Σερφάρω άσκοπα, διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά του Αυγούστου, ακούω τους δίπλα να συζητούν. Εδώ και 2 εβδομάδες περίπου, από τότε που επέστρεψα δηλαδή από «διακοπές», νιώθω όπως η γάτα στο βίντεο αυτό: δεν θέλω να με πιέζουν, θέλω μόνο να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα.
Θα μου πεις, υπάρχουν και χειρότερα προβλήματα στη ζωή, να καίγεται το σπίτι σου, η περιουσία σου, ο άνθρωπος σου. (Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! Μια σταλιά τόπος και τον κάψαμε όλο.)
Τι να πουν κι οι άλλοι, οι βρετανοί που πλημμύρισαν, οι αμερικάνοι και οι μεξικάνοι με τους τυφώνες. Όσο ήμουν στις ΗΠΑ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό για την οργάνωση τους, τις καθαρές πόλεις, το σεβασμό των νόμων της καθημερινότητας. Μια φίλη επιμένει βέβαια, «εμείς τα σκουπίδια τα έχουμε στους δρόμους, αυτοί όμως στο μυαλό τους».
Σε κάθε περίπτωση, το δικό μου ζήτημα είναι ότι δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Ίσως ούτε και για το φεστιβάλ του περιοδικού Σινεμά που ξεκινάει στις 20/9 (μα είναι δυνατόν;).
Μου την έχει δώσει και η εκλογολογία. Με εκνευρίζει να μιλάνε όλοι για τις εκλογές (τα διαδικαστικά, το φαίνεσθαι, τις γελοίες διαφημίσεις) και κανείς να μην έχει πολιτικό λόγο, ούτε πολιτικοί, ούτε δημοσιογράφοι (και ποιοι άλλωστε;). Κανείς τους δεν έχει όραμα, ενδεχομένως ούτε και εμείς, οι πολίτες. Κοιτάζοντας τα πρόσωπα των πολιτικών αρχηγών, μου έρχεται νευρικό γέλιο και λέω, άμα φτάσεις στον πάτο, μετά ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω. Φαίνεται όμως ότι η κατρακύλα συνεχίζεται. Τελοσπάντων τα συναισθήματα μου συνοψίζονται περίπου ως εξής, «they try to make me go to vote, yeah - i say no, no, no».
Θα μου πεις, υπάρχουν και χειρότερα προβλήματα στη ζωή, να καίγεται το σπίτι σου, η περιουσία σου, ο άνθρωπος σου. (Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! Μια σταλιά τόπος και τον κάψαμε όλο.)
Τι να πουν κι οι άλλοι, οι βρετανοί που πλημμύρισαν, οι αμερικάνοι και οι μεξικάνοι με τους τυφώνες. Όσο ήμουν στις ΗΠΑ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό για την οργάνωση τους, τις καθαρές πόλεις, το σεβασμό των νόμων της καθημερινότητας. Μια φίλη επιμένει βέβαια, «εμείς τα σκουπίδια τα έχουμε στους δρόμους, αυτοί όμως στο μυαλό τους».
Σε κάθε περίπτωση, το δικό μου ζήτημα είναι ότι δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Ίσως ούτε και για το φεστιβάλ του περιοδικού Σινεμά που ξεκινάει στις 20/9 (μα είναι δυνατόν;).
Μου την έχει δώσει και η εκλογολογία. Με εκνευρίζει να μιλάνε όλοι για τις εκλογές (τα διαδικαστικά, το φαίνεσθαι, τις γελοίες διαφημίσεις) και κανείς να μην έχει πολιτικό λόγο, ούτε πολιτικοί, ούτε δημοσιογράφοι (και ποιοι άλλωστε;). Κανείς τους δεν έχει όραμα, ενδεχομένως ούτε και εμείς, οι πολίτες. Κοιτάζοντας τα πρόσωπα των πολιτικών αρχηγών, μου έρχεται νευρικό γέλιο και λέω, άμα φτάσεις στον πάτο, μετά ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω. Φαίνεται όμως ότι η κατρακύλα συνεχίζεται. Τελοσπάντων τα συναισθήματα μου συνοψίζονται περίπου ως εξής, «they try to make me go to vote, yeah - i say no, no, no».
Παρεμπιπτόντως, η Amy έχασε το Mercury από τους Klaxons. Τους συμπαθώ τους Klaxons, οπότε δεν πειράζει.
