Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

got time if you want to

Οριστική αποχώρηση του 2007 σε λίγες ώρες, καιρός να τελειώνουν και οι ενδοσκοπήσεις, ανασκοπήσεις, απολογισμοί.
Άνοιξα κουτάκια, έκλεισα συρταράκια, ξεσκόνισα το μυαλό μου, δεν βρήκα και πολλά πράγματα να θυμάμαι από τη χρονιά που φεύγει. Κρατάω το ταξίδι στην Αμερική και τη γνωριμία κάποιων αξιοθαύμαστων ανθρώπων.
Κατά τ’άλλα, υποτονική χρονιά, ξεκίνησε αισιόδοξα, τελειώνει καταθλιπτικά.
Όχι ότι ανυπομονώ να υποδεχτώ τον νέο χρόνο.
Αν γινόταν λίγο να τον πάγωνα, να μπορούσα να ηρεμήσω και να σκεφτώ ξεκάθαρα και μετά να συνεχίσω.
Αλλά τελικά δεν δουλεύουν τα new year resolutions, που να χτυπιέσαι κάτω, αν δεν είναι να έρθει, δεν θα’ρθει. Μοιρολατρικό το τελευταίο, αλλά δε βαριέσαι, τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια.
Ας τα μαζέψω λοιπόν κι εγώ, να προλάβω να ετοιμαστώ για το ρεβεγιόν. Καλά ξενύχτια...

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

walking in winter syntagma-land







Motortown


To “Motortown” ανέβηκε στο Royal Court του Λονδίνου το 2006.
Όπως δηλώνει ο συγγραφέας του, ο Σάιμον Στήβενς, είναι ένα έργο για την Αγγλία σε πόλεμο και γράφτηκε σε 4 μέρες.
Συνεχίζει: «Ήθελα να γράψω ένα έργο που δεν θα αθωώνει, αλλά θα ενοχοποιεί. Ήθελα να γράψω, όσο πιο ειλικρινά μπορούσα, για το μέγεθος της ευθύνης, της δικής μου και όλου του ακροατηρίου μου, στη δημιουργία και τη διαιώνιση ενός πολιτισμού που καθοδηγεί αυτούς τους πολέμους. Το έργο γεννήθηκε μέσα από μια κατάσταση σύγχυσης.
Δεν καταλάβαινα γιατί ένιωθα εκνευρισμένος με την αντιπολεμική καμπάνια και τις πορείες στο Χάιντ Παρκ. Δεν καταλάβαινα γιατί ένιωθα περισσότερη συμπάθεια για τον Γκάρι Μπάρτλαμ, που καταδικάστηκε στο Όσναμπρουκ για κάμποσα αδιευκρίνιστα εγκλήματα σε σχέση με Ιρακινούς κρατούμενους, παρά τον Χάρολντ Πίντερ ή τον Ντέιμον Άλμπαρν.
Τώρα πια βλέπω πως η σύγχυση μου πήγαζε από το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό αυτή η αρχική αντιπολεμική καμπάνια αποσκοπούσε σε μια ηθική σταθερότητα, κάτι που πλέον είναι ανέφικτο. Σ’αυτούς τους πολέμους, όπως και σε αυτή τη χώρα, στις αρχές της νέας χιλιετίας, δεν υπάρχουν πια καλοί και κακοί.»
Το έργο, στην εκδοχή του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο Νέου Κόσμου, βρίθει ενοχών και σύγχυσης, αυτό είναι σίγουρο.
Και βίας – βία που εξωτερικεύεται, αν και φαινομενικά δε δικαιολογείται, αλλά και βία υφέρπουσα συναισθήματα που αναρωτιέσαι αν θα εκραγούν από στιγμή σε στιγμή. Η βία επί σκηνής, μαζί με το γυμνό, επιδρούν παραλυτικά στον θεατή, άλλωστε δεν μπορείς να κοιτάξεις κι αλλού, και στο Motortown υπάρχει μια αντίστοιχη σοκαριστική σκηνή, όπου οι δύο πρωταγωνιστές (Γιώργος Γάλλος, Νατάσα Ζάγκα) αποδίδουν τα μέγιστα.
Η σκηνή με το ζευγάρι στη θάλασσα είναι επίσης βασική στο έργο, αν και νομίζω ότι εννοιολογικά ξεπέφτει στον διδακτισμό.
Συνολικά η παράσταση ήταν προσεγμένη, ωστόσο με άφησε με την αίσθηση ότι όλα αυτά τα έχω ξαναδεί/ξανακούσει με άλλο τρόπο, από άλλους συγγραφείς, λίγο πιο πρωτότυπα.
Από την άλλη, πρόκειται για ένα έργο αποτέλεσμα της σύγχυσης, όπως λέει και ο δημιουργός του, άρα μπορούμε να το ερμηνεύσουμε και ως σημείο των μπερδεμένων καιρών.
Κατά την άποψή μου, το έργο παραχαϊδεύτηκε από κριτικούς και μίντια - βέβαια, τον Θεοδωρόπουλο τον εκτιμώ και τον παρακολουθώ από την αρχή του εγχειρήματος του Θεάτρου του Ν. Κόσμου.
Πολύ θετική εντύπωση μου έκανε ο Ευθύμιος Παπαδημητρίου, σε ένα σχετικά μικρό, αλλά αξιοπρόσεκτο ρόλο.

ξεκουμπίδια


Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

Καλά Χριστούγεννα, κλπ


Παραμονή Χριστουγέννων πρωί στον ηλεκτρικό, τα βαγόνια είναι άδεια.
Δεν το περίμενα, αλλά σε κάθε στάση μπαίνουν παιδάκια, ανά δύο, και λένε τα κάλαντα. Τσάτρα-πάτρα, αλλά με το τριγωνάκι τους τα λένε.
Σε μια στάση μπαίνουν δύο ζεύγη παιδιών, από τη μεσαία πόρτα δυο κοριτσάκια, το μεγαλύτερο γύρω στα 8 και από την μπροστινή δυο αγόρια, μεταξύ 12-14.
Τα αγόρια, βλέποντας τον ανταγωνισμό, και πριν καν κλείσει η πόρτα και ξεκινήσει το τρένο, αρχίζουν με πολύ δυνατή και άκαμπτη φωνή να τραγουδάνε το Καλήν ημέραν άρχοντες. Τα κοριτσάκια, απογοητευμένα, κοιτιούνται μεταξύ τους, ψιθυρίζουν κάτι, αλλά τελικά χαμογελούν. Κατεβαίνουν στην επόμενη στάση και τρέχουν για να προλάβουν να μπουν σε κάποιο άλλο βαγόνι του τρένου, να είναι μόνες τους για να πουν τα κάλαντα...

un, dos, tres, toco la pared


Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

Χταπόδια στην Ομίχλη

Όλοι λένε ότι η Ομίχλη είναι καλή ταινία - ασχέτως αυτού, εγώ πιστεύω ότι αγγίζει τις παρυφές του cult.
Τα βιβλία του Stephen King ομολογώ ότι είναι σαν μίκυ μάους για μένα.
Ο Ντάραμποντ τα έχει πάει καλά μέχρι στιγμής με τις διασκευές των ιστοριών του King, άρα... ποπ κορν, αναψυκτικό και βύθισμα στην σινε-πολυθρόνα.
Ένταση, αγωνία, λαχτάρα και ατμόσφαιρα υπάρχει στην ταινία. Επίσης, η δράση αρχίζει αμέσως.
Μέχρι που εμφανίζονται τα τέρατα (μερικά δε, έχουν και τεράστια πλοκάμια) και χάνεται η μυστικοπάθεια και το όποιο μεταφυσικό του θέματος.
Από δω και πέρα, όλο το έργο βασίζεται στη διαπλοκή των χαρακτήρων, και τον απόλυτο ρόλο κατέχει ανάμεσά τους αυτός που ερμηνεύει η Marcia Gay Harden. Είναι απόλαυση πώς ολόκληρο το σινεμά συμμετέχει με γιουχαρίσματα, χειροκροτήματα, ή, εχμ, άλλες αντιδράσεις απέναντι στις ατάκες της στο έργο. Αν ήταν θεατρικό (που θα μπορούσε να είναι), θα μιλούσαμε για λιντσάρισμα του ηθοποιού από το κοινό!
Στον αντίποδα της θρησκομανούς μέγαιρας υπάρχει η γιαγιάκα-μαγκάιβερ Frances Sternhagen (η πεθερά της Σάρλοτ στο sex & the city!) και ο αναπάντεχα cool (έπαιξα-κι-εγώ-τον-Truman-Capote) Toby Jones. Η μύγα μες στο γάλα είναι ο πρωταγωνιστής/wannabe action hero, Thomas Jane, ο οποίος φαίνεται ανίκανος να παίξει, άσε που προσπαθεί αφόρητα να μιμηθεί τον Τομ Χανκς – λες αυτόν είχε για πρώτη επιλογή ο σκηνοθέτης;
Πιο πολύ απ’όλα μου άρεσε το φινάλε της ταινίας, που δεν με χαροποίησε δηλαδή, αλλά νομίζω ότι αυτό ξεχωρίζει την ταινία από τις άλλες τις σειράς. Και οι διάλογοι στο σουπερμάρκετ. Και η προετοιμασία της απόδρασης. Και η αγωνία του τοπίου στην ομίχλη…
Αν δεν φαινόντουσαν (σε μένα τουλάχιστον) τόσο αστεία τα τέρατα, θα μιλούσα για ταινία της χρονιάς.

supersonic feeling

Ο υπόκωφος βήχας του επιβάτη στο τρένο.

Το θρόισμα του σμήνους των αποδημητικών πουλιών (υπάρχουν ακόμα αυτά;).

Το σύρισμα του τσαλακώματος των φύλλων της εφημερίδας.

Το μουρμούρισμα των λαμπιονιών με μουσική, γύρω-γύρω στα στολισμένα μπαλκόνια.

Το τσίκι-τσίκι που κάνουν τα δάχτυλα του πάνω στο κινητό, όταν ο διπλανός γράφει μήνυμα.

Ο ξεσηκωτικός βηματισμός των καινούριων τακουνιών, βιαστικά, πάνω στο πεζοδρόμιο.

Η βοή του αχνού που βγαίνει από την καφετιέρα όταν ετοιμάζεται ο καφές.

Ο ήχος μυργμηγκιών από τη δυναμωμένη μουσική, στα ακουστικά της κοπέλας που ακούει τραγούδια από το mp3 της.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

η τέχνη κάνει τη ζωή ανεκτή, η ποίηση μπορεί και να την ομορφύνει

Ποίημα που του λείπει η χαρά αφιερωμένο σε γυναίκα υπέροχη δωρήτρια πόθου και γαλήνης

αφού το θέλεις
γυναίκα αρμονική κι'ωραία
έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊου ετοποθέτησες απλά κι ευγενικά μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια
ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια
μέσα στο παλιό - ιταλικό μου φαίνεται - βάζο με παραστάσεις γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών
έλα
πέσε στα χέρια μου
και χάρισε μου
- αφού το θέλεις -
τη θλίψη του πρασίνου βλέμματός σου
τη βαθειά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πλεγμένη μέσα στα μακρυά μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματός σου

- Ν. Εγγονόπουλος


Άργησα να πάω στην έκθεση του Εγγονόπουλου, αλλά πήγα, και ήταν μια ωραία και περιεκτική έκθεση - μπορείς να δεις τους πίνακες που ζωγράφησε, αλλά και πολλά από τα ποιήματα που έγραψε, σκίτσα που έφτιαξε, θεατρικά κοστούμια που ζωγράφησε.

Πριν τον Εγγονόπουλο, πέρασα και από την (μικρή) έκθεση της Εριέτας Αττάλη "Τοπία Αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα". Οι φωτογραφίες είναι πολύ ωραίες, μερικά από τα κτήρια πολύ άσχημα, αλλά αν έχει "μάτι" ο καλλιτέχνης μπορεί να τα μεταμορφώσει, μετουσιώσει ας πούμε, σε θέαμα όμορφο και άξιο προσοχής.

