Sacred Monsters

Αν έχω ένα παράπονο από τους γονείς μου είναι ότι δεν με πήγαν ποτέ μικρή να μάθω μπαλέτο. Ο χορός με εξιτάρει στο μάξιμουμ - λες να ήμουν χορεύτρια σε καμιά προηγούμενη ζωή; Όποτε βλέπω ωραίες χορευτικές παραστάσεις, μαζί με την ευχαρίστηση νιώθω και τρομερή ζήλεια που δεν είμαι εγώ ο χορευτής/η χορεύτρια. Κοινώς, θέλω να κόψω τις φλέβες μου παρά να παρακολουθήσω κι άλλο (που λέει ο λόγος).
Χτες είδα επιτέλους την Sylvie Guillem να χορεύει μαζί με τον Akram Khan, ως «Ιερά Τέρατα» στο Ηρώδειο. Εδώ να δεις νυστέρι που θα έπεφτε!
Αυτή η γυναίκα χόρευε όπως οι κοινοί θνητοί αναπνέουν. Το πανύψηλο και λυγερό σώμα της ήταν σαν 2 ευθείες γραμμές ποδιών και χεριών να συναντήθηκαν σε ένα κορμό, αλλά να πασχίζουν με πείσμα διαρκώς να αποσχιστούν. Ασύλληπτες διατάσεις, μοναδική ευλυγισία και εκφραστικότητα σε κάθε κίνηση – δηλαδή φαντάζομαι τη Guillem στην καθημερινή ζωή και με πιάνει νευρικό γέλιο: να κλείνει το ξυπνητήρι με το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού, να στρώνει το χαλί με ένα σπαγκάτ, να κάνει δυο στροφές στον αέρα και να βρίσκεται έξω από την πόρτα, να αυτοϊκανοποιείται με μερικά κουνήματα της λεκάνης μόνο, και άλλα τέτοια χαζά.
Υπήρχαν κάποια μέρη στο “Sacred Monsters» που θύμιζαν ψυχρές γυμναστικές επιδείξεις, αλλά τα περισσότερα μέρη μου φάνηκαν πολύ αισθαντικά, συγκινητικά, τρυφερά και με κάποιες δραματικές κορυφώσεις (οι καλλιτεχνικές ανησυχίες ενός χορευτή, στο σόλο του A. Khan – στη συνολική εμπειρία άλλωστε, συνεισέφεραν οι 2 ερμηνευτές/τραγουδιστές καθώς και η τριμελής ορχήστρα μουσικών).
Δεν περίμενα πάντως αυτοί οι 2 άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν τόσο διαφορετικές κουλτούρες και σχολές εκγύμνασης ο καθένας, ακόμα και σαν σώματα διαφέρουν: η Guillem έχει τη φιγούρα νεράιδας ενώ ο Khan είναι γήινος, ανθρώπινος, να ταιριάξουν τόσο όμορφα. Τα χορευτικά τους ήταν μαγεία, ήταν ξεκούραση του ματιού. Κρίμα που όλο αυτό κράτησε μόνο μία ώρα…