...μέσα στο πλήθος να περπατάς, τη μια φορά μόνος, την άλλη με φίλους.
Απορώ με το πόσο εύκολα σε εντοπίζω μέσα στο χαμό, είναι λες και λειτουργεί αυτόματο ραντάρ. Μάλλον και συ με βλέπεις, αλλά κανείς τελικά δε μιλάει στον άλλον.
Δεν έχω τίποτα να σου πω δηλαδή, αλλά αναρωτιέμαι καμιά φορά πώς θα ήταν αν ποτέ μιλάγαμε, τι θα λέγαμε, αν θα κοιταζόμασταν στα μάτια, αν θα δίναμε τα χέρια για χαιρετισμό, τέτοια.
Πόσος καιρός έχει περάσει; Βαριέμαι και να τον υπολογίσω.
Μια άλλη εντελώς ζωή.
4 σχόλια:
Δε μας ενδιαφέρουν οι γκομενοδουλειές του παρελθόντος σου...
by the way (πολύ ωραίο κείμενο ειλικρινά)
Πάντως δεν αναφερόμουν σε σένα, αχαχαχα!
By the way, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;;
Υπάρχει άλλος λοιπόν άτιμη μιχαλίδα?
"Εγώ σε ψάχνω μες τους δρόμους,
δεν είσαι πουθενά"
Όχι χαζό, εννοούσα εσύ δεν είσαι πρώην, είσαι αιώνιος!
(σε προλαβαίνω: "ααααα μωρέ!")
Δημοσίευση σχολίου