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

dog day afternoon




πρότζεκτ μελομακάρονα

Την 1η φορά που έφτιαξα κουραμπιέδες, τους έκανα με κουπάτ σε σχήμα αστεριού και βγήκαν μικροί και κριτσανιστοί, σα μπισκοτάκια με ζάχαρη άχνη.
Ο πεθερός τα λάτρεψε και τα εξαφάνιζε με τον καφέ του, η πεθερά είπε ότι απέφευγε να κάνει κουραμπιέδες, ακριβώς για το λόγο ότι της έβγαιναν πολύ κριτσανιστοί και δεν έπρεπε. (Οι γονείς, δεν το συζητάμε, δάκρυσαν και μόνο στην ιδέα «η κόρη μας έφτιαξε κουραμπιέδες»).
Κι εγώ είχα δακρύσει την πρώτη φορά, αλλά από νεύρα – είχα κατά λάθος μετακινήσει απότομα τη λαδόκολλα με τη ζάχαρη άχνη και η φλοκάτη της κουζίνας έγινε κάτασπρη από το ζαχαρένιο νέφος. Καθάριζα ώρα, βράζοντας στο ζουμί μου, αλλά έριχνα και κλεφτές, περήφανες ματιές, στο πιάτο με τα λευκά αστεράκια. Κάθε αρχή και δύσκολη.
Πέρσι πρώτη φορά τόλμησα να φτιάξω μελομακάρονα. Μέχρι τώρα τα παρείχε η μαμά και η πεθερά – της δεύτερης ήταν τα καλύτερα, παράδεισος! Γευστική αμαρτία! Έλεγα στον εαυτό μου, θα τρώω μόνο ένα για πρωινό και ένα με τον απογευματινό καφέ, αλλά η τεράστια πιατέλα άδειαζε ασκαρδαμυκτί, χαρίζοντάς μου 30 κιλά σε 2 ημέρες.
Ε, τα δικά μου μελομακάρονα βγήκαν όχι και μέχρι το μεδούλι μελωμένα, γεγονός που δέχτηκε ως επί το πλείστον, αρνητικές κριτικές, ωστόσο η πιατέλα άδειασε, δηλαδή δεν έμειναν παρά μόνο τρίμματα καρυδιού κολλημένα στο μέλι. Φέτος λέω να ξαναφτιάξω, με μια παραλλαγή της περσινής συνταγής.
Αν δε με πιάσει καμιά γιορτινή τεμπελιά ή αν δεν κρεβατωθώ από κανένα κρυολόγημα, λέω φέτος να φτιάξω και βασιλόπιτα. Οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη...

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Are u facebooking 2 me?

Μου αρέσει που:

  • ξαναβρίσκω παλιούς γνωστούς
  • εκεί που νιώθω βαρεμάρα / μοναξιά / κλπ, φίλοι και γνωστοί μου στέλνουν από το πουθενά ποτάκια, δωράκια και λουλουδάκια (και είναι ωραία)
  • ενδιαφέρονται αν έχω καιρό να ανανεώσω το mood
  • μπορώ να χαζεύω τα προφίλ των άλλων
  • α, ο τάδε παντρεύτηκε και έκανε και παιδί! Πω πω…
  • μαθαίνω σε ποια πόλη θα έπρεπε να ζήσω, με ποιόν σελέμπριτι ταιριάζω, ποιος χαρακτήρας από τα Friends είμαι, τι έργο τέχνης θα ήμουν, τι ναρκωτικό είμαι, σκύλος ή γάτα, νορμάλ ή όχι, κλπ
  • ενισχύθηκε η κοινωνική μου ζωή (χα, βλέπε πάσης φύσεως reunions)
  • με ένα εικονίδιο μπορώ να εκφράσω ό,τι δεν θα έλεγα ούτε με 1000 λέξεις
  • δεν είμαι πια 20 χρονών για να μπλεχτώ σε ένα κυκεώνα διαδικτυακών και εντελώς εικονικών σχέσεων
  • υπάρχουν οι υπενθυμίσεις γενεθλίων και έτσι δεν ξεχνάω κανέναν πια - αν γινόταν να βάζανε και τις ονομαστικές εορτές θα ήταν ακόμα καλύτερα
  • φέτος στόλισα όσο νωρίς ήθελα το χριστουγεννιάτικο δέντρο (πρώτα ον-λάιν και μετά σπίτι μου :)
  • είναι ένα κοινωνικό μέσο χασίματος χρόνου, ειδικά όταν θες ουσιαστικά να χαθείς από τους πάντες και τα πάντα...

Δε μου αρέσει που:

  • κολλάνε τα applications
  • πρέπει κάθε τόσο να σετάρω το mood μου. Αμάν ρε παιδί μου, είπαμε, έχω κατάθλιψη, άσε με στην ησυχία μου!
  • στέλνουν κάθε τρεις και λίγο spam Yes στο r u interested
  • οι άλλοι μπορούν να παρακολουθούν τη ζωή μου («είδα ότι ψάχνεις δωμάτιο, αλήθεια πού σκοπεύεις να πας τα χριστούγεννα;»)
  • μου στέλνουν σωρηδόν προσκλήσεις για άσχετα νέα applications – συνήθως δέχομαι, αλλά σπάνια τα χρησιμοποιώ
  • κάνω τεστάκια για να δω πόσο ταιριάζω σε διάφορους τομείς με το πρόσωπο που μου έστειλε την πρόσκληση, ενώ ξέρω από πριν την απάντηση
  • δεν είμαι πια 20 χρονών και να έχω τη δυνατότητα να γνωρίσω κάποιον χωρίς να χρειαστεί αναγκαστικά και να τον συναντήσω (αν τελικά δε γουστάρω)
  • με καλούν σε βαρετά reunions…
  • τι σκτ φωτό να βάλω στο προφίλ μου;;;
  • που έχουν χαζο-αμερικανιές τύπου gingerbread cookies. Κουραμπιέδες και μελομακάρονα είναι πιο νόστιμα, παγκοσμιοποίηση sucks!
  • είναι ένα ασύστολο χάσιμο χρόνου…

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

ντομ μιέλνικαβα (το σπίτι του Μέλνικοφ)


Melnikov House (1929) – Moscow, Russia
Architect: Константин Степанович Мельников
Materials: bricks, glass

Το κτήριο αποτελείται από δύο λευκούς κυλίνδρους που διαπλέκονται εσωτερικά μέσω μιας ελικοειδούς σκάλας. Οι τοίχοι είναι κατάστικτοι από εξαγωνικά παράθυρα που κάνουν το οίκημα να μοιάζει με ευμεγέθη κυψέλη - συνολικά 200 παράθυρα και ανοίγματα πλημμυρίζουν με φως το σπίτι (που ήταν χώρος διαμονής αλλά και εργασίας του καλλιτέχνη), ενώ κάποια δωμάτια έχουν σφηνοειδή μορφή.

Ακούγεται περίπλοκο, ωστόσο εκτός από μια μοναδική στιγμή έμπνευσης, ο συγκεκριμένος τρόπος κατασκευής οφείλεται και στην έλλειψη (ή κρατική διανομή με το δελτίο) βασικών πρώτων υλών, όπως ξύλο, τούβλα, γυαλί. Ο ίδιος ο Melnikov πρότεινε στο σοβιετικό καθεστώς ένα παρόμοιο τρόπο κατασκευής οικοδομικών συγκροτημάτων και πολυκατοικιών, αλλά η πρόταση απορρίφθηκε.

Περίεργο είναι έτσι κι αλλιώς που ένας πολίτης, ένας ιδιώτης, σχεδίασε ο ίδιος και κατασκεύασε το δικό του σπίτι, εκείνη την κομμουνιστική εποχή στη Σοβιετική Ένωση. Ευτυχώς που το αντιπροσωπευτικό αυτό δείγμα ρωσικής κονστρουκτιβιστικής αρχιτεκτονικής επιζεί ακόμα μέχρι τις μέρες μας, στο κέντρο της Μόσχας.



www.muar.ru
http://arts.guardian.co.uk/features/story/0,,1580263,00.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Konstantin_Melnikov

Συμβασιούχοι

Υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες οι εργαζόμενοι των οποίων είναι κατά 50% μόνιμοι και κατά 50% συμβασιούχοι.
Οι μόνιμοι είναι αυτό που λέει η λέξη, οι συμβασιούχοι είναι (τουλάχιστον στην υπηρεσία στην οποία αναφέρομαι) άνθρωποι που συμφώνησαν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους στο κράτος για χρονικό διάστημα ενός έτους, έναντι ορισμένης αντιμισθίας.
Και μετά τελειώνει ο χρόνος και μην τους είδατε.
Θέλω να πω, για θέσεις εργασίας που ορίζονται ούτως ή άλλως στο οργανόγραμμα και για αντικείμενο που χρειάζεται εξορισμού υποκείμενο να το πραγματώσει, δεν προσλαμβάνεται σταθερός υπάλληλος (θες να το πεις μόνιμος, θες αορίστου χρόνου), αλλά κάθε φορά αλλάζει, στο χρόνο που ορίζει η σύμβασή του, και στο πλαίσιο ικανοποίησης των αντίστοιχων εκάστοτε πολιτικών συμφερόντων...
Ας παραμείνουμε στην εικόνα της Υπηρεσίας που κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, το 50% των θέσεων εργασίας της αδειάζει. Πρακτικά δηλαδή φεύγουν οι μισοί από τους εργαζόμενους της υπηρεσίας, οι οποίοι, έστω μέσα σε ένα χρόνο, είχαν μάθει να κάνουν τη συγκεκριμένη δουλειά τους, λιγότερο ή περισσότερο πολύπλοκη δεν έχει σημασία, και ξαφνικά αυτοί πρέπει να φύγουν και να έρθουν άλλοι στη θέση τους – το 50% του συνόλου των εργαζομένων.
Φτου κι απ’την αρχή δηλαδή να τους δείξουν οι μόνιμοι υπάλληλοι τι πρέπει να κάνουν, γιατί φυσικά είναι ελάχιστες οι φορές που η παλιά με τη νέα φουρνιά συμβασιούχων συμπίπτει, προκειμένου να «εκπαιδεύσει» ο προηγούμενος τον επόμενο και να κυλήσουν ομαλά τα πράγματα. Και να εξηγείς σε έναν καινούριο κάτι που σε ένα χρόνο θα πρέπει να ξαναεξηγήσεις στον επόμενο καινούριο, δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο. Σίγουρα πάντως δεν είναι ό,τι πιο παραγωγικό ή λειτουργικό.
Για την ίδια την Υπηρεσία, αν θέλουμε να μιλήσουμε τεχνοκρατικά, η προαναφερθείσα διαδικασία κοστίζει σε χρόνο, χρήμα, ανθρωποώρες, ευελιξία, αποτελεί καταστρατήγηση της φιλοσοφίας των οικονομιών κλίμακος και τελικά υποβαθμίζει την ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας στον απλό, «μέσο», εμένα, εσένα, έλληνα πολίτη.
Ψυχολογικά αν το πάρεις, καταρρακώνει τους ανθρώπους, που και να μη θέλουν, έναν ολόκληρο χρόνο συνδέονται μεταξύ τους, και άντε κάθε φορά στο τέλος της χρονιάς τα κλάματα, οι αποχαιρετισμοί (καλά, κάποιοι χαίρονται εκατέρωθεν που θα φύγουν οι άλλοι, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα) και να μετά από λίγο οι νέες γνωριμίες, οι χαιρετούρες, η προσπάθεια να ψυχανεμιστείς τι είναι το καινούριο φρούτο που ήρθε στο γραφείο.
Οι δε όροι εργασίας των συμβασιούχων είναι μιας εποχής μάλλον μεσαιωνικής για τα σημερινά δεδομένα. Οι συμβασιούχοι δεν δικαιούνται καθόλου άδεια, πρακτικά δηλαδή δεν επιτρέπεται να αρρωστήσουν, δεν πρέπει να πάνε διακοπές, δεν μπορούν να έχουν μια μέρα να κάνουν τις έκτακτες δουλειές που προκύπτουν στη ζωή, εκτός κι αν ο προϊστάμενος είναι άνθρωπος με κατανόηση και κάνει τα στραβά μάτια – ειδάλλως, αν λείψεις και είσαι συμβασιούχος, σου κόβεται το αντίστοιχο ημερομίσθιο της ούτως ή άλλως πενιχρής σου αντιμισθίας. Εννοείται βέβαια ότι ο συμβασιούχος δεν δικαιούται ούτε δώρα χριστουγέννων, εορτών, διακοπών, ούτε τα όποια επιδόματα, ούτε τίποτα.
Σε σύγκριση με τον μόνιμο, είναι παιδί ενός κατώτερου θεού, κι ας κάνει πολλές φορές ίδια ή και περισσότερη δουλειά από τον μόνιμο υπάλληλο.
Θα μου πεις, γιατί κάποιος επιλέγει να γίνει συμβασιούχος; Κάποιοι δεν το επιλέγουν, είναι το πρώτο σκέλος της απάντησης - όπως πολλά άλλα πράγματα, έτσι κι αυτό το φέρνει η ζωή.
Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι, οι περισσότεροι αν θες, οι οποίοι έρχονται φυτευτοί από κάποια ανώτερη δύναμη, βλέπε μάνα ή πατέρα σε διευθυντικό γραφείο υπουργού, μέγα τμηματάρχη, μέλος ευρύτερου συγγενικού κύκλου εξέχοντος πολιτικού και δε συμμαζεύεται. Συνήθως αυτές οι περιπτώσεις είναι και οι πιο δραματικές από άποψη εργασιακής ισορροπίας, καθότι οι ανωτέρω συμβασιούχοι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων φέρονται σαν κωλόπαιδα, είτε έχουν την ηλικία παιδιού είτε όχι, δεν παρέχουν καμία βοήθεια στο έργο της υπηρεσίας και μάλλον περισσότερα προβλήματα δημιουργούν με την ανώριμη ή ακόμα χειρότερα, ρουφιανική συμπεριφορά τους.
Ξέρω, το πιθανότερο είναι να πει κάποιος διαβάζοντας τα παραπάνω, σιγά μωρέ, μπουρδέλο είναι το δημόσιο, οι συμβασιούχοι μας χάλασαν;
Παρόλαυτα, κανείς δεν δικαιούται να μιλάει για μεταρρυθμίσεις και αναβάθμιση του δημόσιου τομέα, εάν πρώτα δεν (τολμήσει να) λύσει το πολιτικά επαίσχυντο και αναχρονιστικό, κοινωνικά άδικο και απαξιωτικό, και διοικητικά, απλά απαράδεκτο πρόβλημα της ύπαρξης συμβασιούχων εργαζομένων.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

Samantha Morton

Είναι μερικοί ηθοποιοί – κολλάς με το πρόσωπό τους, κι ας μην τους λες και ωραίους. Ή ωραίες.

Πάρε τη Σαμάνθα Μόρτον για παράδειγμα. Είναι μουτράκι γλυκό και έξυπνο μαζί, αλλά είναι και φορές που μοιάζει με ξασπρισμένη, ατημέλητη, αδιάφορη εγγλέζα νοικοκυρά.

Ένα τέτοιο ρόλο έπαιξε και ως σύζυγος του Ίαν Κέρτις στο “Control” (κακία). Έχει παίξει και πιο κομψούς ρόλους, πχ στο “Sweet & Lowdown” του W. Allen, που της έδωσε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ, αλλά και ρόλους όπου φαίνεται εύθραυστη, αλλόκοσμη, όμως ανθρώπινη και χειροπιαστή σε δεύτερη ανάγνωση. Πχ, ως «προγνώστης» Άγκαθα στο Minority Report, έκανε τον Τομ Κρουζ να δείχνει ακόμα πιο ηλίθιος από ό,τι συνήθως δείχνει στις ταινίες του.

Ένιγουέι, το Σαμανθάκι κάνει και ένα πέρασμα από την Elizabeth II, ως Mary Stewart, αλλά κάτι δεν πάει καλά στην εμφάνισή της, που βασιλική δεν τη λες, μάλλον προς αγγλίδα αρχοντοχωριάτα φέρνει. Και η ερμηνεία, φφφ, επιφανειακή και πομπώδης, κάπως όπως και όλη η ταινία άλλωστε. Είναι προφανές ότι ο σκηνοθέτης λατρεύει την Κέιτ Μπλάνσετ και αυτήν ευνόησε στα πλάνα, στα φορέματα, σε όλα.
Εγώ πάντως θυμήθηκα την πιο σέξι εμφάνιση της Σαμάνθα στην οθόνη, στο ούτως ή άλλως όμορφο βιντεάκι των U2 για το Electrical Storm.



Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

i don't worry cause, everything's gonna be alright (όλοι μαζί)

Το τελευταίο - μεγάλο - διάστημα με πλάκωσε τόση κατάθλιψη που παραλίγο να καταλήξω emo (ίσως βάψω τα νύχια μαύρα, παρόλαυτά).

Η μουσική δεν αποτελεί πλέον τόσο καλό καταφύγιο, ούτε καν food for thought, τα πράγματα φαίνονται να με ξεπερνούν και να μη με αφορούν καθόλου σε αυτό τον τομέα πια.

Πάντως, το παρακάτω τραγουδάκι το ακούω με ευχαρίστηση αυτόν τον καιρό. alicia, well done.


Music Videos - No One

reset password

under the blacklight



sarcasm prevails


and then, there's hope