παρά τρίχα

Σήμερα παρολίγο να με πατήσει αυτοκίνητο. Βγήκα εμπρός του ξαφνικά, σχεδόν έπεσα πάνω του - δηλαδή αυτός πήγαινα κανονικά και με το νόμο, εγώ είχα αλλού το μυαλό μου. Τη γλύτωσα κυριολεκτικά ξυστά, ένιωσα τη ζέστη του προφυλακτήρα να περνάει λίγο πιο πάνω απ’τα γόνατά μου.
Είχα βγει από το σπίτι με άσχημη διάθεση, συγκεκριμένα ήμουν πολύ θυμωμένη, πάρα πολύ τσατισμένη, συνήθως όταν είμαι έτσι νιώθω τα μηνίγγια μου να βαράνε ταμπούρλο και ένα κουμπί να μου πατήσεις, θα βρεθώ σε παράκρουση.
Αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφορετικά, μάλλον επειδή ήταν θυμός και στενοχώρια μαζί, το μυαλό είχε θολώσει, τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα αλλά δεν έβλεπα τίποτα, όλα σβηστά. Βγήκα στο δρόμο κανονικά, αυτό το είδα, το θυμάμαι, έκανα όλα τα βήματα από το πεζοδρόμιο-μέχρι-τη-μέση-του-δρόμου για να περάσω απέναντι, κοιτούσα κατάματα μπροστά.
Παρόλαυτά, μου διέφυγε το φουριόζο άσπρο αυτοκίνητο, με τον ασπρομάλλη οδηγό που ερχόταν καταπάνω μου. Ευθεία πήγαινε, εγώ βρέθηκα στο δρόμο του. Κλάσματα των κλασμάτων δευτερολέπτου σταμάτησε ο χρόνος, τι θα γίνει στη συνέχεια;
Δεν ξέρω πώς έγινε και τη γλύτωσα, μάλλον εκείνος κατάφερε να κόψει ταχύτητα, σίγουρα κατάφερα να ξυπνήσω από το λήθαργο, να κουνήσω τα πόδια μου και να φύγω από τη μέση.
Τα πόδια μου κοπήκανε στα γόνατα μόλις συνειδητοποίησα τι παρολίγο να γίνει. Βρισίδια που θα μου έριξε ο τύπος – και με το δίκιο του.

Σε όλο τον υπόλοιπο δρόμο μετά, όπου βάδιζα προσεκτικά και μόνο από τις διαβάσεις, η καρδιά μου πόναγε και χτύπαγε τρελά, ντούμπου ντούμπου.