Κορίτσια, δέστε τις ζώνες σας γερά,

... ο Ταραντίνο ξαναχτυπά!

Τι αυτοκινητο-κυνηγητά, τι μουσικές, τι γκόμενες, τι κακός (ο Kurt Russell), τι σορτσάκια (της Vanessa Ferlito), τι διάλογοι, τι σκηνοθεσία, τι χαβαλές, τι ταινία, μαμά!

Θέλω διακοπές τώρα!

Το ΣΚ που πέρασε άδειασε η πόλη από τους δικούς μου γνωστούς.

Αδέρφια, γονείς και φίλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για τις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Αρμυρά sms κατέφθαναν «είμαστε στην παραλία/ πίνουμε ουζάκια/ πίνουμε μπύρες/ δεν μπορείς να φανταστείς τι ωραία που είναι εδώ».
Καλά να περνάτε και ας με τυραννάτε με τη συμπεριφορά σας αυτή!
As for me, 10 more daze to go…

i think you're amazing

the Edge of Heaven

Πρωτογνώρισα τον George Michael αιώνες πριν, από το βίντεο κλιπ του “Wake me up before you go-go”. Μπορεί να είχε απαίσιο μαλλί-χαίτη και απαράδεκτα σορτσάκια, αλλά κάτι σκίρτησε μέσα μου.

Λίγο αργότερα, όταν τον είδα να χορεύει έτσι στο βίντεο του “Faith” αποφάσισα ότι ο George ήταν ο άντρας που ήθελα να παντρευτώ.

Στην εφηβεία είχα γεμάτο το δωμάτιό με αφίσες του - αν περνούσε μια μέρα χωρίς να αναφέρω το όνομα του για οποιονδήποτε λόγο, η μητέρα μου ανησυχούσε και ρώταγε «Τι έχεις παιδί μου; Είναι καλά ο Τζωρτζ;». Η μέρα που έμαθα ότι ο George το σηκώνει το σακάκι (ή το γυαλίζει το πομολάκι), ήταν η χειρότερη της μέχρι τότε ζωής μου.

Όταν άκουσα ότι θα έρθει για συναυλία στην Αθήνα, ήθελα να πάω κι ας τραγούδαγε και πλέιμπακ που λέει ο λόγος. Πέρα από ό,τι έχει γραφτεί και ακουστεί για την προσωπική του ζωή, ο G.M. ήταν και είναι ένας εξαιρετικός μουσικός, ταλαντούχος συνθέτης και έχει και φωνάρα.
Χτες λοιπόν πήγα στο ΟΑΚΑ με διάθεση ρουβίτσας που περιμένει το είδωλό της: ήθελα να χοροπηδήσω και να ουρλιάξω «Γιώργο» μέχρι να με ρωτάνε την άλλη μέρα στο γραφείο γιατί έκλεισε ο λαιμός μου.
Η συναυλία αρχίζει – ποιο είναι το πρώτο τραγούδι άραγε;
Song to the Siren, This Mortal Coil, μου θυμίζει λίγο την άλλη διασκευή που είχε κάνει ο George στο “Calling You”, από την ταινία Café Bagdad. Να κλάψω ή να φωνάξω;
Δεν προλαβαίνω να αποφασίσω, αρχίζει ο καταιγισμός των "Fastlove", "Too Funky", ο George μας φωνάζει να χορέψουμε.
"Everybody wants a lover like that!", ουρλιάζει ο κόσμος.
Η πρώτη συγκίνηση για μένα, το “Father Figure”:
That's all I wanted/ But sometimes love can be mistaken/ For a crime
That's all I wanted/ Just to see my baby's/ Blue eyed shine
This time I think that my lover/ Understands me
If we have faith in each other/ Then we can be/ Strong
Η φωνή του βγαίνει ήρεμα, αβίαστα, η ερμηνεία είναι εκπληκτική…
Ε, μετά αρχίζουν πάλι τα κλαπατσίμπαλα, καθώς επιστρέφουμε στη Wham! φάση με το “Everything she wants”, ένα τραγούδι με ξεκάθαρα ξανθοπουλικούς στίχους, αλλά συγκλονιστικά beats - το σύμπαν δονείται!
Δεν ανέφερα τα φοβερά γραφικά που προβάλλονται στην οθόνη-κυλιόμενο ιμάντα, που καταλαμβάνει κεντρικό μέρος της σκηνής και κάνει τον G.M. να φαίνεται ότι όντως βρίσκεται μέσα στο εκάστοτε σκηνικό - πολύ καλή ιδέα, εντυπωσιακή και ταυτόχρονα απλή και λειτουργική.
Μια ανάσα με το "Easier Affair" και τσουπ ο Γιωργάκης τοποθετεί το σκαμνάκι του πάνω σε μια θάλασσα που στραφταλίζει, ενώ ένας πύρινος ήλιος δύει από πίσω του: ακούω live το Praying for Time και πάλι δεν ξέρω τι να κάνω, να κλάψω ή να φωνάξω;;; Ξεκουφαίνω τους δίπλα τραγουδώντας:
This is the year of the guilty man/ Your television takes a stand
And you find that what was over there is over here
It's hard to love there's so much to hate
Hanging on to hope when there is no hope to speak of
And the wounded skies above say it's much too late
So maybe we should all be praying for time
Δυο τραγούδια ακόμα πριν το μπρέικ: “Star People”, με υπέροχες εικόνες από σταρ του σινεμά και όχι μόνο, να προβάλλονται στην οθόνη-κινηματογραφική μπομπίνα και αποθέωση στο “Shoot the Dog” με την εμφάνιση του μπαλονιού Μπους-με-σκυλάκι-Μπλερ στη σκηνή.
Κλείνουν τα φώτα της σκηνής, ανάβουν οι προβολείς, η οθόνη αναφέρει “Back in 19:49”.

Μετά από 20 λεπτά λοιπόν, ακούμε ελικόπτερα και βλέπουμε τον George ντυμένο αστυνομικό, με τις χειροπέδες στο τσεπάκι για άμεση χρήση, να τραγουδάει πάνω στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη το “Outside”. Τι έχει τραβήξει κι αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του!
"Spinning the wheel", "Flawless" και μετά "Jesus to a Child", αφιερωμένο στον Ανσέλμο, που πέθανε. Εκεί κλαίω, δεν μπορώ να συγκρατηθώ, η ερμηνεία πολύ ζεστή, πολύ συγκινητική.

Αλλά ο άνθρωπος πρέπει να κοιτάει μπροστά στη ζωή του, nomatterwhat, και ακούγοντας ήχους εκκλησιαστικού οργάνου, ατενίζοντας την κατασκευή του Καλατράβα, σκάει χαμόγελο στο πρόσωπο: well I guess it would be nice, if I could touch your body, I no not everybody, has got a body like you!
Ναι, ναι, ναι, είναι το τραγούδι που εκτόξευσε τη σόλο καριέρα του sexy George, βλέπουμε και σκηνές από το βίντεο-κλιπ, ακούμε την ροκενρολίστικη κιθάρα, WE GOTTA HAVE FAITH, σου λέω!
Το "Amazing" το αφιερώνει στη νέα του αγάπη, τον Κένι, στο “I’m Your Man” μου δίνεται άλλη μια χρυσή ευκαιρία να καταφθάσω μουγκή στο γραφείο (“If you’re gonna do it, do it right”) από τη λαρυγγίτιδα, αλλά εκεί που χάνω τη μπάλα είναι στο “Edge of Heaven”.

Από τα γρήγορα, είναι το πιο αγαπημένο μου των Wham!.

O George χωρίζει το στάδιο στα 3, ώστε να τον βοηθούν στα φωνητικά, η ομάδα Α λέει το «γιεγιεγιέα», η Β το «ταραραραρα» και η Γ το «γιεγιεγιεγιέεγιεα». Mας λέει ότι είναι παρούσα στο ΟΑΚΑ η οικογένειά του και να βοηθήσει και αυτή.
Πανζουρλισμός, ευδαιμονία, hands clapping, επιστροφή στα ‘80s και κάπου εδώ μας αποχαιρετά και φεύγει από τη σκηνή.
Αφού πιαστήκανε το χέρια μας να τον χειροκροτάμε να ξαναβγεί, όλη η σκηνή γίνεται πορτοκαλιά του ηλιοβασιλέματος, αρχίζουν τα σαξόφωνα και προσπαθείς να φανταστείς ποιο ήταν το πρώτο αγόρι (κορίτσι) με το οποίο χόρεψες αυτόν τον ντοβρουτζά καψούρας. “So I never gonna dance again, guilty feet have got no rhythm” και καλά…

Κινητά (αντί για αναπτήρες), αγκαλιάζεις τον καλό σου και τραγουδάς «Πλιιιιιιζ στέεεει!».
Σιγά μην αφήσουμε να κλείσει η συναυλία με το "Careless Whisper", ξαναχειροκροτάμε, ο Τζωρτζ έχει ενέργεια για ένα “Freedom 90”, τι καλά, τι καλά, τι καλά!
All you have to see, is that I don’t belong to you, and you don’t belong to me, yea yea!...

