Σε μια μακρινή παραλία

Η ερώτηση που απεχθάνομαι να μου κάνουν όταν αναφέρω ότι μου άρεσε το Χ/ Υ/ Ζ βιβλίο (ή ταινία, ή θεατρικό έργο) είναι «Ναι; Και τι υπόθεση έχει;»
Μα τι σχέση έχει η υπόθεση με το αν ένα βιβλίο (ή ταινία, ή θεατρικό) είναι καλό;
Λέω λοιπόν, διάβασα το βιβλίο «Στην Ακτή» του Ιαν ΜακΓιούαν και μου άρεσε.
Ναι; Και τι υπόθεση έχει;
Εεε, ένα ζευγάρι που την πρώτη νύχτα του γάμου του δεν ξέρει πώς να «το» κάνει και ζει σε μια περίεργη εποχή, και ε, μπλα μπλα, και τα πράγματα γίνονται ανείπωτα περίπλοκα, και χρμφ, ουφ, ξενέρωσα…
Γενικά, δεν μου αρέσει να λέω - και πόσο μάλλον να εξηγώ - υποθέσεις. Δεν τις διαβάζω καν. Δεν θέλω να τις διαβάζω, μου χαλάει και μέρος της συνολικής απόλαυσης.
Όταν είναι να επιλέξω βιβλίο (ή ταινία, ή θεατρικό), με ενδιαφέρουν οι συντελεστές, οι συμμετέχοντες, ο τίτλος, το εξώφυλλο, η άποψη ενός φίλου, η αύρα του όλου εγχειρήματος. Δεν διαβάζω ποτέ το «δυο λόγια για το έργο».

Καμιά φορά η γνώση της υπόθεσης του έργου μπορεί και να με αποτρέψει από το να δω ή να το διαβάσω, και μετά να μετανιώνω, γιατί μάλλον θα μου είχε αρέσει τελικά.
Τελοσπάντων, το «Στην Ακτή» μου άρεσε, κι ας μην έχει καμιά σπουδαία υπόθεση. Έχει όμως μια σπουδαία πρόταση, τη δεύτερη του βιβλίου: «Μα ποτέ δεν είναι εύκολο».

Έρχεται και στρογγυλοκάθεται με θράσος μπροστά στα μάτια σου, κολλητά στην εναρκτήρια πρόταση, η οποία όμως αποκαλύπτει την υπόθεση. Και εγώ για υποθέσεις, όπως ήδη ξεκαθάρισα, αποφεύγω να μιλάω.

neubauten?

Mobile Culture Vessel
(unbuilt)

http://www.mmw.no/


Singing Ringing Tree (a musical sculpture)
Burnley, Lancashire, UK

www.tonkinliu.co.uk


Rotating Tower

Dubai

(skyscraper that continuously changes shape & produces energy, exp.compl. 2010)

www.dynamicarchitecture.net

Gardens by the bay, Supertrees

Singapore

(exp.comp. 2010)

www.squintopera.com

Skyscraper

London

(unbuilt)

www.populararchitecture.com

more ideas: markmag

Flood Athens

Πρώτα απ’όλα, καλή εβδομάδα. Ήθελα πολύ να το γράψω αυτό σήμερα.

Οι καταιγίδες και οι πλημμύρες στην Αθήνα δεν είναι πλέον ασυνήθιστο φαινόμενο, ωστόσο, επειδή έτυχε να είμαι στους δρόμους και εκτός σπιτιού κατά τη διάρκεια της βροχής και είδαν τα μάτια μου διάφορα, ξαναλέω: «καλή εβδομάδα».

Τελοσπάντων, ένα μέρος της καταιγίδας το πέρασα στον αφιλόξενο, υπό τέτοιες συνθήκες, χώρο της Τεχνόπολης στο Γκάζι, τον οποίο παρά τις προειδοποιήσεις φίλων και γνωστών «μην πας, δε χάνεις τίποτα», εγώ επισκέφθηκα, προκειμένου να δω την πρώτη αθηναϊκή μπιενάλε.

Ε, τα πράγματα ήταν τραγελαφικά και δεν αναφέρομαι στα έργα!
Τι να πρωτοπώ, τα διαχωριστικά-διάδρομοι που οδηγούσαν από τον ένα χώρο στον άλλο, μεταμορφώθηκαν σε τεράστια λούκια, στα οποία συγκεντρωνόταν όλο το νερό, αντί να διοχετεύεται στο πλακόστρωτο. Όποια σήμανση ήταν χάρτινη, σχεδόν στο σύνολό της δηλαδή, κατέρρευσε κουρεληδόν.

