Συννεφιές

Γυρίζοντας από την κηδεία, νιώθω σφυριά να χτυπάνε μέσα στο κεφάλι μου.
Άθελα μου, θυμάμαι εικόνες από την τηλεοπτική σειρά Γραφείο Κηδειών Φίσερ (6 Feet Under) και πώς κορόιδευα τα αμερικανάκια που έχουν κάνει μπίζνα και θέμα πρεστίζ τη διαδικασία προετοιμασίας και μετάβασης στην τελευταία κατοικία.
Με ένα τηλέφωνο, άντε και μια επίσκεψη στο Γραφείο, προκειμένου να διαλέξει το κατάλληλο ξύλο για το φέρετρο, ο πελάτης νιώθει ικανοποιημένος και ανακουφισμένος ότι τα διαδικαστικά του αποχαιρετισμού του αγαπημένου αποθανόντος έχουν τακτοποιηθεί πλήρως και με τον πλέον αξιοπρεπή τρόπο.
Στην Ελλάδα πρέπει να κάνεις πολλά τηλέφωνα (τουλάχιστον) προκειμένου να οργανώσεις το μακάβριο γεγονός. Επίσης, καλό είναι να βοηθήσουν και οι άμεσοι συγγενείς στη διαδικασία, γιατί άμα έχεις τον πόνο σου για το χαμό του ανθρώπου σου, εύκολα ξεχνάς να παραγγείλεις παξιμαδάκια για τον καφέ ή ακόμα και να κάνεις τις απαραίτητες κρατήσεις για τον άγευστο καφέ της παρηγοριάς, αφού η τελετή θα έχει λάβει τέλος.
Επιπρόσθετα, να έχεις να χαιρετήσεις στη σειρά όλους αυτούς τους ανθρώπους, ενώ είσαι ξενυχτισμένη και μακριά βυθισμένη στις σκέψεις σου.
Δεν έχω πρόθεση να αστειευτώ με τέτοια γεγονότα, ούτε καν να το τολμήσω διανοούμαι, μόνο σκέφτομαι ότι ο ελληνικός τρόπος πένθους και ταφής, ίσως επίτηδες να είναι ψυχοβγαλτικός, επίπονος, ψυχοφθόρος, ώστε από τη μια μεν το μυαλό να ασχολείται με πρακτικά πράγματα, κερδίζοντας χρόνο μέχρι να αρχίσει να εξοικειώνεται με το ασύλληπτο γεγονός της απώλειας, από την άλλη δε, όταν αυτό αναπόφευκτα συμβεί, να έχει όλη τη στήριξη συγγενών και φίλων και να κλάψει μέχρι λυγμών στην αγκαλιά τους, καθώς οι πολλαπλές συνειδητοποιήσεις της επερχόμενης πραγματικότητας, της επόμενης ημέρας, τον χτυπούν σταδιακά η μία μετά την άλλη.

(Μικρή φιλενάδα, δεν μπορώ να πω αξιοπρεπή συλλυπητήρια σε κοντινά και αγαπημένα πρόσωπα, η γλώσσα αρνείται να ξεκολλήσει από τον ουρανίσκο, είμαι μια απογοήτευση. Κερνάω καφέ όταν μπορέσεις, για να σου πω από κοντά ότι ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.)