(mr) cab driver

Το φωτεινό σήμα είναι σβηστό, παρόλαυτα στο νεύμα μου, το ταξί σταματά.
Φαίνεται ο ομιλητικός τύπος ο οδηγός, μη με ρωτήσεις πώς βγάζω αυτό το συμπέρασμα όμως.
Περιμένω να μιλήσει. Όλως περιέργως, τίποτα.
Ακούει μουσική. Ντέρτι προφανώς.
Κάποια στιγμή δυναμώνει πάρα πολύ την ένταση, παίζει το «Από δω η γυναίκα μου, από δω το αίσθημά μου». Τον ακούω να βγάζει έναν αναστεναγμό.
Χα, αυτό μας έλειπε, έχει και κίνηση, να πέσω και σε αισθηματία οδηγό.
Ακούει και το δεύτερο ρεφρέν και μετά, χαμηλώνοντας τον ήχο, με ρωτάει «Ξέρεις τι ήταν εδώ παλιά κοπελιά;» «Όχι» κάνω κι εγώ, αμήχανα και εξ απήνης.
«Χωράφια! Αλάνες και χωράφια!» … «Και τώρα δε βρίσκεις να παρκάρεις…», ολοκληρώνει.
Έτσι όπως έχει σουρουπώσει και είμαστε σταματημένοι στο μποτιλιάρισμα, στη μέση του πουθενά (αλλά πουθενά με σπίτια, όχι με αλάνες), τα λόγια του μου προκαλούν μελαγχολία.

Ας μιλήσω κι εγώ, δε βαριέσαι. «Τι τα θέλετε, αλλάξανε τα πράγματα.»
Κουνάει το κεφάλι πάνω-κάτω και κάτι λέει, αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω και ούτε και θέλω. Ξαναδυναμώνει το ραδιόφωνο που παίζει το «Η ζωή εδώ τελειώνει».

Το ακούει ευλαβικά μέχρι την τελευταία νότα και με το που τελειώνει, επανέρχεται δριμύτερος: «Κι αυτός ο Ζάρας, από τότε που εμφανίστηκε, τους σκότωσε όλους. Ειδικά όταν έφερε τα παιδικά, κλείσανε όλα τα μαγαζάκια. Βλέπεις τις γυναίκες, μπαίνουν μέσα, κι αγοράζουν 5-6 παντελόνια». Κι άλλος αναστεναγμός.

Τώρα αρχίζω και νιώθω κάπως αλμοδοβαρικά. "Γιατί αναφέρει ειδικά τα παντελόνια;" αναρωτιέμαι στιγμιαία.

Κολλάμε τρίτη φορά στο ίδιο φανάρι, το ράδιο έχει διαφημίσεις. Αποφασίζω να πληρώσω και να κάνω το τελευταίο τετράγωνο με τα πόδια. Έτσι κι αλλιώς, γρηγορότερα θα φτάσω.