Μέσα στην αναμπουμπούλα του καλοκαιριού, μερικά κινηματογραφικά έργα περνούν απαρατήρητα. Είδα το Fracture – το ποιο;;;Αυτό με τον Anthony Hopkins, αν και όλα τα λεφτά τοποθετούνται στον Ryan Gosling, τον τύπο που ήταν υποψήφιος για Όσκαρ στο “Half Nelson”.
Ο Ryan παίζει τον νεαρό, ανίκητο και ανερχόμενο δημόσιο κατήγορο, που θέλει να την κάνει για μια άκαρδη ιδιωτική εταιρεία, έναντι παχυλότατου μισθού.
Έλα όμως που στην τελευταία του υπόθεση, δολοφόνος είναι ο Hopkins – ε, και υπάρχει ποτέ περίπτωση να ερμηνεύει νορμάλ ρόλο αυτός ο άνθρωπος; Λοιπόν όχι, ένα psycho-διεστραμμένο (πλην κερατωμένο) σύζυγο παίζει, που καταφέρνει να κάνει σμπαράλια το νευρικό σύστημα και κατ’επέκταση τη ζωή του καημένου του Ryan με τα δολοφονικά καμώματά του.
Ο Hopkins βαριέται που ζει, ουσιαστικά παίζει τον Χάνιμπαλ χωρίς τη μάσκα και τις δαγκωματιές, ο Ryan όμως παίζει φανταστικά, είναι καλός, είναι πολύ καλός!
Και για να επιστρέψω στο έργο, είναι ένα σκοτεινό αστυνομικό θρίλερ, με σφιχτή πλοκή, σκηνοθεσία, σασπένς, ανατροπές, φοβερό σπίτι του δολοφόνου Hopkins the Hannibal, ειδύλλιο μεταξύ της μπλαζέ (i think) Rosamund Pike και του Ryan, κάποιες σκέψεις πάνω στην έννοια της δικαιοσύνης, εν ολίγοις, κρίμας που βγήκε μέσα στον καύσωνα και πήγε ψιλο-άπατο.
PS In Ryan we trust, είθε να ακολουθήσει καριέρα τύπου Edward Norton και να μην τον φάει η χολιγουντιανή μαρμάγκα ή η τυποποίηση σε χαζούς ρόλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου