sneaking previews, Νύχτες Πρεμιέρας (4)

Control
Ο Ίαν έχασε τον έλεγχο και τα έκανε όλα σμπαράλια. Τουλάχιστον, άφησε πίσω μερικά συγκλονιστικά τραγούδια.
Η ατάκα: Don't walk away, in silence…
Μου άρεσε; Δεν ενθουσιάστηκα.
Τι θυμάμαι; Τι άλλο, τα τραγούδια των Joy Division.

Grace is Gone
Ο αντιπαθής Cusack δίνει ρέστα σε αυτή την ταινία, που μου θύμισε Little Miss Sunshine (χωρίς τη σκηνή των καλλιστείων).
Η ατάκα: Why did she have to go there?
Μου άρεσε; Είναι πολύ όμορφη ταινία - και πολύ ενδιαφέρουσα η αναστροφή των ρόλων, η γυναίκα στα αναχώματα, ο άντρας σπίτι να περιμένει. Στο τέλος όμως το γυρίζει στο μελόδραμα και το χαλάει λιγάκι…
Τι θυμάμαι; Την Shélan O'Keefe και τη σκηνή στην παραλία.

Life Can Be so Wonderful
Παρακολουθώντας τις 5 ταινιούλες, συνειδητοποιείς ότι αν μη τι άλλο, οι γιαπωνέζοι δεν γυρίζουν μόνο διεστραμμένα φιλμ. Ίσως γιαυτό, το συγκεκριμένο να ήταν τελικά βαρετό.
Η ατάκα: Poetry cinema in 5 stories.
Μου άρεσε; Δεν βρήκα κάτι να με αγγίξει.
Τι θυμάμαι; Την ιστορία των δύο εραστών.

Le Scaphandre et le Papillon
Αληθινή και συγκλονιστική ιστορία ενός πολύ γενναίου ανθρώπου. Ευτυχώς, δεν έχει ίχνος μελοδραματισμού. Ωραία σκηνοθεσία (για ένα τόσο θλιβερό γεγονός...), ωραίες ερμηνείες.
Η ατάκα: E,S,A,R,I,N,T...
Μου άρεσε; Ναι, κι ας σε κάνει να θες να κόψεις φλέβες.
Τι θυμάμαι; Την οπτική μέσα από το αριστερό μάτι..

Ginger
Ταινία γ' διαλογής και κάτω, αλλά γελάς με τις χαζές ατάκες και τα σκηνοθετικά λάθη (αξεπέραστη η σκηνή με το δάχτυλο).
Η ατάκα: Άπειρες! Κάθε σκηνή και ατάκα.
Μου άρεσε; Μα, καταρχήν, αυτή που πρωταγωνιστεί είναι και κακάσχημη!?!
Τι θυμάμαι; Θέλω να ξεχάσω τις χαζομάρες που είδα.

Cannibal Holocaust
Βαρέθηκα και έφυγα στη μέση. Προφανώς το "καλό" ήταν μετά, αλλά έλα τώρα...

sneaking previews, Νύχτες Πρεμιέρας (3)

Meduzot
Μικρή, ήσυχη ταινία, ανθρώπινη, μελαγχολική. Σουρεαλιστική η εμφάνιση από το πουθενά της άγνωστης μικρούλας με το σωσίβιο.

Η ατάκα: Όσα έλεγε το σημείωμα αυτοκτονίας, αλλά ήταν πολλά, δεν τα θυμάμαι απέξω.
Μου άρεσε; Ναι, ειδικά που οι ηθοποιοί παίζουν φυσικά, σα να μην υποδύονται ρόλους, αλλά να είναι πραγματικοί άνθρωποι.
Τι θυμάμαι; Τη μικρή αναδυομένη.



Atonement
Tour-de-force σκηνοθεσίας, art direction, φωτογραφίας, ηθοποιών. Αν και βαριέμαι τις ταινίες εποχής, καθώς και τα ανοικονόμητα φλας-μπακ, αυτή είναι καθηλωτική από την πρώτη στιγμή.

Η ατάκα: Come back. Come back to me.
Μου άρεσε; Σε όλους αρέσει αυτή η ταινία.
Τι θυμάμαι; Τον ήχο των πλήκτρων της γραφομηχανής.

Lola Montes
Άκρως εντυπωσιακή και μεγαλόπρεπη ταινία, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Η πραγματική Lola Montez εδώ.
Η ατάκα: Περάστε κύριοι να δείτε από κοντά την κόμισσα και να της φιλήσετε το χέρι.
Μου άρεσε; Είναι classic.
Τι θυμάμαι; Τα φορέματα της Λόλα, τις σκηνές με τον βαρήκοο βασιλιά της Βαυαρίας.

Paranoid Park
Κάνε το κακό και ρίξτο στη φωτιά (να καεί, να ξεχαστεί). Κάτι τέτοιο μας λέει εκ πρώτης, τουλάχιστον, όψεως ο Gus Van Sant. Βέβαια, αν είσαι έφηβος σε αναζήτηση και η οικογένεια σου είναι ένα ρημάδι (ο δε "κοινωνικός ιστός" διερρηγμένος, μπλα μπλα μπλα) τι άλλο να κάνεις;
Η ατάκα: Το κάναμε! Κανονικά! Ήταν φανταστικό!
Μου άρεσε; Ναι ρε γαμώτο. Πολύ ωραίες οι σκηνές του skateboard.
Τι θυμάμαι; Τον πιτσιρικά Gabe Nevins.

Norman McLaren
Παρακολουθώντας τις 10 μικρού μήκους ταινίες του McLaren, αναφωνείς, ουάου ο τύπος ήταν πρωτοπόρος! Κάποιες από τις ταινίες είναι σαφώς πειραματικές και ίσως ταίριαζε περισσότερο να προβληθούν σε γκαλερί ή έκθεση, και όχι σε κινηματογραφική αίθουσα.
Η ατάκα: Ladies and Gentlemen…
Μου άρεσε; Τα φιλμάκια “Le Merle” και “Neighbours”.
Τι θυμάμαι; Τη μουσική του Ravi Shankar στο “A Chairy Story”.


Waitress
Ερασιτεχνική κομεντί, ευχάριστη αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Κλου η εμφάνιση του Andy Griffith (Matlock) σε ένα μικρό ρόλο και του Jeremy Sisto (6ft Under) στο ρόλο του κακού συζύγου.
Η ατάκα: Μια πίτα σαν κι αυτή, μπορεί να σώσει τον κόσμο.
Μου άρεσε; Πιο πολύ απ’όλους, ο Nathan Fillion - μήπως είναι ο σωσίας του Σάκη Ρουβά;
Τι θυμάμαι; Τις απίστευτες πίτες της Τζένα και τα ακόμα πιο απίστευτα ονόματα που τους έδινε (the “I-hate-my-husband-and-want-him-dead” pie, κλπ).

Crazy Love
Α πα πα πα, από τέτοιον έρωτα, μακριά, δεν ξέρω αν το λες και έρωτα δηλαδή… Περισσότερη παράνοια εδώ.
Η ατάκα: He had to Have Her (και καλά!)
Μου άρεσε; Ναι, αν και θα μπορούσε να είναι μικρότερο σε διάρκεια.
Τι θυμάμαι; Τους σκελετούς των γυαλιών της Linda.

sneaking previews, Νύχτες Πρεμιέρας (2)

Blind
Βλέποντας το Blind, είχα την εντύπωση ότι έβλεπα έργο του Tykwer, σα να λέμε, πώς θα ήταν το Άρωμα, αν ήταν καλή ταινία. Το βασανισμένο πρόσωπο και τα ξέξασπρα μαλλιά της πρωταγωνίστριας κυριεύουν την οθόνη, η περίεργη μουσική, η υποβλητική σκηνοθεσία και η «παγωμένη» φωτογραφία σε στέλνουν σε ένα απόκοσμο και ταυτόχρονα, γνώριμο σύμπαν. «Μικρή», αλλά δυνατή ταινία. (περισσότερα εδώ)

Η ατάκα: Can love be blind;
Μου άρεσε; Δυστυχώς, μου αρέσουν τα παραμύθια, οπότε ναι, μου άρεσε πάρα πολύ.
Τι θυμάμαι; Το άγγιγμα των χεριών, καθώς το ζευγάρι είναι ξαπλωμένο στη γυαλένια επιφάνεια της παγωμένης λίμνης.

The Voyeurs

Λυρική όσο και ρεαλιστική, η ταινία του Dasgupta ήταν η έκπληξη του Φεστιβάλ για μένα. Να’ταν οι εικόνες από Ινδία που μου προκάλεσαν εντύπωση; Η ομοιότητα προσώπων και καταστάσεων με την Ελλάδα; Η αιχμηρότητα του πνεύματος και η αναπάντεχη απλότητα της εικόνας; Ίσως απλά να μου άρεσε ο συνδυασμός των στοιχείων κομεντί-πολιτικής ταινίας, όπως μπλέκονται τα πράγματα και στην κανονική ζωή δηλαδή. Πολύ απλά, μια σημαντική ταινία.
Η ατάκα: Τα προβλήματα μου ξεκίνησαν μόλις ξέφυγα από τον υπολογιστή μου και ερωτεύτηκα μια πραγματική κοπέλα…
Μου άρεσε; Απρόσμενα πολύ. Η καλύτερη ταινία μέχρι στιγμής.
Τι θυμάμαι; Τον χορό κατάκ της πρωταγωνίστριας, τη σουρεαλιστική σκηνή της οντισιόν, τη βρώμικη ατμόσφαιρα της Καλκούτας που μοιάζει τόσο με της Αθήνας, τη σκηνή με το κινητό στη μέση του δρόμου.

Invasion of the bee-girls
Πώς λέμε Μάγια η Μέλισσα; Ε, καμία σχέση.
Η ατάκα: “Men, do not, I repeat, do not engage in any kind of intercourse for the next 24 hours”.
Μου άρεσε; Κατά ένα διαστροφικό τρόπο, ναι.
Τι θυμάμαι; Τον καθρέφτη της queen-bee, την πολυγωνική όρασή της, το πασάλειμμα της νεοφερμένης με πολτό…

Wool 100%
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στο σπίτι των 2 περίεργων αδελφών γύρω-γύρω τυλιγμένη. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω με αυτό το ταινιάκι; Αργό, αλλά όμορφο, περίεργο και κατανοητό μαζί. Λίγο κακοφτιαγμένο, μάλλον όμως από πρόθεση.
Η ατάκα: Ανάθεμα! Πρέπει να το ξαναπλέξω όλο από την αρχή!
Μου άρεσε; Είπαμε, στα παραμύθια λέω ναι. Άσε που μου θύμισε τη γιαγιά μου, που μου μάθαινε πλέξιμο, κάτι αιώνες πριν…
Τι θυμάμαι; Κόκκινο μαλλί, να το πάρει το ποτάμι.

Η φωτό από εδώ, αν ξέρεις γιαπωνέζικα, έχει και εδώ.

sneaking previews, Νύχτες Πρεμιέρας (1)

The Godfather of Disco

Φόρος τιμής στον Mel Cheren και την δισκογραφική West End, που "έχτισε" τη χορευτική μουσική στα 70's (τότε την έλεγαν ντίσκο, αν και το πιο σωστό ίσως να ήταν το danceable r'n'b.

Η ατάκα: Pioneer, Activist, Survivor.

Μου άρεσε; Ναι, γιατί, αν και κάπως προχειροφτιαγμένη, ήταν επιμορφωτική ταινία, τόσο από μουσική άποψη, όσο και κοινωνική (Νέα Υόρκη, τα clubs, οι gays, η τρομακτική επίδραση του άγνωστου τότε aids).

Τι θυμάμαι; το πρωτόγονο ρυθμό του Heartbeat, τους Loose Joints με τo Is it all over my face? (και μια άλλη, "βρώμικη" βερσιόν), τα πρόσωπα των djs (wow, έτσι είναι ο Jr Vasquez;)

Cosa avete fatto a Solange?

Μπροστά σ'αυτό το giallo, ο Αρτζέντο φαίνεται Μπέργκμαν, μη σου πω και Ταρκόφσκι!

Η ατάκα: Those girls… only 16 and surrounded by secret boyfriends and lesbian games…

Μου άρεσε; Όχι, αλλά είχε πλάκα...

Τι θυμάμαι; Τα μούσια του πρωταγωνιστή.

The Candy Snatchers

It started as a simple crime, αλλά στο τέλος έπαιζε με τα νεύρα τους... (και των θεατών)

Η ατάκα: Και να την άφηνα να πεθάνει παρθένα;

Μου άρεσε; Ε όχι, αλλά είναι καρα-καλτ!

Τι θυμάμαι; Το αλλοπρόσαλλο πρόσωπο του ξανθού, αμίλητου αλλά σατανικού μπόμπιρα.

Lee Miller

Υπάρχουν διάφοροι Lee Miller αν ψάξεις στο ίντερνετ, εγώ πάντως αναφέρομαι στην Elizabeth "Lee" Miller, μοντέλο και φωτογράφο εξ Αμερικής, που γεννήθηκε το 1907 και πέθανε το 1977. Έζησε 70 "γεμάτα" χρόνια - η ψυχή της το ήξερε βέβαια.

Γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη, στα 7 της κακοποιήθηκε σεξουαλικά, στα 18 το σκάει για σπουδές στο Παρίσι, ο πατέρας της τη φέρνει πίσω, ώστε στα 20 της και λόγω της απαράμιλλης ομορφιάς της, να ανακαλυφθεί τυχαία από το περιοδικό Vogue και να έχει το πρώτο της εξώφυλλο στη βίβλο της μόδας.
Στα 22 ξαναφεύγει για καλλιτεχνικές σπουδές Ευρώπη, καταλήγει στο Παρίσι, γνωρίζει τον Man Ray - αυτός ο δάσκαλος, εκείνη η μούσα - μαζί ανακαλύπτουν πρωτοποριακές για την εποχή τεχνικές φωτογράφησης, η Lee ξεκινά το δικό της στούντιο, βρίσκεται μέσα στον κύκλο των Σουρεαλιστών, φωτογραφίζει τον Πικάσο, εκείνος της κάνει το πορτρέτο, εμφανίζεται σε ταινία του Jean Cocteau, δουλεύει στο Λονδίνο, εκθέτει στη Ν. Υόρκη.
Χωρίζει από τον Ray, επιστρέφει στη Ν. Υόρκη και ανοίγει φωτογραφικό στούντιο μαζί με τον αδερφό της. Δυο χρόνια αργότερα, στα 27, παντρεύεται τον Αιγύπτιο επιχειρηματία Aziz Eloui Bey και φεύγει για την έρημο, όπου βγάζει μερικές από τις καλύτερες, μη-επαγγελματικές, φωτογραφίες της.
Όμως το Παρίσι την ξανακαλεί, εκεί γνωρίζει τον μελλοντικό σύζυγό της Roland Penrose, μαζί ταξιδεύουν στην Αγγλία, στη Γαλλία, ενώ, ξεκινώντας από την Αθήνα, ταξιδεύει στα Βαλκάνια, φωτογραφίζοντας στιγμιότυπα της καθημερινότητας σε απομακρυσμένα χωριά.

Ένα χρόνο μετά χωρίζει από τον Bey και επιστρέφει στο Λονδίνο, όπου ζει το ξέσπασμα του β’ παγκόσμιου πολέμου ως φωτορεπόρτερ αλλά και πολεμική ανταποκρίτρια για τον Αμερικάνικο στρατό. Συνεργάζεται με τον φωτογράφο του περιοδικού Life, David E. Scherman, και με το φακό της συλλαμβάνει μερικές από τα πιο συγκλονιστικές στιγμές του πολέμου.

Το 1947, σε ηλικία 40 ετών, μένει έγκυος, παντρεύεται τον Penrose, γεννάει τον γιό της Anthony, συνεχίζοντας όλο αυτό το διάστημα να δουλεύει σαν φωτογράφος για λογαριασμό του Vogue.
Το 1949 αγοράζουν το Farley Farm στο Σάσεξ, όπου “during the 1950s and 1960s, became a sort of Mecca for visiting artists such as Picasso, Man Ray, Henry Moore, Eileen Agar, Jean Dubuffet, Dorothea Tanning, and Max Ernst”. Η Lee σταδιακά σταματά τη φωτογράφηση και ασχολείται με τη μαγειρική. Σπάνια μιλάει σχετικά με τις εμπειρίες της στην περίοδο του πολέμου.
Το 1976 μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και ένα χρόνο αργότερα πεθαίνει.

Η δουλειά της Lee Miller είναι σήμερα γνωστή – αν και όχι τόσο ευρέως – χάρη στις προσπάθειες του γιού της Άντονι.

Σύμφωνα με την wikipedia, η ζωή της έγινε μιούζικαλ σε κάποιο θέατρο στο Σάσεξ. Αν γυριστεί σύντομα και σε ταινία, ίσως τον πρωταγωνιστικό ρόλο να παίξει η Σαρλίζ Θέρον.

Οι φωτογραφίες από το Lee Miller Archive

Σχετικά λινκ, εδώ, εδώ, κι εδώ.

Συγγνώμη, να κάνω μια ερώτηση;

• Tα πολιτικά κόμματα τελικά έχουν καμία σχέση με τον λαό στον οποίο απευθύνονται, ή είναι τσιφλίκια των αρχηγών τους και μόνο;
• Ο Βενιζέλος, εκτός από excessive weight, έχει κάποια άλλη ουσιαστική διαφορά με τον Παπανδρέου;
• Γιατί τα βιολογικά προϊόντα, ενώ κοστίζουν μια περιουσία, γευστικά είναι το ίδιο χάλια με τα κοινά μαναβικά;
• Να βγάλω τώρα τα χειμωνιάτικα, ή λες να σκάσει κανένας καύσωνας οκτωβριάτικα;
• Τι είναι καλύτερο αντίδοτο για την κατάθλιψη, τα ψώνια (όπως σόπινγκ) ή η σοκολάτα;

Blue Monday

Yves Klein - Blue Monochrome (1961)

Shrek 3rd VS Zodiac, σημειώσατε...

...1

(με μεγάλη απογοήτευση)

Ο 3ος Σρεκ είναι σαφώς κατώτερος από τους 2 πρώτους, αλλά σίγουρα έστω κι ένα αμυδρό χαμόγελο είναι καλύτερο από 158 λεπτά ανίας.

εν ανθρώποις ευδοκία (αυτόματη γραφή)

Σερφάρω άσκοπα, διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά του Αυγούστου, ακούω τους δίπλα να συζητούν. Εδώ και 2 εβδομάδες περίπου, από τότε που επέστρεψα δηλαδή από «διακοπές», νιώθω όπως η γάτα στο βίντεο αυτό: δεν θέλω να με πιέζουν, θέλω μόνο να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα.
Θα μου πεις, υπάρχουν και χειρότερα προβλήματα στη ζωή, να καίγεται το σπίτι σου, η περιουσία σου, ο άνθρωπος σου. (Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! Μια σταλιά τόπος και τον κάψαμε όλο.)
Τι να πουν κι οι άλλοι, οι βρετανοί που πλημμύρισαν, οι αμερικάνοι και οι μεξικάνοι με τους τυφώνες. Όσο ήμουν στις ΗΠΑ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό για την οργάνωση τους, τις καθαρές πόλεις, το σεβασμό των νόμων της καθημερινότητας. Μια φίλη επιμένει βέβαια, «εμείς τα σκουπίδια τα έχουμε στους δρόμους, αυτοί όμως στο μυαλό τους».
Σε κάθε περίπτωση, το δικό μου ζήτημα είναι ότι δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Ίσως ούτε και για το φεστιβάλ του περιοδικού Σινεμά που ξεκινάει στις 20/9 (μα είναι δυνατόν;).
Μου την έχει δώσει και η εκλογολογία. Με εκνευρίζει να μιλάνε όλοι για τις εκλογές (τα διαδικαστικά, το φαίνεσθαι, τις γελοίες διαφημίσεις) και κανείς να μην έχει πολιτικό λόγο, ούτε πολιτικοί, ούτε δημοσιογράφοι (και ποιοι άλλωστε;). Κανείς τους δεν έχει όραμα, ενδεχομένως ούτε και εμείς, οι πολίτες. Κοιτάζοντας τα πρόσωπα των πολιτικών αρχηγών, μου έρχεται νευρικό γέλιο και λέω, άμα φτάσεις στον πάτο, μετά ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω. Φαίνεται όμως ότι η κατρακύλα συνεχίζεται. Τελοσπάντων τα συναισθήματα μου συνοψίζονται περίπου ως εξής, «they try to make me go to vote, yeah - i say no, no, no».

Παρεμπιπτόντως, η Amy έχασε το Mercury από τους Klaxons. Τους συμπαθώ τους Klaxons, οπότε δεν πειράζει.
Ο κόσμος έχει γίνει ένα περίεργο μέρος, ειδικά για τα παιδιά. Για την εξαφάνιση εκείνου του μικρού κοριτσιού, της Μαντλέν, βασική ύποπτος είναι τώρα η μητέρα της. Αυτά είναι από τα πράγματα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις ακόμα κι όταν δεν κάνει ψύχρα, ειδικά αν βγει αληθινό.
Αρκετοί καλλιτέχνες πέθαναν το τελευταίο διάστημα, ανάμεσά τους κι ο Παβαρότι. Φοβερή φωνή, φοβερό εκτόπισμα. Εντωμεταξύ, η όπερα γνωρίζει επιτυχία στη Βρετανία μέσω του Paul Potts (έχει και λήμμα στη γουικιπίντια!), ενός άσημου τύπου που εμφανίστηκε στο αντίστοιχο ριάλιτι "τασμανία, έχεις ταλέντο" και χάλασε κόσμο. Δεν μου αρέσει καθόλου η όπερα, θεωρώ ότι παραείναι επιτηδευμένη η χρήση της ανθρώπινης φωνής και εντελώς ξεπερασμένος αυτός ο τρόπος ερμηνείας. Αναφέρομαι φυσικά μόνο στη φωνή και όχι στη μουσική.
Βασικά, δυο πράγματα περίμενα (ήδη από τα μέσα Ιουνίου) να συμβούν με τον ερχομό του φθινοπώρου: να σταματήσει η ζέστη και να ανοίξει κανένα σουπερμάρκετ της προκοπής στη γειτονιά. Και οι δύο ευχές πραγματοποιήθηκαν εδώ και λίγες μέρες. Με χαρά ξεζαρώνω ένα ζακετάκι άκρως απαραίτητο νωρίς το πρωί και (όχι και τόσο) αργά το βράδυ. Όσο για το σ-μ, εύγε στον Σκλαβενίτη για το fresh που άνοιξε εδώ δίπλα. Ποικιλία, φρεσκάδα, ωραίο περιβάλλον – if you got the money, honey, we got your disease (άσχετο).
Τι άλλο να περιμένει κανείς; Τη Μπιενάλε της Αθήνας, τα καινούρια θεατρικά έργα και το νέο δίσκο-βίντεο-photoshoot της Μαντόνα.
Κι ένα (καλό) φθινόπωρο, ας ελπίσουμε.

Californication: San Francisco & wine county

Οι περιοχές της Sonoma & Napa είναι αυτό που λέμε ευλογημένες: πράσινο όπου κοιτάξεις, κήποι με λουλούδια, γραφικά οινοποιεία με χώρους για πικ νικ, ηρεμία και επιστροφή στη φύση.

Πάντως και το Σαν Φρανσίσκο σου κλέβει την καρδιά: μια πραγματικά όμορφη πόλη, αμερικάνικη αλλά με ευρωπαϊκό αέρα, παρέχει απρόσκοπτη πρόσβαση στη θάλασσα με πολλές προκυμαίες-περατζάδες (σε μια από αυτές μπορείς να θαυμάσεις και τα προστατευόμενα sea lions - δεν είναι αστείο, οδηγείς μόνο λίγα λεπτά από το κέντρο της πόλης και βρίσκεσαι να χαζεύεις τις φώκιες να λιάζονται αμέριμνες στα νερά του κόλπου).

Προσοχή στις απότομες ανηφόρες-κατηφόρες που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα στον περιπατητή, ρίξε και μια ματιά στο δρόμο μην σε πατήσει το cable car, κάνε χώρο να περάσουν τα πυροσβεστικά οχήματα, κράτα πάντα ένα πουλοβεράκι μαζί σου γιατί όταν έρθει η ομίχλη, η θερμοκρασία πέφτει παραπάνω από αισθητά - η πόλη έχει ένα τρόπο να κρατάει πάντα σε εγρήγορση.

Californication: L.A.

Το Los Angeles είναι ένα σύνολο από ουρανοξύστες, φοίνικες, ισπανόφωνα γκραφίτι, αδιάφορους λόφους, προκάτ βιλίτσες, τουρίστες που βγάζουν φωτογραφίες με σωσίες του Spiderman και της Marilyn Monroe, ακριβά μαγαζιά - όλο αυτό συνδέεται με αυτοκινητόδρομους όπου πάντα υπάρχει κίνηση (ή μάλλον εκνευριστική ακινησία). The city of angels?

Η λάμψη του Χόλιγουντα μάλλον βρίσκεται στο εσωτερικό των στούντιο, σε κάποια clubs Σάββατο βράδυ και στο Kodak Theatre τη βραδιά των Όσκαρ.

Τα Γιουνιβέρσαλ Στούντιος πάντως είχαν πλάκα, καθαρό, ατόφιο fun, made in Hollywood...