already gone

(felt this way all along)

Αδιακρισίες;

Ταινία για να βλέπεις αυγουστιάτικο βράδυ, ενώ ο μπέμπης τον οποίο φυλάς, κοιμάται του καλού καιρού: Duplicity.

Σκηνοθεσία cool, αλά Ocean’s 11, μουσική κοσμοπολίτικη, χαζεύεις με τις ώρες τους λαμπερούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τη Τζούλια Ρόμπερτς, απολαυστικότατη παρά τις χειλάρες και τις εμφανείς επιδράσεις του χρόνου στο πρόσωπό της, και τον Κλάιβ Όουεν, ο οποίος έχει μεν αγριόφατσα, αλλά εδώ είναι εντελώς κούκλος και είναι απίστευτα κομψά ντυμένος, το ένα κοστούμι καλύτερο απ’τ’άλλο.

Την παράσταση ωστόσο κλέβει ο Paul Giamatti, τι καλός ηθοποιός θε μου! Από locations, το ασύλληπτα μίνιμαλ γραφείο του Tom Wilkinson, μόνο ένα τράβερτιν- μαρμάρινο τραπέζι που έχει επάνω ένα μπονσάι, τίποτα άλλο, ούτε καν υπολογιστή, κι ένα τραπεζάκι απέναντι με τα σύνεργα περιποίησής του, σε ένα τεράστιο γραφείο πολυεθνικής εταιρείας, με θέα τους ουρανοξύστες του Μανχάταν. Α, κι ένα ρομάντζο που επιτέλους σφραγίζεται στη θερμή Ρώμη κι όχι στο κλισεδιάρικο χαζο-Παρίσι.

Το θέμα της ταινίας, βιομηχανική κατασκοπεία at war, μου φάνηκε ενδιαφέρον λόγω πρότερης εμπειρίας σε χώρους μάρκετινγκ και αδυσώπητου εταιρικού ανταγωνισμού, αλλά νομίζω ότι αγγίζει και όποιον έχει ποτέ δει διαφήμιση κι έχει σκεφτεί «μα καλά, για ένα σαπούνι τα κάνουν όλα αυτά;»

Τελοσπάντων, το τέλος της ταινίας είναι ελαφρώς άκομψο για τους ήρωες (και για σένα το θεατή), γενικά όμως είναι ευχάριστη σαν παγωμένη μαργαρίτα ένα ράθυμο καλοκαιρινό βράδυ.

U2 360° Tour

Στην Αθήνα πότε θα έρθουν;;;

Τ & Σ, ευχαριστώ για τις φωτογραφίες και το μπλουζάκι, αλλά μου χρωστάτε και βιντεάκι, ε; :)

μπιενάλε ψαρέματος

στο Φλοίσβο, στα βραχάκια. άρτος (ψάρια) και θέαμα (έργα τέχνης).

happy birthday M.

νέο, μουσείο, κι όχι μόνο

Πήγα και γω στο νέο μουσείο και γενικά μου άρεσε. Μου αρέσουν τα μοντέρνα κτήρια, το συγκεκριμένο δε είναι σαν ένα τεράστιο διαστημόπλοιο που προσγειώθηκε με όλο του τον εξοπλισμό στην καημένη την Αθήνα. Είναι τεράστιο, αλλά και πώς αλλιώς θα χώραγε ένας Παρθενώνας μέσα; Χρειαζόταν παραπάνω χώρο για να αναπνεύσει, αλλά δεν είμαστε Παρίσι να’μαστε τίγκα στα βουλεβάρτα και στην άπλα. Μου φάνηκε πάντως λιτό και επιβλητικό, επομένως και αρμόζον για το μνημείο στο οποίο αφιερώνεται.

Η πρώτη αίθουσα μου τα χάλασε λίγο, με τα κυκλάκια στους τοίχους και τα διάφορα ευρήματα πίσω από τις βιτρινούλες, σαν να βρίσκεσαι σε σούπερ μάρκετ και πλησιάζεις να δεις τις τιμές, δηλαδή να διαβάσεις τις ταμπέλες. Στην πιο πάνω αίθουσα, μου άρεσε που έκανες βόλτα ανάμεσα στα αγάλματα, και τα έβλεπες σαν να είναι «ζωντανά» ανάμεσά σου, όχι ως απόμακρα εκθέματα.

Η τελευταία αίθουσα έχει τρομερή θέα – προς τα έξω. Προς τα μέσα, τα ερείπια. Νομίζω, χρειάζονται περισσότερα στοιχεία, εικόνες, αναπαραστάσεις, κείμενα, κλπ, για να καταλάβει καθένας τη σημασία του μνημείου. Εκεί είναι που σε παίρνει να μην είσαι και τόσο λιτός, να εξηγήσεις λίγα περισσότερα στον αδαή πολίτη/επισκέπτη. Ας πούμε, το βιντεάκι που προβαλλόταν ήταν χρήσιμο, ενημερωτικό, ουσιώδες. Εγώ πέτυχα την κομμένη εκδοχή, ντροπή και κρίμα για το κόψιμο, αλλά τι να πεις...

Βγαίνεις έξω, στα τραπεζάκια, ωραιότατος αττικός ουρανός, κάτι γνώριζαν οι αρχαίοι ημών περί location, location, location. Προχωράμε λίγο στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τα 2 επίμαχα κτήρια ευτυχώς στέκονται ακόμα. Άλλος παραλογισμός κι εκείνος...

Νομίζω ότι, και να μη σ’αρέσει το κτήριο του νέου μουσείου, σίγουρα σε βάζει σε σκέψεις περί αρχιτεκτονικής, πολεοδομίας, χωροταξίας. Λέμε τώρα. Νομίζω επίσης ότι διαπαιδαγωγεί: μάθαμε έναν διάσημο ξένο αρχιτέκτονα (τον 2^ο μετά τον Καλατράβα), μπαίνουμε λίγο στο νόημα, έστω και αργά, του πόσο καλό είναι να υπάρχουν σε μια πόλη αρχιτεκτονικά σημεία αναφοράς, όχι μόνο αρχαία, αλλά και νεότερα, πολύ νεότερα.

Πάντως, έχουμε και μεις πολύ καλούς αρχιτέκτονες. Και προς επίρρωση της τελευταίας παραγράφου, ορίστε ένα φανταστικό μοντέρνο συγκρότημα κατοικιών που είδα στο Μεταξουργείο, αφού είχα περάσει από το μουσείο:

Δεν κάνω διαφήμιση, άσε που δεν θυμάμαι και τα ονόματα των αρχιτεκτόνων. Χάρηκα όμως που είδα την περιοχή να παίρνει λίγο τα πάνω της, και, με το φτιάξιμο της πλατείας απέναντι, ίσως και λίγο να ομορφαίνει.

Λες Πωλ

Rock guitar pioneer Les Paul dies

Γυμνός

"Οι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν ότι το ομορφότερο πράγμα επάνω μου είναι το δέρμα μου, που λάμπει – πραγματικά λάμπει!
Αναγκάζομαι να δέσω μια κάλτσα στα μάτια μου για να κοιμηθώ το βράδυ."

λεπρός

Έχει να πέσει πολύ γέλιο από Σεπτέμβριο…

Τις προάλλες στο τρένο, κάθεται ένας μεσήλικας κύριος. Ξαφνικά, αρχίζει να φτερνίζεται ασταμάτητα – βάζοντας ωστόσο κάθε φορά μπροστά του ένα μαντήλι, που το κρατούσε ήδη στο χέρι. Παρόλαυτά, το διπλανό και το απέναντί του κάθισμα αδειάζουν στο λεπτό.

Οι άνθρωποι που καθόντουσαν εκεί μάλιστα, σηκώνονται κοιτάζοντας τον μεσήλικα με το πιο υποτιμητικό τους βλέμμα, μουρμουρίζοντας κατσουφιασμένοι, λες και τα σάλια του να είχαν σκάσει επάνω τους.

Ποια ζέστη, ποιο αιρκοντίσιον, τα παράθυρα άνοιξαν αμέσως, κι όλοι έκαναν έναν νοητό κύκλο απόστασης από τον εν λόγω κύριο. Απορώ πώς άντεξε 3 στάσεις μέχρι να κατέβει μετά από αυτό το σκηνικό. Απορώ τι θα γίνει όταν γυρίσουν όλοι από διακοπές.

Έχει να πέσει πολύ γέλιο από Σεπτέμβριο, έτσι όπως μας έχουν τσιτώσει τα μμε… Μια συνάδελφος που μένει κοντά, μου δήλωσε ότι θα μετακινείται μόνο με το αυτοκίνητό της και αν θέλω να πηγαίνω κι εγώ. Αλλά έχει ωράριο μητρότητας, γμτ.

...stories from the sea

Things I once thought

Unbelievable

In my life

Have all taken place

So I take my

Good fortune

And I fantasize

Of our leaving

Like some modern-day

Gypsy landslide

Stories from the city...

Ο διευθυντής μας, καλός άνθρωπος αλλά μπορεί να κάνει τη ζωή δύσκολη με τις ιδιοτροπίες του, ώρες-ώρες λατρεύω να τον μισώ. Αυτόν τον Αύγουστο θα τον περάσουμε μαζί, εκείνος έφυγε νωρίτερα για διακοπές, εγώ αν φύγω, θα φύγω πιο μετά. Δεν έχω όρεξη ούτε εισιτήρια για μαντόνα να ψάξω, φαντάσου. Υπήρξε μια καλή ευκαιρία για βουδαπέστη, αλλά εγώ δεν τσίμπησα, τι σου λέει αυτό.

Ζηλεύω βέβαια κάποιους γνωστούς που θα τη δουν στην ευρώπη. Ζηλεύω και τους φίλους μου που θα δουν σε λίγο τους U2 στο Λονδίνο. Απόμακρα ζηλεύω και τις φράσεις καφές και ξαπλώστρα, είμαι στο πλοίο, κουφονήσια, και τέτοια, αλλά τελικά παραμένουν ένας απόηχος στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.

Εδώ. Εγώ, εδώ. Προσπαθώ να απολαύσω την ηρεμία της πόλης, το μπάχαλο του τρένου φαίνεται λιγότερο μπάχαλο έτσι, ξυπνάς και έχει ησυχία στη γειτονιά. Υποβόσκει βλέπεις μελαγχολία στις απότιστες γλάστρες, στα βουναλάκια αλληλογραφίας έξω από τις πόρτες, στα κλειστά πατζούρια. Απουσίες.

Το βιβλίο τελικά αποδεικνύεται ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου, καλύτερος κι απ’τα σκυλιά γιατί δεν αφήνει σάλια, το βιβλίο σε ναρκώνει όσο το διαβάζεις και ξεφεύγεις με τις ιστορίες του, αλλά μόλις το τελειώσεις, επιστρέφεις στην πραγματικότητα. Μου τη δίνει αυτή η απότομη γείωση στο τέλος της τελευταίας σελίδας, μετά την τελεία και την παύλα, με πιάνει μελαγχολία που δεν έχει άλλο. Αν μου έχει αρέσει η ιστορία πολύ, μετά μου λείπουν οι χαρακτήρες.

Βουλιάζω ωστόσο σε ιστορίες, αφού δεν έχω δικές μου, κλέβω των άλλων.

Έπρεπε να καθαρίσω λίγο το γραφείο, πριν σαπίσουμε όλοι εδωμέσα (ενδεχομένως να το έχω ρίξει τελευταία στην καθαριότητα και την οργάνωση, όπως όλοι οι εμμονικοί τύποι), οπότε πήγα στο σούπερ μάρκετ, απέναντι από τον Οκανά, για τα απαραίτητα εφόδια. Μπροστά μου περπατάει μια κοπέλα, από τη σφριγηλότητα του δέρματος την κάνω πολύ νέα, κορίτσι. Φοράει εξευτελιστικά κοντή φουστίτσα και δεκάποντα ξύλινα πέδιλα, ψηλή, έχει αψεγάδιαστο σώμα, μαύρισμα, δεν γυρίζει για να δω πρόσωπο, αλλά όλοι σταματάνε και την κοιτάνε με καρτουνίστικα γουρλωμένα μάτια. Σταματάει στη γωνία που είναι η πιάτσα, εγώ μπαίνω στο κατάστημα. Στο λίγο διάστημα που κάνω να πάρω από το ράφι χλωρίνη, κουβά και σφουγγαρίστρα και να πληρώσω, αυτή έχει ήδη βρει πελάτη. Βγαίνω και έχει εξαφανιστεί, δεν είναι καν μεσημέρι, είναι μέρα, ακόμα νωρίς, πρωινές οι καύλες κυριολεκτικά. Στο απέναντι πεζοδρόμιο περιμένουν κι άλλα κορίτσια, όχι το ίδιο προκλητικά ντυμένα, όχι και τόσο κορίτσια. Κάνω διάφορες σκέψεις, συνειρμούς στο μυαλό μου, πώς να τις λένε, ηλικίες, αν έτσι περνά όλη τους η μέρα, πού θα βρίσκονται αύριο, πώς τις κοιτάνε οι περαστικοί και μουρμουρίζουν, ιστορίες ατελείωτες μέχρι να φτάσω στο γραφείο και να παραδοθώ στη φασίνα.

Η άλλη ιστορία έχει να κάνει με μια ηλικιωμένη γυναίκα, πρέπει να μένει κανα-δυο τετράγωνα πάνω από μένα, νόμιζα ότι είναι άπορη και στον ήλιο χωρίς μοίρα. Χώνεται στους θάμνους και τις πρασιές των πεζοδρομίων, την παίρνει ο ύπνος (ή πέφτει σε ένα είδος αφασίας), κρεμιέται ένα πόδι ή ένα χέρι ξαφνικά μπροστά σου, τρομάζεις, παραλίγο να την πατήσεις. Μου είπαν ωστόσο ότι έχει δικό της σπίτι, μονοκατοικία, έμενε μαζί με την αδερφή της, ανύπαντρες, μόνες στον κόσμο. Μέχρι τη στιγμή που η αδερφή της πεθαίνει κι αυτή τα χάνει. Παίρνει τους δρόμους σβάρνα, μαυροφορεμένη με λευκό κοντό μαλλί, ξεχνάει να φάει, δεν μιλάει σε κανένα, χαμένη στον κόσμο της. Έχει μείνει φλοίδα, κάποιοι γείτονες της πάνε φαγητό, ποιος ξέρει κι αν τ’ακουμπάει. Τις προάλλες είχε ξαπλάρει στο παρτέρι μιας πλατειούλας, μια μαύρη σκιά στο πράσινο χόρτο, περνούσαν αργά κάτι κορίτσια με ένα κάμπριο αυτοκίνητο, την είδαν και νόμιζαν ότι κάτι έχει πάθει. Σταματάνε και τρέχουν να βοηθήσουν αναστατωμένες, εγώ τις έβλεπα από το βάθος του δρόμου και τώρα που έφτασα μπροστά τους, τους λέω να την αφήσουν, έτσι το κάνει. Η γυναίκα ίσως και να με άκουσε, ανοίγει το ένα μάτι, μόνο το ένα, και κουνάει το χέρι της σαν να διώχνει μύγες. Η κοπέλα με κοιτάει συνωμοτικά και λέει ψιθυριστά «ντάξει είναι δηλαδή;», ναι της κουνάω το κεφάλι, μαζεύονται πίσω στο αυτοκίνητο που έχει αράξει με αλάρμ και φεύγουν. Φεύγω κι εγώ, δεν θέλω να είμαι δίπλα στην ηλικιωμένη γυναίκα.

Ανοίγω το πισί, μπαίνω στο ίντερνετ, άλλες ιστορίες από κει. Σερφάρω αφηρημένα, σκέφτομαι ποιο να είναι το επόμενο βιβλίο που θα ξεκινήσω να διαβάζω.

Σελεμπρέισον (και καλό μήνα!)

Νέο τραγούδι Madonna, από το νέο greatest hits album που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει.

Θα μπορούσε να το έχει γράψει παιδί νηπιαγωγείου, ίσως γιαυτόν ακριβώς το λόγο πατικώνεται σαν τσίχλα στο μυαλό σου. Come join the party, yeah! Coz anybody just won’t do! Let’s get this started, yeah! Coz everybody wants to party with you!

Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο κλασικός μαντονικός στίχος: You wanna dance? Yeah. I guess I just don’t recognize you with your clothes on… (laughs). Πέστα μαντονάκι, πέστα!

Το εξώφυλλο σχεδιασμένο από τον Mr. Brainwash, που συνδυάζει Άντι Γουόρχολ και παλιότερες φωτογραφίες της Μ. τη μια πάνω στην άλλη. Το τραγούδι έχει διαρρεύσει στο ίντερνετ, ου καλά, επίσημα ακούς λιγάκι στο άμαζον εδώ.