Ενδιάμεσα τραγουδήσαμε “happy birthday” σε έναν από τους μουσικούς του G.M. που είχε γενέθλια, και ακούσαμε τον Yiog να λέει ότι είμαστε η μοναδική χώρα που προφέρει σωστά το όνομά του (Γιώργος, Γιώργος!).

Δεν είναι κατάσταση αυτή, όλα τα παιδικά σου είδωλα να έρχονται 100 χρόνια καθυστερημένα για συναυλία, και να παλεύεις με τον παλιμπαιδισμό σε τέτοια ηλικία.

Αλλά, άξιζε. Ο George Michael είναι από τους τελευταίους μια γενιάς καλλιτεχνών που η σχέση τους με τη μουσική είναι βιωματική και όχι κατασκευασμένη, επιφανειακή.

ΥΓ Ο Μιχάλης Δ (ή όποιος ήταν αυτός με το άσπρο καπελάκι στα δεξιά της σκηνής), έπαιξε για προθέρμανση ένα απολαυστικό, καταιγιστικό, καρα-μέινστριμ, disco dj set, από αυτά που πλέον δεν τα πετυχαίνεις σε κλαμπ (που δεν λέγονται vinilio τέλοσπάντων) και αποτέλεσε καλή επιλογή στην αναμονή για την εμφάνιση του G.M.

ζ ε σ τ α ί ν ο μ α ι

αφρικάνικη ζέστη, αφρικάνικη φωτογραφία...

Dominus Winery

Architects: Herzog & De Meuron
Location: Yountville, Napa Valley, California, USA
Year of construction: 1996-98.
Cost: $ 5,400,000
Useable surface area: 4,100 m2.

"A combination of sensorial and intellectual pleasure": that's how Jorge Silvetti, member of the panel of judges which awarded the Pritzker Prize for 2001, described the architecture of Herzog & De Meuron, winners of the competition for London's New Modern Tate Gallery.

Το οικοδόμημα είναι τεράστιο, γραμμικό, μονοκόμματο, μονολιθικό. Από μακριά όμως προκαλεί μια φευγαλέα εντύπωση, σαν μια ευθεία που χάνεται και διαλύεται μέσα στο τοπίο που το περιβάλλει.

Λίθοι από βασάλτη της περιοχής εγκλεισμένοι σε συρματόπλεγμα είναι όλη κι όλη η φιλοσοφία της δομής του, εξού και το μεγαλείο της απλότητάς του. Οι πέτρες φιλτράρουν το φυσικό φως και δημιουργούν ιδανικές «μικροκλιματικές» συνθήκες, διαχέοντας τον αέρα και ρυθμίζοντας τις διακυμάνσεις τις θερμοκρασίας – πράγματα σημαντικά για την σωστή έναρξη της ζύμωσης και την ωρίμανση του κρασιού.

«Οι αρχιτέκτονες Herzog & De Meuron περιγράφουν τη δουλειά τους ως εξής: «Η δύναμη των κτηρίων μας έγκειται στον άμεσο, ενστικτώδη αντίκτυπο που αυτά επιφέρουν στον επισκέπτη».

Δυστυχώς, το οινοποιείο δεν είναι ανοικτό προς επίσκεψη στο ευρύ κοινό…

Dominus Estate
archtctrl info

justice 4all

Σε αυτή τη νέα δουλειά πρέπει να είμαι αυστηρή (αλλά όχι αγενής), αμερόληπτη (αλλά όχι αναίσθητη), γρήγορη (αλλά όχι βιαστική), δίκαιη (τελεία και παύλα).

Δυο πράγματα μου έχουν κάνει εντύπωση μέχρι στιγμής, το πρώτο είναι τα κίνητρα των ανθρώπων.

Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να πράξει έξω και πέρα από το πλαίσιο των νόμων, καμιά φορά και της ανθρώπινης λογικής; Ξεκαθαρίζω ότι δεν μιλάω για βαριές πράξεις, δολοφονίες και τέτοια, ούτε καν για ποινικά αδικήματα (αν και κάποια από αυτά που βλέπω επιδέχονται ποινικών κυρώσεων). Αναφέρομαι σε πιο «απλά» και μονοσήμαντα, ας πούμε οικονομικά ή/και διοικητικά αδικήματα.

