομερές (που είναι μια φωτογραφική μηχανή όταν τη χρειάζεσαι;).

Προσπαθώ να μη βλέπω τις χαμένες ευκαιρίες, τα νέα κτήρια δηλαδή που ανεγέρθηκαν χωρίς να εκμεταλλευτεί κανείς τη θέση, την οπτική τους, τις όψεις, τα υλικά, το χρώμα.

Έτσι κι αλλιώς θα πεις, όλη η Αθήνα μοιάζει με Μπαγκλαντές.

Και δεν έχω πάει δηλαδή, μπορεί εκεί οι άνθρωποι να τα έχουν πιο μαζεμένα τα πράματα τους. Αλλά εδώ έχεις τους ηλιακούς, τις κεραίες, τα αιρκοντίσιον, τις ντουλάπες μπαλκονιών, όλα φόρα παρτίδα, αχταρμάς, κανένας σχεδιασμός, καμία ομοιομορφία, καμία έγνοια για ομορφιά.

Το σημείο του απόλυτου κακού βρίσκεται στη μεγάλη διασταύρωση, στην κατεστραμμένη διασταύρωση Κηφισίας-Μεσογείων-Αλεξάνδρας-Β.Σοφίας, με αυτό το ακατονόμαστο έκτρωμα του Βωβού. Που είχε υποσχεθεί ότι θα αναστήλωνε το εκκλησάκι του Χάνσεν. Αλλά πού…

Λίγο πιο κάτω όμως το φχαριστιέμαι, το μαύρο μαυσωλείο (του Μπαρμπαλιά;) που κανείς δεν μπαίνει, κανείς δεν το αγοράζει, βρίσκεται υπό αναμόρφωση. Τελοσπάντων, είχε σκαλωσιές και μουσαμάδες, ό,τι και να του κάνουν χειρότερο αποκλείεται να βγει, μόνο κάπως πιο υποφερτό.
Ψιχαλίζει, αλλά έφτασα στο Μέγαρο, ο χώρος της έκθεσης είναι μίζερος, νομίζω και κακοφωτισμένος. Τα έργα άσχημα τοποθετημένα, οι διάδρομοι τόσο στενοί που πρέπει να περιμένεις τον άλλο να περάσει, ή να σπρωχτείς εσύ πρώτος, οι Κλιμτ είναι φωτοτυπίες, αλλά χαίρομαι που ξαναβλέπω τα αισθησιακά γυμνά του Egon Schiele, και όχι μόνο αυτά φυσικά. Ο Oskar Kokoschka όμως είναι μια αποκάλυψη για μένα, ειδικά οι αφίσες του μου αρέσουν πάρα πολύ.

Ομολογώ ότι θέλω να κλείσω τη βόλτα με ωραίες εικόνες, αλλά με τρώει να δω πώς στο καλό κλείνει η μπιενάλε, που έχασα την άλλη φορά λόγω καταιγίδας. Το έργο του Christian Marclay με αποζημιώνει – η 1η μπιενάλε είναι στας αθήνας, ας δείξουμε κατανόηση.

Ευτυχώς έχει και ωραία φαγάδικα στην περιοχή.

καρτ ποστάλ

Σάββατο πρωί, στο σπίτι

Τα πρωινά του Σαββάτου συνήθως ξυπνάω νωρίς. Νωρίτερα και από όταν είναι να πάω για δουλειά. Μπορεί να οφείλεται στη δύναμη της συνήθειας της εβδομάδας που τελείωσε, και κάθε εργάσιμης εβδομάδας άλλωστε. Μπορεί να είναι δείγμα γηρατειών.

Ό,τι κι αν είναι όμως, μου αρέσει. Όταν τουλάχιστον δεν οφείλεται σε ξυπνητήρι ή σε απρόσμενο χτύπημα κουδουνιού ή τηλεφώνου.
Φτιάχνω καφέ και παίρνω το βιβλίο μου, κάθομαι μόνη ακόμα στην κουζίνα και είναι ήσυχα και ωραία.

Άλλες φορές βάζω το πλυντήριο, βυθίζομαι στο βουητό της μηχανής και του νερού και, πίνοντας καφέ, κάνω ελεύθερο συλλογισμό. Καμιά φορά, αν έχω ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, με πιάνει νύστα μετά το άπλωμα των ρούχων και μπορεί να ξανακοιμηθώ.

Άλλες, όταν αναζητώ την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να κερδίσω την ημέρα, μένω ξύπνια και ανοίγω τον υπολογιστή. Γράφω βλακείες, ή διαβάζω βλακείες στο ίντερνετ.
Πάντως το σαββατιάτικο πρωινό είναι ωραίο. Τόσο νωρίς έχει ακόμα ησυχία.

Ησυχία μέσα στην πόλη σημαίνει ότι δεν κορνάρουν αμάξια κάτω από το σπίτι σου, δεν έχει λαϊκή σήμερα κάτω από το σπίτι σου, δεν έχει σχολείο για να ουρλιάζουν τα πιτσιρίκια δύο δρόμους από το σπίτι σου και ο πλανόδιος σήμερα έχει πάρει ρεπό.

Σημαίνει όμως ότι, καθώς όλοι αυτοί οι ήχοι περιμένουν τη Δευτέρα να ξανακουστούν, ξεπροβάλει το συγκαλυμμένο, αλλά συνεχόμενα παρόν απόμακρο βουητό των αυτοκινήτων στην εθνική. Ξεχωρίζει ακόμα ο ήχος ενός μακρινού καμπαναριού όταν αλλάζει η ώρα και τιτιβίσματα πουλιών – αν έχεις κανένα δεντράκι στο πεζοδρόμιο σου…

Τελευταία το έχω ρίξει στο διάβασμα. Δηλαδή, για τα δικά μου δεδομένα και μετά από αξιοσημείωτο διάστημα αποχής, έχω βγάλει τα ματάκια μου. Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει το σύνολο αυτών που διάβασα, ξαναβρήκα όμως την επιθυμία για διάβασμα αυτή καθεαυτή.

Επίσης, την ικανοποίηση να χαίρεσαι έστω και κομμάτια ενός γραπτού, ακόμα και να παρατηρείς στο πίσω μέρος του μυαλού σου τον τρόπο που αναπτύσσεται ένα θέμα, τις λεπτομέρειες των χαρακτήρων, την παράθεση και αλληλεπίδραση των λέξεων, τη μαγεία που βγαίνει από μια ανθρώπινη ιδέα και μερικές εμπνευσμένες στιγμές.

Ο «Κλειστός Κύκλος» μάλλον με απογοήτευσε, ή απλά έχω διαβάσει αρκετά Τ. Κόου για αυτή τη ζωή. Ούτε ο τελευταίος Γιάλομ με συγκλόνισε («Η μάνα και το νόημα της ζωής»), αλλά ο Ίρβιν μου αρέσει, τον αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο, σίγουρα θα διαβάσω ό,τι άλλο βγάλει. Το «Στην Ακτή» του ΜακΓιούαν έχω πει ότι μου άρεσε πολύ, ο τρόπος γραφής της Καρυστιάνη με συναρπάζει καθοριστικώς και απολύτως, αν και το «Σουέλ» το βρήκα κάπως προβλέψιμο. Σαν παραμυθάκι έφυγε το «Περσέπολις», παρόλο που αυτά που γράφει καθόλου παραμύθια δεν είναι. Βοηθάνε όμως στο γρήγορο διάβασμα οι εικόνες της Μ. Σατραπί και η κοριτσίστικη, ειλικρινής και εξωστρεφής αφήγηση. Δεν θυμάμαι ποιος μου πρότεινε τα «Πυθαγόρεια Εγκλήματα», αλλά με τίποτα δεν μπορώ να το τελειώσω αυτό το βιβλίο. Πρέπει όμως, γιατί δεν αφήνω ποτέ ατελείωτα βιβλία και ταινίες - απλά δεν μπορώ να τα αφήσω στη μέση. Και ανακάλυψα ότι είχα διαβάσει παλιά το «5ο παιδί» της Ντ. Λέσινγκ, αλλά δεν θυμόμουν καν ότι είναι δικό της και σε κάθε περίπτωση, πήγα και πήρα τη συνέχειά του, τον «Μπεν στον κόσμο» και έχω βουτήξει για τα καλά και δε με βλέπω να απαντάω σε τηλέφωνα μέχρι να το τελειώσω.

Κρύωσα για δεύτερη φορά τον ίδιο μήνα και ακόμα δεν έχει μπει χειμώνας. (Παρεμπιπτόντως, κάνει απαίσιο καιρό, έχει απαίσια υγρασία.) Πέρσι το σκορ ήταν νομίζω 4 φορές σε 3 μήνες, από τα χριστούγεννα και μετά.

Μάλλον είμαι απρόσεκτη και κάνω κάτι τραγικά πράματα του στυλ να βγω βραδιάτικα έξω λουσμένη ή να φύγω κάθιδρη από το γυμναστήριο χωρίς να αλλάξω πρώτα ή να απλώσω τα ρούχα που λέγαμε στο μπαλκόνι φορώντας φανελάκι. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά δεν το σκέφτομαι εκείνη την ώρα. Η μόνη επί τούτου πράξη μου, είναι να κάθομαι σε ρεύματα όταν οι άλλοι καπνίζουν, αν δε μπορώ να κάνω αλλιώς.

Αλλά δεν αντέχω την κάπνα του τσιγάρου, ειδικά μέσα σε ένα μικρό, κλειστό γραφείο και ειδικά όταν έχω πολλή δουλειά και θέλω καθαρό μυαλό. Επίσης είναι μεγάλη καφρίλα, θα έλεγα αναίδεια, αλλά γιατί να είμαι πάντα ευγενική, να καπνίζεις το ένα σιγαρέτο μετά το άλλο, δίπλα σε άρρωστο και μπουκωμένο άνθρωπο, σε μικρό και κλειστό γραφείο, ενώ μπορείς να βγεις παραέξω, να κάνεις κι ένα διάλειμμα, να γλυτώσεις και τον εαυτό σου από 3 άχρηστα τσιγάρα παραπάνω. Τέλοσπάντων.

Η μητέρα μου φυσικά φώναζε που ξαναρρώστησα και βρήκε ακόμα μία ευκαιρία να μου πει α) ότι δεν τρώω αρκετά (γενικά) β) ότι δεν τρώω αρκετά φρούτα (συγκεκριμένα) γ) ότι δεν τρώω πια βραστά αυγά. Η μαμά πιστεύει ότι στο βραστό αυγό κείται κάποια μυστηριώδης και μεγαλειώδης δύναμη, το αντίθετο του κρυπτονίτη δηλαδή, ή ακριβώς η περίπτωση του σπανακιού για τον Ποπάι, και έτσι αν φας το βραστό αυγουλάκι σου δίνει ευεξία, δε σε παχαίνει και σε χορταίνει.

Τι είναι αυτό το πράγμα με τις μανάδες, σε όποια ηλικία κι αν φτάσουν, αυτές ή τα παιδιά τους, ό,τι κακό και να συμβαίνει θα οφείλεται στο γεγονός ότι το παιδί δεν ντύνεται ή δεν τρέφεται καλά. Δεν μπορώ να πω ότι έχουν κι άδικο πάντως… Ούτε ότι είναι ενοχλητικό να το ακούς κάποιες φορές. Ή απλά μου λείπει πια η μητρική περιποίηση. Ουφ…

Μετά τις βροχές και τώρα με τον ηλίθιο καλοκαιρινό καιρό, τα λουλούδια χαίρουν άκρας υγείας και ό,τι νέο είχα φυτέψει, φυτρώνει και επαυξάνεται. Καλό αυτό, μέχρι τη στιγμή που, ποτίζοντας, ανακάλυψα μια τεράστια ακρίδα γαντζωμένη πάνω σε ένα παχύ φύλλο της αλόης. Μιλάμε για ολόκληρο ζώο, σαν μικρό πουλί, να με «κοιτάει» υποψιασμένο μέσα από τη νταρθ βέιντερ πανοπλία του.

Προς στιγμήν, νιώθω σαν κάμεραμαν του National Geographic. Αμέσως μετά, ανακαλώ τις 7 πληγές του φαραώ και διαπιστώνω ότι ανάμεσα σε αυτές, συγκαταλέγονται και οι ακρίδες, επομένως πρέπει κατεπειγόντως να ξεφορτωθώ τον απρόσκλητο επισκέπτη. Αλλά πώς; Είναι τεράστια, θα είναι σα να σκοτώνω μικρό ζωάκι, αν καταφέρω να την πετύχω κιόλας…

Μια χαζή, παρόλαυτα, χρηστική σκέψη, είναι να υπάρχει ένας μπόγιας για ακρίδες, αράχνες και κόκκινες κατσαρίδες, για ανήμπορα σε τέτοιες καταστάσεις, κορίτσια σαν κι εμένα.

Μερικές φορές σκέφτομαι αν προσπαθώ για πράγματα που είναι μακράν πέρα των ικανοτήτων μου. Καλύτερα, σκέφτομαι αν είναι σωστό (και όχι βλάσφημο, εκτός από ουτοπικό) να προσπαθώ για τέτοια πράγματα. Μετά σκέφτομαι αν όλη η ζωή είναι μια βλάσφημη προσπάθεια να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να γίνουμε κάτι καλύτερο, να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα.

Δηλαδή, ποιος σου είπε ότι μπορείς να κάνεις αυτό το πράγμα, ε;

Όμως, έχεις το δικαίωμα να προσπαθείς, σωστά;

Σινεμά, σινεμά, έχω καιρό να πάω σινεμά. Υπάρχουν τόσες ταινίες, κάποιες που ήθελα και δεν πρόλαβα, κάποιες που θέλω, αλλά με ερωτηματικό. Δε μου κάνει καρδιά να δω Μουνγκίου, αν και ακούγεται ενδιαφέρον, ο Κρόνεμπεργκ φαίνεται βαρετός στο τρέιλερ, Ελ Γκρέκο με τίποτα, Εσείς οι ζωντανοί ναι, αλλά ήθελα να έχω δει και την προηγούμενη ταινία του πρώτα, γουστάρω Τζόντι Φόστερ, αλλά τη θάψανε την ταινία. Έκδοση Κρατουμένου; Ίσως... Ίσως και Προσοχή: Πόθος.

Μπορεί τελικά dvd ή την άθλια 3η περίοδο του Prison Break, που όμως τη βλέπεις γιατί θες να δεις πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία τελικά.

i was given just one wish

(I don't know what more to ask for)

There is no room where I can go and
You've got secrets too