Πρωτάκι

Κάθομαι στη γωνία, τα υπόλοιπα κορίτσια με κοιτούν από πάνω ως κάτω, και μέσα από τα ρούχα αν μπορούσαν, σαν τη νεοφερμένη που είμαι – δεν έχω κανένα να μιλήσω, μόνο άγχος για το τι θα ακολουθήσει.
Αυτοί που ρώτησα μου είπαν ότι η δασκάλα είναι δύσκολη και τσαούσα, θυμάμαι την Επίλεκτη που είχε η τηλεόραση προχτες και αναρριγώ, λες πουλάκι μου να χρειαστεί να ξυρίσω το σκαλπ για να γίνω ισότιμο μέλος της ομάδας;
Οι άλλες πάντως κανονικά μαλλιά έχουν, άρα υπάρχει ελπίς.
Εισέρχεται της αιθούσης μικροκαμωμένη πλην γραμωμένη γυνή, το πλήθος σηκώνεται και στοιχίζεται μην τυχόν και εκείνη πάρει ανάποδες βλέποντάς τους καθιστούς.
Όταν αρχίσει το μάθημα, η μέγαιρα-ιέρεια-αρχιβασανίστρια με τραβάει στη γωνία ωσάν λεπρή και μου ψιθυρίζει «έχεις δυναμικό, αλλά θα ασχολούμαι ένα μήνα συνέχεια μαζί σου. Θα σε έχω στο μάτι!» Πιο σιγά καλέ, μας ακούνε!
Αρχίζει τα ζουλήγματα «όταν κάνεις αυτή την άσκηση, θα πρέπει να νιώθεις κάτι να γίνεται εδώ, κατάλαβες;» και δώστου πίεση στην πλάτη. Νιώθω πολλά να γίνονται και όχι μόνο στην πλάτη καλή μου κυρία, άσε που ο ιδρώτας κυλάει λες κι άνοιξαν κάνουλες σε όλο το σώμα, διψάω και πονώ και δεν μπορώ να κουνηθώ με τον κέρβερο πάνω μου.
Για καλή μου τύχη υπάρχει και άλλη αρχάριος, οπότε το αρχιβάσανο έχει κι άλλο θύμα να τσιτσιρίσει.
Μ’αυτά και μ’αυτά, φτάνει η ιερή ανακούφιση της χαλάρωσης και έτσι κλείνει η πρώτη ώρα στο νέο μου γυμναστήριο. Θέλω να ανοίξει ο ουρανός και να αρχίσει να βρέχει σουβλάκια, παγωτά και γρανίτα φράουλα.
Το πρώην γυμναστήριο βάρεσε κανόνι, ξεσπιτώθηκα, ξεβολεύτηκα και άρχισα να ψάχνω για νέο – το βρήκα και γράφτηκα προχτές, αλλά ξεκίνησα σήμερα. Καλή εβδομάδα.