Το πλέον σύνηθες κίνητρο είναι η αδιαφορία, ο σταρχιδισμός, αλλά κοντά εκεί βρίσκεται και η ηθελημένη βλακεία (λέγεται και εξυπνακισμός), το θράσος του ελληνάρα (όλοι το κάνουν, γιατί κόλλησες σε μένα;), η ανάγκη για διευκόλυνση και απλοποίηση των διαδικασιών (επανίδρυση του κράτους, where art thou?), αλλά και η αθώα χαζομάρα.

Βεβαίως υπάρχουν και οι αδίστακτοι που έχουν προμελετήσει το έγκλημα, ξέρουν ακριβώς τι κάνουν και 99 στις 100 φορές έχουν βρει και εξιλαστήριο θύμα, ώστε αν η απάτη αποκαλυφθεί, οι ίδιοι να πέσουν στα μαλακά. Αυτό είναι ακόμα πιο εγκληματικό κατά τη γνώμη μου, αλλά δεν υπάρχει γραμμένο σε κάποιο νόμο, οπότε δεν μπορείς να το στηρίξεις τυπικά, αν φτάσει σε δικαστήριο.

Οπωσδήποτε και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί μπάζουν από παντού, το σύστημα είναι σάπιο, τα θεμέλια σαθρά, βρόμα, μπόχα, δυσωδία, τα ποντίκια χορεύουν φρενιασμένα άμα λείπει ο γάτος – άσε που κι ο γάτος γέρος, ψωριάρης και νηστικός είναι κι αυτός, τι να σου κάνει.

Τέλος, σαν κίνητρο πρέπει να αναφερθεί και η ανάγκη. Η απλούστερη, πρωτόγονη, πρωτογενής ώθηση του ανθρώπου να καλύψει τις «τρύπες» που βρίσκονται στα πρώτα σκαλοπάτια της πυραμίδας του Μάσλοου, τροφή, στέγη, ασφάλεια – δε σου κάνω πλάκα ότι υπάρχουν σήμερα και αυτά, τέτοιες ελλείψεις μπορεί να δώσουν πολύ περίεργα αλλά εξαιρετικά δραστικά ερεθίσματα στον εγκέφαλο του ανθρώπου.
Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση, ή τελοσπάντων με απασχολεί σε όλη τη διαδικασία, είναι η σχέση δικαιοσύνης – επιείκειας. Παρακαλώ, περάστε, ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω.
Δεν μιλάω να έχεις διαπράξει παρόμοια αδικήματα και να καλείσαι τώρα να δικάσεις συνάνθρωπους διαπράξαντες, όχι. Σκέφτομαι γενικότερα, ότι ο καθένας λίγο ως πολύ έχει κάνει τις δικές του βλακείες στη ζωή, μπορεί ηθελημένα, μπορεί από λάθος, όλο και κάποιο στίγμα υπάρχει στο δικό σου, προσωπικό, εσωτερικό μητρώο. Κανείς δεν είναι άσπιλος, ακόμα και αν την έχει σκαπουλάρει (ειδικά τότε).

Ποιος είσαι εσύ λοιπόν που θα σφίξεις τα λουριά στον άλλο; Και έπειτα, πόσο να τα σφίξεις;

Να ακολουθήσεις κατά γράμμα τον άτεγκτο και ψυχρό νόμο ή να τον μετριάσεις ακούγοντας το ανθρώπινο ένστικτό σου; Και αν υπολογίσεις και τα κίνητρα που λέγαμε παραπάνω, μήπως σε κάποιες περιπτώσεις δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα; Αν όχι οι πράξεις, τουλάχιστον οι άνθρωποι;

Επόμενο κεφάλαιο / επερχόμενο ποστ: η μεταμέλεια άργησε μια μέρα.

Συνήθως κιόλας δεν έρχεται ποτέ, ή αν έρθει δεν εξωτερικεύεται, γεγονός ακόμα χειρότερα για τον ένοχο, γιατί ζει σιωπηλά και βασανιστικά με τις τύψεις του.

Friday i'm in Love

Ή μάλλον: I’m in love with Friday, this Friday in particular.
Πρώτο και κύριο, ευελπιστώ μέχρι το μεσημέρι να αποτινάξω ένα βαρύ φορτίο που κουβαλάω στο δουλειά. Σκέφτομαι το φορτίο και πανικοβάλλομαι. Μετά όμως ποιος με πιάνει! Αλλά μέχρι τότε, υπομονή…
Δεύτερο και σημαντικό επίσης, να ξαποστείλω μερικούς-μερικούς για διακοπές, να ησυχάσουν κι αυτοί κι εγώ.
(μια εβδομάδα ηρεμίας στο γραφείο, τι άλλο να ζητήσει κανείς)
Ευτυχώς που η Τετάρτη ήταν μια καλή μέρα, γέμισαν κάπως οι μπαταρίες με τη συναυλία Tori Amos/Air/James, κι ας ψόφησα στην κούραση (μη με κοροϊδεύεις που χασμουριέμαι, εντάξει; :)
Κι ας μη μου αρέσουν οι James – αν και ήταν γενναιόδωροι με το κοινό και ο τραγουδιστής σε καλή φόρμα. Πάντως, κάποιος να πει στον Booth ότι το look καράφλα-τσιγκελωτό μουστάκι δεν του πάει και ιδιαίτερα – σε κανέναν δεν πάει εδώ που τα λέμε, εκτός κι αν πρόκειται για ναρκο-βαρώνο από την Κολομβία.
Την Tori Amos λυπήθηκα που βγήκε στο ντάλα ήλιο να πει τα μοιρολόγια της, το ξόρκι δεν έπιασε. Αλλά είχε ωραία κοστούμια, ωραίες περούκες. Και ήταν ποοοοολύ αδύνατη. Και φωνή - είχε ωραία φωνή, καλύτερη κι από τους δίσκους της. Εντυπωσιακό.
Πιο πολύ μου άρεσαν οι Air, μικροσκοπικοί μέσα στα άσπρα συνολάκια τους, με φωνητικά που τους έβγαιναν τελείως bee gees. Vous êtes sexy aussi!
Πόσοι να ήταν άραγε αυτοί που είδαν και τους 3 προχτές; Ελάχιστοι, όλοι για τους James είχαν έρθει. Ποιος πρόλαβε και τους Matisse; - Τους ποιους;;
Ο χώρος ήταν πολύ ωραίος, να που ο Καλατράβα επιτέλους εντάχθηκε στον ιστό της πόλης χωρίς να δίνει την εντύπωση κουφαριού ψόφιου μαμούθ.

Και τι πολύς κόσμος, σαν να έχει 45 βαθμούς και να έχουν καταφύγει όλοι στην παραλία.

Παραληρώ, αλλά δε με νοιάζει, αύριο είναι επιτέλους Παρασκευή...

sexy boy - air (live from coachella)

Norwegian Wood - H. Murakami

Εδώ και 4 μέρες γυρνούσα σπίτι και τρύπωνα μέσα στη ζεστασιά των φύλλων του, αλλά τώρα το βιβλιαράκι μου τελείωσε… :(

Losing their religion

LA Church 'agrees abuse pay deal'
More than 500 people allegedly abused by Los Angeles Catholic priests are to receive a record-breaking compensation pay-out, their main lawyer says.

The Roman Catholic Archdiocese of Los Angeles has agreed to pay $660 million to 500 victims of sexual abuse dating back as far as the 1940s in the largest compensation deal of its kind, the plaintiffs' lawyers said on Saturday.

???

hetera topia

"Η Heterotopia είναι ένας διαλογισμός πάνω στη φύση της ερμηνείας (πολλοί θεωρούν τον σύγχρονο χορό σαν μια "μεταφραστική τέχνη" και ορίζουν τη μετάφραση ως πρωταρχική διαδικασία σε κάθε δημιουργική πράξη) και τις αποτυχίες που ενέχουν οι προσπάθειες της για "μεταφραστική" αποκωδικοποίηση. Το έργο διαδραματίζεται σε 2 σκοτεινές τοπογραφίες μιας άναρθρης κι ασύνδετης επιθυμίας. Η μία - ένα άγριο, θορυβώδες και υπερφυσικό ορατόριο που εκτελείται και αποδίδεται σε ακατάληπτες και παρόλα αυτά (κατα)νοητές γλώσσες - χρησιμεύει σαν συμπληρωματική ορχήστρα στην άλλη τοπογραφία, μια αλλόκοτη συνάθροιση ακουόντων όντων, που οι μάταιες προσπάθειες τους να κατανοήσουν την περίπλοκη μουσική έχουν ως αποτέλεσμα ακόμη πιο παράξενες κι αλλόκοτες δράσεις."