Τα καλύτερα τα κρατάω για το τέλος, η οροφή της αίθουσας που στεγάζει το από τοίχο-σε-τοίχο έργο του Φαϊτάκη, έσταζε τόσο πολύ, που είχε δημιουργήσει μια κανονικότατη λίμνη (που έφτανε μέχρι το εργάκι του Πικάσο, I love this part) και από το πολύ πλιτς-πλιτς μπορεί να πιτσιλιζόταν και η τοιχογραφία. Χμ, δε βαριέσαι.

Περιττό να πω ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά το δυνάμωμα της βροχής, το ρεύμα έπεσε, σκοτάδι απλώθηκε και έσβησε το 99% των οθονών, στις οποίες αντίστοιχα προβαλόταν συντριπτικό ποσοστό εκθεμάτων της μπιενάλε. Πάλι καλά που γλυτώσαμε την ηλεκτροπληξία...

Οι περισσότεροι (από τους λιγοστούς επισκέπτες της έκθεσης) ήταν ξένοι τουρίστες, έλεος ρε παιδιά, Οκτώβριο μήνα ήρθατε να επισκεφθείτε την κεντρική έκθεση της πρωτευούσης; Ουάτ ουέρ γιου θίνκιν??
Βαριέμαι να ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα, το καλό που βγήκε από αυτή την περιπέτεια είναι ότι επιτέλους αξιώθηκα να κατηφορήσω προς το κέντρο, να ξεφυλίσω το 4essera (όχι άσχημο, για αρχή) και επιτέλους να θυμηθώ το όνομα αυτού του τύπου (Frederic Chaubin) που έχει βγάλει φωτογραφία αυτά τα αξιαγάπητα, καταπληκτικά, κτήρια-τέρατα...

from Her(e) to Eternity

Deborah Kerr (1921-2007)

i'm every woman (it's all in me)

Celebrates Lourdes' birthday in LA

Terrified the years are showing

Madonna joins Live Nation

Tommy Lee Jones

Μου άρεσε το “In the Valley of Elah”, έστω κι αν με έκανε να νιώσω σακατεμένη, σαν πτώμα παρατημένο στη μέση του δρόμου.
Δεν είναι τα «τεχνικά» σημεία της ταινίας που θέλεις να συζητήσεις μόλις βγεις από την αίθουσα, παρόλαυτά, δεν μπορώ να μην πω ότι, το δυνατότερο χαρτί του έργου είναι η ερμηνεία του Tommy Lee Jones. Το πρόσωπό του είναι κομμένο και σκαμμένο ειδικά για να παίζει αστυνομικούς, σερίφηδες, στρατιωτικούς – και δη απόστρατους και χαροκαμένους.

Και Όσκαρ να μην πάρει, έχει σφραγίσει τη χρονιά με αυτό το ρόλο.
Βέβαια, ο σκηνοθέτης Paul Haggis, με τόσα βραβεία στο ενεργητικό του, είχε τεράστιο εύρος επιλογών στο καστ.

Απλά σήκωσε το τηλέφωνο και έκλεισε τη Suzan Sarandon για συνολική εμφάνιση 3 λεπτών, ή τη Charlize Theron για συμπρωταγωνίστρια, έστω κι αν η τελευταία δεν ταίριαζε ούτε στο ρόλο, ούτε στο χώρο (το κατάλαβαν και οι ίδιοι κάποια στιγμή, και την έβαλαν να παίζει με τσιρότα και μαύρα μάτια, για να μετριάσουν κάπως την παράταιρη ομορφιά).

Κι αν δεν το είπα στην αρχή: φίου, φοβερή ταινία.

Time Goes By

Μπορείς να βάλεις το “Overpowered” να παίζει καθώς διαβάζεις το ποστ, ή μπορείς και να μη διαβάσεις το ποστ, αλλά να παρακολουθήσεις το κλιπ και να διαπιστώσεις ότι η Roisin, είναι ωραία κοπέλα και είναι κρίμα που την έντυσαν με αυτά τα καρτουνίστικα ρούχα.



Κάθε Παρασκευή η «ώρα του πρωθυπουργού» στη Βουλή, ξεκινώντας από την επόμενη Παρασκευή, σημείωση στο ημερολόγιο. Ο Αλαβάνος νιώθει επιτέλους δικαιωμένος.

