Αδιακρισίες;

Ταινία για να βλέπεις αυγουστιάτικο βράδυ, ενώ ο μπέμπης τον οποίο φυλάς, κοιμάται του καλού καιρού: Duplicity.

Σκηνοθεσία cool, αλά Ocean’s 11, μουσική κοσμοπολίτικη, χαζεύεις με τις ώρες τους λαμπερούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τη Τζούλια Ρόμπερτς, απολαυστικότατη παρά τις χειλάρες και τις εμφανείς επιδράσεις του χρόνου στο πρόσωπό της, και τον Κλάιβ Όουεν, ο οποίος έχει μεν αγριόφατσα, αλλά εδώ είναι εντελώς κούκλος και είναι απίστευτα κομψά ντυμένος, το ένα κοστούμι καλύτερο απ’τ’άλλο.

Την παράσταση ωστόσο κλέβει ο Paul Giamatti, τι καλός ηθοποιός θε μου! Από locations, το ασύλληπτα μίνιμαλ γραφείο του Tom Wilkinson, μόνο ένα τράβερτιν- μαρμάρινο τραπέζι που έχει επάνω ένα μπονσάι, τίποτα άλλο, ούτε καν υπολογιστή, κι ένα τραπεζάκι απέναντι με τα σύνεργα περιποίησής του, σε ένα τεράστιο γραφείο πολυεθνικής εταιρείας, με θέα τους ουρανοξύστες του Μανχάταν. Α, κι ένα ρομάντζο που επιτέλους σφραγίζεται στη θερμή Ρώμη κι όχι στο κλισεδιάρικο χαζο-Παρίσι.

Το θέμα της ταινίας, βιομηχανική κατασκοπεία at war, μου φάνηκε ενδιαφέρον λόγω πρότερης εμπειρίας σε χώρους μάρκετινγκ και αδυσώπητου εταιρικού ανταγωνισμού, αλλά νομίζω ότι αγγίζει και όποιον έχει ποτέ δει διαφήμιση κι έχει σκεφτεί «μα καλά, για ένα σαπούνι τα κάνουν όλα αυτά;»

Τελοσπάντων, το τέλος της ταινίας είναι ελαφρώς άκομψο για τους ήρωες (και για σένα το θεατή), γενικά όμως είναι ευχάριστη σαν παγωμένη μαργαρίτα ένα ράθυμο καλοκαιρινό βράδυ.