- από το πρόγραμμα της παράστασης "Heterotopia"-The William Forsythe Company

Σου'χει τύχει ποτέ να αναρωτηθείς εάν αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι τέχνη ή μαλακία; Ενδεχομένως να νιώσεις εξαπατημένος που έδωσες τα λεφτά σου/το χρόνο σου για να μπεις σε μια έκθεση/ένα θέατρο/μια κινηματογραφική αίθουσα;

Το πιο περίεργο είναι να νιώσεις αρχικά εξαπατημένος, αλλά εφόσον η ιδέα συνεχίζει να παιδεύει το μυαλό σου για μέρες, ίσως τελικά να βρεις ότι βιάστηκες να αποφανθείς.

Γράφω για την χορευτική/εικαστική περφόμανς "Heterotopia" που είδα τις προάλλες, η οποία έστειλε από το πρώτο δεκάλεπτο τη μισή παρέα στο μπαρ για ποτό, να πιει να ξεχάσει το ακατανόητο θέαμα που εκτυλισσόταν παραδίπλα, και τους άλλους μισούς να τρέχουν σαστισμένοι από αίθουσα σε αίθουσα, προσπαθώντας να κατανοήσουν τι γίνεται, να ολοκληρώσουν μια εικόνα στο μυαλό τους...

Εν πάσει περιπτώσει και περί ορέξεως ουδείς λόγος, προσωπικά ένιωσα στο στοιχείο μου αντικρίζοντας αυτή την αναπαράσταση της βαβέλ, βουτηγμένη στον επιβλητικό, κατάμαυρο χώρο της Πειραιώς. Μέσα στο θόρυβο των κινήσεων και τον ορυμαγδό των ακατάληπτων φωνασκιών, το μυαλό παράτησε σοκαρισμένο τις σκεψούλες και τα προβληματάκια του - βρήκε μια ευρύτερη εικόνα (the big picture) να αγκιστρωθεί.

Η άλλη σκηνή βέβαια, αυτή που τα όντα μόνο άκουγαν τους δίπλα και ανάλογα προσπαθούσαν να αντιδράσουν, με πίκρανε, ήταν αν μη τι άλλο καταθλιπτική, αλλά είχε και ψήγματα αισιοδοξίας, γιατί η "προσπάθεια να..." κρύβει ενδόμυχα μια ευχή, ένα πόθο και η ύπαρξη αυτών σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει ακόμα ζωή μέσα του.

Απαισιόδοξο ήταν τα σκηνικό, όλη αυτή η μαυρίλα, ο μινιμαλισμός, οι άφωτοι φωτισμοί έχουν αρχίσει λίγο να μου δίνουν στα νεύρα φέτος. Πάντως βγήκα με αρκετή αισιοδοξία από την αίθουσα - δύσκολο πράγμα η επικοινωνία, αυτά τα περίεργα όσο και ετερόκλητα όντα εκειμέσα όμως, φάνηκαν κουτσά στραβά να το πετυχαίνουν.

Και λίγο ψάξιμο στο δίκτυο, υλικό για (περαιτέρω) σκέψη/διάβασμα:

Heterotopia may refer to:
- Heterotopia (medicine), the displacement of an organ from its normal position
- An "other place", a concept related to utopia
- A concept of "other spaces" by the philosopher Michel Foucault

- heterotopia & second life

- the william forsythe company

η φωτογραφία από το site του φεστιβάλ αθηνών

Dream a little Dream of...

Rubik Cubik

Σε μια σκηνή του Pursuit of Happynness, ο Will Smith καταφέρνει να λύσει τον «νεοφερμένο» τότε κύβο του Ρούμπικ μέσα σε ένα ταξί, σε ελάχιστο χρόνο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να πείσει το υψηλόβαθμο στέλεχος και πιθανό αυριανό εργοδότη, να δώσει σε αυτόν την πολυπόθητη και ακριβοθώρητη ευκαιρία για εργασία.

Το στέλεχος μένει με το στόμα ανοιχτό μπροστά στο κατόρθωμα και βεβαίως ο Will κερδίζει αυτό που επιθυμούσε.
Βρισκόμαστε στις αρχές των ‘80s και ο κύβος του Ρούμπικ είναι το νέο γκίμικ / παιχνίδι / κόλλημα και τελικά, σύμβολο της δεκαετίας εκείνης.
Για να γυρίσει αυτή τη σκηνή, ο Will Smith εκπαιδεύτηκε από τον Tyson Mao (ή κατά άλλους, από τον αδερφό του, Toby – σπασίκλες πάντως ήταν και οι 2, αν θες τη γνώμη μου), παγκόσμιο πρωταθλητή στην ταχύτερη λύση του κύβου με κλειστά μάτια παρακαλώ. (σπασίκλας, σπασίκλας!…)
Αυτός είναι ένας τρόπος για να λύσεις τον κύβο Ρούμπικ, εκτός φυσικά από το speedcubing, ή από το να λύσεις το ρημάδι κάτω από το νερό-με-μια-ανάσα-μόνο, ή να το λύσεις μόνο με το ένα χέρι, ή, γιατί όχι, με τα πόδια.
Τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν έχω λύσει τον εν λόγω κύβο, αλλά ούτε και ποτέ είχα αποκτήσει έναν.
Θέλω να βρω ένα ρούμπικ διακαώς - πλέον υπάρχει το ίντερνετ, άρα υπάρχουν και λυσάρια ;)
Δυστυχώς, η ταινία δεν είχε άλλα ενδιαφέροντα σημεία, ήταν σα να βλέπεις Ξανθόπουλο με Βασιλάκη Καΐλα μαζί, με φόντο την κόκκινη γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο…

know your headlines

• Live Earth, Μαζική διαδήλωση ή απλώς ένα μεγάλο πάρτι;
  (oh, what the fuck:)
  Who gave the best Live Earth performance?
  
  
• Νέο Boeing, ονειρεμένο, πράσινο και οικολογικό: 20% χαμηλότερη κατανάλωση καυσίμων, λιγότερη παραγωγή ρύπων, δεν κάνει και τόσο θόρυβο κατά την απογείωση, οπότε, κοιμήσου ήσυχος…
  
  
• Κατά ένα διεστραμμένο τρόπο, ο νέος (κυριολεκτικά) Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, David Miliband, μου θυμίζει τον Wentworth Miller από το Prisonbreak (ο τρόπος που μισοκλείνουν τα μάτια; η βρετανική καταγωγή/προφορά;). Επίσης, στο αντίκρισμα αυτού του νέου, ανερχόμενου, goodlooking, οικογενειάρχη πολιτικού δεν μπορώ να μην σκεφτώ τον αντίστοιχο ήρωα/βουλευτή Τρότερ του «Κλειστού Κύκλου» του Jonathan Coe. To the spot, if I may add…
  
  
• Ο προαστιακός έφτασε στο Κιάτο, αυτό κι αν είναι νέο – μου’το λεγε ένας γνωστός 6-7 χρόνια πριν και εγώ τον κορόιδευα… Φιλενάδα, μήπως το σπίτι να το φτιάξεις στο χωριό τελικά;;
  
  
• Πέραν της σοβαρότητας της καταστάσεως: ο επίτιμος Μητσοτάκης πήγε να επισκεφτεί τον Χριστόδουλο με ευχές για καλή ανάρρωση, για τρίτη μάλιστα φορά. Καλά, οι φρουροί του αρχιεπίσκοπου τα μέιλ τους δεν τα διαβάζουν;

gogol bordello

guilty pleasure

nip / tuck

Σε είδα...

...μέσα στο πλήθος να περπατάς, τη μια φορά μόνος, την άλλη με φίλους.
Απορώ με το πόσο εύκολα σε εντοπίζω μέσα στο χαμό, είναι λες και λειτουργεί αυτόματο ραντάρ. Μάλλον και συ με βλέπεις, αλλά κανείς τελικά δε μιλάει στον άλλον.
Δεν έχω τίποτα να σου πω δηλαδή, αλλά αναρωτιέμαι καμιά φορά πώς θα ήταν αν ποτέ μιλάγαμε, τι θα λέγαμε, αν θα κοιταζόμασταν στα μάτια, αν θα δίναμε τα χέρια για χαιρετισμό, τέτοια.
Πόσος καιρός έχει περάσει; Βαριέμαι και να τον υπολογίσω.
Μια άλλη εντελώς ζωή.

What’s the sound of a feeling? (fracture)

Μέσα στην αναμπουμπούλα του καλοκαιριού, μερικά κινηματογραφικά έργα περνούν απαρατήρητα. Είδα το Fracture – το ποιο;;;
Αυτό με τον Anthony Hopkins, αν και όλα τα λεφτά τοποθετούνται στον Ryan Gosling, τον τύπο που ήταν υποψήφιος για Όσκαρ στο “Half Nelson”.
Ο Ryan παίζει τον νεαρό, ανίκητο και ανερχόμενο δημόσιο κατήγορο, που θέλει να την κάνει για μια άκαρδη ιδιωτική εταιρεία, έναντι παχυλότατου μισθού.
Έλα όμως που στην τελευταία του υπόθεση, δολοφόνος είναι ο Hopkins – ε, και υπάρχει ποτέ περίπτωση να ερμηνεύει νορμάλ ρόλο αυτός ο άνθρωπος; Λοιπόν όχι, ένα psycho-διεστραμμένο (πλην κερατωμένο) σύζυγο παίζει, που καταφέρνει να κάνει σμπαράλια το νευρικό σύστημα και κατ’επέκταση τη ζωή του καημένου του Ryan με τα δολοφονικά καμώματά του.
Ο Hopkins βαριέται που ζει, ουσιαστικά παίζει τον Χάνιμπαλ χωρίς τη μάσκα και τις δαγκωματιές, ο Ryan όμως παίζει φανταστικά, είναι καλός, είναι πολύ καλός!
Και για να επιστρέψω στο έργο, είναι ένα σκοτεινό αστυνομικό θρίλερ, με σφιχτή πλοκή, σκηνοθεσία, σασπένς, ανατροπές, φοβερό σπίτι του δολοφόνου Hopkins the Hannibal, ειδύλλιο μεταξύ της μπλαζέ (i think) Rosamund Pike και του Ryan, κάποιες σκέψεις πάνω στην έννοια της δικαιοσύνης, εν ολίγοις, κρίμας που βγήκε μέσα στον καύσωνα και πήγε ψιλο-άπατο.

PS In Ryan we trust, είθε να ακολουθήσει καριέρα τύπου Edward Norton και να μην τον φάει η χολιγουντιανή μαρμάγκα ή η τυποποίηση σε χαζούς ρόλους.

Sacred Monsters

Αν έχω ένα παράπονο από τους γονείς μου είναι ότι δεν με πήγαν ποτέ μικρή να μάθω μπαλέτο. Ο χορός με εξιτάρει στο μάξιμουμ - λες να ήμουν χορεύτρια σε καμιά προηγούμενη ζωή; Όποτε βλέπω ωραίες χορευτικές παραστάσεις, μαζί με την ευχαρίστηση νιώθω και τρομερή ζήλεια που δεν είμαι εγώ ο χορευτής/η χορεύτρια. Κοινώς, θέλω να κόψω τις φλέβες μου παρά να παρακολουθήσω κι άλλο (που λέει ο λόγος).
Χτες είδα επιτέλους την Sylvie Guillem να χορεύει μαζί με τον Akram Khan, ως «Ιερά Τέρατα» στο Ηρώδειο. Εδώ να δεις νυστέρι που θα έπεφτε!
Αυτή η γυναίκα χόρευε όπως οι κοινοί θνητοί αναπνέουν. Το πανύψηλο και λυγερό σώμα της ήταν σαν 2 ευθείες γραμμές ποδιών και χεριών να συναντήθηκαν σε ένα κορμό, αλλά να πασχίζουν με πείσμα διαρκώς να αποσχιστούν. Ασύλληπτες διατάσεις, μοναδική ευλυγισία και εκφραστικότητα σε κάθε κίνηση – δηλαδή φαντάζομαι τη Guillem στην καθημερινή ζωή και με πιάνει νευρικό γέλιο: να κλείνει το ξυπνητήρι με το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού, να στρώνει το χαλί με ένα σπαγκάτ, να κάνει δυο στροφές στον αέρα και να βρίσκεται έξω από την πόρτα, να αυτοϊκανοποιείται με μερικά κουνήματα της λεκάνης μόνο, και άλλα τέτοια χαζά.
Υπήρχαν κάποια μέρη στο “Sacred Monsters» που θύμιζαν ψυχρές γυμναστικές επιδείξεις, αλλά τα περισσότερα μέρη μου φάνηκαν πολύ αισθαντικά, συγκινητικά, τρυφερά και με κάποιες δραματικές κορυφώσεις (οι καλλιτεχνικές ανησυχίες ενός χορευτή, στο σόλο του A. Khan – στη συνολική εμπειρία άλλωστε, συνεισέφεραν οι 2 ερμηνευτές/τραγουδιστές καθώς και η τριμελής ορχήστρα μουσικών).
Δεν περίμενα πάντως αυτοί οι 2 άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν τόσο διαφορετικές κουλτούρες και σχολές εκγύμνασης ο καθένας, ακόμα και σαν σώματα διαφέρουν: η Guillem έχει τη φιγούρα νεράιδας ενώ ο Khan είναι γήινος, ανθρώπινος, να ταιριάξουν τόσο όμορφα. Τα χορευτικά τους ήταν μαγεία, ήταν ξεκούραση του ματιού. Κρίμα που όλο αυτό κράτησε μόνο μία ώρα…