justice 4all

Σε αυτή τη νέα δουλειά πρέπει να είμαι αυστηρή (αλλά όχι αγενής), αμερόληπτη (αλλά όχι αναίσθητη), γρήγορη (αλλά όχι βιαστική), δίκαιη (τελεία και παύλα).

Δυο πράγματα μου έχουν κάνει εντύπωση μέχρι στιγμής, το πρώτο είναι τα κίνητρα των ανθρώπων.

Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να πράξει έξω και πέρα από το πλαίσιο των νόμων, καμιά φορά και της ανθρώπινης λογικής; Ξεκαθαρίζω ότι δεν μιλάω για βαριές πράξεις, δολοφονίες και τέτοια, ούτε καν για ποινικά αδικήματα (αν και κάποια από αυτά που βλέπω επιδέχονται ποινικών κυρώσεων). Αναφέρομαι σε πιο «απλά» και μονοσήμαντα, ας πούμε οικονομικά ή/και διοικητικά αδικήματα.

Το πλέον σύνηθες κίνητρο είναι η αδιαφορία, ο σταρχιδισμός, αλλά κοντά εκεί βρίσκεται και η ηθελημένη βλακεία (λέγεται και εξυπνακισμός), το θράσος του ελληνάρα (όλοι το κάνουν, γιατί κόλλησες σε μένα;), η ανάγκη για διευκόλυνση και απλοποίηση των διαδικασιών (επανίδρυση του κράτους, where art thou?), αλλά και η αθώα χαζομάρα.

Βεβαίως υπάρχουν και οι αδίστακτοι που έχουν προμελετήσει το έγκλημα, ξέρουν ακριβώς τι κάνουν και 99 στις 100 φορές έχουν βρει και εξιλαστήριο θύμα, ώστε αν η απάτη αποκαλυφθεί, οι ίδιοι να πέσουν στα μαλακά. Αυτό είναι ακόμα πιο εγκληματικό κατά τη γνώμη μου, αλλά δεν υπάρχει γραμμένο σε κάποιο νόμο, οπότε δεν μπορείς να το στηρίξεις τυπικά, αν φτάσει σε δικαστήριο.

Οπωσδήποτε και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί μπάζουν από παντού, το σύστημα είναι σάπιο, τα θεμέλια σαθρά, βρόμα, μπόχα, δυσωδία, τα ποντίκια χορεύουν φρενιασμένα άμα λείπει ο γάτος – άσε που κι ο γάτος γέρος, ψωριάρης και νηστικός είναι κι αυτός, τι να σου κάνει.

Τέλος, σαν κίνητρο πρέπει να αναφερθεί και η ανάγκη. Η απλούστερη, πρωτόγονη, πρωτογενής ώθηση του ανθρώπου να καλύψει τις «τρύπες» που βρίσκονται στα πρώτα σκαλοπάτια της πυραμίδας του Μάσλοου, τροφή, στέγη, ασφάλεια – δε σου κάνω πλάκα ότι υπάρχουν σήμερα και αυτά, τέτοιες ελλείψεις μπορεί να δώσουν πολύ περίεργα αλλά εξαιρετικά δραστικά ερεθίσματα στον εγκέφαλο του ανθρώπου.
Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση, ή τελοσπάντων με απασχολεί σε όλη τη διαδικασία, είναι η σχέση δικαιοσύνης – επιείκειας. Παρακαλώ, περάστε, ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω.
Δεν μιλάω να έχεις διαπράξει παρόμοια αδικήματα και να καλείσαι τώρα να δικάσεις συνάνθρωπους διαπράξαντες, όχι. Σκέφτομαι γενικότερα, ότι ο καθένας λίγο ως πολύ έχει κάνει τις δικές του βλακείες στη ζωή, μπορεί ηθελημένα, μπορεί από λάθος, όλο και κάποιο στίγμα υπάρχει στο δικό σου, προσωπικό, εσωτερικό μητρώο. Κανείς δεν είναι άσπιλος, ακόμα και αν την έχει σκαπουλάρει (ειδικά τότε).

Ποιος είσαι εσύ λοιπόν που θα σφίξεις τα λουριά στον άλλο; Και έπειτα, πόσο να τα σφίξεις;

Να ακολουθήσεις κατά γράμμα τον άτεγκτο και ψυχρό νόμο ή να τον μετριάσεις ακούγοντας το ανθρώπινο ένστικτό σου; Και αν υπολογίσεις και τα κίνητρα που λέγαμε παραπάνω, μήπως σε κάποιες περιπτώσεις δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα; Αν όχι οι πράξεις, τουλάχιστον οι άνθρωποι;

Επόμενο κεφάλαιο / επερχόμενο ποστ: η μεταμέλεια άργησε μια μέρα.

Συνήθως κιόλας δεν έρχεται ποτέ, ή αν έρθει δεν εξωτερικεύεται, γεγονός ακόμα χειρότερα για τον ένοχο, γιατί ζει σιωπηλά και βασανιστικά με τις τύψεις του.