Πάντως με όλη αυτή τη (μιντιακή – δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη δημοσιογραφική) κάλυψη που γνωρίζει το θέμα Ηγεσίας Πασόκ και Υγείας Χριστόδουλου, η κυβέρνηση μπορεί να κάνει ανενόχλητη όποια «βρώμικη» δουλειά θέλει. Ή και να μην κάνει καμία δουλειά καθόλου.

Η αρπαχτή της Κυριακής που έρχεται: «Ενοικιάζω ταράτσα, πρώτο τραπέζι φάτσα στην Ακρόπολη, ποπκορν και αναψυκτικά συμπεριλαμβάνονται στην τιμή». Work in progress, Ιστορία σε εξέλιξη, μεταφορές-μετακομίσεις, ο Φειδίας.

Τώρα που αποκτήσαμε επιτέλους μουσείο Ακρόπολης, το Μοντέρνας Τέχνης σε πόσους αιώνες (μήπως χιλιετηρίδες;) να το υπολογίσω να ανοίξει;

«Κανένας στον κόσμο δεν αμφιβάλλει για τα γεγονότα τα οποία διαδραματίστηκαν το 1915»

Θα σου αλλάξω τα πετρέλαια, από Δευτέρα όμως. Είμαι διαχειρίστρια, πού να πω τον πόνο μου; Πόσα λίτρα είναι ο πόντος; Πόσα λίτρα έχει ο τόνος; (gotcha!)

- Who is Doris Lessing?
Η γηραιά κυρία που έλαβε το φετινό Νομπέλ Λογοτεχνίας.

Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 1,89% των βραβευμένων γλωσσών (ίδιο ποσοστό με την Ιαπωνία).

Πώς, πότε και ποιά είναι ακριβώς η κατάλληλη στιγμή να αφήσεις την (όποια) εξουσία σου, να παραχωρήσεις τα σκήπτρα, να σφίξεις το χέρι του επόμενου, γνωρίζοντας ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, καταβαραθρώνεσαι στη λήθη του χρόνου;

x-mas, booooo

Έκτακτο παράρτημα, τα χριστούγεννα έφτασαν!

Πώς το αντιλήφθηκα:
α) το πρώτο εποχιακό κατάστημα άρχισε να στήνεται και να γεμίζει (χρυσούς παλιάτσους και λευκά ελαφάκια), και
β) έκλεισα ραντεβού για πρωτοχρονιάτικο μανικιούρ. Για τα Χριστούγεννα, sorry darling, we’re fully booked (έλεος κορίτσα!)

no rain

I just want some one to say to me
I'll always be there when you wake
Ya know I'd like to keep my cheeks dry today
So stay with me and I'll have it made

And I don't understand why I sleep all day
And I start to complain that there's no rain
And all I can do is read a book to stay awake
And it rips my life away, but it's a great escape

(mr) cab driver

Το φωτεινό σήμα είναι σβηστό, παρόλαυτα στο νεύμα μου, το ταξί σταματά.
Φαίνεται ο ομιλητικός τύπος ο οδηγός, μη με ρωτήσεις πώς βγάζω αυτό το συμπέρασμα όμως.
Περιμένω να μιλήσει. Όλως περιέργως, τίποτα.
Ακούει μουσική. Ντέρτι προφανώς.
Κάποια στιγμή δυναμώνει πάρα πολύ την ένταση, παίζει το «Από δω η γυναίκα μου, από δω το αίσθημά μου». Τον ακούω να βγάζει έναν αναστεναγμό.
Χα, αυτό μας έλειπε, έχει και κίνηση, να πέσω και σε αισθηματία οδηγό.
Ακούει και το δεύτερο ρεφρέν και μετά, χαμηλώνοντας τον ήχο, με ρωτάει «Ξέρεις τι ήταν εδώ παλιά κοπελιά;» «Όχι» κάνω κι εγώ, αμήχανα και εξ απήνης.
«Χωράφια! Αλάνες και χωράφια!» … «Και τώρα δε βρίσκεις να παρκάρεις…», ολοκληρώνει.
Έτσι όπως έχει σουρουπώσει και είμαστε σταματημένοι στο μποτιλιάρισμα, στη μέση του πουθενά (αλλά πουθενά με σπίτια, όχι με αλάνες), τα λόγια του μου προκαλούν μελαγχολία.

Ας μιλήσω κι εγώ, δε βαριέσαι. «Τι τα θέλετε, αλλάξανε τα πράγματα.»
Κουνάει το κεφάλι πάνω-κάτω και κάτι λέει, αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω και ούτε και θέλω. Ξαναδυναμώνει το ραδιόφωνο που παίζει το «Η ζωή εδώ τελειώνει».

Το ακούει ευλαβικά μέχρι την τελευταία νότα και με το που τελειώνει, επανέρχεται δριμύτερος: «Κι αυτός ο Ζάρας, από τότε που εμφανίστηκε, τους σκότωσε όλους. Ειδικά όταν έφερε τα παιδικά, κλείσανε όλα τα μαγαζάκια. Βλέπεις τις γυναίκες, μπαίνουν μέσα, κι αγοράζουν 5-6 παντελόνια». Κι άλλος αναστεναγμός.

Τώρα αρχίζω και νιώθω κάπως αλμοδοβαρικά. "Γιατί αναφέρει ειδικά τα παντελόνια;" αναρωτιέμαι στιγμιαία.

Κολλάμε τρίτη φορά στο ίδιο φανάρι, το ράδιο έχει διαφημίσεις. Αποφασίζω να πληρώσω και να κάνω το τελευταίο τετράγωνο με τα πόδια. Έτσι κι αλλιώς, γρηγορότερα θα φτάσω.

sneaking previews, Νύχτες Πρεμιέρας (5)

Manufacturing Dissent: Uncovering Michael Moore
Κριτική στις πράξεις και τα έργα (ντοκιμαντέρ) του M.Moore, ο οποίος σίγουρα δεν είναι άγιος, αλλά λες όντως να βοήθησε να κερδίσει ξανά ο Μπους προκειμένου να έχει υλικό να γυρίζει ταινίες και να μην πέσει στην αφάνεια;; Απ΄την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις.
Η ατάκα: Το μοντάζ παίζει σημαντικό ρόλο στο πώς θα πεις αυτά που θες σε μια ταινία, αλλά τα γεγονότα παραμένουν γεγονότα.
Μου άρεσε; Δίνει μια διαφορετική οπτική γωνία στην περίπτωση Michael Moore, αλλά δεν είναι και για Πούλιτζερ.
Τι θυμάμαι; Τον Moore αδύνατο, στα νιάτα του.

Teeth
Εφηβικά αστεία, προβλέψιμη εξέλιξη, απλοϊκό στη σύλληψη, παρόλαυτα, βλέπεται με χιούμορ και… κατανόηση.
Η ατάκα: Vagina Dentata!
Μου άρεσε; Τολμώ να πω, πολύ.
Τι θυμάμαι; Άστο καλύτερα…

This is England
Απλή ταινία, περιεκτική και καλογυρισμένη, κι ας μην έχει κάποιο περίτεχνο σενάριο ή σκηνοθεσία να επιδείξει. Ωραία τοπία, κινηματογραφικές φάτσες, μαθήματα Ιστορίας και μια μικρή ανθρώπινη ιστορία ανάμεσα σε όλα αυτα.
Η ατάκα: This is England!
Μου άρεσε; Ναι.
Τι θυμάμαι; Τον μικρό, αλλά θαυματουργό Thomas Turgoose.

I’m not There
Ενδιαφέρουσα η ιδέα μιας μη-γραμμικής, μη-προσωποπαγούς βιογραφίας, αλλά από κει και πέρα, η ταινία είναι βαρετή και ανοικονόμητη. Κρίμα την ώρα που ήμουν κλεισμένη μέσα στην αίθουσα!
Η ατάκα: Να μην δημιουργείς τίποτα. Θα παρερμηνευθεί έτσι κι αλλιώς.
Μου άρεσε; Προφανώς όχι.
Τι θυμάμαι; Την Kate Blanchett και την Charlotte Gainsbourg.

Hairspray
Feelgood remake του γνωστού κινηματογραφικού/θεατρικού έργου. Θέα ο Τραβόλτα αλλά ακόμα πιο θεά η Queen Latifah!
Η ατάκα: I'm a bad, bad girl who needs to be punished. (κι άλλες πολλές)
Μου άρεσε; Ναι, ήταν πολύ ευχάριστο.
Τι θυμάμαι; Την έμφυτη χάρη και τσαχπινιά της πληθωρικής Nikki Blonsky. Ντάξει, κι ο Zac Efron όταν μεγαλώσει θα γίνει ωραίο παιδί...