Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

…when our friends become successful?

Μερικές φορές έχεις μια αίσθηση μοναξιάς και εγκατάλειψης όταν ένας καλός σου φίλος παντρεύεται. Χαρούμενο κι ευτυχισμένο γεγονός είναι αυτό δηλαδή, αλλά μετά εσύ ξαφνικά σταματάς να μπορείς να παίρνεις τηλέφωνο σπίτι ό,τι ώρα θες, σταματάς να μπορείς να βγαίνεις έστω για ένα καφέ ό,τι ώρα σου έρθει στο κεφάλι, πρέπει να αρχίζεις να γνωρίζεις το έτερον ήμισυ (κι αν δεν τον/την συμπαθείς, τι γίνεται;), πρέπει να αρχίζεις να προγραμματίζεις μακροπρόθεσμα πριν κάνεις κάτι, και γενικά νιώθεις «εμπόδια». Και αρκετή μοναξιά.
Άσε δε όταν αποκτήσει παιδί, αυτό κι αν αλλάζει τα πράγματα. Κι αν είσαι κι εσύ στην ίδια φάση, έχει καλώς, ανταλλάσσετε και κανένα νέο καθώς ανταλλάσσετε δοσομετρητές με το βρεφικό γάλα-σκόνη. Αν δεν είσαι όμως, η μόνη λύση είναι να αναζητήσεις νέους φίλους, κατά προτίμηση ελεύθερους, ή τελοσπάντων που να ακούνε «κατάλογο μάδερκεαρ» και να μην ξέρουν τι σημαίνει αυτό.
Από την άλλη, ενηλικιώνεσαι. Βλέπεις ότι υπάρχει κι άλλο πράγμα εκτός από σόπινγκ & φάκινγκ. Δείχνεις ενδιαφέρον, αλλά και φέρεσαι πιο τυπικά, έως και συμβατικά.
Πάντως, σίγουρα αρχίζεις και κρατάς κάποιες σκέψεις για τον εαυτό σου.
Ζήλεια; Εγωισμός; Χαίρεσαι για τη χαρά τη φίλου σου, αλλά ταυτόχρονα λυπάσαι για την κάμψη που επέρχεται στη φιλία σου…

Δεν υπάρχουν σχόλια: