heavenly pact

dazed, confused

Όλη αυτή την εβδομάδα η διάθεση χτύπησε πάτο. Μέχρι και το καινούριο γραφείο που έφτιαχνα, βρέθηκε κάποιος να πει «μην κουράζεσαι, μπορεί να μην το κρατήσεις για πολύ». Συναδελφικότατο, ε;
Αυτό, συν το γεγονός ότι έψαχνα για ημερολόγια τοίχου (της προκοπής) να χρωματίσω το γραφειάκι, και μου είπαν ότι έχει περάσει η σεζόν των (ωραίων) ημερολογίων…
Το κερασάκι σε μια τούρτα που δεν πέτυχε από την αρχή, όσο καλή κι αν ήταν η συνταγή. Ή κάπως έτσι.
Τουλάχιστον σήμερα φεύγω για ένα πανέμορφο μέρος και ένα πολύ ευχάριστο λόγο. Είδες, μην το βάζεις ποτέ κάτω.

Άσε που, μια άλλη συνάδελφος, καλοπροαίρετη αυτή, έλυσε, έστω προσωρινά, το πρόβλημα του άχρωμου γραφείου με ένα δώρο: λουλούδια.

(ουφ, να λυνόντουσαν έτσι ωραία και τα υπόλοιπα προβλήματα…)

ευτυχώς, όλα καλά (γιατί, ανησύχησα..)

"She fell on her butt. She's fine. 

We're going to train tomorrow."

[...]

Πάσχα

Περισσότερο από το καλοκαίρι, απεχθάνομαι το Πάσχα. Βαριέμαι, δεν το μπορώ, δεν το αντέχω. Κρέατα, ψητά, έντερα, πένθος, μελαγχολία, εκκλησίες, ψαλμωδίες, βιβλικές ταινίες, μετακινήσεις, η φρίκη των μεγαλο-συναντήσεων με τα σόγια, οι τυπικές ευχές...

Το μόνο καλό που έχει, είναι ότι πέφτει άνοιξη (μια εποχή που μάλλον διαρκεί 2-3 μέρες – πάλι καλά).

Αλλά, μου λένε να μην γκρινιάζω συνεχώς (άσε που φέτος έχει τόσο αγαθό κι ελπιδοφόρο καιρό), οπότε: Καλή Ανάσταση.

(τραγουδάρα)

Την ξέγραψα για δέκατη φορά σήμερα
Κι έκανα πρόβα όλα αυτά που θα έλεγα
Αλλά ήρθε
Έχασα το κουράγιο μου
Την πήρα πίσω και της έφτιαξα γλυκό
Ξέρω τώρα, με χρησιμοποιεί
Αλλά δεν πειράζει ρε παιδί μου, μ’αρέσει το βάσανο
Ξέρω ότι παίζει μαζί μου
Αλλά δεν έχω πρόβλημα γιατί έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση
Όταν λέει ότι θέλει μόνο εμένα
Τότε αναρωτιέμαι, γιατί κοιμάται με τους φίλους μου;
Όταν λέει ότι είμαι σαν αρρώστια
Τότε αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα αντέχω
Μάλλον θα πρέπει να υπερασπιστώ τον εαυτό μου
Αλλά πραγματικά, νομίζω ότι είναι καλύτερα έτσι
Όσο πιο πολύ υποφέρεις
Τόσο πιο πολύ δείχνεις ότι ενδιαφέρεσαι
Σωστά; Ναι ναι ναι

ηλιοροφή αυτοκινήτου

άγνωστη λέξη

καπόνι: αρσενικό πουλερικό που έχει ευνουχισθεί χειρουργικά πριν φθάσει στη σεξουαλική ωριμότητα και έχει σφαγεί σε ελάχιστη ηλικία 140 ημερών 7 αφού τα πουλερικά καταστούν καπόνια πρέπει να παχυνθούν για περίοδο τουλάχιστον 77 ημερών [...]

(ακόμα: 

καπόνι ¹ το [kapóni] Ο44 : 1. ευνουχισμένος πετεινός, κατάλληλος για πάχυνση. 2. είδος ψαριού που μοιάζει με χριστόψαρο.

[ιταλ. cappon(e) ή βεν. capon (< λατ. capo) -ι (πρβ. ελνστ. κάπων < λατ. capo)]

καπόνι ² το : (ναυτ.) δοκάρι για το κρέμασμα της βάρκας)

κουφή Παρασκευή

Άκουσα δύο ηλικιωμένες κυρίες να λένε ότι σήμερα είναι κουφή Παρασκευή. Δεν ήξερα, έψαξα στο νετ και βρήκα τι σημαίνει αυτό.

Μόλις έφτανε η «κουφή Παρασκευή», όπως αποκαλούσανε την Παρασκευή που δεν είχε πια χαιρετισμούς αφού είχαν ολοκληρωθεί με τον Ακάθιστο Ύμνο την περασμένη εβδομάδα, το σπίτι έμπαινε σε κατάσταση συναγερμού επειδή το Πάσχα ήταν «επί θύραις» και είχαν τόσες δουλειές να κάνουν για να πάρουν όλα τη γιορτινή τους όψη.

pixel architecture

Splitterwerk

αυτά είναι κουτσομπολιά...

tila + billy

αν ποτέ τα παρατήσω όλα και φύγω απο την πόλη...

...θέλω να πάω να μείνω σ'αυτό το σπίτι.

Passage House

Tna Architects

τραγική απώλεια

Κάνεις ένα παιδί, αγάπη και βάσανα, το μεγαλώνεις, το καμαρώνεις και ξαφνικά ένα πρωί σε ειδοποιούν να το παραλάβεις μέσα από χώμα και συντρίμμια.

Αυτός είναι πόνος που κανείς άνθρωπος δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να υπομείνει…

άνοιξη, κλπ

Τις τελευταίες εβδομάδες περπάτησα πολύ στην Αθήνα – η ευχάριστη έκπληξη είναι οι ευωδίες από τις άρτι ανθισμένες νερατζιές. Περπατάς και υπνωτίζεσαι από τα λουλούδια τους, μυρίζουν μεθυστικά, σε κατακλύζουν, σε στέλνουν εκτός μεγαλούπολης.

Όσα γιουτιούμπ και να ψάξεις, ό,τι πράγμα και να δοκιμάσεις να ανεβάσεις στο ίντερνετ, με τίποτα δεν μπορείς να μεταφέρεις την ολάνθιστη αυτή μυρωδιά άνοιξης.

:(

Κάποιος με ρώτησε πριν λίγες μέρες αν φέτος στα γενέθλια θα κάνω κανένα πάρτι, και μου θύμισε, τι άλλο, ότι τα γενέθλια πλησιάζουν ολοταχώς.
Φρίκη και τρόμος, κλείνω τα 120 φέτος. Άσε που, από black humor σύμπτωση, όλο κάτι εικοσάχρονα έρχονται με σύμβαση στη δουλειά αυτές τις μέρες, έτσι, για να εντείνεται η φρίκη όλο και περισσότερο.
Το τελευταίο χτύπημα της μοίρας ήρθε από ένα κείμενο της λάιφο: της μόδας είναι λέει πλέον το twitter, τα μπλογκς είναι so 2004. Σα να λέμε, πάλιωσε το άθλημα, καινούριο κοσκινάκι, κι εγώ ακόμα δεινοσαυρίζω.
Ουφ, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός…

about kurt

20/02/67-05/04/94

παρά τρίχα

Σήμερα παρολίγο να με πατήσει αυτοκίνητο. Βγήκα εμπρός του ξαφνικά, σχεδόν έπεσα πάνω του - δηλαδή αυτός πήγαινα κανονικά και με το νόμο, εγώ είχα αλλού το μυαλό μου. Τη γλύτωσα κυριολεκτικά ξυστά, ένιωσα τη ζέστη του προφυλακτήρα να περνάει λίγο πιο πάνω απ’τα γόνατά μου.
Είχα βγει από το σπίτι με άσχημη διάθεση, συγκεκριμένα ήμουν πολύ θυμωμένη, πάρα πολύ τσατισμένη, συνήθως όταν είμαι έτσι νιώθω τα μηνίγγια μου να βαράνε ταμπούρλο και ένα κουμπί να μου πατήσεις, θα βρεθώ σε παράκρουση.
Αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφορετικά, μάλλον επειδή ήταν θυμός και στενοχώρια μαζί, το μυαλό είχε θολώσει, τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα αλλά δεν έβλεπα τίποτα, όλα σβηστά. Βγήκα στο δρόμο κανονικά, αυτό το είδα, το θυμάμαι, έκανα όλα τα βήματα από το πεζοδρόμιο-μέχρι-τη-μέση-του-δρόμου για να περάσω απέναντι, κοιτούσα κατάματα μπροστά.
Παρόλαυτά, μου διέφυγε το φουριόζο άσπρο αυτοκίνητο, με τον ασπρομάλλη οδηγό που ερχόταν καταπάνω μου. Ευθεία πήγαινε, εγώ βρέθηκα στο δρόμο του. Κλάσματα των κλασμάτων δευτερολέπτου σταμάτησε ο χρόνος, τι θα γίνει στη συνέχεια;
Δεν ξέρω πώς έγινε και τη γλύτωσα, μάλλον εκείνος κατάφερε να κόψει ταχύτητα, σίγουρα κατάφερα να ξυπνήσω από το λήθαργο, να κουνήσω τα πόδια μου και να φύγω από τη μέση.
Τα πόδια μου κοπήκανε στα γόνατα μόλις συνειδητοποίησα τι παρολίγο να γίνει. Βρισίδια που θα μου έριξε ο τύπος – και με το δίκιο του.

Σε όλο τον υπόλοιπο δρόμο μετά, όπου βάδιζα προσεκτικά και μόνο από τις διαβάσεις, η καρδιά μου πόναγε και χτύπαγε τρελά, ντούμπου ντούμπου.