Ο κόσμος έχει γίνει ένα περίεργο μέρος, ειδικά για τα παιδιά. Για την εξαφάνιση εκείνου του μικρού κοριτσιού, της Μαντλέν, βασική ύποπτος είναι τώρα η μητέρα της. Αυτά είναι από τα πράγματα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις ακόμα κι όταν δεν κάνει ψύχρα, ειδικά αν βγει αληθινό.
Αρκετοί καλλιτέχνες πέθαναν το τελευταίο διάστημα, ανάμεσά τους κι ο Παβαρότι. Φοβερή φωνή, φοβερό εκτόπισμα. Εντωμεταξύ, η όπερα γνωρίζει επιτυχία στη Βρετανία μέσω του Paul Potts (έχει και λήμμα στη γουικιπίντια!), ενός άσημου τύπου που εμφανίστηκε στο αντίστοιχο ριάλιτι "τασμανία, έχεις ταλέντο" και χάλασε κόσμο. Δεν μου αρέσει καθόλου η όπερα, θεωρώ ότι παραείναι επιτηδευμένη η χρήση της ανθρώπινης φωνής και εντελώς ξεπερασμένος αυτός ο τρόπος ερμηνείας. Αναφέρομαι φυσικά μόνο στη φωνή και όχι στη μουσική.
Βασικά, δυο πράγματα περίμενα (ήδη από τα μέσα Ιουνίου) να συμβούν με τον ερχομό του φθινοπώρου: να σταματήσει η ζέστη και να ανοίξει κανένα σουπερμάρκετ της προκοπής στη γειτονιά. Και οι δύο ευχές πραγματοποιήθηκαν εδώ και λίγες μέρες. Με χαρά ξεζαρώνω ένα ζακετάκι άκρως απαραίτητο νωρίς το πρωί και (όχι και τόσο) αργά το βράδυ. Όσο για το σ-μ, εύγε στον Σκλαβενίτη για το fresh που άνοιξε εδώ δίπλα. Ποικιλία, φρεσκάδα, ωραίο περιβάλλον – if you got the money, honey, we got your disease (άσχετο).
Τι άλλο να περιμένει κανείς; Τη Μπιενάλε της Αθήνας, τα καινούρια θεατρικά έργα και το νέο δίσκο-βίντεο-photoshoot της Μαντόνα.
Κι ένα (καλό) φθινόπωρο, ας ελπίσουμε.
Ο κόσμος έχει γίνει ένα περίεργο μέρος, ειδικά για τα παιδιά. Για την εξαφάνιση εκείνου του μικρού κοριτσιού, της Μαντλέν, βασική ύποπτος είναι τώρα η μητέρα της. Αυτά είναι από τα πράγματα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις ακόμα κι όταν δεν κάνει ψύχρα, ειδικά αν βγει αληθινό.
Αρκετοί καλλιτέχνες πέθαναν το τελευταίο διάστημα, ανάμεσά τους κι ο Παβαρότι. Φοβερή φωνή, φοβερό εκτόπισμα. Εντωμεταξύ, η όπερα γνωρίζει επιτυχία στη Βρετανία μέσω του Paul Potts (έχει και λήμμα στη γουικιπίντια!), ενός άσημου τύπου που εμφανίστηκε στο αντίστοιχο ριάλιτι "τασμανία, έχεις ταλέντο" και χάλασε κόσμο. Δεν μου αρέσει καθόλου η όπερα, θεωρώ ότι παραείναι επιτηδευμένη η χρήση της ανθρώπινης φωνής και εντελώς ξεπερασμένος αυτός ο τρόπος ερμηνείας. Αναφέρομαι φυσικά μόνο στη φωνή και όχι στη μουσική.
Βασικά, δυο πράγματα περίμενα (ήδη από τα μέσα Ιουνίου) να συμβούν με τον ερχομό του φθινοπώρου: να σταματήσει η ζέστη και να ανοίξει κανένα σουπερμάρκετ της προκοπής στη γειτονιά. Και οι δύο ευχές πραγματοποιήθηκαν εδώ και λίγες μέρες. Με χαρά ξεζαρώνω ένα ζακετάκι άκρως απαραίτητο νωρίς το πρωί και (όχι και τόσο) αργά το βράδυ. Όσο για το σ-μ, εύγε στον Σκλαβενίτη για το fresh που άνοιξε εδώ δίπλα. Ποικιλία, φρεσκάδα, ωραίο περιβάλλον – if you got the money, honey, we got your disease (άσχετο).
Τι άλλο να περιμένει κανείς; Τη Μπιενάλε της Αθήνας, τα καινούρια θεατρικά έργα και το νέο δίσκο-βίντεο-photoshoot της Μαντόνα.
Κι ένα (καλό) φθινόπωρο, ας ελπίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου